ΙΕΡΟΣ ΚΩΛΟΝΩΣ

 

Ο Άγιος Αιμιλιανός που δεσπόζει στην κορυφή του λόφου Σκουζέ, είναι ένας πέτρινος ναός χτισμένος στην θέση του αρχαίου ιερού της Δήμητρας – Χλόης Ευχλόου, προστάτιδα των δημητριακών καρπών και όλης της χλόης της γης, που χρησίμευε ως τροφή των υποζυγίων και ως ανακούφιση των οφθαλμών από την ξερή και άγονη γη. Σημειώνουμε ότι στο χώρο, βρισκόταν και ο Οιδίποδας που έπασχε από τύφλωση. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι, ο λόφος κατά την αρχαιότητα, αποτέλεσε τόπο δύναμης και λατρείας που συνεχίζεται ως τις μέρες μας με σύγχρονες λατρείες.

 

Ξέρουμε επίσης ότι, ένας μικρός βυζαντινός ναός με το ίδιο όνομα υπήρξε στο σημείο, ερειπωμένος στις αρχές 19^ο  αιώνα και ο οποίος γκρεμίστηκε σε σεισμό. Εδώ να τονίσουμε ότι οι σεισμοί κατά την αρχαιότητα, είχαν άμεση σχέση με τον Ποσειδώνα. Το 1854 ο ναός ξαναφτιάχτηκε και αργότερα κατεδαφίστηκε, ώσπου να φτάσουμε στον σημερινό ναό που είναι η τέταρτη μετεμψύχωσή του. Ακόμα και το όνομα του Δήμου οφείλεται στο λόφο. Το όνομα του Κολωνού, σημαίνει «λόφος» και προέρχεται από την ύπαρξη του χαμηλού λόφου του Ίππιου Κολωνού.  Λεγόταν Ίππιος, γιατί εκεί βρισκόταν ο ναός του Ίππιου Ποσειδώνα. Ο περιηγητής Παυσανίας γράφει στα «Αττικά» του ότι, αφού εξήλθε της Ακαδημίας, συνάντησε το μνήμα του Πλάτωνος και εκείθεν προς τα ανατολικά αντίκρισε να στέκει ψηλά πάνω στον Κολωνό το άγαλμα του Ίππιου Ποσειδώνος. Το όνομά  στην κυριολεξία του σημαίνει «σύζυγος της γης» και υπήρξε όντως σύντροφος της Μεγάλης Μητέρας Δήμητρας. Είχε πολλά προσωνύμια, όλα δε σχετίζονταν με την ορμή του. Όντας αρχικά θεός των σεισμών και μετά των νερών, έχει μεγάλη σχέση με τα περήφανα άλογα, μιας και είναι πολύ ευαίσθητα στα υπόγεια ρεύματα και τις δυνάμεις. Ακόμα μια σχέση με τον υπόγειο κόσμο. Ο Ποσειδώνας, γίνεται ο πρώτος από τους «αρχαίους» θεούς πού επέζησε µε την παλαιά χθόνια αυστηρότητά του μέχρι το τέλος της μυκηναϊκής περιόδου. Η ανερχόμενη τάξη των ευγενών και τα ηρωικά έπη εισήγαγαν το θεό σε νέο θρησκευτικό πλαίσιο. Στην ιστορική περίοδο, ο Ποσειδώνας λατρεύεται στα ιερά του ως ο άρχων του κάτω κόσμου και των γεωλογικών αναστατώσεων αλλά και ως ο θεός των πηγών που αναβλύζουν από τα έγκατα της χθόνας και όχι ως θεός του πελάγους. Η λατρεία του Ποσειδώνος τελείται και μακριά από το υγρό στοιχείο. Αλογόμορφος και φτερωτός είναι και ο άλλος ο υιός του Ποσειδώνα, ο Πήγασος, ο οποίος γεννήθηκε από την ένωση του Ποσειδώνος με την Μέδουσα. Άλλους ασυνήθεις ίππους έχει φέρει  στον κόσμο σκίζοντας την γη και τους ογκώδεις βράχους, με την τρίαινά του. Συνδυάστε τώρα στο νου σας ότι ο Οιδίποδας κατεβαίνει στον Άδη από το σημείο του λόφου και με αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται χάσμα προς τον Άδη. Σύμφωνα με κάποιες τοπικές ιστορίες, υπήρχε υπόγεια σήραγγα από κάποιο σημείο της οδού Ιωαννίνων προς το λόφο. Σύμφωνα με ένα παλιό τοπογραφικό σκαρίφημα της περιοχής, στη θέση της Αγίας Ελεούσας υπήρχε «Πλουτώνειο» και στη διασταύρωση Ιωαννίνων και Καπανέως υπήρχε το «χάσμα των Ερινυών».

 

 

Κατά την αρχέγονη λαϊκή πεποίθηση, ο θεός προτού πάρει το επίθετο «ίππιος», πιστεύεται ότι ήταν ο «Ποσειδών Ίππος», ο ορμητικός πανίσχυρος ιππόμορφος χθόνιος θεός που άρπαζε τους θνητούς στην ράχη του και τους έφερνε στον Άδη. Οι γιοί του Ποσειδώνος, οι Ίπποι, ήταν διαρκώς παρόντες στον κάτω κόσμο φέρνοντας τους νέκυες στον Άδη. Στην ιστορική περίοδο ο Άδης αποκτά το επίθετο κλυτοπώλος, ως ο κάτοχος αυτών των ίππων. Ο ίππος στην ιστορική περίοδο είναι το έμβλημα των θεών και δαιμόνων του κάτω κόσμου. Αναπαρίσταται στα νεκρικά αφιερωματικά ανάγλυφα των ανθρώπων καθώς και στις επιτάφιες στήλες θνητών, όπως ακριβώς οι στήλες δυο σημαντικών προσωπικοτήτων που υπάρχουν ως σήμερα και είναι σκαλισμένα πάνω τους σύμβολα όπως ο μυητικός ουροφόρος όφις. Ο Ποσειδώνας, φερόμενος ως γιος του Κρόνου και της Ρέας, είχε υποστεί και αυτός ως νεογνό την τραγική τύχη των αδελφών του, δηλαδή της κατάποσής του από τον πατέρα του εωσότου ο μικρότερος αδελφός του, Δίας, έχοντας κρυφά ξεφύγει της άγριας αυτής μοίρας με τέχνασμα της μητέρας τους και έχοντας στο μεταξύ ανδρωθεί στην Κρήτη, αποφάσισε να δώσει τέλος στην κυριαρχία του πατέρα τους. Ο Ποσειδωνας ανήκει, όπως έχει ήδη καταλάβει ο αναγνώστης, στους μεγάλους παλαιούς της ελληνικής μυθολογίας. Μετά τη μεγάλη και σφοδρή Τιτανομαχία που ακολούθησε, στην οποία έλαβε μέρος και ο Ποσειδώνας στο πλευρό του αδελφού του και η οποία κατέληξε στη νίκη του Δία κατά των ανεξέλεγκτων δυνάμεων της φύσης, οι τρεις αδελφοί Δίας, Ποσειδών και Άδης απετέλεσαν τη σπουδαία τριάδα θεών επί της κυριαρχίας του σύμπαντος κόσμου κατά την αντίληψη της εποχής. Έτσι, μετά την ήττα των Τιτάνων και του αγώνα κατά του Τυφωέα που ήταν η τελευταία πράξη της Τιτανομαχίας, ο μεν κεραύνιος Δίας εγκαθίσταται στην ανώτερη ζώνη ως μόνος πατήρ επουράνιος, ύπατος μήστωρ (= πάνσοφος), "ορατών τε και αοράτων" (κατά Αισχύλο), ο δε Ποσειδώνας αναλαμβάνει κύριος του βασιλείου της Θάλασσας που υποβαστάζει την ξηρά και μέγας επόπτης του Ταρτάρου, υποδηλώνοντας άλλη μια σχέση του θεού με τον κάτω κόσμο, ενώ ο Άδης αναλαμβάνει τη βασιλεία του Κάτω Κόσμου που βρίσκεται όμως εντός του μεσαίου γήινου δίσκου. Συνδυάστε τώρα την ύπαρξη Άδη και Ποσειδώνα, στην περιοχή του λόφου και θα δείτε πως ταυτίζεται με υπόγειες σκοτεινές λατρείες, που θα ζήλευε ως και ο Λάβκραφτ. 

 

Σύμφωνα με τις αρχαίες παραδόσεις που είχε περισυλλέξει ο Καλλίμαχος, την τρίαινα του Ποσειδώνα είχαν κατασκευάσει οι Τελχίνες, επίσης μορφές που μπορούν να ταυτιστούν με την λατρεία Κθούλου. Με αυτήν, ο Ποσειδώνας προκαλούσε τρομερούς κατακλυσμούς αλλά και κατακρημνίσεις βουνών. Ο ναός του στο χώρο καταστράφηκε από τον Αντίγονο Γονατά, το 265 π.Χ. 

 

Παράλληλα, ας αναφέρουμε ότι τα αρχαϊκά αγάλματα των ιππέων ήταν αφιερώματα της τάξης των «ιππέων», της δεύτερης ανώτερης τάξης στην αθηναϊκή κοινωνία. Συνδέονται με τη λατρεία της Αθηνάς «Ιππίας», εφευρέτριας του λιναριού και του άρματος και για την οποία υπήρξε βωμός, ενώ τη λατρεία της στην Αθήνα, καθιέρωσε ένας άλλος δρακοβασιλιας που θα ζήλευε ο Λάκβραφτ, ο Κέκροπας. Μια μεγάλη ενότητα στην αίθουσα των Αρχαϊκών, στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, είναι αφιερωμένη στα αγάλματα των ιππέων. Ανάμεσά τους είναι και ο λεγόμενος «ιππέας Rampin» (μέσα 6^ου αιώνα π.Χ.). Πήρε το όνομά του, από το όνομα του δωρητή της πρωτότυπης κεφαλής του αγάλματος προς το μουσείο του Λούβρου (στο Μουσείο της Ακρόπολης βλέπουμε γύψινο εκμαγείο). Το άγαλμα αφιερώθηκε στην Ακρόπολη από μέλος αριστοκρατικής οικογένειας, ίσως σε ανάμνηση ιππικής νίκης. Στον ίδιο καλλιτέχνη αποδίδεται και η «Πεπλοφόρος» κόρη, διάσημο έκθεμα του Νέου Μουσείου.

 

Η χθόνια φύση της Αθηνάς  παραμερίστηκε πιο γρήγορα από ότι του Ποσειδώνος.  Οι δύο θεότητες αρχικά είναι συγγενείς, έτσι μεταγενέστερα λατρεύονται ή μαζί ή σε γειτονικά ιερά και ναούς, όπως ακριβώς πάνω στην Ακρόπολη των Αθηναίων μετά την παραδιδόμενη «έριν».  Η παλαιά παράδοση ανέφερε ότι όλα τα όρη εξουσιάζονται από τον Ποσειδώνα και αναγνώριζε την υπεροχή του Ποσειδώνος στην πόλη των Αθηναίων  που ονομαζόταν «Π ο σ ε ι δ ω ν ί α», όταν όμως η Αθηνά νίκησε στην έ ρ ι ν της, πήρε την ονομασία «Α θ ή ν α ι» (Στρ. 9.397).  Ο Ισοκράτης γράφει ότι παλαιότερα σε όλη την περιοχή της Αττικής κυριαρχούσε στην γη ο Ποσειδών (Παθ. 193).

 

 

Επίσης στον χώρο υπάρχει το τέμενος των Ερινύων. Οι Ερινύες στην ελληνική μυθολογία, ήταν μυθικές χθόνιες θεότητες που κυνηγούσαν όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης των πραγμάτων, όπως ο Οιδιποδας που συνδέεται με την περιοχή. Ο Ησίοδος αναφερει ότι, οι Ερινύες γεννήθηκαν από το αίμα του Ουρανού, δηλαδή ακόμα μια λατρεία παλαιών θεοτήτων που μάλιστα γεννήθηκαν κάτω από την θυσία αίματός, προκειμένου να εκδικηθεί ο ίδιος τον ευνουχισμό του από τον ίδιο του τον γιο τον Κρόνο. Κατά τον Αισχύλο, ήταν κόρες του Άδη και της Νύκτας, άλλη μια συσχέτιση της περιοχής με τον Άδη και τον κάτω κόσμο! Κατά τον Σοφοκλή, ήταν κόρες της Γης και του Σκότους, δηλαδή η λατρεία τους ήταν άμεσα συσχετισμένη με το σκότος. Η Αληκτώ  μια από της Ερινύες, αναφέρεται στην Αινειάδα του Βιργιλίου, (7, 324), με το όνομα "Μέλαινα", ακριβώς όπως η γυναικά του Ποσειδωνα, που υπήρχε λατρεία του στην περιοχή και "Δήμητρα" όπως ομοίως την αναφέρει ο Απολλόδωρος. Μνεία αυτής, γίνεται επίσης στη Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ως μία από τις τρεις Ερινύες. Σημειώστε ότι ο Δάντης κατέβηκε στον κάτω κόσμο όπως και ο Οιδίποδας. Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – τη Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή, καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια. Οι δύο τελευταίοι κύκλοι της Κόλασης, αφορούν στις ενσυνείδητες αμαρτίες παραπλάνησης και είναι προσπελάσιμοι κατηφορίζοντας ένα βάραθρο. Ακριβώς όπως ο Οιδίποδας πηγαίνει στην περιοχή κυριευμένος από τύψεις, κυνηγημένος από τις Ερινύες δηλαδή, όπως η Μέγαιρα (δεν πρέπει να συγχέεται με τη Μεγάρα).

 Στην περιοχή υπάρχουν, αν και ελάχιστα, αρχαία τεμένη. Ένα ιερό τέμενος, στην ουσία είναι ένα κομμάτι γης που μετατρέπεται σε γη ιερή, δηλαδή τόπο δύναμης τον σκοτεινών Ερινυών, όπως ο τάφος του Οιδίποδα, καθώς και των Θησέα, Πειρίθου και Αδράστου. 

 

Στο λόφο υπήρχε και το άγαλμα του Κολωνού, που έδωσε το όνομά του στον δήμο. Η περιοχή κατοικούνταν από την Λεοντίδα Φυλή. Σύμφωνα με την μυθολογία, εκεί βρίσκονταν σπήλαιο όπου κατέβαινε στον Άδη. Και πάλι βρίσκουμε τον τόπο να συνδέεται με τον κάτω κόσμο και την υποχθόνια γη.  Ο θεός του Άδη, Πλούτων, που είχε ερωτευθεί την Περσεφόνη, κόρη της θεάς Δήμητρας, την απήγαγε από τους λειμώνες της Αίτνας και την μετέφερε πάνω στο άρμα του στον Κολωνό της Αττικής, κατεβάζοντάς την στο νυμφώνα του στον Άδη. 

 

 

Ακόμα και σήμερα, ξένα πανεπιστήμια έρχονται στην περιοχή και κάνουν τις εργασίες τους. Οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι, ερευνητές, αρχαιολόγοι και καλλιτέχνες απ όλο τον κόσμο μιλούν μέσα από τα έργα τους για την ιστορικότητα και την ιερότητα του Κολωνού. Η ιστορία του Οιδίποδα, καταδεικνύει ξεκάθαρα την περιοχή ως τόπο δύναμης. Ο Οιδίποδας, αλλόφρων από την κακή μοίρα του, φεύγει από την πατρίδα του Θήβα, φθάνει στον Κολωνό της γειτονικής Αττικής, συνοδευόμενος από την κόρη του Αντιγόνη, για να βρει τη λύτρωση, κατεβαίνοντας δια της "χαλκοπόδου οδού" στο βαθύ "κολωνιαίο' άντρο του Άδη. Ας θυμηθούμε την υπόθεση της τραγωδίας: Ο Οιδίποδας, πλησιάζοντας κάποτε στην Θήβα, συνάντησε τη Σφίγγα ένα φοβερό τέρας με κεφάλι ανθρώπου, σώμα λιονταριού και φτερά αετού, ένα από τα σημαντικότερα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ήταν κόρη της Χίμαιρας και του Όρθρου ή κατά άλλους του Τυφώνος και της Έχιδνας. Η Έχιδνα είχε γεννήσει επίσης τον Κέρβερο, τον Όρθρο (φύλακας των κοπαδιών του Γηρυόνη), το Λιοντάρι της Νεμέας, τη Λερναία Ύδρα και τη Φαία της Κρομμυώνας. Της αποδίδουν επίσης τη Χίμαιρα, το δράκοντα της Κολχίδας, το φύλακα του χρυσόμαλλου δέρατος, το δράκοντα που φυλούσε τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων και τον αετό του Προμηθέα. Δηλαδή, άλλο ένα τέρας που θα ζήλευε ο Λάβκραφτ. Στην ελληνική μυθολογία έχει τα χαρακτηριστικά ενός δαίμονα του θανάτου. Η Σφίγγα σκότωνε κάθε διαβάτη που την συναντούσε, επειδή δεν απαντούσε στο γρίφο της. Ρωτώντας τον Οιδίποδα «Ποιο ον το πρωί στέκεται στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο και το βράδυ στα τρία», έλαβε ως απάντηση «Ο Άνθρωπος είναι εκείνο τον ον, που το ξημέρωμα της ζωής του κινείται στα τέσσερα, το βράδυ της ζωής του στα τρία, με την βοήθεια του μπαστουνιού, ενώ στο μεσοδιάστημα (μεσημέρι) της ζωής κινείται με σιγουριά στα δυο». Μετά την λύση του γρίφου, η Σφίγγα έπεσε στον γκρεμό και σκοτώθηκε (ή κατά άλλους ο Οιδίποδας της επιτέθηκε όταν ήταν ξαφνιασμένη από τη λύση του γρίφου και ύστερα απο άγρια μάχη τη σκότωσε). Ο Οιδίποδας αναγορεύτηκε βασιλιάς της Θήβας, από τον προσωρινό βασιλιά της πόλης Κρέοντα, και σύζυγος της Ιοκάστης (αδελφή του Κρέοντα), χήρας του Λάιου και μητέρας του Οιδίποδα. Αυτό που πρέπει να αναφέρουμε, είναι ότι την Σφίγγα ο Οιδιποδας την νίκησε σε σταυροδρόμι, δηλαδή σε σημείο πόρτα και πέρασμα προς άλλους κόσμους, όπως και πέθανε με πέρασμα σε άλλο κόσμο! Θα λέγαμε πως, ο Οιδιποδας είναι ένας γνήσιος πυλαρτής και επέλεξε έναν τόπο δύναμης ή πύλης, όπως ο Κολωνός, για να περάσει στον Αδη! Ο Οιδίποδας, πριν συναντήσει τη Σφίγγα, είχε μάθει για τον γρίφο στον ύπνο του. Έτσι μπόρεσε να τον λύσει. Δηλαδή χρησιμοποιούσε και τις πύλες του ονείρου! 

 

Στην κορυφή του λόφου του Κολωνού, βρίσκονται δυο ταφικά μνημεία φιλελλήνων αρχαιολόγων. Το ένα αποτελεί φόρο τιμής στο Σάρλ Λενορμάν, ενός μυημένου στα αρχαιά και αιγυπτιακά μυστήρια και μαθητή του επίσης μυημένου, Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν, του οποίου τοποθέτησαν την καρδιά σε μια τελετουργική λουτροφόρο στο σημείο! Το δεύτερο, είναι φιλοτέχνημα του Τήνιου λιθοξόου Ιάκωβου (Γιακουμή) Μαλακατέ και είναι αφιερωμένο στον Γερμανό Καρλ Ότφριντ Μύλλερ (Karl Otfried Müller, 1797-1840), ο οποίος ήταν Γερμανός λόγιος, ποιητής, κλασικιστής και μέγας φιλέλληνας, ενώ υπήρξε ο πρωτεργάτης της σύγχρονης μελέτης της ελληνικής μυθολογίας. Πέθανε στην Αθήνα το 1840 και η επιθυμία του ήταν να ταφεί στον Κολωνό, έτσι ώστε ο τάφος του να έχει θέα προς την Ακαδημία Πλάτωνος. Πράγματι, το ταφικό του μνημείο βρίσκεται στον λόφο του Κολωνού, δίπλα σε αυτόν του Γάλλου αρχαιολόγου Σαρλ Λενορμάν. Η επιτύμβια στήλη του μνήματος του Μύλλερ, που φέρει αρχαιοπρεπές ανθέμιο, αποτελεί σχέδιο του Χριστιανού Χάνσεν και έχει χαραγμένη την επιγραφή: «Κάρολος Οδοφρήδος Μύλλερος, Εγεννήθη Εν Βριγήι Της Σιλεσίας, Έτει ͵ΑΨΗΖ´, Απέθανεν Αθήνησιν, Έτει ͵ΑΩΜ´(λέξη που χρησιμοποιούν κατά τα τελετουργικά) Ιουλίου οι οποίοι διεξήγαν σημαντικές έρευνες στην περιοχή το 19ο αιώνα.

 

Το 1930, αναφέρεται στις τότε εφημερίδες, ότι ολόκληρη η συνοικία του Κολωνού στην Αθήνα, εξακολουθούσε να είναι ανάστατη από εξόχως περίεργα φαινόμενα, τα οποία διαδραματίζονταν εκεί τις τελευταίες δέκα ημέρες και συγκεκριμένα, στο σιδηρουργείο του Μ. Καραμανώλη επί της οδού Λένορμαν 69. Ο 16χρονος μαθητευόμενος τεχνίτης του σιδηρουργείου, Νικόλαος Ματζώρος, αφηγήθηκε ένα άκρως ανορθόδοξο συμβάν. Εκεί που έτρωγε ήσυχος το κολατσιό του, είδε ξαφνικά να κατεβαίνει από την καπνοδόχο του καταστήματος ένας εύζωνας ντυμένος στα ολόχρυσα, ο οποίος μάλωσε τον νεαρό και του ζήτησε να μάθει τι γύρευε στην περιουσία του αδελφού του. Ολόκληρη η δύναμη του 6^ου  Αστυνομικού Τμήματος είχε μεταφερθεί στην οδό Αλικαρνασσού. Οι γωνίες, οι ταράτσες, οι καπνοδόχοι είχαν καταληφθεί από τους αστυνομικούς. Ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο φυλασσόταν με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Εις μάτην, όμως… Οι πέτρες εξακολουθούσαν να ρίχνονται με δύναμη μπροστά στα έκπληκτα μάτια των οργάνων της τάξης, που παρέμειναν εκεί καθ’ όλη τη νύχτα, ακοίμητοι φρουροί. Κανείς δεν είχε κλείσει μάτι εκείνη την αλλόκοτη νύχτα, καθώς ο λιθοβολισμός μαινόταν λυσσαλέος. Μήπως σας θυμίζει τις παράξενες βροχές που περιγραφή ο Τσαρλς Φόρς; Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 12/09/1930. Ακόμα και ο ίδιος ο Σεφέρης αναφέρεται σε κείμενα του για την παράξενη ατμόσφαιρα της περιοχής!

 

Σε πιο πρόσφατο χρόνο, δυο συνεργάτες μου αναφέρανε σε κάποια ανύποπτη στιγμή ότι, συναντήσαν στον λόφο παρουσία ανδρών με μαύρα. Ο ίδιος, έχω εντοπίσει μαγικά αντικείμενα λαϊκής μαγεία κοντά στα δυο μνημεία. Κλείνοντας, πιστεύω ότι έχετε καταλάβει πως η περιοχή αποτελεί ένα σημαντικό τόπο δύναμης της Αθήνας.

 

  ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ