Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΡΑΠΙΣ

 

Ο Θεός Σέραπις ή Σάραπις είναι ελληνοαιγυπτιακή θεότητα. Η λατρεία του καθιερώθηκε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους από τον Πτολεμαίο Α΄ τον Σωτήρα (4ος αιώνας π.Χ) και διαδόθηκε ευρύτατα σε όλο τον Δυτικό κόσμο. Στην λατρεία του θεού αυτού αφομοιώθηκε ο Πλούτωνας, ο Άμμωνας, ο Δίας, ο Ποσειδώνας, ο Βάκχος, ο Νείλος και ο Ασκληπιός. Ο πανθεϊσμός αυτός στο πρόσωπο του νέου θεού απεικονίζεται σε ρωμαϊκά νομίσματα που κόπηκαν στην Αλεξάνδρεια και στα οποία φαίνεται ο Σάραπις που έχει στο κεφάλι του το καλάθι της Δήμητρας, το κέρας του Άμμωνος, τις ακτίνες του Ήλιου, την οφιούχο ράβδο του Ασκληπιού και από πίσω την τρίαινα του Ποσειδώνα και το κέρας της αφθονίας του Νείλου. Ο Μακρόβιος που περιγράφει την παράσταση λέει ότι παρουσιάζει γλυκύτητα με το μυστήριο. Αγάλματα του θεού και νομίσματα υπάρχουν πάρα πολλά. Κατά τη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου η λατρεία του Σέραπι διαδόθηκε στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου και έγινε κυρίαρχη λατρεία. Η εποχή, όντως, ζητούσε έναν προσηνή προς τους ανθρώπους και καλόβουλο θεό του κάτω κόσμου και τον βρήκε στη μορφή του Σάραπι-Σέραπι. Το όνομα «Σέραπις» προέρχεται από μια σύνθεση των ονομάτων δύο αιγυπτιακών θεοτήτων, του Όσιρι και του Άπι. Στη Μέμφιδα της Κάτω Αιγύπτου, η κύρια θεότητα ήταν ο Φθα, ενώ η λατρεία του ιερού ταύρου Άπι (που θεωρούταν ενσάρκωση του Θεού Φθα και σύμβολο της γήινης θυσίας του Ουράνιου Όσιρι) εστίαζε γύρω από έναν ιερό βόδι. Όταν αυτό πέθαινε, μουμιοποιούνταν και τιμόταν σε μια θεαματική νεκρική τελετή, καθιστώντας τον θυσιασμένο Άπι έναν σύνθετο Όσιρις-Άπις, γνωστό επίσης ως Οσόρ-Άπις ή Οσέρ-Άπις. Σε επιγραφή από την Καρπασία ο Σάραπις αναφέρεται μαζί με την Ίσιδα, ενώ σε άλλες επιγραφές από την περιοχή των Γόλγων μνημονεύεται μαζί με την Ίσιδα και τον Άνουβι.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

 

ΙΕΡΟΣ ΤΟΤΕΜΙΣΜΟΣ

 

Το «τοτέμ» είναι ένα ζώο, φυτό ή αντικείμενο που μια φυλή ή φατρία λατρεύει ως προστάτη, πιστεύοντας ότι από αυτό κατάγονται τα μέλη της. Η λέξη «τοτέμ», προέρχεται από την Ojibwa, μια γλώσσα των Algonquin, που πλέον έχει εκλείψει και ήταν ομιλούμενη στην Βόρεια Αμερική και τον Καναδά. Η λέξη «Ototeman» στην γλώσσα τους, σήμαινε «αυτός, είναι της φυλής μου» και συμβολίζει την ιερή ιδιότητα και τη γενετική καταγωγή, με αυστηρούς κανόνες που απαγορεύουν την προσβολή του. Θεωρείται φορέας πνευματικής δύναμης ή ιερότητας, συχνά συνδεδεμένο με έναν πρόγονο, ζώο ή φυσικό φαινόμενο. Η τοτεμική θρησκεία, βασιζόταν στα ζώα και στην μετατροπή από ζώο σε άνθρωπο και το αντίθετο! Τα ζώα τοτέμ είναι μια μορφή οδηγού πνεύματος που αναγνωρίζεται από τους περισσότερους πολιτισμούς που περιέχουν σαμανικά στοιχεία. Η βάση της σαμανικής πρακτικής είναι η πεποίθηση ότι όλα τα πράγματα έχουν ένα πνεύμα, (animus). Αυτό κάνει όλα τα πράγματα συνειδητά. Αποκτάται κατά τη γέννηση ενός ατόμου και ταξιδεύει μαζί του στο μονοπάτι της ζωής του. Σε άλλους πολιτισμούς στην εποχή της γήρανσης, κάποιος επιλέγει  το τοτέμ του ζώου. Έτσι υποδηλώνει ότι είναι πνευματικά ώριμος. Στην πορεία της εξέλιξης, οι άνθρωποι περάσαμε από όλα τα στάδια των όντων που ήμασταν κάποτε. Εδώ και εκατομμύρια χρόνια είναι φυσικό αυτά τα πλάσματα να ζουν ακόμη μέσα μας, από την άμορφη μονοκύτταρη αμοιβάδα ως και το φίδι κλπ. Αυτά τα “συμβολικά” και “μεταφορικά” όντα μέσα μας, διαθέτουν ενστικτώδεις αισθήσεις και αρχέγονες γνώσεις, πέρα από την ορθολογική σκέψη και πάνω απ’ όλα, δεν έχουν προκαταλήψεις ως προς το τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να δουν. Ένας έμπειρος σαμάνος έχει μια πολύ ισχυρή σχέση με το δυναμικό του ζώο και ένας λαμπρός άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει με την πρώτη ματιά την εμφάνιση και την συμπεριφορά του ζώου του σαμάνου. Αρχικά, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν επιλέγουμε ένα ζώο δύναμης, μάλλον ένα ζώο δύναμης μας επιλέγει. Για να δημιουργήσετε μια πραγματική συμμαχία με το δυναμικό ζώο σας, πρέπει να αποκαλύψετε τον εαυτό σας ή ακόμα και να το δώσετε στο όνομά σας για να το ονομάσετε όταν αποφασίσετε να ταξιδέψετε. Για παράδειγμα, οι σαμάνοι χρησιμοποιούν χορούς για να προσπαθήσουν να συνδεθούν με το ζώο τους μιμούμενοι τις κινήσεις και τη συμπεριφορά τους στο χορό των τελετουργιών. Η επανασύνδεση επιτυγχάνεται όταν μέσω της ενεργητικής φαντασίας αλλά και της τέχνης δώσουμε χώρο στην πρωτόγονη πλευρά μας να εκφραστεί μέσα από την αισθητική απόσταση που μας παρέχει η τέχνη. Για έναν προχωρημένο σαμάν, λοιπόν, δεν υπάρχει πρόβλημα να αισθάνεται ή να ακούσει το δυναμικό του ζώο να του μιλάει. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η κύρια ατζέντα κατά την επίκληση του ζωώδους πνεύματός, είναι η μίμηση των ιδιοτήτων τους. Το τοτέμ μπορεί να εννοηθεί και με έναν άλλο τρόπο. Στην έννοιά του είναι παρόμοιο με έναν φύλακα άγγελο που θα ερχόταν να βοηθήσει εγκαίρως σε δύσκολες καταστάσεις και θα έδινε σοφία και δύναμη. Σε διάφορους θρύλους, αυτά τα ζώα γίνονται θαυματουργοί αγγελιοφόροι και οδηγοί.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

 

 

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

 

 

 

Από παιδί παρατηρούσα αυτή την φωτεινή μπάλα, ενίοτε στον ουρανό, σκεπτόμενη τι να υπάρχει εκεί, αν είναι σαν τον πλανήτη μας και ως ρομαντικός τύπος πόσο θα ήθελα να την κοιτούν όπως εγώ ή ονειρεύονται επηρεασμένοι από το μικρό πρίγκιπα, την παρέα ενός λουλουδιού, στο μικρό του πλανήτη.Μεγαλώνοντας, η αγάπη για την αστρονομία, το σύμπαν και τον ουρανό αυξήθηκε όπως και οι γνώσεις. Η Σελήνη, το φεγγάρι κοινώς, είναι ο φυσικός δορυφόρος της Γης, γνωστό άλλωστε, αλλά εξίσου ενδιαφέρον μου προκαλούσε η ιστορία της βάσει εθνών, αρχαίων και φυλών. Παρακάτω, όπως αναφερθούν πληροφορίες για το ποιά ήταν η χρήση της ανά τους αιώνες, ήθη, έθιμα και δεισιδαιμονίες. Τυπικές λοιπόν πληροφορίες και γνωστές, αποτελούμενη από σίδηρο και ο πυρήνας της από υγρό σίδηρο, είναι το φωτεινότερο σώμα στον ουρανό μετά τον ήλιο γιατί είναι το κοντινότερο στη Γη και εξαιτίας αυτής της εγγύτητας, η Σελήνη ασκεί ισχυρή βαρυτική επίδραση στη Γη με αποτέλεσμα τη πρόκληση φαινομένων όπως οι παλίρροιες. Η Σελήνη έλκει τη Γη, όπως βέβαια και η Γη πολύ περισσότερο τη Σελήνη. Το αποτέλεσμα της αμοιβαίας έλξης είναι οι παλίρροιες, φαινόμενο που παρατηρείται κάθε έξι ώρες, είτε η Σελήνη βρίσκεται από τη μια πλευρά του πλανήτη μας είτε από την άλλη.τη Σεληνιακή "παραφιλολογία" δε θα μπορούσαν να λείψουν και οι αναπόδεικτες θεωρίες, οι οποίες την παρουσιάζουν, άλλες σαν ένα "κούφιο" τεχνητό δορυφόρο, άλλες σαν ένα κοσμικό εργαστήριο νοημόνων εξωγήινων όντων κι άλλες σαν ένα προχωρημένο σταθμό του γήινου πολιτισμού. Βάσει της Σελήνης δημιουργήθηκε το σεληνιακό ημερολόγιο όπου βασίζεται στους κύκλους των φάσεων της. Το γνωστότερο ημερολόγιο αυτού του τύπου, είναι το Ισλαμικό, όπου το έτος του αποτελείται πάντα από 12 σεληνιακούς μήνες και δεν συνδέεται με τις εποχές και η χρήση του περιορίζεται κυρίως για θρησκευτικούς σκοπούς.Τα σεληνιακά ημερολόγια διαφέρουν ως προς ποιά μέρα είναι η πρώτη του μήνα. Στο Κινέζικο, η πρώτη μέρα του μήνα είναι όταν η νέα Σελήνη ανατέλλει σε μια συγκεκριμένη χρονική ζώνη. Άλλα σεληνιακά ημερολόγια βασίζονται στη πρώτη θέση της ημισελήνου.Οι Έλληνες κατά την αρχαιότητα είχαν σεληνιακά ημερολόγια, σεληνοηλιακά, όπως επίσης και ηλιακό ημερολόγιο. Κάθε πόλη κράτος είχε το δικό της τοπικό ημερολόγιο, κυρίως για πολιτικούς και θρησκευτικούς λόγους και συγχρόνως ένα ηλιακό ημερολόγιο.Για τους παραδοσιακούς λαούς η Σελήνη αντιπροσώπευε πάντα τη σκοτεινή πλευρά της φύσης, την αόρατη όψη της. Εκείνη ελέγχει παλίρροιες, βροχές, ύδατα, πλημμύρες κι εποχές και ως εκ τούτου τη διάρκεια της ζωής. Η Πανσέληνος συμβολίζει την ολότητα, την ολοκλήρωση, την ισχύ και την πνευματική δύναμη.Για το Βουδισμό η Πανσέληνος και η νέα Σελήνη είναι περίοδοι ισχύς και πνευματικής δύναμης. Για τους Ινδιάνους είναι το φως του μεγάλου πνεύματος αλλά σε κάποιες φυλές η Σελήνη είναι μια μοχθηρή και κακοποιός δύναμη. Για τους Σουμέριους η νύχτα της Πανσελήνου ήταν περίοδος προσευχής αγαλλίασης και θυσίας.Οι Ινουίτ (Εσκιμώοι) πίστευαν ότι η Σελήνη είναι ένα κορίτσι που τρέχει μακριά από τον αδερφό της τον ήλιο, επειδή της είχε παραμορφώσει το πρόσωπο πετώντας της στάχτες. Οι Ίνκας μιλούσαν για μια όμορφη κοπέλα, που ερωτεύτηκε το φεγγάρι και ενώθηκε για πάντα με αυτό. Οι "σεληνομανείς" υπνοβατούν, οι πληγές ματώνουν εντονότερα, τα θεραπευτικά βότανα που μαζεύονται εκείνη την ημέρα έχουν αυξημένες θεραπευτικές ιδιότητες. Τα δέντρα, που κλαδεύονται μπορεί να ξεραθούν, πιστεύεται ότι υπάρχει μεγαλύτερη εγκληματικότητα και γεννιούνται περισσότερα μωρά.

Αλλά ας αναλύσουμε πόσο σημαντική θέση καταλαμβάνει η Σελήνη στους μύθους, δοξασίες και παραδόσεις του ελληνικού λαού. Γνωστές από αρχαιοτάτων χρόνων οι μάγισσες της Θεσσαλίας, αλλά και η Μαγεία της Κρήτης. Με τις νεράιδες και τα ξωτικά, όπως πίστευαν σε πολλά νησιά, να πλημμυρίζουν τη νύχτα της αυγουστιάτικης Πανσελήνου τα δάση για να σκορπίσουν έρωτα σε ότι αγγίζουν και να φεύγουν, λίγο προτού ξημερώσει. Βάσει της μυθολογίας, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, η Σελήνη, η θεά του φεγγαριού στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν η αδερφή του Ήλιου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια λόγω της αδελφότητάς τους, και της Ηούς (Αυγή)Άλλες παραλλαγές της Ελληνικής Μυθολογίας, κυρίως κατά την κλασσική περίοδο, αναφέρουν πως η Σελήνη δεν είχε τους ίδιους γονείς με τον Ήλιο, αλλά ήταν κόρη του Δία και της Λητούς και ότι ο Ήλιος ήταν ο αγαπημένος της σύζυγος. Στην Αθήνα πίστευαν ότι η Σελήνη από την ένωσή της με το Δία, είχε φέρει στον κόσμο την Πανδεία, μητέρα του Πανδίονα, βασιλιά της πόλης. Ως γέννημα της Σελήνης έλεγαν πως ήταν ο Λέων της Νεμέας, για το λόγο αυτό θεωρήθηκε το λιοντάρι ένα από τα ιερά της ζώα. Άλλες παραλλαγές αναφέρουν ότι από τη Σελήνη και τον Ήλιο γεννήθηκαν οι τρείς Ώρες που αντιπροσώπευαν τις εποχές του Χρόνου.Σύμφωνα με την αρκαδική λατρεία της επί του Λυκαίου όρους, η Σελήνη ξελογιάστηκε από τον τραγοπόδαρο θεό Πάνα, που ξέροντας ότι η θεά συνήθιζε να παίζει με τα πρόβατα, πηδώντας στη ράχη τους, κατάφερε να ενωθεί μαζί της χωμένος σε μια λευκή προβειά.Η Σελήνη λατρευόταν σε όλο σχεδόν τον ελληνικό χώρο. Ιδιαίτερα όμως σπουδαία ιερά της ήταν στην αρχαία Σπάρτη, στο μαντείο των Σπαρτιατών στις θαλάμες της Λακωνίας. Επίσης και στη Ρώμη υπήρχε σπουδαίο ιερό επί του Αβέντιου λόγου όπου και έκαιγε "ακοίμητος λυχνία" όλη τη νύχτα. Αποτελεί τη θηλυκή αρχή της δημιουργίας του Κόσμου, καθώς και την πόρτα προς την απόκρυφη φύση της ανθρωπότητας και του Σύμπαντος. Υπό αυτή την έννοια θεωρείται ότι στοιχειώνει άμεσα το φαντασιακό και το υποσυνείδητο.Η αντίστοιχη ρωμαϊκή θεά για τη Σελήνη είναι η Luna και απεικονίζεται σε τρεις τομείς του Σύμπαντος, ως Luna στον Ουρανό, ως Diana στη Γη και ως Hecate (Εκάτη) στον Κάτω Κόσμο. Οι τρεις αυτές μορφές της αντιστοιχούσαν στις τρεις φάσεις του κύκλου της Σελήνης, Diana- νέο φεγγάρι, Luna-πανσέληνος, Hecate- σκοτεινιά όταν δεν φαινόταν το φεγγάρι στις εκλείψεις η στο κλείσιμο του σεληνιακού κύκλου.Η τριπλή αυτή μορφή της Σελήνης συνδέεται και με αρχέγονες θεότητες της Αραβικής Μυθολογίας, πριν την επικράτηση του Ισλάμ και την ουσιαστική εκδίωξη των γυναικών. Κληρονομήθηκε ωστόσο η τριπλή μορφή της Σελήνης ως τριπλή θεά στα κελτικά και λοιπά προχριστιανικά ευρωπαϊκά φύλλα από την αρχαία Ελλάδα.Ουσιαστικά πρόκειται για μια τριαδική θεότητα αποτελούμενη από τρεις ξεχωριστές μορφές οι οποίες βρίσκονται ενωμένες, ως μια οντότητα. Οι φιγούρες αυτές εμφανίζονται ως η Παρθένα Θεά, η Μητέρα Θεά και η Γηραιά Θεά, οι οποίες αντιπροσωπεύουν τις τρεις φάσεις ζωής μιας γυναίκας όσο αφορά την αναπαραγωγή. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελληνική Μυθολογία, η σελήνη γεννά από την ένωσή της με τον Ήλιο(το αρχέτυπο αρσενικό) τις τρεις Ώρες.Από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι συσχέτιζαν το γέμισμα και το άδειασμα του φεγγαριού με τη βλάστηση και το μαρασμό, την καρποφορία, την ανάπτυξη αλλά και τον βιολογικό κύκλο της γυναίκας και τη γονιμότητα, την υγεία, αλλά και την αρρώστια, τη γέννηση και το θάνατο. Για την εξαφάνιση της Σελήνης από τον Ουρανό, το σκοτείνιασμα κατά τις εκλείψεις έλεγαν πως κάποιο θεριό ή δαιμονικό την είχε καταβροχθίσει, γι αυτό οι άνθρωποι έκαναν θόρυβο με σκοπό να τρομάξουν τοκακό πνεύμα και να αφήσει τη Σελήνη στη θέση της.Πάνω λοιπόν στις φάσεις του φεγγαριού, οι αρχαίοι λαοί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης έπλασαν δοξασίες και δημιούργησαν, όπως προανέφερα, τα ημερολόγια αλλά και μαγικά φίλτρα. Μάλιστα, για κάποιους μάγους ή μάγισσες έλεγαν πώς αντλούσαν τη δύναμη τους από την ίδια τη Σελήνη. Για το λόγο αυτό η Εκάτη, η χθόνια θεότητα της αρχαιοελληνικής μυθολογίας συνδέθηκε άμεσα με τη Σελήνη (Τριπλή Θεά).δύο ακόμα ισχυρές μάγισσες της αρχαιότητας, η Κίρκη και η αδερφή της Πασιφάη συνδέονται με τη Σελήνη, ενώ σε αυτή φαίνεται πως έκανε δεήσεις αλλά και μάγια και η Μήδεια, ανιψιά των δυο γυναικών και γνωστή από τη μυθολογία του Αργοναυτικού κύκλου.Εκείνη την περίοδο η Σελήνη συνδέθηκε με τη Λίλιθ, τον μυθικό θηλυκό δαίμονα που πιστεύεται από τους Εβραίους Μυστικιστές, ότι η Εύα δεν ήταν η πρώτη γυναίκα αλλά η Λίλιθ όπου ο Αδάμ δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ερωτικές επιθυμίες της.κατά τα κλασσικά χρόνια όπου η θέση της γυναίκας έχει μεταβληθεί και έλεγαν  ότι η αρχαία Τριπλή Θεά έχασε το θρόνο της, σταδιακά η Σελήνη συνδέθηκε με την ιερά νόσο την επιληψία, ενώ οι Χριστιανοί πίστευαν ότι ήταν υπεύθυνη για την παραφροσύνη. έτσι μέχρι και τον 17ο αιώνα οδηγοί υγείας έδιναν συμβουλές στους ανθρώπους να μην εκτίθενται στο φως του φεγγαριού γιατί προκαλούσε βλάβες στον εγκέφαλο.Βέβαια ακόμα, σε πολλά χωριά της Ελλάδος πιστεύουν ότι αν κάποιος κοιμηθεί κάτω από το φως του φεγγαριού μπορεί να τυφλωθεί ή να τρελαθεί. ακόμα και οι γιαγιάδες δεν άφηναν τα παιδιά τη νύχτα έξω μη πάθουν κάποιο κακό εξού και η φράση σεληνιασμένος, όταν ήθελαν να καλύψουν κάποιο ψυχικό νόσημα, ενώ δεν αποκλείεται όλες αυτές οι δεισιδαιμονίες να συνδέονται και με τους Λυκανθρώπους.Στη λαογραφία έχουν μείνει αρκετές τεχνικές από μαγικές επικλήσεις, τις οποίες λέγεται ότι έκαναν οι γυναίκες αφιερωμένες στη λατρεία της θεάς Σελήνης ή της Εκάβης, ανάλογα τις παραλλαγές. Στα χωριά της Θεσσαλίας λέγεται ότι τα βράδια της Πανσελήνου, έβγαιναν στα βουνά οι μάγισσες και πρόσφεραν στο φεγγάρι τα καλά τους, συνήθως πίτες. Το φεγγάρι έπρεπε να κατέβει να φάει και ο Ουρανός σκοτείνιαζε ( έκλειψη). Μάλιστα οι πιο ισχυρές κατάφερναν να κατεβάσουν οι ίδιες το φεγγάρι και τότε η έκλειψη διαρκούσε περισσότερο.Οι ιστορίες της Σελήνης επηρέασαν και τον κόσμο των παραμυθιών. Οι πρώτοι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν ότι δεν μπορούσαν με τη λογική, έπλαθαν ιστορίες, όπως και τα ιερατεία με στόχο να ηρεμήσουν τους τρομαγμένους πιστούς και να τους πείσουν πως στο τέλος θα επικρατήσει η τάξη. Βασικό θέμα είχαν τον έρωτα της Σελήνης με τον Ήλιο, όπου κάποιοι μύθοι δείχνουν ότι ζούσαν χώρια και άλλοι ότι μετά την ένωσή τους επέλεξαν να γίνουν κοινοί θνητοί να ζήσουν τον έρωτά τους. και υπάρχουν πολλά παραμύθια. Υπάρχει ένας υπέροχος ινδιάνικος μύθος, λατρεύω τον ινδιάνικο πολιτισμό, όπου αναφέρει ένα υπέροχο πραγματικά ηγετικό ζώο τον λύκο. Στη πραγματικότητα ο λύκος είναι μονογαμικό ζώο και επιλέγει το ταίρι του, το ερωτεύεται και παραμένει πιστό μέχρι που τα χωρίζει ο θάνατος. Ο μύθος αναφέρει ότι κάτω από το φως του φεγγαριού ο ζωντανός λύκος θρηνεί το χαμένο ταίρι του και το φωνάζει πίσω με την πεποίθηση ότι τον βλέπει και θα γυρίσει η ψυχή του κοντά του Όσα όμως και να είναι τα παραμύθια, όσες οι καταγραφές και οι μύθοι το φεγγάρι ή η Σελήνη έχει τη μαγεία της. Επηρεάζει όλους κάτω από του καθενός την εκδοχή είτε είναι προβληματισμένος, ευτυχισμένος ή λυπημένος, είτε ερωτευμένος και ρομαντικός. Χαρείτε την ομορφιά του, πάντα κάτι θα σας θυμίζει....

ΓΡΑΦΕΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ.ΑΞΙΩΤΗ