ΑΠΟΛΟΓΙΑ

 Νίκαια, 30 Μαΐου 1983
Ελένη, δεν γράφω και πολλά
Είμαι κουρασμένος
Δίπλα μου έχω το κονιάκ
Είμαι και μεθυσμένος
Έγραψα όμως για εσέ
Θέλεις να ξαναγράψω
Τα μέτρα σου απ’το βρακί
Ένα και γω να ράψω
Το έξω όμως το βρακί
Το μέσα δεν τον θέλω
Γιατί θα είναι σίγουρα
Σαν σοκολάτα μελό
Για την Τασία έγραψα
Πάλι θα θέλα να ξαναγράψω
Μια μέρα θα την ήθελα
Βέβαια δεν θα κλάψω
Και της χοντρούλας η σειρά
Ξέρω εγώ τι θέλει
Ολόγυμνη τον Άυγουστο
Να της αλείφεις μέλι.

ΓΡΑΦΕΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΤΣΗΣ

Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΣ

 Τραυματίας
Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι
Και ακουμπισμένο σε ένα δενδρί
Ο τραυματίας αναστενάζει,
Και την αγάπη του κοιτάει για να δει
Η νοσοκόμα μόλις ακούει
Τον τραυματία να την καλεί
Τρέχει κοντά του, τον αγκαλιάζει
Και τον φιλεί
Γλυκά ξυπνάει και βλέπει γύρω
Λεβέντες και άλλους στο θάλαμο
Χαμογελάει μα και δακρύζει
Και η νοσοκόμα του λέει με αγάπη και καημό
Γλυκιά αγάπη είμαι κοντά σου
Πόσο να υποφέρεις τόσον καιρό
Έλα κοντά μου να σε γιατρέψω
Το γιατρικό σου το έχω εγώ, που σ αγαπώ
Γλυκιά μου αγάπη πως θα μπορέσω
Από κοντά σου να χωρίσω
Η νοσοκόμα του λέει με πόνο
Δεν θα σ αφήσω, σ αγάπησα και γω και θα σε παντρευτώ

ΓΡΑΦΕΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΤΣΗΣ

ΠΟΙΗΜΑ ΙΕΡΟΓΛΥΦΙΚΑ

 

Σε πανσέληνα μάτια κλείνω τις νύχτες μου...

  Κάθε φορά που σκορπίζεται τ'ασήμι άπλετο σ' ολάκερη την πλάση,

  ταξιδεύω ...

  με τα μάτια της ψυχής

  αναζητώντας τις ξαστεριές που χάνονται...

  Μια αρχαία γονιδιακή αλυσίδα

μ'εχει δέσει πισθάγκωνα,

  Γέρνω, χωρίς έλεος,

  κάτω από το βάρος μιας δυσβάσταχτης κληρονομιάς

  δε λιποψυχώ, χαμογελάω

  για να μπορέσω να ανασυνταχθώ

  όταν θα έρθει η ώρα...

  Η γνώση των σοφών ανθρώπων μηχανεύτηκε

  αυτή, που με της απλότητας το χέρι

  χάιδεψε του Λόγου το μεγαλείο

  πλημμυρισμένο Φως

  Σε μιαν απλή διάλεκτο, χρυσοφερεμένη

  με μουσικές αναδρομές στα βάθη των αιώνων..

  όταν το άγγιγμα της Λύρας έστελνε ήχους αρμονικούς

  συμπαντικούς κραδασμούς

  με συμβολισμούς και Ποίηση...

  Οι αξίες διαφεντεύουν μέσα μας

  κι εμείς μετράμε κάθε φορά

  «πόσα απίδια έχει ο σάκος» πάντα....

  Οι οδυνηρές στιγμές μας βουλιάζουν στον πόνο

  με τις συνέπειες ν'απειλούν

  «Ν'αγαπάς ην ευθύνη -να νοιάζεσαι»

  ο φόβος γδύνει τα μάτια μας με τα ιερογλυφικά του...

  Αφέσου λεύτερος

  εσύ αποφασίζεις εσύ καθορίζεις το ταξίδι σου

  με της λογικής την τρέλλα

  

Φωτεινή Α.Κ