ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΟΙ Η ΦΑΤΡΙΑ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ

 

Οι "Καρμανιόλοι" ήταν μια λαϊκή επαναστατική παράταξη ή φατρία στη Σάμο, που έδρασε λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Αντιπαρατέθηκαν με τους "Καλικαντζάρους", μια άλλη φατρία που αποτελούνταν από προεστούς και είχε συμμαχήσει με την τουρκική εξουσία. Το 1806 κατόρθωσαν οι Καρμανιόλοι και πήραν τις θέσεις των Καλικάντζαρων, οι οποίοι έστειλαν επιτροπή στην Κωνσταντινούπολη, ζητώντας την έκδοση σουλτανικού διατάγματος επανελέγχου των λογαριασμών. Εκεί συνάντησαν τον Λυκούργο Λογοθέτη, ο οποίος με ενέργειές του, διαβήματα και με καταβολή 72000 γροσιών, κατόρθωσε να εκδοθεί το φιρμάνι για τον επανέλεγχο των λογαριασμών και την εξέταση της κατάστασης στη Σάμο. Το όνομα «Καρμανιόλοι», ήταν ήδη σε χρήση στα Επτάνησα. Σύμφωνα με τις πηγές, αυτό που έδωσε το όνομα «Καρμανιόλοι» στη ριζοσπαστική αυτή ο ομάδα, ήταν «ο χορός της καρμανιόλας», τον οποίο χόρευαν και οι εξεγερμένοι Γάλλοι. Ο χορός της καρμανιόλας είναι ένας λαϊκός χορός που σχετίζεται με την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Ήταν δημοφιλής τόσο στην Ιταλία όσο και στη Γαλλία, και χορευόταν με το ομώνυμο τραγούδι Καρμανιόλα. Το τραγούδι και ο χορός έγιναν σύμβολο της επανάστασης και της αλλαγής, και συνδέθηκαν με τους Ιακωβίνους, οι οποίοι ήταν μια ριζοσπαστική πολιτική ομάδα εκείνης της περιόδου. Επί Ροβεσπιέρου, έγινε ο χορός που συνόδευε αποκεφαλισμούς αστών, δικαστών και αντεπαναστατών γενικότερα. Εξαιτίας αυτού, η Καρμανιόλα απετέλεσε τη δημώδη ονομασία της λαιμητόμου. Ο χορός είναι καθαρά τελετουργικός και συνδέεται με την επανάσταση των ατόμων και όπως λέει ο γραφών, δεν υπάρχει επανάσταση δίχως χορό! Κάποιοι Σαμιώτες ναυτικοί, συνεπαρμένοι από την ιδέα της επανάστασης, τον δίδαξαν στη φτωχολογιά του νησιού και από τότε έγινε σύμβολο της ρήξης των περισσότερων κατοίκων του νησιού με τους παραδοσιακούς. Στη Σάμο, η αντίδραση ενάντια στο κατεστημένο των προεστών, εκφράστηκε καθαρά με την προσπάθεια ανατροπής τους από την εξουσία. Προσπάθεια που πέτυχε δυο φορές, την πρώτη προς το τέλος της Τουρκοκρατίας και τη δεύτερη κατά την επανάσταση του 1821. Οι περισσότεροι μάλλον συμπαθούσαν τους Καρμανιόλους και εμφανίζουν την ίδια νοοτροπία μ’ αυτούς σχετικά με την ανάπτυξη των γραμμάτων. Η κάθοδος του Γ. λογοθέτη στη Σάμο ανέτρεψε τις εύθραυστες ισορροπίες, ενισχύοντας τις καταπιεσμένες δυνάμεις. Τώρα πια, το σύστημα των «Παλαιών Προεστών» και οι Οθωμανοί συνεργάτες τους (Βοεβόδας, Καδής, Σούμπασης) αντιμετώπιζαν άμεσο κίνδυνο οριστικής ανατροπής, διώξεων και χρηματικών κυρώσεων. Οι Καρμανιόλοι έφεραν περικεφαλαία, από δέρμα και σίδηρο, με σταυρό, και τα αρχικά ΗΕΗΘ (ή ελευθερία ή θάνατος). Οι ηγέτες των Καρμανιόλων, πέρα από τον αρχηγό Λυκούργο Λογοθέτη, είναι έμποροι και καραβοκύρηδες μικρής εμβέλειας που μένουν μόνιμα στο νησί και αναδεικνύονται μέσα από τη σκληρή αντιπαράθεση με τους παλαιούς προεστούς. Οι πιο χαρακτηριστικές προσωπικότητες αξιωματικών είναι: Ο καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης, γαμπρός του Λογοθέτη, ο Μανώλης Μελαχροινός και ο Μανώλης Αγγελινίδης που τον αντικατέστησε μετά τον θάνατό του, ο Κωνσταντής Κονταξής, και ο φιλικός Κωνσταντής Λαχανάς απ’ το Άνω Βαθύ, καπετάνιος στο ιδιόκτητο του σκάφος του «Πυθαγόρας». Ο αρχηγός τους, Λυκούργος Λογοθέτης, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Θεσσαλό Αριστείδη Παππά, τον Ιούνιο του 1819, και έλαβε το όνομα Λυκούργος ως μυημένος πλέον (από το όνομα του αρχαίου Σπαρτιάτη νομοθέτη), το οποίο έκτοτε θα κρατήσει έως το τέλος της ζωής του. Ορίστηκε από τον απόστολο Δημήτριο Θέμελη ως «τοποτηρητής της Αυτού Εκλαμπρότητος» [ήτοι, του Αλέξανδρου Υψηλάντη, Αόρατης Αρχής της Φιλικής Εταιρείας] στη Σάμο. Είναι σημαντικό να πούμε ότι, όλοι οι Σαμιώτες συνδρομητές σε νεοεκδιδόμενα βιβλία, από το 1814 που ανιχνεύονται σε καταλόγους εκδοτών, ανήκουν στο περιβάλλον των Καρμανιόλων ή στην Εκκλησία. Κανένας τους δεν προέρχεται από την παράταξη των «παλαιών προεστών». Κοινώς, πρόκειται για μία αντιπαράθεση των ελεύθερων ανθρώπων της γνώσης με τους παγιωμένους, που ήθελαν τον κόσμο μη γνώστη και αγράμματο. Ο Λυκούργος Λογοθέτης, είχε γνωρίσει καλά τις ιδέες του Ρήγα, καθώς ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από το περιβάλλον του Αλέξανδρου Υψηλάντη, στο οποίο και ο μεγάλος Έλληνας είχε βρει προστασία. Η γνωριμία του Λογοθέτη με τα κείμενα του Ρήγα φαίνεται εξάλλου και από τα κείμενα των τοπικών πολιτευμάτων της Σάμου, των οποίων υπήρξε ο κυριότερος συντάκτης. Ο Ιωάννης Λεκάτης ήταν άλλη μια ηγετική φυσιογνωμία των Καρμανιόλων, τυπώνει διάφορα βιβλία, ανάμεσα στα άλλα -σε μετάφραση μιας γυναίκας, της Φωτεινής Σπάθη - την τραγωδία του Βολταίρου, «ο Φανατισμός ή ο προφήτης Μωάμεθ». Ο Λεκάτης έχει αφήσει πίσω του ένα σημαντικό γραπτό, από το οποίο φαίνεται συνεπής αποδέκτης της «νεωτερικής» παιδείας και προσπαθεί να εντοπίσει ποιες λαθεμένες νοοτροπίες τους οδηγούν στη στασιμότητα. Ακόμα ένα δείγμα ότι ήθελαν να φέρουν νέα γνώση! Κανείς, πιστεύει ο Λεκάτης, δεν μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, επειδή συμπτωματικά κατοικεί στον ίδιο γεωγραφικό χώρο μ’ αυτούς. Πρέπει να το αποδείξει με τη συμπεριφορά και τον πολιτισμό του. Μια άλλη σημαντική φυσιογνωμία των Καρμανιόλων ήταν ο ποιητής Γεώργιος Κλεάνθης, ο οποίος στην τελευταία φάση του αγώνα της ανεξαρτησίας, θα αναδειχθεί σε ηγετικό παράγοντα του νησιού. Στα ποιήματα του, ανιχνεύονται άμεσες επιδράσεις από τον Αδ. Κοραή. Οι Οθωμανοί αξιωματούχοι, αν και αρχικά κινήθηκαν εναντίον του κινήματος, αποτραβήχτηκαν γρήγορα. Κατανόησαν μάλλον ότι σκοπός του κινήματος δεν ήταν η ανατροπή της επικυριαρχίας τους, αλλά η αλλαγή των εσωτερικών συσχετισμών του «κοινού». Το τίμημα που καταβλήθηκε από τους Καρμανιόλους ήταν η φυλάκιση και εξορία του ηγέτη τους Λυκούργου Λογοθέτη με χαλκευμένες κατηγορίες και η κατατρομοκράτηση του πληθυσμού από τουρκικά στίφη, πριν ακόμα αποφασίσει ο Οθωμανικός παράγοντας να απεμπλακεί από την εσωτερική διένεξη. Από το 1812 μέχρι και το 1821 την εξουσία ξαναπαίρνουν οι «παλαιοί προεστοί», αν και εντείνουν την εκμετάλλευση των μικροκαλλιεργητών, το υπόδειγμα εναλλακτικής διακυβέρνησης έχει καθιερωθεί. Με την έκρηξη της επανάστασης θα παραγκωνιστούν πλήρως. Οι Καρμανιόλοι κυρίαρχοι πλέον στο νησί θα προτιμήσουν μια «χαλαρή σχέση» με την κεντρική διοίκηση του αγώνα και θα αντιταχθούν στην επέκταση των εθνικών συνταγμάτων στο νησί. Είδαν μάλλον με δυσπιστία τα κεντρικά σχήματα διοίκησης, με την κυρίαρχη παρουσία σ’ αυτά των ομάδων εξουσίας της Οθωμανικής περιόδου (κοτζαμπάσηδες) Μετά την καταστροφή της Χίου, για την οποία οι ένθερμοι Σαμιώτες επαναστάτες και ο ηγέτης τους θα θεωρηθούν υπεύθυνοι, θα υπάρξει μια σύντομη περίοδος επανόδου των παλαιών δημογερόντων που καλύπτονταν πίσω από τους απεσταλμένους της Κεντρικής διοίκησης. Γρήγορα η αντίδραση του πληθυσμού ανατρέπει αυτή την εξέλιξη. Οι Καρμανιόλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα κρατήσουν την εξουσία μέχρι το 1834, όταν επιβλήθηκε με την απειλή σφαγής το καθεστώς της ημιαυτόνομης- υποτελούς στην «Υψηλή Πύλη», «Ηγεμονίας της Σάμου» και οι περισσότεροι από αυτούς αυτοεξορίστηκαν στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος. Από τις ιδέες τους ξεχωρίζει η ιδέα ότι η δύναμη που αντλούν από τη μεταξύ τους επικοινωνία και ένωση με στόχο το κοινό συμφέρον, είναι μια δύναμη ικανή να αλλάξει τη ζωή τους. Το παραδοσιακό αυτοδιοικητικό σύστημα της Τουρκοκρατίας ενσωματώθηκε σε γενικές γραμμές και στον «Στρατοπολιτικό Διοργανισμό», το συνταγματικό κείμενο της επαναστατικής περιόδου 1821. Όπως επικυρώνεται και επισημοποιείται συντακτικά το γραπτό ιδιωτικό δίκαιο που ίσχυσε καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, δηλαδή οι κωδικοποιήσεις του βυζαντινού δικαίου, δηλαδή η «Εξάβιβλος». Η λογική της εισαγωγής του Βυζαντινού δικαίου υπάρχει διότι αναζητείται η συνέχεια του δικαίου και η εξοικείωση των πολιτών μ’ αυτό. Η ομάδα των Καρμανιόλων χρησιμοποίησε τα παραδοσιακά γνώριμα σχήματα για να αλλάξει τη νοοτροπία υποταγής του πληθυσμού και να πετύχει την ενεργοποίησή του για την προάσπιση των μόλις αποκτημένων κοινωνικών ή εθνικών ελευθεριών. Οι Καρμανιόλοι μπορεί να αποδέχτηκαν και να ενσωμάτωσαν στη διοίκηση τους το παραδοσιακό κοινοτικό σύστημα, δεν αποδέχτηκαν όμως με κανένα τρόπο, τη νοοτροπία της διοίκησης των παραδοσιακών δημογερόντων, αλλά ούτε τα αποτελέσματα που είχε αυτή για τη ζωή του πληθυσμού. Με την επικράτηση της επανάστασης του 1821 οι αγρότες ξανά πήραν πίσω τα κτήματα που είχαν απολέσει προς όφελος των πιστωτών τους.





ΥΓ-Μην μου πείτε ότι ο κόκκινος σταυρός, και το λευκό, δεν σας φέρνουν στο νου, τα σύμβολα των Ναϊτών! Αλώστε πριν από τους Καρμανίολους είχα πέραση, οι σταυροφόροι από το νησί. Επίσης το κίνημα ξεκίνησε από την Γαλλία όπως και οι Νάιτες.



ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

Πολλές φορές έχω ακούσει ανθρώπους να κατηγορούν τους πολιτικούς για μυστικά παιχνίδια. Όντως, μυστικά παιχνίδια στην πολιτική γίνονται. Αλλά ακόμα και αυτοί που στήνουν τέτοιου είδους παιχνίδια, είναι πιόνια του πιο πάνω παιχνιδιού, του πιο πάνω επιπέδου. Άλλοτε έχω ακούσει να κατηγορούν τέτοιους είδους πολιτικούς, ότι είναι Τέκτονες. Είναι μια ατάκα που με κάνει συνήθως να γελάω γιατί οι αδαείς τρώνε το περιτύλιγμα από το σοκολατάκι και όχι το ίδιο το γλυκό. Το ότι κάποιος είναι Τέκτων, μπορεί να σημαίνει πολλά αλλά και τίποτα. Την πραγματικότητα δεν την ορίζει μόνο μια ιδιότητα. Και ένας άνθρωπος είναι ένα πολύπλευρο ον. Μια πολύπλευρη ύπαρξη. Όσοι λοιπόν κατηγορούν κάποιος για αυτό το λόγο, βλέπουν μόνο τη μια γραμμή του πλεκτού. Η πολιτική έχει και άλλες πλευρές, που ακόμα και οι συμμετέχοντες σε αυτήν, είτε ως παίχτες είτε ως πιόνια, δεν τις κατανοούν. Και αυτό γιατί ο κόσμος είναι κύκλος, μέσα σε κύκλο, μέσα σε κύκλο και πάει λέγοντας. Ανάλογα σε ποιον κύκλο βρίσκεσαι, κατανοείς. Η πολιτική έχει κάποιες πλευρές απόκρυφες, που ίσως δεν τις έχουν κατανοήσει ακόμα και πιο μεγάλοι παίχτες. Για παράδειγμα, ο χώρος της Βουλής, είναι αμφιθεατρικός. Τα έδρανα μοιάζουν με αρχαίο θέατρο. Σκεφτείτε τώρα το εξής: τα αρχαία θέατρα, εκτός από απλά θέατρα, ήταν και ιερά (του Διονύσου), άρα τελετουργικοί χώροι. Κρατήστε το αυτό σαν σκέψη και πάμε στο επόμενο στοιχείο. Ο πολιτικός που μιλάει ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής. Δηλαδή, κάνει ένα βήμα από το χώρο των θεατών (άλλωστε έτσι είναι ο χώρος που κάθονται οι 300), στο χώρο των πρωταγωνιστών.  Όποιος έχει καταλάβει τι του αναφέρω σε αυτές τις δυο παραγράφους, και είναι από του τύπους που κατηγορεί κάποιον πολιτικό ακριβώς επειδή μπορεί να είναι Τέκτονας, είμαι σίγουρος ότι είναι έτοιμος να φάει την οθόνη του υπολογιστή του. Ακόμα και ο αριθμός των θεατών (300), εάν τον ψάξετε, έχει μέγα συμβολική και αριθμητική σημασία. Το αστείο είναι ότι για να μπει κάποιος σε αυτόν τον παράξενο χώρο, πρέπει να σταυρωθεί ως άλλος Μεσσίας, μέσω του ψηφοδελτίου, από όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Το ακόμα πιο αστείο είναι ότι ακόμα και τα ψηφοδέλτια έχουν πάνω τους συμβολισμούς του κόμματος σαν μαγικό έγγραφο και πρέπει να φέρουν πάνω τους τρεις σταυρώσεις. Όπως οι τρεις σταυροί στον Γολγοθά. Όποιος έχει κατανοήσει τι ακριβώς περιγράφω, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα χασκογελάει με τη βλακώδη προπαγάνδα κάποιων παιχτών επιπέδου 1, που τρέχουν να κατηγορήσουν έναν πολιτικό, για το ότι δήθεν είναι Τέκτονας, δήθεν άλλη φυλή κόμματος. Φυσικά αναφέρω μόνο κάποια ίχνη σε αυτό το κείμενο. Το σύνολο των πραγμάτων που γνωρίζουμε, είναι μέρος του μεγάλου κοσμικού παιχνιδιού και των προσωπικών μας κινήσεων. Το κείμενο αυτό γράφτηκε για όσους μπορούν να το κατανοήσουν και μου είναι αδιάφορες οι απόψεις ανθρώπων που δεν μπορούν να το καταλάβουν και θα με κατηγορήσουν, γιατί είναι απλά πιόνια επιπέδου 1. 

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΤΕΜΠΗ ΟΡΟΣΗΜΑ ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ?

 

Πολλά έχουν ειπωθεί για τα Τέμπη και επειδή ο χρόνος αφήνει ίχνη στον χώρο μέσω της ιστορίας, των μύθων και των λατρειών, ας δούμε ορισμένα πράγματα με άλλη αντίληψη! Τα Τέμπη ή Κοιλάδα των Τεμπών είναι κοιλάδα της Ελλάδας που σχηματίζεται ανάμεσα στον Όλυμπο και την Όσσα. Η Κοιλάδα των Τεμπών σύμφωνα με αρχαίες αναφορές, έχει δημιουργηθεί από μεγάλο σεισμό που προκάλεσε ρήγμα, από το οποίο χωρίστηκαν τα δυο μεγάλα βουνά, ο «Όλυμπος» και ο «Κίσσαβος». Την περιοχή διασχίζει ο Πηνειός ποταμός ανάμεσα από τα δυο μεγάλα βουνά. Οι Τούρκοι αποκαλούσαν τα Τέμπη, Bogaz (Μπογκάζ) που έχει τη σημασία «στενό, δίαυλος» αλλά και «ρεύμα αέρα που φυσά σ’ ένα στενό τόπο». Αυτή την ονομασία χρησιμοποιούν συχνά και σήμερα οι ντόπιοι. Ο Ιουλιανός αποκαλεί Δύσβατα τα Τέμπη, ο Νικήτας Χωνιάτης στενόπορον, ο Ιωάννης Τζέτζης γράφει για «τα κατά την Θεσσαλίαν στενώματα και κοιλώματα και όρη α ο Πηνειός διέκοψεν», η Αλεξία Κομνηνή τα αποκαλεί Κλεισούρα, ο Στράβωνας χρησιμοποιεί τα ονόματα Διάσφαξ και Ρήγμα ενώ ο Φιλόστρατος το όνομα «Πύλαι του ποταμού». Ο Οβίδιος τα ονομάζει nemus (δάσος, αλσύλλιο) και ο Τίτος Λίβιος valis (κοιλάδα) και saltus (δασωμένη κοιλάδα). Στα Τέμπη υπάρχει ο Πηνειός. Κατά την Ελληνική Μυθολογία, ο Πηνειός ήταν θεός-ποταμός της Θεσσαλίας, όπως όλοι άλλωστε οι ποταμοί κατά την ιδεοανθρωπόμορφη τότε αντίληψη, γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, από τον οποίο κατάγεται το γένος των Λαπιθών. Ο ποταμίσιος θεός ενώθηκε στα φαράγγια της Πίνδου με τη νύμφη Κρέουσα και από την ένωσή τους γεννήθηκαν τρία παιδιά: ο Υψέας, ο Ανδρέας και η Στίλβη. Κατά άλλους, και η Ίφιδα που από τον Αίολο απέκτησε τον Σαλμωνέα και τη Μελανίππη, γυναίκα του Πελασγού.Σε άλλους μύθους, ήταν πατέρας της νύμφης Δάφνης. Ο Πηνειός έχει ονομαστεί και Σαλαβριάς. Με αυτό το όνομα, τον βρίσκουμε στην περίοδο του Μεσαίωνα, με πρώτη αναφορά από την Άννα Κομνηνή το 1150 μ.Χ. Ο Δημήτρης Δελιόπουλος στο βιβλίο του Το Ρουμλουκιώτικο Ιδίωμα, παραθέτει το λήμμα σαλαμπρός = «παλαβός, ασυγκράτητος» (με θηλυκό (η) σαλαμπριά). Από τον Όμηρο χαρακτηρίζεται αργυροδίνης, δηλαδή η ονομασία που δίνεται στην περιστροφική κίνηση του νερού ή του ανέμου, η οποία συμβαίνει συνήθως όταν συναντώνται αντίθετα ρεύματα. Οι θρησκείες με τα ιερατεία τους, είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στις δίνες και τον συμβολισμό της μέθεξης, της ζάλης και του φόβου της περιστροφής, την ρουφήχτρα της ισορροπίας και της σταθερότητας. Σημειώστε ότι, όπως θα δούμε, στην περιοχή υπήρχαν οι δερβίσηδες που ασχολούνται με την περιστροφή τελετουργικά. Πρώτος ο Δίνος, κατά τον Αναξαγόρα, μέσω της περιστροφικής κίνησης έδωσε στην ύλη σχήματα ως ρυθμιστής του Συμπαντικού Νου, όπως ειρωνικά υπαινίσσεται ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες του: «Δίνος, βασιλεύει τον δι΄ εξηληλακώς» Αντίστοιχα, ο Δινούρ, ο μέγας πύρινος χείμαρρος, έχει την πηγή του υπό τον θρόνο του Θεού. Μάντεψε φίλε αναγνώστη, και ο Πηνειός χείμαρρος δεν είναι; Οι ψυχές των δικαίων έτσι εξαγνίζονται, ενώ των διεστραμμένων και κακών παρασύρονται δια του ρεύματος του στην κόλαση. Μήπως στον χώρο δεν είχαμε τελετές εξαγνισμών υπό τον Απόλλωνα; Μια δίνη, ο Δινούρ δηλαδή, ενώνει τη γη με τον παράδεισο και την κόλαση, την ζωή με τον θάνατο… και τη μετά θάνατο ύπαρξη. Παράλληλα ας αναρωτηθούμε, η (μεταφορικά) σειρά συναισθημάτων, καταστάσεων ή γεγονότων που προκαλούν αναστάτωση, δεν είναι ένα τέτοιος τόπος από την αρχαιότητα έως σήμερα; Δίνες- Ρουφήχτρες, υπήρξανε και υπάρχουνε πολλές, στο σύμπαν, στη μυθολογία, στη θρησκεία, στη γη, στη θάλασσα, αλλά και στη κοινωνική ζωή. Χωρίς να σχολιάσω περαιτέρω, συνεχίζω. Σε σπήλαιο δίπλα στις εκβολές του Πηνειού, έγιναν οι γάμοι του Πειρίθοου και της Ιπποδάμειας, κατά τη διάρκεια των οποίων ξέσπασε ο πόλεμος με τους Κένταυρους, στην οποία έλαβε μέρος και ο Θησέας. Ακόμα μία διαδικασία αναστάτωσης. Οι Κένταυροι, θεωρώντας τους εαυτούς τους νόμιμους κληρονόμους του Ιξίονα, είχαν βλέψεις στο βασίλειο του Πειρίθοου και γι' αυτό εχθρεύονταν μόνιμα τους γείτονές τους, Λαπίθες. Στη διάρκεια του γαμήλιου γεύματος, οι Κένταυροι ήπιαν πολύ κρασί, μέθυσαν και προσπάθησαν να βιάσουν τις γυναίκες των οικοδεσποτών τους. Θησέας και Πειρίθοος υπερασπίστηκαν τη νύφη Ιπποδάμεια, κόβοντας τη μύτη και τα αυτιά του Κένταυρου Ευρυτίωνα, χύθηκε αίμα δηλαδή! Στο σήμερα, δίπλα από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, βρίσκεται η μικρή σπηλιά όπου είναι και το αρχικό προσκύνημα, όπου στο τέλος της σπηλιάς, από μία οπή στο βράχο αναβλύζει το αγίασμα. Εδώ να τονίσουμε ότι, ένα από τα προσωνυμία της θέας Αφροδίτης, είναι Παρασκευή. Η σπηλιά είναι τόσο μικρή που κάθε φορά χωράει μετά βίας μόνο ένας άνθρωπος. Στο σημείο, σύμφωνα με την μυθολογία, η Δάφνη προσπαθώντας να ξεφύγει από τον Απόλλωνα που την είχε ερωτευτεί, επικαλέστηκε τον πατέρα της Θεό Πηνειό, ο οποίος τη μεταμόρφωσε στο ομώνυμο φυτό. Φυσικά και ο γραφών έχει πάει στο σημείο και εξελίχτηκε το παραπάνω φαινόμενο που έγινε και φωτογραφικά αντιληπτό (δες εδώ). Η κοιλάδα των Τεμπών, ήταν αφιερωμένη στη λατρεία του θεού Απόλλωνα, θεού του θρησκευτικού καθαρμού και της μαντικής. Ίχνη του ιερού του Απόλλωνα Πυθίου ή Τεμπείτη, βρέθηκαν στην ανατολική έξοδο της κοιλάδας, στη δεξιά όχθη του Πηνειού, στο άκρο της σημερινής γέφυρας του ποταμού. Τον Δεκέμβριο του 1957, κατά την εκσκαφή για τη θεμελίωση της γέφυρας των Τεμπών, απέναντι από το ναό της Αγ. Παρασκευής, στη δεξιά όχθη του ποταμού, βρέθηκε μικρό τμήμα γωνίας στυλοβάτη. Από την εκσκαφή, προέρχονται αρχιτεκτονικά μέλη, βάσεις και τέσσερις αναθηματικές επιγραφές σε θεσσαλική διάλεκτο, εκ των οποίων οι τρεις είναι αφιερωμένες στον Απόλλωνα. Μαντέψτε! Ο χώρος και η γέφυρα, την στιγμή του μεγάλου δυστυχήματος με το τρένο των Τεμπών, καταστραφήκαν! Ο κατ’ εξοχήν μύθος που συνδέει τον Απόλλωνα με τα Τέμπη και το ιερό του φυτό, είναι αυτός της Δάφνης. Το στοίχειωμα των Τεμπών δεν είναι κάτι νέο. Στην αρχαιότητα, κάθε εννιά χρόνια κάνανε στα Τέμπη εξαγνισμούς για να ξορκίσουν την αρνητικότητα του μέρους, με τελετές όπου συμμετείχαν κυρίως παιδιά και νέοι. Ο λόγος των εξαγνιστικών τελετών; Στους αρχαίους καθαρμούς, ένας νέος, σε ρόλο Απόλλωνα, ανέβαινε από τους Δελφούς στα Τέμπη και εκεί έβαζε φωτιά σε μια κατασκευή που συμβόλιζε τη φωλιά του Πύθωνα… Τα Σεπτήρια, τελούνταν στο ναό των Τεμπών κάθε 9 χρόνια, με τελετές που περιλάμβαναν τον εξαγνισμό ενός παιδιού του οποίου ζούσαν και οι δυο γονείς, που το έστελναν από τους Δελφούς. Μετά τον εξαγνισμό και τη συγκομιδή της δάφνης, η πομπή αναχωρούσε για τους Δελφούς ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που έκανε ο θεός, μεταφέροντας το ιερό φυτό. Η πορεία αυτή, η δαφνοφορία, γινόταν με την καθοδήγηση του παιδιού που ήταν στεφανωμένο με τη δάφνη. Καθαρμοί πια, πουθενά. Αντί να καίγεται η φωλιά του Πύθωνα, ο Πύθωνας παραδίδει στις φλόγες βαγόνια γεμάτα νέους, νέους που κάποτε έβαζαν φωτιά στη φωλιά του και φυσικά, ένα τρένο με λίγη φαντασία, ομοιάζει με φίδι (ο νόων νοείτω)! Φυσικά, τα νερά του ποταμού, που όπως αναφέρει ο Όμηρος και όπως είδαμε το όνομα τους συνδεόταν με δίνες, εξαγνίστηκαν με τον θάνατο του Πύθωνα από τον Απόλλωνα και οι γιορτές δεν αποτελούσαν πάρα επιβεβαίωση των ανθρώπων ή και φόρτιση με αυτόν το τρόπο, του χώρου και του γεγονότος από τους ανθρώπους! Το 336 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος, φυσικά μυημένος στα αρχαία μυστήρια, στην εκστρατεία του προς τη νότια Ελλάδα, απέφυγε να περάσει από τα Τέμπη με δικαιολογία ότι τα φρουρούσαν οι Θεσσαλοί και ακολούθησε το μονοπάτι στα αριστερά της ανατολικής εισόδου των Τεμπών, 600 μέτρα περίπου νότια του λεγόμενου Τρανού Λάκκου που οδηγεί στα Αμπελάκια, γι’ αυτό και τα σκαλοπάτια που είναι σκαμμένα στην Όσσα ονομάστηκαν «Αλεξάνδρου Κλίμαξ» όπως γράφει ο μακεδονικής καταγωγής ρητοροδιδάσκαλος Πολύαινος. Ένας άλλος γνώστης, ο Αλέξιος Α’ ο Κομνηνός, όταν το 1083 εκστράτευσε εναντίον του Νορμανδού Βοημούνδου που κατείχε τα Τρίκαλα και πολιορκούσε τη Λάρισα, δεν κινήθηκε μέσω των Τεμπών, αλλά από τη διαδρομή Ομολίου-Στομίου-Καρίτσης-Ευρυμενών-Μελιβοίας-Σκήτης. Το 1423 οι Οθωμανοί κατέλαβαν την ανατολική Θεσσαλία όπως και τα Τέμπη. Από τότε και ως το 1881 τα χωριά Ιτέα (Μπαλαμούτ), Γόννοι (Δερελί), Τέμπη (Μπαμπά) και Ευαγγελισμός (Χατζιόμπασι), κατοικούνταν από Κονιάρους Τούρκους, γνωστούς και ως Γιουρούκους. Ωστόσο, φρόντισαν η αδελφότητα των Μπεσακτίδων να εξαγνίσει τον χώρο, χτίζοντας τον Τεκέ Χασαν Μπαμπά και είχαν στο σημείο παρουσία των μυημένων Δερβίσηδων. Ο Τεκές βρίσκεται πλησίον του χωριού των Τεμπών Λάρισας, επί της όχθης του Πηνειού. Αρχικώς, διέθετε προστώο καλυμμένο από τρεις μικρού μεγέθους θόλους, ωστόσο κατέρρευσε το 1930, έπειτα από την αφαίρεση των μαρμάρινων κιονόκρανων των κιόνων του. Αρχικώς, το εσωτερικό του ήταν επικαλυμμένο από κονίαμα, διακοσμημένο με επιγραφές προερχόμενες από το Κοράνι, όποιος ψάξει τα πιστεύω των μουσουλμάνων, θα δει ότι αυτό είναι ένας τρόπος ψυχικής άμυνας, οι οποίες έχουν τμηματικά διατηρηθεί, καθώς και φυτικά μοτίβα σε λευκό και μαύρο φόντο. Ο τουρμπές χρονολογείται στα τέλη του 14ου και στις αρχές του 15ου αιώνα, ενώ ένα τετράγωνου σχήματος παράρτημα επί της ανατολικής πλευράς του χρονολογείται στα τέλη του 17ου αιώνα. Το κτίριο των μαγειρείων σήμερα σώζεται, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της γειτονικής περιοχής έχει παραχωρηθεί στο χωριό των Τεμπών για χρήση ως κοιμητήριο, δηλαδή έχει αλλάξει χέρια και πίστη και από χώρος λατρείας έγινε χώρος τάφων και νεκρών! Σε άλλα σημεία, έχει μετατραπεί σε χωράφια. Τα ερείπια του τζαμιού, του οποίου η εμφάνιση είναι γνωστή μέσω σχετικής απεικόνισης από τον Έντουαρντ Ντόντουελ, ευρίσκονται στα βορειοδυτικά του τουρμπέ. Ο τεκές θα έρχονται κάπως στην αρχική του μορφή ως μνημείο, στα τέλη του 2023, δηλαδή μερικούς μήνες μετά το δυστύχημα! «Ο προστάτης του Τεκέ, Χασάν Μπαμπάς ήτο δερβίσης όστις κατά την εποχήν της καταλήψεως της Θεσσαλίας υπό των αγρίων ορδών του Ορχάν, εγκατασταθείς εις στο στόμιο της κοιλάδος ως εις ενέδραν ησκήτευεν εκεί εκπληρών θέαρεστον έργον της αποστολής του ήτοι εξολοθρεύων όσους αν ηδύνατο πλείονας απίστους (Χριστιανούς)», όπως αναφέρει Έλληνας αξιωματικός που επισκέφθηκε τα Τέμπη το 1890. Οι Μεβλεβήδες ή Μεβλεβίτες δερβίσηδες (Mevlevi derviş, Μεβλεβί Ντερβίς) είναι ένα σουφικό τάγμα. Με τον όρο σούφι εννοούμε εκείνες τις πρώτες ασκητικές κοινότητες του Ισλάμ, οι οποίες εγκατέλειψαν τα εγκόσμια, πρεσβεύοντας ότι το ανθρώπινο πεπρωμένο εξαρτάται από την ανεξιχνίαστη θέληση του Θεού. Σε αυτές τις κοινότητες, επικράτησε αρχικά το ασκητικό στοιχείο του μυστικισμού, ενώ με την πάροδο του χρόνου ο ασκητισμός θεωρήθηκε ως προκαταρκτικό στάδιο για την επίτευξη της πνευματικής ζωής. Τι απέγινε και αυτό το σφράγισμα του τόπου, κατά την περίοδος του δυστυχήματος; Στην περιοχή, υπάρχει και το Κάστρο της Ωριάς, φραγκικής ή Καταλανικής προέλευσης. Σύμφωνα με τον Ελευθέριο Γαρδέλη (1909), η αναρρίχηση στο Κάστρο ήταν δυνατή και από την κοιλάδα των Τεμπών. Η τοποθεσία ήταν οχυρωμένη από την αρχαιότητα. Το κάστρο σχετίζεται με την παράδοση της Ωριάς (ωραίας) πριγκίπισσας που έπεσε από τα τείχη και σκοτώθηκε για να μην πέσει στα χέρια των Οθωμανών. Ακόμα λίγο αίμα στον τόπο, μέσω των μύθων, αυτή την φορά από τους Καταλανούς! Η φοβερή Καταλανική Εταιρεία (ή Κομπανία), ήταν ένα μισθοφορικό σώμα Καταλανών που έδρασε τον 14ο αιώνα στη Σικελία, στις μικρασιατικές και ευρωπαϊκές περιοχές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ιδρύθηκε από τον γερμανοιταλό Ροζέ ντε Φλορ. Αυτός αρχικά ήταν μέλος του τάγματος των Ναϊτών, αλλά κατηγορήθηκε από αυτούς για υπεξαίρεση και, αφού διέφυγε, έφτιαξε μισθοφορικό σώμα από Καταλανούς και Αραγωνέζους (Αλμογάβαρους) και προσέφερε τις υπηρεσίες του σε όποιους πλήρωναν. Το πεδίο δράσης τους ήταν η Σικελία, αλλά ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος, που υπέφερε από έλλειψη στρατού για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους στη Μικρά Ασία, ζήτησε την βοήθειά τους. Έτσι το 1303 αποβιβάζονται στην Κωνσταντινούπολη και αρχίζουν να βοηθούν τους Βυζαντινούς. Σύντομα αποκτούν βλέψεις για τον σχηματισμό ενός δικού τους κράτους στην Μικρά Ασία. Ο Ανδρόνικος στο μεταξύ, αδυνατούσε να εκπληρώσει τις οικονομικές του υποχρεώσεις προς τους Καταλανούς, με αποτέλεσμα αυτοί να στραφούν εναντίον των ντόπιων Βυζαντινών πόλεων. Για να καλοπιάσει τον ντε Φλορ, του προσφέρει τον τίτλο του Καίσαρα, αλλά ταυτόχρονα βάζει μισθοφόρους του και τον δολοφονούν το 1305. Τότε αρχίζει η περίφημη "Καταλανική εκδίκηση" με επιθέσεις στην Θράκη, την Μακεδονία ακόμα και στο Άγιο Όρος. Βαδίζουν και εναντίον της Θεσσαλονίκης αλλά εκεί απωθούνται από τον Βυζαντινό στρατηγό Χανδρηνό που τους "σπρώχνει" προς το νότο. Οι Καταλανοί περνούν τα Τέμπη, καταλαμβάνουν την Θεσσαλία και φτάνουν μέχρι την Υπάτη. Οι ντόπιοι άρχοντες τους ανέχονται διότι ελπίζουν στην βοήθειά τους εναντίον του Δουκάτου των Αθηνών-ναιτών. Ο δούκας των Αθηνών Γκωτιέ Ε΄ ντε Μπριέν όμως, αφενός μισθώνει μερικούς από τους Καταλανούς για να εδραιώσει την εξουσία του στην Φθιώτιδα και την Θεσσαλία και ταυτόχρονα σχεδιάζει εκστρατεία εξόντωσης τους γιατί τους θεωρεί απειλή. Οι Καταλανοί, όχι μόνο σκότωσαν τον δούκα των Αθηνών αλλά και περιέφεραν το κεφάλι του, επί λόγχης τελετουργικά, ξεκληρίζοντας έτσι τον κορμό της γαλλικής ιπποσύνης στην Ελλάδα. Οι Καταλανοί, φοβούμενοι το πανίσχυρο ιππικό των Φράγκων, εκτρέπουν τα νερά του ποταμού και πλημμυρίζουν την γύρω περιοχή, η οποία μεταβάλλεται σε έλος. Την Δευτέρα 15 Μαρτίου 1311, ο Γκωτιέ, επικεφαλής του άνθους των ιπποτών των εν Ελλάδι Φράγκων, επιτίθεται κατευθείαν στους Καταλανούς. Όμως τα άλογα των ιπποτών κολλήσαν στην λάσπη και οι βαριά οπλισμένοι ιππότες που έπεφταν στο έδαφος δεν μπορούσαν να σηκωθούν και θανατώνοντας επιτόπου. Ακόμα λίγο αίμα! Φυσικά, οι Καταλανοι τιμωρήθηκαν, μη σεβόμενοι τον τόπο! Τα Τέμπη, όπως και ολόκληρη η Θεσσαλία, περιήλθαν στην κυριαρχία των Καταλανών, οι οποίοι όμως εγκατέλειψαν γρήγορα την περιοχή λόγω της πανούκλας που θέριζε τον πληθυσμό. Επανέρχομαι στο κάστρο. Το κάστρο βρισκόταν, στο πιο στενό μέρος της κοιλάδας των Τεμπών. Το στενό των Τεμπών, εκτός από ωραίο τοπίο, ήταν από την αρχαιότητα η μοναδική δίοδος για έναν στρατό προς τη νότια Ελλάδα. Τι απέγινε αυτός ο χώρος που φρουρούσε τα Τέμπη; Ό,τι απόμεινε από το κάστρο, βρίσκεται υπό την απειλή άμεσης κατάρρευσης, λόγω των φουρνέλων για τη διάνοιξη της σήραγγας των Τεμπών.

Στην είσοδο της Κοιλάδας των Τεμπών, δεσπόζουν το ιερό της θεάς Κυβέλης και Βυζαντινά μνημεία, μέσα στην πυκνή βλάστηση και κάτω από τις σήραγγες της νέας Εθνικής οδού. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως, ένα οικοδομικό συγκρότημα που περιλαμβάνει αρχαίο ιερό (του 4ου -3ου αιώνα π.Χ.) της θεάς Κυβέλης. Η Κυβέλη συμβόλιζε την αύξηση και το μαρασμό της βλάστησης. Η ιδέα της γέννησης και του θανάτου πέρασε στον μύθο της Ρέας, που ως σύζυγος του Κρόνου είχε μεν ανεξάντλητη γονιμότητα, αλλά ήταν δυστυχισμένη, επειδή ο σύζυγος της έτρωγε τα παιδιά που γεννούσε. Σημειώστε θάνατος παιδιών! Στο σημείο συνλατρευόταν και η θεά Άρτεμη. Όπως είπαμε και παραπάνω, στον χώρο υπάρχει και ο ναός της Αγίας Παρασκευής. Ο ναός χτίστηκε το 1910 από τον Ο. Σ.Ε και έκτοτε χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν να προσκυνήσουν στην προστάτιδα Αγία στις 26 Ιουλίου. Ένας ναός, που σύμφωνα με τους μύθους, έσωζε τρένα. Διαβάζουμε σχετικά: Ο ναός χτίστηκε το 1921 από σιδηροδρομικούς, οι οποίοι θεώρησαν ότι έζησαν ένα θαύμα. Την ώρα που περνούσε από εκεί το τρένο, ένας βράχος αποκολλήθηκε και αντί να προσγειωθεί πάνω του, άλλαξε πορεία. Η γνωστή εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στα Τέμπη, χτίστηκε περίπου το 1910 από τον Ο.Σ.Ε. με τη χρηματοδότηση των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Οι επισκέπτες έχουν μία επιλογή: να φτάσουν στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό Τεμπών και από εκεί περπατώντας και ακολουθώντας το παλιό σιδηροδρομικό δίκτυο για μια απόσταση περίπου 5χλμ να φτάσουν τελικά στην Αγιά Παρασκευή. Ας σημειωθεί εδώ ότι η Αγία είναι προστάτιδα των ορφανών παιδιών. Τι απέγινε το ιερό ναϊδιο που έπαιζε ρολό φρουρού στα Τέμπη; Για πρώτη φορά στα 60 χρόνια που η γέφυρα βρίσκεται εκεί, το νερό έφτασε τόσο ψηλά και κατέστρεψε την γέφυρα, ενώ στο εσωτερικό της εκκλησίας που χιλιάδες πιστοί έχουν ανάψει ένα κερί ,τα πάντα είναι διαφορετικά. “Η πιο διάσημη στάση για προσκύνημα στην ιστορία της Ελλάδας, η περίφημη Αγία Παρασκευή στην κοιλάδα των Τεμπών, δεν υπάρχει πια.(πηγή- Hellen 24 Ιουλίου 2024 20:26 )” “Η έλευση στο σημείο, μέσω της παλαιάς πλέον Εθνικής Οδού ήταν αδύνατη, καθώς αυτή παραμένει κλειστή για εργασίες, ακυρώνοντας και την διέλευση σε έναν ιερό χώρο προστασίας και συντήρησης και ακόμα, όταν τελικά φτάναμε, η διέλευση της κρεμαστής γέφυρας που διαπερνά τον Πηνειό ποταμό και οδηγεί στο εκκλησάκι, θα ήταν αδύνατη” Θυμηθείτε ότι όπως προαναφέραμε, στο σημείο υπήρξαν απομεινάρια του ναού του Απόλλωνα. Η άλλοτε γεμάτη ζωή στάση για τους προσκυνητές της Αγίας Παρασκευής στα Τέμπη, σήμερα έχει μετατραπεί σε ερειπωμένο τοπίο. Η κακοκαιρία Ντάνιελ, που έπληξε το 2023 τη Θεσσαλία, προκάλεσε καταστροφές. Σήμερα, η περιοχή είναι καλυμμένη από λάσπες και μέρος της γέφυρας έχει αποκοπεί. Οι επιχειρήσεις της περιοχής θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο. Εργαστήρια παραγωγής διαφόρων προϊόντων που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες προσκυνήματος των οδοιπόρων στις θεές, δηλαδή ένα τρόπο εξευγενισμού των θεών στον χώρο, έχουν καταστραφεί! Κοινώς, φιλέ αναγνώστη, το παλιό δίκτυο που είχε ως προστάτιδα τον ναό, όπως και τα αλλά προστατευτικά ορόσημα της περιοχής, καταστράφηκαν! Φυσικά, το τρένο της 28ης Φεβρουαρίου του 2023, δεν είναι το πρώτο τρένο που πεθαίνουν άνθρωποι στην περιοχή, που είτε λόγω συγκυριών, είτε όχι παίρνει στον θάνατό ανθρώπους. Μετά τον Σεπτέμβρη του 1941, ομάδες Ελλήνων ανταρτών με επικεφαλής τον Αντώνη Αγγελούλη (Βρατσάνο) μετέτρεψαν την κοιλάδα των Τεμπών σε φόβο και τρόμο για τους Γερμανούς, καθώς έγιναν περίπου 100 μάχες και σαμποτάζ. Γράφει σχετικά ο «Βρατσάνος»: «Σύμφωνα με συγκεκριμένα στοιχεία από το αρχείο επιχειρήσεων ανατινάχθηκαν στην περιοχή του Ολύμπου συνολικά στο διάστημα της κατοχής 48 χιλιάδες μέτρα σιδηροδρομικής γραμμής, οι απώλειες των Γερμανών έφθασαν σε 3.065 νεκρούς. Πιο σημαντική ήταν η ανατίναξη στις 23/2/1944 της γερμανικής αμαξοστοιχίας αριθ. 53 που μετέφερε Γερμανούς αξιωματικούς και στρατιώτες από την Αφρική στο ανατολικό μέτωπο της Ρωσίας. Σύμφωνα με τον «Βρατσάνο» σκοτώθηκαν 450 Γερμανοί και ανάμεσά τους ένας Στρατηγός και το Επιτελείο του. Λίγο αίμα ακόμα στην περιοχή και πάλι από τρένο - καταραμένες συχρονικότητες! Το 1/3 από αυτούς ήταν αξιωματικοί. Μια βδομάδα η γερμανική φρουρά έβγαζε κάτω από τα βαγόνια παραμορφωμένα πτώματα. Επίσης υπήρχε και το τρένο της Αγία Παρασκευής! Μέχρι τις πρόσφατες δεκαετίες, το τρένο ήταν το πιο πρόσφορο μέσο για να φτάσει κάποιος στο εκκλησάκι. Η καινούρια σιδηροδρομική γραμμή και οι σύγχρονες σήραγγες άλλαξαν αυτόν τον τρόπο προσέγγισης. Από τη δεκαετία του ’60 η κρεμαστή πεζογέφυρα έδωσε νέα πνοή στην επισκεψιμότητα της περιοχής. Όπως ανέφερα, το τρένο, η γραμμή και το εκκλησάκι, την στιγμή του δυστυχήματος ήταν είτε κατεστραμμένα, είτε απόντα! Ας θυμηθούμε όμως, πόσα παιδιά έχουν χαθεί ακόμα στο παρελθόν! Ήταν Κυριακή, απόγευμα της 13ης Απριλίου του 2003. Λίγο πριν τις 7:30 το απόγευμα, ο χρόνος σταμάτησε ξαφνικά στην κοιλάδα των Τεμπών. 21 μαθητές που επέστρεφαν από τη σχολική εκδρομή τους στην Αθήνα, στο Μακροχώρι Ημαθίας χάνουν ακαριαία τη ζωή τους. Όλα συνέβησαν γρήγορα, αναπάντεχα και τραγικά. Μια από τις πιο μαύρες μέρες της Ιστορίας του ελληνικού αθλητισμού ξημέρωσε στις 4 του Οκτώβρη του 1999. Ο ΠΑΟΚ είχε φύγει με το αποτέλεσμα της ισοπαλίας από ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναϊκό και οι φίλοι του «δικεφάλου» χαρούμενοι με το αποτέλεσμα, πήραν το δρόμο της επιστροφής. Περίπου δύο χιλιόμετρα πριν από τα Τέμπη, το λεωφορείο του ΣΦ ΠΑΟΚ Κορδελιού, συγκρούστηκε με φορτηγό που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα, με αποτέλεσμα να πέσει σε χαράδρα οκτώ μέτρων. Από τα συντρίμμια ανασύρθηκαν νεκροί οι Χαράλαμπος Ζαπουνίδης (20 ετών), Δημήτριος Ανδρεαδάκης (25 ετών), Χριστίνα Τζιόβα (18 ετών), Αναστάσιος Θέμελης (22 ετών), Γεώργιος Γκανάτσιος (22 ετών), Κυριάκος Λαζαρίδης (17 ετών), όλοι τους φίλοι του ΠΑΟΚ που επέβαιναν στο μοιραίο πούλμαν, όπως επίσης και ο οδηγός του φορτηγού, Αστέριος Αγκζιώτης (68 ετών). Επτά άνθρωποι έχασαν τότε τη ζωή τους. Από τότε και κάθε χρόνο, η ΠΑΕ ΠΑΟΚ τιμά τα παιδιά που χάθηκαν. Ξαναλέω, το στοίχειωμα των Τεμπών δεν είναι νέο φαινόμενο. Από την αρχαιότητα και τα Σεπτήρια μέχρι τα σημερινά δυστυχήματα, αναγνωρίζουμε την δίψα του χώρου για αίμα. Βλέπουμε να καταστρέφονται πρώτα τα ορόσημα, μαγικά σφραγίσματα, τόποι που λειτουργούν αποτρεπτικά αν θέλετε, και μετά να ακολουθεί το αίμα. Παράλληλα, διατηρούνται άλλα σημεία – σημάδια που συμβολίζουν το αίμα. Η πραγματικότητα, κύριοι, έχει κανόνες και οποίος δεν τους σέβεται, πληρώνει πολλές φορές με ακριβώς αυτό το νόμισμα: το αίμα! Κάθε θυσία ή τόπος που ζητάει αίμα, είναι σαν ένα παζλ της πραγματικότητας. Στα Τέμπη εδώ και αιώνες, κάποιοι διαμορφώνουν το παζλ, ώστε να προφυλαχτούν από ένα τόπο που θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε καταραμένο. Τα διάφορα ορόσημα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Η μία είναι τα ορόσημα που ακολουθούν την πραγματικότητα του τόπου και που απαιτούν αίμα. Η άλλη είναι τα ορόσημα και οι πράξεις κάποιων μυημένων ή ανθρώπουν που γνωρίζουν τους κανόνες της πραγματικότητας, όπως ο Τεκές του Χασάν Μπαμπά ή ο ναός της Αγίας Παρασκευής και λειτουργούν ως αποτρεπτική σφραγίδα. Πιο πάνω αναφέραμε περιπτώσεις αλλά και γεγονότα, που τα προστατευτικά ορόσημα των Τεμπών, είτε ήταν ανενεργά, είτε έιχαν καταστραφεί, πριν το μεγάλο δυστύχημα με το τρένο, το 2023. Αν παρατηρήσετε, όλα τα δυστυχήματα στον συγκεκριμένο τόπο, πραγματοποιούνται όταν τα ορόσημα προστασίας δεν λειτουργούν. Φυσικά όλο το παραπάνω μοτίβο, μπορείτε να το βρείτε και σε άλλους τόπους. Δεν θεωρώ οτι η καταστροφή των προστατευτικών ορόσημων ήταν οργανωμένη από κάποιους, θεωρώ όμως οργανωμένη την αμέλεια να αναστηλωθούν. 

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ