Η Νίκαια είναι ένα ιστορικό μέρος που δημιουργήθηκε από πρόσφυγες. Οι παλιές συνοικίες της έχουν ακαθόριστη δομή και λαβυρινθοειδή υπόσταση. Υπάρχουν πάροδοι που οδηγούν σε κλειστά αδιέξοδα ή σταυροειδείς πλατείες αλλά και αινιγματικά μικρά σοκάκια, όμοια με λαβυρίνθους. Κάποιοι παλιοί συνεργάτες μου θα θυμούνται γεγονότα που σχετίζονται με παράξενες ατμόσφαιρες που ο αναγνώστης θα τις συναντούσε σε ταινίες φαντασίας. Ορισμένοι συνεργάτες μου από το χώρο του απόκρυφου θα θυμούνται ότι κάποτε προσεγγίσαμε καταστάσεις που κάποιοι τις αποκαλούν «άλλες καταστάσεις». Βλέπετε, εκτός από τους συμβατικούς συνεργάτες μου, έχω και συνεργάτες από άλλους χώρους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δυο κρίκοι συνδέονται. Με τους συγκεκριμένους συνεργάτες, το 2003, προσεγγίσαμε ένα σύμπλεγμα από λαβυρινθοειδή σοκάκια με τις τεχνικές που σήμερα αποκαλώ Μετάπολις- Χωροβασία. Προς έκπληξη μας, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα κτίσμα που έμοιαζε να ήταν βγαλμένο από το φανταστικό σύμπαν της Αλίκης Στη Χώρα Των Θαυμάτων. Το σίγουρο ήταν ότι το κτίσμα δεν άνηκε στο δικό μας κόσμο ή αυτό που λέμε συμβατική πραγματικότητα. Τα παράθυρα του ήταν φωτισμένα και μέσα έπαιζαν σκιές όμοιες με ανθρώπου αλλά με ύψος νάνου. Λίγα μέτρα πιο κάτω από το συγκεκριμένο οίκημα, υπήρχε ένα τερατώδες, ακανόνιστο τσιμεντένιο κατασκεύασμα, που όταν λίγες ημέρες αργότερα το επισκέφτηκα με έναν συμβατικό συνεργάτη μου, στη θέση του υπήρχε μόνο κενός χώρος. Λέγεται ότι, το σύμπαν μισεί το κενό και ίσως στην άλλη πραγματικότητα, αυτό το κατασκεύασμα συμπλήρωνε το κενό της εδώ πραγματικότητας. Ένας φίλος από τους απόκρυφους συνεργάτες μου, χαμογελώντας πάντα μου έλεγε πως από τα κενά χώρου, εισέρχονται πάντα πράγματα στην εδώ πραγματικότητα. Ίσως γιατί το σύμπαν όντως μισεί το κενό. Κάποια μέρα, εγώ και ένας συνεργάτης μου κατά την περιήγηση μας στους σταυροειδείς παράδρομους της Νίκαιας, αντιληφθήκαμε να μας παρακολουθεί ένας μαυροντυμένος άντρας. Μόλις κατάλαβε ότι τον είχαμε αντιληφθεί μπήκε σε έναν από αυτούς τους παράδρομους, ο οποίος οδηγούσε σε μια σταυροειδής πλατεία και όταν έφτασε στο νοητό κέντρο του σταυρού, γύρισε μας κοίταξε και εξαφανίστηκε ως δια μαγείας από μπροστά μας. Ένα άλλο συμβάν που μου έχει αναφέρει ο πατέρας μου, Γιώργος Τσουκαλάς, είναι ότι πολλές φορές οδηγώντας σε αυτές τις πάροδούς τη μηχανή μου και για μεγάλη χωρική απόσταση εντόπιζε την μυρωδιά στάβλων. Προσωπικά δεν θα έδινα στο φαινόμενο καμία σημασία εάν ένας από τους απόκρυφους συνεργάτες μου δεν μου είχε αναφέρει ότι περνώντας από την περιοχή με το αυτοκίνητο του, μεταξύ 02:00-04:00, είδε να περνάνε από μπροστά του φασματικά άλογα. Φυσικά, όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ευφάνταστες ιστορίες ανθρώπων που μάλλον το έσκασαν από το κοντινό τρελάδικο. Η απάντηση μου είναι ότι δεν χρειάζεται ούτε να πιστέψετε αλλά ούτε και να αρνηθείτε αυτά που σας λέω. Ο τόπος είναι δίπλα σας, μπορείτε να πάτε να ψάξετε οι ίδιοι. Όσο για την τρέλα που μας δέρνει, συμβατούς και μη, συνεργάτες, την απάντηση την έχει δώσει ο επιστήμονας της NASA και συγγραφέας, Arthur Clark, που όταν ερωτήθηκε πως να κάνουν σοβαρή έρευνα, απάντησε ξεκινήστε την έρευνα και συνομιλήστε σοβαρά με τους τρόφιμους των ψυχιατρείων.
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
ΥΓΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
