ΤΑΞΙΔΕΥΩΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

 

Σύμφωνα με την ειδική σχετικότητα του Αϊνστάιν, ο χρόνος δεν είναι απόλυτος, αλλά ελαστικός, και μπορεί να επιβραδυνθεί για έναν κινούμενο παρατηρητή σε σύγκριση με έναν ακίνητο. Αυτό σημαίνει ότι, θεωρητικά, κάποιος που ταξιδεύει πολύ γρήγορα θα βιώσει το χρόνο πιο αργά, ερχόμενος ουσιαστικά πιο κοντά στο μέλλον του. Συχνά, το ταξίδι στον χρόνο συγχέεται με την κβαντική θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, (εδώ να σημειώσω ότι άνθρωποι που ασχολούμαστε σοβαρά με την ερευνά, έχουμε έρθει σε επαφή με όμοιες καταστάσεις) όπου μέσω της χρονομηχανής  (εδώ ο αναγνώστης να θεωρήσει χρονομηχανή και τον ανθρώπινο εγκέφαλο) ο χειριστής της αλλάζει την έκβαση ιστορικών γεγονότων και ο ίδιος έτσι μεταφέρεται σε έναν εναλλακτικό κόσμο με διαφορετική ιστορική εξέλιξη. Το ταξίδι προς τα εμπρός στο χρόνο, έξω από τη συνήθη έννοια της αντίληψης του χρόνου, είναι ένα εκτενώς παρατηρούμενο φαινόμενο και είναι καλά κατανοητό στο πλαίσιο της ειδικής σχετικότητας Η άποψη των ανθρώπων για τον χρόνο έχει αλλάξει θεαματικά στη διάρκεια των αιώνων. Στους αρχαίους πολιτισμούς συνδεόταν με την εξέλιξη και τη μεταβολή και ήταν εδραιωμένη στους κύκλους και τους ρυθμούς της φύσης. Το έργο του Αϊνστάιν συνέτριψε τη θεώρηση του Νεύτωνα τόσο για τον χώρο όσο και για τον χρόνο, αφαίρεσε κάθε νόημα από την παγκόσμια διαίρεση του χρόνου σε παρελθόν, παρόν και μέλλον και έστρωσε τον δρόμο για το ταξίδι στον χρόνο. Ο Αϊνστάιν διαπίστωσε ότι όσο πιο γρήγορα κινείσαι στο χώρο, τόσο πιο αργά κινείσαι στο χρόνο – γερνάς πιο αργά.  Αν ένα διαστημόπλοιο πετούσε με το 99% της ταχύτητας του φωτός, θα το βλέπατε να διανύει απόσταση ενός έτους φωτός σε χρόνο λίγο περισσότερο από ένα έτος. Αυτό είναι αρκετά προφανές, ωστόσο για τους αστροναύτες που θα επέβαιναν σε αυτό το διαστημόπλοιο, το ταξίδι θα διαρκούσε μόλις επτά εβδομάδες. Πρόκειται για μια συνέπεια της σχετικότητας που ονομάζεται «διαστολή του χρόνου» και στην πραγματικότητα σημαίνει ότι οι αστροναύτες έχουν μεταπηδήσει περίπου 10 μήνες στο μέλλον. Οι τροχιές στο χωρόχρονο που γυρίζουν πίσω στο παρελθόν ονομάζονται «κλειστές χρονικές καμπύλες». Αν ψάξετε σε σοβαρά ακαδημαϊκά περιοδικά, θα βρείτε πολλές αναφορές σε αυτές – πολύ περισσότερες από όσες θα βρείτε για το «ταξίδι στο χρόνο». Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς είναι το νόημα των κλειστών χρονικά όμοιων καμπυλών: το ταξίδι στο χρόνο. Ένας οπαδός του Dr Who, θα μπορούσε να γκρινιάξει ότι η έννοια του ταξιδιού στο χρόνο, μολονότι ιδιαίτερα διασκεδαστική, είναι απλά παράλογη και δεν έχει θέση στην αληθινή επιστήμη. Ωστόσο, όχι μόνο οι νόμοι της φυσικής επιτρέπουν το ταξίδι στο χρόνο, αλλά έχει αποδειχτεί εφικτό σε πολλά πειράματα. Σύμφωνα με την Νεύτωνα- φυσική “ο χρόνος είναι ο τρόπος της φύσης να σταματάει ότι συμβαίνει μονομιάς!”, όμως μελετώντας τη φύση του φωτός,διαπιστώνεται ότι ο χρόνος και ο χώρος δεν είναι ανεξάρτητοι αλλά στενά συνδεδεμένοι.! Όσο πιο κοντά στην ταχύτητα του φωτός κινείται ένα ρολόι, τόσο πιο αργά κτυπάει, όπως φαίνεται από παρατηρητές που το βλέπουν από μακριά (ίσως τώρα κατανοούν οι συνεργάτες μου γιατί επιμένω να λέω, ότι κάνεις κάντο γρήγορα). Πώς μπορούμε να επισκεφτούμε έναν χρόνο που δεν έχει ακόμη συμβεί; Το ταξίδι στο μέλλον μέσω ταχείας κίνησης δεν προϋποθέτει ότι το μέλλον είναι ήδη ‘εκεί έξω’ περιμένοντας για εμάς. Σημαίνει ότι κινούμαστε έξω από το χρονικό πλαίσιο οποιουδήποτε άλλου και μέσα σε κάποιο στο οποίο ο χρόνος κινείται πιο αργά. Ενώ εμείς βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση, ο χρόνος έξω κυλάει πιο γρήγορα και το μέλλον ξεδιπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα. Όταν επανερχόμαστε στο αρχικό χρονικό πλαίσιο θα έχουμε φτάσει στο μέλλον πιο γρήγορα από κάθε άλλον. Το 1895, όταν ο Χ. Τζ. Γουέλς άνοιξε το δρόμο με το μυθιστόρημα του «Η Μηχανή του Χρόνου», οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας αξιοποίησαν το θέμα αυτό πολλάκις. Όταν κάνουμε ένα βαρετό πράγμα, ο «χρόνος» κυλάει αργά, λες και οι δείκτες του ρολογιού έχουν κολλήσει. Αντίθετα όταν κάνουμε κάτι το οποίο μας αρέσει, μας γεμίζει, το αγαπάμε, τότε δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα. Αποτελούμαστε από φως, που δονείται με μία συχνότητα. Όταν δονείται απελπιστικά αργά τότε αυτό το λέμε ύλη. Όσο σε πιο αργή συχνότητα βρισκόμαστε, τόσο δυσβάσταχτος και βαρετός είναι ο κόσμος μας, εκεί τότε έχει πολύ «χρόνο». Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για τις Ανθρώπινες Γνωστικές Επιστήμες του Εγκεφάλου, διεξήγαγαν ένα πείραμα, αρχικά στις ΗΠΑ και στη συνέχεια στη Γερμανία. κατά τη διάρκεια Λειτουργικής Απεικόνισης Μαγνητικού Συντονισμού (fMRI). Ζητήθηκε στους συμμετέχοντες να φανταστούν ότι συναντούν κάποιον που συμπαθούσαν από τη σχετική λίστα που είχαν συντάξει, σε ένα από τα ουδέτερα γι’ αυτούς συναισθηματικά περιβάλλοντα. Το εύρημα της έρευνας που δείχνει ότι οι στάσεις μας μπορούν να αλλάξουν μέσω της φαντασίωσης, επιβεβαιώνει ότι ο εγκέφαλος όχι μόνο έχει την ικανότητα να διατηρεί το φαντασιακό πλαίσιο ενός συγκεκριμένου μέρους στο μυαλό μας, αλλά και κωδικοποιεί την αξιολόγησή μας για ένα πραγματικό μέρος. Έτσι, οι φαντασιώσεις, μοιάζουν με πραγματικά γεγονότα, καθώς μπορούν να επηρεάσουν τη στάση μας απέναντι στον πραγματικό κόσμο. Τα διαστημικά τηλεσκόπια της NASA επίσης, μας δίνουν επίσης έναν τρόπο να κοιτάξουμε πίσω στο χρόνο. Τα τηλεσκόπια μας βοηθούν να δούμε αστέρια και γαλαξίες που βρίσκονται πολύ μακριά. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να φτάσει το φως από μακρινούς γαλαξίες. Έτσι, όταν κοιτάμε τον ουρανό με ένα τηλεσκόπιο, βλέπουμε πώς έμοιαζαν αυτά τα αστέρια και οι γαλαξίες πριν από πολύ καιρό. Οι αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει πολύ περισσότερα τέτοια αντικείμενα και έχουν συμπεράνει πως η βαρύτητα στην επιφάνεια τους είναι αρκετά μεγάλη ώστε να προκαλέσει στρέβλωση του χρόνου. Ένα ρολόι σε έναν αντιπροσωπευτικό αστέρα νετρονίων θα χτυπούσε 30% πιο αργά από ότι στη Γη. Σε μια σειρά προσεκτικά σχεδιασμένων και εκτελεσμένων πειραμάτων που πραγματοποιήθηκαν στο CERN, σωματίδια που ονομάζονται μιόνια τέθηκαν σε κυκλική κίνηση στο εσωτερικό ενός μικρού επιταχυντή, με σκοπό να ελεγχθεί με υψηλή ακρίβεια η εξίσωση του Αϊνστάιν για τη διαστολή του χρόνου. Τα μιόνια είναι ασταθή σωματίδια και διασπώνται με γνωστή διάρκεια ημιζωής. Όταν τα μιόνια κινήθηκαν στο εσωτερικό του επιταχυντή με 99,7% της ταχύτητας του φωτός, η μέση διάρκεια ζωής τους αυξήθηκε κατά δώδεκα φορές. Κοινώς, υπερβήκαν την χρονική τους ύπαρξη επί 12. Όπως έχει ήδη καταλάβει ο αναγνώστης, στην ερώτηση “υπάρχει το ταξίδι στον χρόνο;” η ίδια η επιστήμη επιβεβαιώνει με τις θεωρίες της ότι, ναι είναι εφικτό και εγώ προσωπικά θα απαντήσω ότι φυσικά και μπορώ να ταξιδεύω στον χρόνο!

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ

 

Το χειροκρότημα διασκορπίζει την ενέργεια. Το χειροκρότημα θα πρέπει να ηχεί καθαρό, ζωηρό και αβίαστο. Αν το χειροκρότημα σας ηχεί πνιγμένο ή άτονο σημαίνει συνήθως ότι η ενέργεια λιμνάζει. Το χειροκρότημα είναι αναπόσπαστο θέμα µε τη ζωντανή εμφάνιση. Έχει ειπωθεί ότι «Το κοινό και οι ηθοποιοί αλληλοσυμπληρώνονται». Είναι πολύ σπάνιο και απίθανο να χειροκροτούμε εκθέσεις φωτογραφιών, παρουσίαση κτιρίων, βιβλίων, κ.ά., όμως χειροκροτούμε µε ενθουσιασμό τα θεατρικά έργα, µπαλέτα, όπερες, κονσέρτα, και ομιλίες. Μόνο οι πιστοί δεν συνήθιζαν να χειροκροτούν στην εκκλησίαμετά το τέλος της Θρησκευτικής Μουσικής. Το χειροκρότημα είναι ένδειξη τόσο της επιδοκιμασίας όσο και της συµµετοχής, και οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, και του Αισχύλου, συναγωνίζονταν η µία την άλλη. Στο βιβλίο του, «Πλήθη και Εξουσία», ο Ελίας Κανέτι ονομάζει «λιμνάζον πλήθος» εκείνο το πλήθος που περιδένει παθητικά και ξαφνικά προβαίνει σε µια αυθόρμητη δυνατή συναισθηματική εκδήλωση. Ερευνητές μελέτησαν γιατί τα χειροκροτήματα είναι τόσο σύντομα, σε σύγκριση με τον ήχο που παράγεται μέσω ενός παραδοσιακού αντηχείου, διαπιστώνοντας ότι η απαλότητα των χεριών παίζει ρόλο, οι μαλακοί ιστοί των χεριών δονούνται μετά την κρούση, απορροφώντας ενέργεια και μετριάζοντας τον ήχο. Οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Ουψάλα, με επικεφαλής τον μαθηματικό Ρίτσαρντ Μαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Journal of the Royal Society Interface” της Βασιλικής Εταιρίας επιστημών της Βρετανίας, σύμφωνα με το BBC και το “Science”, διαπίστωσαν ότι το χειροκρότημα είναι ιδιαίτερα κολλητικό και οι επευφημίες του καθενός διαρκούν ανάλογα με το πώς συμπεριφέρονται οι υπόλοιποι γύρω του. Όταν γίνεται λοιπόν από δυο η περισσότερα άτομα αποτελεί έναν τρόπο ταύτισης με τον Αλλο, επειδή κάνει τους ανθρώπους να συντονίζονται σε ένα από τα πολλά βιολογικά ρολόγια τους (όπως το βιολογικό ρολόι που συντονίζει το βήμα, το μάσημα και το κούνημα του κεφαλιού). Με άλλα λόγια, είναι ο ρυθμός της ίδιας της ζωής.Στη Βίβλο περιλαμβάνονται κάποιες σχετικές αναφορές, πρώτη από όλους θα ενθαρρύνει τους ανθρώπους να χειροκροτούν συντονισμένα τον Θεό, τον μέγα σκηνοθέτη για το Δημιούργημά του (όλος ο κόσμος μια σκηνή, για να θυμηθούμε το κοσμοθέατρο του Σαίξπηρ). Εκεί έχουμε μια πρώτη μορφή «μαζικής μιντιακής» επικοινωνίας, με στόχο τη σύνδεση των ανθρώπων μεταξύ τους και όλων μαζί με τον Θεό-Αρχηγό. Ο Νέρωνας, για παράδειγμα, είχε 5000 στρατιώτες χειροκροτητές του, τους οποίους είχε χωρίσει σε ομάδες: τις “Μέλισσες” (που έκαναν ένα θορυβώδη βόμβο)τα “Κεραμίδια” (που χειροκροτούσαν με το κοίλο μέρος των χεριών) και τα “Τούβλα” (που χειροκροτούσαν με τεντωμένα τα χέρια), ενώ πιστεύεται ότι και οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν ανάλογες συνήθειες. Η ιστορία του χειροκροτήματος χάνεται στα βάθη των αιώνων και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε άρχισαν οι άνθρωποι να χειροκροτούν. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Alan Crawley, σε ανασκόπηση του 2023, εξηγεί πως οι πρόγονοί μας, πριν την ανάπτυξη της γλώσσας, ίσως αντιλήφθηκαν ότι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον ήχο του χειροκροτήματος για να προειδοποιήσουν για κινδύνους, να τρομάξουν εχθρούς, να παίξουν ή να τραβήξουν την προσοχή σε κάτι σημαντικό. Ημουσουλμανική θρησκεία έχει πολύ αυστηρούς κανόνες για το πότε κάποιος και με ποιον τρόπο μπορεί να χειροκροτήσει. Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι ένα κανάλι διάχυσης σωματικής ενέργειας που δεν φιλτράρεται, ούτε μέσω  του Λόγου, ούτε μέσωτης λογικής και βοηθά το σώμα σταδιακά να ηρεμήσει με την καύση ενέργειας.

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

 

 

 

 

 ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ


Η μουσική υπάρχει στη ζωή μας από την πρώτη μας μέρα: στα νανουρίσματα που σιγοψιθυρίζουν στα μωρά για να κοιμηθούν. Η μουσική συνδέεται στενά με τον ψυχικό συντονισμό, καθώς έχει την ικανότητα να επηρεάζει άμεσα τα συναισθήματα, να ανασύρει μνήμες και να επηρεάζει τη διάθεση, προκαλώντας μια εσωτερική αρμονία ή αναταραχή. Η μουσική αποτελεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο που αγγίζει κάθε άνθρωπο, προκαλώντας συναισθηματική ευφορία, χαλάρωση ή ακόμα και την ανάγκη για κλάμα. Ο Πλάτωνας, θεωρούσε τη μουσική εξαιρετικά σημαντική για τη δημιουργία ανθρώπων γενναίων που μπορούν να στηρίξουν ηρωικά το κράτος. Σύμφωνα μάλιστα με τον ίδιο, στις περιπτώσεις που η μουσική έπαυε να είναι σεμνή αυτό μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα να χάσει το άτομο την ηθική του υπόσταση και μέσα από αυτό ακόμα και να ασθενήσει. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ευχάριστη τη μουσική, χωρίς αμφιβολία. Τη θεωρεί απαραίτητη στις περιπτώσεις όπου ο άνθρωπος αναπαύεται μετά από την καθημερινή προσπάθεια και συμφωνεί με τον Πλάτωνα στο κομμάτι της ηθικής, ενώ τονίζει πως η μουσική δεν επηρεάζει τον άνθρωπο επιφανειακά, αλλά μπαίνει στη ψυχή του. Η μουσική είναι κίνητρο, μέσο κινητοποίησης, είναι εργαλείο έκφρασης και δημιουργικότητας, τρόπος χαλάρωσης και συναισθηματικής αναγνώρισης για αυτό και αποτελεί θεραπευτικό εργαλείο για πολλούς επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Αλλά η εφαρμογή, επιρροή και η δράση της πάει και παραπέρα. Σκεφτείτε τη μουσική στις διαφημίσεις, τη μουσική που παίζει στο σουπερμάρκετ. Η μουσική χρησιμοποιείται ακριβώς γιατί έχει μεγάλη επικοινωνιακή δύναμη, ως μέσο επιρροής. Όπως επισημαίνεται στο «Time», η μουσική δρα απευθείας στο μεταιχμιακό (λιμβικό) σύστημα του εγκεφάλου, το οποίο είναι υπεύθυνο για τη ρύθμιση των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς μας. Τα νευρικά σήματα που ξεκινούν από τους ήχους που φτάνουν στα αυτιά μας, ταξιδεύουν σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένου και του ιππόκαμπου και της αμυγδαλής, δύο εγκεφαλικές δομές που συνδέονται και με τη μνήμη. Μια μελέτη του 2013, που δημοσιεύτηκε στο «Journal of Positive Psychology», αποδεικνύει ότι η ακρόαση ρυθμικής μουσικής μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τα συναισθήματα μέσα σε δύο εβδομάδες. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν στη μελέτη ανέφεραν ότι η μουσική με γρήγορο ρυθμό τους βοήθησε να αισθάνονται καλύτερα και πιο ενεργητικοί. Σύμφωνα με την Ένωση Μουσικοθεραπείας της Αμερικής, (American Music Therapy Association), αυτή η μέθοδος έχει αποτέλεσμα στη θεραπεία ατόμων με ασθένειες όπως η άνοια και το Πάρκινσον, μειώνοντας τα συμπτώματα άγχους και στρες και βοηθώντας στην ανάκτηση της μνήμης και των νευρολογικών λειτουργιών.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ

Η σχέση μεταξύ μουσικής και μυστικισμού αφορά τη χρήση του ήχου για την επίτευξη πνευματικής ένωσης, θεραπείας ή αποκάλυψης του θείου, με τη μουσική να λειτουργεί ως γέφυρα για την εσωτερική εμπειρία και τη σύνδεση με τη μεταφυσική. Αυτή η σύνδεση είναι εμφανής σε διάφορες παραδόσεις, όπου η μουσική και ο ήχος θεωρούνται μέσο για την έκφραση του θείου και την κατανόηση της μυστικής γνώσης. Η σύνδεση μουσικής και μαγείας, αν και δεν είναι κυριολεκτική, αναφέρεται στην «μαγική» δύναμη της μουσικής να επηρεάζει συναισθήματα, να δημιουργεί ατμόσφαιρες και να μεταφέρει τον ακροατή σε άλλους κόσμους. Η μουσική είναι ένας αρχαίος ελληνικός όρος και ετυμολογικά προέρχεται από την έννοια Μούσα. Η λέξη Μούσα προέρχεται από την αρχαιοελληνική ρίζα “μω”, η οποία σημαίνει ερευνώ, ζητώ, επινοώ. Οι μούσες της αρχαίας μυθολογίας είναι εννέα αρχαίες θεές. Η Τέχνη λοιπόν είναι ο δρόμος εκείνος που έχει ως απώτερο σκοπό να μας οδηγήσει στην κρυμμένη ενότητα του κόσμου, στη σύνδεση που υπάρχει στα επιμέρους με το όλο. Και η μουσικη εναι τεχνή! Οι διάφορες τελετουργίες είναι βαθιά συνυφασμένες με τη μουσική να λειτουργεί ως αναπόσπαστο στοιχείο, ενισχύοντας το νόημα, τη διάθεση και την κοινοτική εμπειρία της τελετής. Μέσω της μουσικής, οι τελετές αποκτούν συναισθηματικό βάθος, συνδέουν τους συμμετέχοντες με το ιερό. Ο διαλογισμός με τη συνοδεία μουσικής μπορεί να ενισχύσει περαιτέρω τις ευεργετικές επιπτώσεις αμφότερων, και να σας βοηθήσει στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της απαιτητικής καθημερινότητας. Η μουσική υπόκρουση ενώ διαλογίζεστε, θα σας βοηθήσει να βελτιώσετε τα επίπεδα συγκέντρωσής σας. Παράλληλα, λόγω των χαλαρωτικών ιδιοτήτων της, η μουσική που ακούτε κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, θα σας προσφέρει ένα εξαιρετικό soundtrack για οποιαδήποτε εργασία απαιτεί την προσοχή σας. Η ινδική μουσική για παράδειγμα,  βασίζεται σε τρόπους και πρότυπα ρυθμών: α) στη ράγκα (raga) και β) στο ταλ (taal). Η ράγκα, που στα σανσκριτικά σημαίνει «χρώμα» σχετίζεται με τη μελωδία και το ταλ με το ρυθμό. Στην αρχαία Ινδία είχε ανακαλυφθεί ότι υπάρχουν επτά βασικοί μουσικοί φθόγγοι, που είχαν προέλθει από ήχους της φύσης και των ζώων. Κάθε μουσικός φθόγγος αντιστοιχεί σε ένα από τα 7 ενεργειακά μας κέντρα (τσάκρα). Όταν η συχνότητα ενός μουσικού φθόγγου συντονίζεται με το αντίστοιχο ενεργειακό κέντρο, τότε αυτό ενεργοποιείται και ενδυναμώνεται. Την εποχή που ο George Harrison ασπάζεται τον ινδουισμό, στον οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι και τον θάνατο του, οι Paul McCartney και John Lennon έγραφαν το «I am the Walrus» που άρχιζε με την πανθεϊστική δήλωση: «I am he as you are he as you are me and we are all together», Ο ήχος και η μουσική είναι σημαντικά εργαλεία που μπορούν να βοηθήσουν και να ενισχύσουν εάν ξέρετε τον τρόπο να ακούτε την κατάλληλη στιγμή και τον κατάλληλο ήχο! Η μουσική μπορεί να έχει μεταξύ άλλων και τα παρακάτω αποτελέσματα: αλλαγές στην εγκεφαλική λειτουργία, καθώς και σε όλες τις ρυθμικές λειτουργίες του σώματος, υψηλότερα επίπεδα επίγνωσης, ανύψωση του ενεργειακού φάσματος δονήσεων του ατόμου και εσωτερικό επαναπρογραμματισμό.

ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ

Συμβουλές διαφόρων ειδικών αλλά και ορισμένες μελέτες λένε ότι, η μουσική μπορεί να λειτουργήσει χαλαρωτικά και ευεργετικά για την διαδικασία του ύπνου. Όμως ειδικοί του Πανεπιστημίου Baylor με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Psychological Science», ανατρέπουν όσα πιστεύαμε μέχρι σήμερα για την σχέση της μουσικής με τον ύπνο. Διάφορες μελέτες αναφέρουν ότι η αργή, καταπραϋντική μουσική μπορεί να μειώσει τον καρδιακό ρυθμό και να χαλαρώσει το σώμα, να μειώσει το άγχος και το στρες ή απλώς να αποσπάσει την προσοχή από αγχωτικές σκέψεις που εμποδίζουν τον ύπνο. Ο ψυχολόγος Laszlo Harmat και οι συνεργάτες του συγκέντρωσαν 94 φοιτητές με διαταραχές ύπνου και τους χώρισαν σε τρεις ομάδες.
Η πρώτη ομάδα έπρεπε να κοιμηθεί χωρίς μουσική, η δεύτερη ομάδα έπρεπε να βάλει μουσική 45 λεπτά πριν κοιμηθεί ενώ η τρίτη έπρεπε να αποκοιμηθεί με τη μουσική.
Το πείραμα κράτησε συνολικά 3 εβδομάδες. 
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν πως 30 στους 35 εθελοντές κοιμόντουσαν καλύτερα με τη μουσική ή αφού είχαν ακούσει μουσική. Η ακρόαση χαλαρωτικής μουσικής μπορεί να μειώσει τα επίπεδα κορτιζόλης, της ορμόνης του στρες, κάτι που σας βοηθά να αισθάνεστε πιο χαλαροί πριν τον ύπνο. Στο Αυτόνομο Νευρικό Σύστημα, η χαλαρωτική μουσική ενεργοποιεί το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα, υπεύθυνο για την ανάπαυση και την πέψη, το οποίο προάγει τη χαλάρωση. Το μυαλό μας είναι «σχεδιασμένο» για να ανταποκρίνεται στα ποικίλα μουσικά ακούσματα, καθώς έχει την ικανότητα μέσω αυτών να στέλνει σήματα σε κάθε μέρος του σώματός μας, επηρεάζοντας την αναπνοή και τους καρδιακούς παλμούς μας ανάλογα με το ρυθμό κάθε τραγουδιού. 
Υ.Γ. οι στενοί μου συνεργάτες θα θυμούνται ότι πάντα πριν και μετά την οποιαδήποτε έρευνα, έφερνα μαζί μου συγκεκριμένα τραγούδια και μουσικές που άκουγε η ομάδα. Άλλες φορές, τους έγραφα cd, λέγοντας τους να τα ακούσουν και να δώσουν σημασία στον ήχο ή στον στίχο. Ακόμα, τους απαντούσα ή τους μιλούσα μέσα από τραγούδια!

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΏ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΓΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ!

 

Η φράση “ο παρατηρητής δημιουργεί το παρατηρούμενο" αναφέρεται στη φιλοσοφική ιδέα όπου, η πράξη της παρατήρησης δεν είναι μια παθητική καταγραφή της πραγματικότητας, αλλά μια ενεργός διαδικασία που διαμορφώνει αυτό που παρατηρείται, αμφισβητώντας την παραδοσιακή αντίληψη για μια αντικειμενική πραγματικότητα. Η ιδέα ότι πίσω από την έννοια του παρατηρητή, στην πραγματικότητα υπάρχει όλη η ενέργεια, η διάθεση, η πίστη, η θέληση και η προσμονή για κάτι που θέλουμε (και αυτό είναι επιλογές και ενέργεια) δεν είναι κάτι νέο. Διαπιστώθηκε για πρώτη φορά στα πρώτα πειράματα κβαντικής φυσικής, και συγκεκριμένα στο πείραμα των δύο σχισμών το 1803, δηλαδή 216 χρόνια πριν, που είδαν προς μεγάλη τους έκπληξη οι επιστήμονες πως ένα ηλεκτρόνιο που είναι το μικρότερο σωματίδιο της γνωστής μέχρι τώρα ύλης, μπορεί να είναι συγχρόνως και ύλη και κύμα. Μη ύλη δηλαδή. Το οποίο είναι και μία μεγάλη αρχή της κβαντικής φυσικής. Όσο πιο ευαίσθητος είσαι στα ερεθίσματα (στις ενέργειες δηλαδή), τόσο πιο καταστρεπτικό γίνεται αυτό, πληγώνει τον οργανισμό σου. Κι ύστερα αντιστέκεσαι σ’ αυτό το πλήγωμα κι έτσι χτίζεις έναν τοίχο. Και όταν χτίζεις τοίχο γύρω σου, απομονώνεσαι. Και αυτή η απομόνωσή, σε απομονώνει από την δύναμη της παρατήρησης. Όπου υπάρχει παρατηρητής που διαχωρίζει τον εαυτό του από εκείνο που παρατηρεί, υπάρχει αναπόφευκτα και σύγκρουση. Στην ουσία αυτή η διαίρεση υπάρχει όσο ο παρατηρητής είναι κάτι χωριστό απ’ αυτό που παρατηρεί. «Το σύμπαν μοιάζει περισσότερο σαν μια τεράστια σκέψη παρά σαν μια μεγάλη μηχανή». Αυτή η σκέψη δείχνει πως το κβαντικό άλμα μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή και όχι μόνο στον κόσμο των ηλεκτρονίων, αλλά και στον ενεργειακό κβαντικό κόσμο του ανθρώπινου μυαλού! Ξέρετε τι είναι αυτό που δημιουργεί ένα Κβαντικό Άλμα; Η αυξημένη Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α.  Η αρχή της απροσδιοριστίας του W. Heisenberg μας λέει πως δε μπορούμε να προσδιορίσουμε ταυτόχρονα την ενέργεια και τη θέση ενός υποατομικού σωματιδίου. Τα υποατομικά συστατικά είναι φτιαγμένα από ενέργεια, ενέργεια που εκφράζεται με την ιδιοσυχνότητα ενός σωματιδίου το οποίο υπάρχει σε μια υπερθέση (δηλ το άθροισμα των απείρων θέσεων ή/και καταστάσεων που το σωματίδιο μπορεί να πάρει όντας κύμα και σωματίδιο ταυτόχρονα) και η οποία υπερθέση λαμβάνει χώρα (δηλαδή συγκεκριμενοποιείται σε έναν μόνο συνδυασμό θέσης-κατάστασης από τους άπειρους συνδυασμούς που ενυπάρχουν σε αυτό που αποκαλούμε ενιαίο και αδιάσπαστο χωροχρονικό συνεχές και που οι επιστήμονες ονομάζουν συνεχές ηλεκτρομαγνητικό πεδίο) μόλις κάποιος εξωτερικός παρατηρητής (π.χ. ένας άνθρωπος) παρατηρήσει ένα σωματίδιο του πεδίου. Και το σωματίδιο συγκεκριμενοποιείται σε έναν μόνο συνδυασμό, λόγω της προσδοκίας ή της πίστης. Το μέλλον δημιουργείται και είναι διαρκώς νέο ενώ εμπλουτίζει τον κόσμο με οντολογική καινοφάνεια, έτσι ώστε το μέλλον να μην ταυτίζεται με το παρελθόν και να μην μπορεί να αντιστραφεί ο χρόνος.  Η κβαντική θεωρία του εγκεφάλου δεν έρχεται σε αντίθεση με τις ανακαλύψεις της νευροβιολογίας. Απλά δίνει στους νευρώνες τη δυνατότητα μίας ταχύτατης επικοινωνίας, ώστε να λειτουργούν ταυτόχρονα διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου, Και οι θεωρητικοί φυσικοί έχουν υποστηρίξει ότι η λειτουργία μακρο-μοριακών συστημάτων, όπως οι πρωτεΐνες, σχετίζονται άμεσα με τις κβαντικές διαδικασίες. Σωματίδια, επίσης, που χωρίζονται από αχανείς χωροχρονικές αποστάσεις γνωρίζουν το ένα τι κάνει το άλλο. Όταν δηλαδή ένα ηλεκτρόνιο πηδάει σε μια νέα τροχιά στο εξωτερικό ενός ατόμου, το αντι-ηλεκτρίνιο(ή ποζιτρόνιο) που είναι ¨ζευγάρι¨ μαζί του πρέπει να αντιδράσει, όπου κι αν ζει μέσα στο σύμπαν. Ουσιαστικά, αυτό το μνημονικό δίκτυο απλώνεται σε όλο το σύμπαν, συνδέει τα πάντα και τα επεκτείνει. Αυτό που βλέπουμε κάθε φορά ως πραγματικότητα είναι το κομμάτι που μας επιτρέπουν οι προκαταλήψεις, οι ιδέες και οι εμπειρίες μας. Οι κβαντικές δυνατότητες στη φύση, είναι σε κίνηση και ασχημάτιστες. Περιμένουν θα λέγαμε τα κβαντικά σωματίδια να υπάρξει κάποιος παρατηρητής, για να τα μορφοποιήσει. Να τους δώσει σχήμα. Σύμφωνα με τις συνθήκες του καθενός, δημιουργείται και η πεποίθησή του και κατ’ επέκταση και η πραγματικότητά του. Εάν, για παράδειγμα, λόγω καταστάσεων πιστέψεις πως δεν μπορείς να βρεις έναν άξιο σύντροφο, τότε ήδη έχεις σχηματίσει την πραγματικότητα σου και δεν θα τον βρεις...

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ