Η θύμηση σου ένα πρελούδιο καταστροφής...
Τώρα που τα μεσημέρια μας μοσχοβολουνε άνοιξη
Μα τα βράδια μας δαγκώνουν σαν γυμνοί χειμώνες
Φεύγεις ξανά Λόγια που αντηχούν ανάμεσα στα χρόνια
Εφήμερες πικραλίδες στις ρωγμές της σκέψης
Κόντρα στον άνεμο επιβιώνουν οι κρυφοί τους σποροι Για να γεννηθούν ξανά
Οι ώρες που δεν ήρθανε σκλάβες στα παζάρια της δειλίας
Επιτακτικά επιστρέφουν και ζητούν Ότι στο πιο γλυκό μας βλέμμα, ταξαμε
Εσύ στο καθήκον Εγώ στο θέλημα
Τώρα που οι ρόλοι μοιράστηκαν ξανά
Είναι το θέλημά σου πιο δυνατό από το δικό μου;
Είναι το καθήκον μου λιγότερο από το δικό σου;
Τίποτα δεν μένει Δεν περισσεύουν λόγια Να συνοδέψουν το φευγιο σου
Είναι άραγε, λίγη η αγάπη;
Ή φεγγοβολαει όπως της πρέπει; Να πιστέψεις
Ότι ελαφραινει τον ύπνο σου Κοιμάται και ονειρεύεται η καρδιά
Την τελευταία υπόσχεση Αντίο σου ψυθιριζω,
άνεμος τα λόγια Τώρα που στα μάτια βρεχει ο ουρανος
ΓΡΑΦΕΙ ΧΡΥΣΑ ΚΑΛΑΜΑΡΑ
