Η Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης είναι ένας όμορφος μα συνάμα παράξενος χώρος, που ως ατμόσφαιρα συνδυάζει την αρχαιότητα, τον μεσαίωνα και το σήμερα. Εκεί, ανάμεσα στους σύγχρονους λαβύρινθους που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος, υπάρχει και η μαγική οδός Μαύρης Πέτρας. Η ίδια η ονομασία θα μπορούσε να μας παραπέμψει στις μαγικές πέτρες που έπεσαν από τον ουρανό. Ας μην ξεχνάμε και την Μαύρη Πέτρα της Μέκκας που χιλιάδες πιστοί λατρεύουν. Άλλωστε, η παλαιότερη παρουσία των Οθωμανών και των Μουσουλμάνων είναι αισθητή στον χώρο. Ερευνητές της πόλης έχουν αναφερθεί σε παράξενες μορφές και πύλες σε άλλες διαστάσεις. Επειδή όμως, έχω συνηθίσει να μην είμαι ακόλουθος άλλων, αλλά να ορίζω εγώ τον δικό μου δρόμο, δεν θα αναφερθώ στα παραπάνω συμβάντα. Επισκέφτηκα ο ίδιος μαζί με τον φίλο και συνεργάτη, Βασίλη Μαθιουδάκη, αυτήν την παράξενη οδό ώστε να αισθανθούμε τις ιδιαίτερες δονήσεις της, ο καθένας με τα δικά του όπλα. Εκείνος, με την τέχνη της Γεωπαθολογίας και της Αστυμαγείας και εγώ με την τέχνη της Χωροβασίας και του Μετάπολης. Φανταστείτε το σαν δυο συνοδοιπόροι, ο ένας από τον Βορρά και ο άλλος από το Νότο, να συναντιούνται σε έναν παράξενο χώρο ώστε να γευτούν το κρασί του μυστηρίου. Τον χώρο τον επισκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας, και όχι τη νύχτα όπως συνηθίζουν άλλοι ερευνητές, ώστε να αντιληφθούμε τι συμβαίνει στο σημείο σε καθημερινή βάση. Όπως έχω πει πολλές φορές, η ζωή είναι έρευνα ακόμα και στην πεζή καθημερινότητα μας. Ο χώρος βρίθει από graffiti με μαγικούς συμβολισμούς και λέξεις που παραπέμπουν σε μυστηριώδη υπονοούμενα. Παράλληλα, διέπεται από μια εντελώς απόκοσμη, σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη, ατμόσφαιρα που κυριολεκτικά, ενώ περπατάς μέρα μεσημέρι, έχει ως κυρίαρχο γνώρισμα την απόλυτη σιωπή, αν και βρεθήκαμε εκεί κατά τη διάρκεια αιχμής. Ένα ακόμα πράγμα που μας έκανε εντύπωση, ήταν ότι κατά την είσοδο μας στην οδό ως και την έξοδο μας από αυτήν, δεν συναντήσαμε μαλλιαρούς φρουρούς. Θα έλεγα πως το σημείο μοιάζει σαν να είναι μια ξεχωριστή πραγματικότητα από τον υπόλοιπο κόσμο. Η αρχιτεκτονική του δρόμου, θυμίζει άλλη εποχή και οι ροές ενέργειας που συναντήσαμε, μας έδωσαν μια παράξενη αίσθηση σωματικής ελαφρότητας. Επίσης, πολλά σπίτια έμοιαζαν σαν να ήταν ψεύτικο ντεκόρ. Όποιος βρεθεί, κοντά στον χώρο, αξίζει να κάνει μια βόλτα και ποιος Υπερνούς ξέρει, ίσως να είναι από αυτούς που θα διαβάσουμε κάποτε ότι χάθηκε στον χωρόχρονο…
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
