ΠΕΡΙ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΜΑΥΡΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΑΣΤΕΙΩΝ

 

Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή ήταν μια από τις γυναίκες-μαθήτριες που ακολούθησαν τον Ιησού και τους αποστόλους και βοηθούσαν στο έργο τους με κάθε δυνατό τρόπο. Η καταγωγή της ήταν από τα Μάγδαλα^[1], μια μικρή πόλη στα δυτικά της λίμνης Γεννησαρέτ και νότια της πεδιάδας της Γαλιλαίας. η υμνογραφία της Μεγάλης Τετάρτης από την ευαγγελική διήγηση με το περιστατικό της πόρνης, η οποία προσήλθε στον Κύριο και με δάκρυα μετάνοιας και άρωμα πολύτιμο ένιψε σε ένδειξη μετάνοιας τους πόδας του Κυρίου.

Το γεγονός της μυρώσεως αναφέρεται και από τους τέσσερεις Ευαγγελιστές, χωρίς όμως να αποδίδεται στα ίδια πρόσωπα, καθώς μέσα στο ευαγγελικό κείμενο παρουσιάζονται τρία διαφορετικά περιστατικά μυράλειψης του Κυρίου. Η μία περίπτωση είναι αυτή της αμαρτωλής γυναίκας της διηγήσεως του Ευαγγελιστή Λουκά, στο σπίτι του Φαρισαίου, που έφερε ένα αλαβάστρινο δοχείο με μύρο, αλείφοντας με αυτό τα πόδια του Ιησού, βρέχοντας τα με τα δάκρυα της και σκουπίζοντας τα με τα μαλλιά της. αβάσιμα και αναπόδεικτα το πρόσωπο της Μαγδαληνής Μαρίας, ταυτίζοντας το με το πρόσωπο της Μαρίας της αδερφής του Λαζάρου, και κατά συνέπεια με το πρόσωπο της πόρνης, δίνοντας με την αχαλίνωτη φαντασία τους απαράδεκτες προεκτάσεις σε ανιστόρητα σκάνδαλα και μυθοπλασίες. Η α­γία Μαρία η Μαγδαληνή είναι «ωραίο και ευγενικό παράδειγμα γυναικείας αφοσιώσεως, που φθάνει στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό. Γιατί ας μην έχει η γυναίκα την μυϊκή δύναμη του ανδρός, έχει όμως πλούτο αισθημάτων. Και είναι αλήθεια πως τους ήρω­ες δεν τους κάνει η σωματική ρώμη, αλλά η πίστη και η ευψυχία. μελέτησε όλη την Παλαιά Διαθήκη και ιδιαιτέρως α­γάπησε το Ψαλτήριον και τις Προφητείες. Εντρυφώντας στα βιβλία αυτά, ανίχνευε τις προρρήσεις των Προφητών για την έλευση του Χριστού και Μεσσίου. Μετά τον θάνατο των γονέων της, ενώ είχε πλέον κά­θε ελευθερία και εξουσία να πέραση την ζωή της μέ­σα στη ραθυμία, την άνεση και την πολυτέλεια, συνέ­χισε να ζει με μελέτη και προσευχή. Την τρυφή και κάθε είδος αναπαύσεως απέφευγε, την καλοπέραση και τις ηδονές απέρριπτε. Ο Θεοφάνης Κεραμεύς γράφει: «Αλλά να μην νομίσει κανείς ότι η Μαρία είχε επτά δαίμονες. Αλλά ό­πως ακριβώς τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ο­νομάζονται συνώνυμος επτά πνεύματα, καθώς ο μέγας Ησαΐας τα αρίθμησε: "Πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής, πνεύμα ισχύος και γνώσεως και ευσέ­βειας και φόβου Θεού".Την ίδια άποψη διατυπώνει περί των επτά δαιμο­νίων και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας στην Ερμηνεία του στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο: «Καθώς είναι επτά πνεύματα της αρετής έτσι είναι και εξ εναντίας επτά πνεύματα της κακίας. ανήκε στον κύκλο μιας ομάδας γυναικών, οι οποίες ακολουθούσαν τον Χριστό και τους Αποστόλους και τους βοηθούσαν στο έργο τους. Βλέπετε ο ίδιος ο ιησουν δίδαξα την ισορροπία μεταξύ αρσενικού θηλυκού! ο Σωτήρας δεν προσπαθούσε να εναρμονιστεί. Προσπαθούσε να διδάξει έναν ανώτερο νόμο και να μας δείξει πώς να φερόμαστε ο ένας στον άλλον. Έθετε ένα παράδειγμα αγάπης που δεν περιοριζόταν σε μία συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα, φύλο ή εθνικότητα. Ο τρόπος που απάντησε ο Ιησούς στη μητέρα Του σε εκείνη τη συζήτηση ακούγεται σκληρός στη σύγχρονη εποχή: «Γυναίκα, τι έχω να κάνω με σένα;» (Κατά Ιωάννην 2:4). Όμως Τζόζεφ Σμιθ διευκρίνισε ότι ο Ιησούς ρωτούσε τη μητέρα Του τι χρειαζόταν: «Γυναίκα, τι θέλεις να κάνω για σένα;»². Και το να αποκαλούν κάποιον «γυναίκα» τότε ήταν τίτλος σεβασμού. Ουσιαστικά έλεγε: «Κυρία μου, οτιδήποτε μου ζητήσεις με πίστη, θα σου το δώσω» Σωτήρος, οι περισσότεροι Ιουδαίοι περιφρονούσαν τους Σαμαρείτες. Όμως όταν ο Ιησούς Χριστός συνάντησε μία Σαμαρείτιδα σε ένα πηγάδι, της φέρθηκε με συμπόνια και σεβασμό. Και επιπλέον, κατά τη συνομιλία μαζί της, απεκάλυψε για πρώτη φορά ότι είναι ο υπεσχημένος Σωτήρας!⁴ (Βλ. Κατά Ιωάννην 4.) η Ιωάννα, καθώς και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου– ήταν μεταξύ των πρώτων που έμαθαν για τον αναστημένο Κύριο. Άγγελοι τις κάλεσαν να δώσουν τη μαρτυρία τους για αυτά που είχαν δει. (Βλ. Κατά Λουκάν 24:1-10.) Σε μια άλλη περίπτωση, πλησίασε τον Ιησού κάποια γυναίκα η οποία υπέφερε 12 χρόνια από ροή αίματος, μια πάθηση που την εξουθένωνε και που την έκανε να ντρέπεται. Όταν τον άγγιξε, θεραπεύτηκε αμέσως. «Ο Ιησούς γύρισε και, βλέποντάς την, είπε: “Πάρε θάρρος, κόρη μου· η πίστη σου σε έκανε καλά”». (Ματθαίος 9:22) Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, μια γυναίκα στην κατάστασή της δεν θα έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, πολύ δε περισσότερο να τους αγγίζει. Η «άξια σύζυγος» του 31ου κεφαλαίου των Παροιμιών είναι δυναμική και φιλόπονη. Εργάζεται αφοσιωμένα φτιάχνοντας ό,τι «είναι ευχάριστο στα χέρια της» ο θεόπνευστος συγγραφέας Πέτρος τούς παρότρυνε να μιμούνται τη στάση του Ιεχωβά και του Ιησού Χριστού: “Εσείς άντρες . . . να αποδίδετε τιμή σε αυτές”. (1 Πέτρου 3:7) Το να αποδίδει κάποιος τιμή σε ένα άτομο υποδηλώνει ότι τρέφει μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό για αυτό. Η Σεσίλια αναφέρει: «Διαπιστώνω ότι οι διδασκαλίες του Ιησού και το παράδειγμά του έχουν μεταμορφώσει τόσο τη δική μου προσωπικότητα όσο και του συζύγου μου. Χάρη στο παράδειγμα του Ιησού, έχω γίνει πιο ταπεινή και συμπονετική. Έχω μάθει να ζητώ τη βοήθεια του Ιεχωβά μέσω προσευχής, όπως έκανε ο Ιησούς. Ακόμα ένα σημείο της Αγίας Γραφής που δείχνει την αξία της γυναίκας βρίσκεται στην Γένεση και την δημιουργία του ανθρώπου. Εκεί βλέπουμε πως ο Θεός έπλασε τον Αδάμ από το χώμα της γης, και κατόπιν την Εύα από το πλευρό του (Γεν. Β’, 20-25). Το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, αλλά περιέχει μία βαθύτερη σημασιολογία, αφού η δημιουργία της γυναίκας από το πλευρό του άνδρα υποδηλώνει την ισότητα και την ισοτιμία μεταξύ των δύο, αποκλείοντας παράλληλα κάθε υπόνοια περί ανωτερότητας του άνδρα έναντι της γυναίκας, δείχνοντας την ηθική και κοινωνική σχέση των δύο φύλων και την στενή και αδιάσπαστη σχέση μεταξύ τους,¹ γι’ αυτό και ο Αδάμ φαίνεται να λέει όταν είδε την Εύα, «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου» (Γεν. Β’, 23).

 

Το γεγονός ότι την προσφωνούν οι Ευαγγελιστές με το προσωνύμιο της γενέτειρας της, εξάγεται το συμπέρασμα ότι δεν είχε ούτε άνδρα ούτε γιο, αφού ήταν παλιά συνήθεια η γυναίκα να ονομάζεται βάσει του ονόματος του άνδρα της, ο οποίος την εκπροσωπεί δημόσια και νομικά. υπήρξε μία από τις πρώτες μάρτυρες της Αναστάσεως, σημείο συνάντησης και γνωριμίας της με τον Ιησού υπήρξε η θεραπεία της από τον Κύριο, αφού επί πολύ καιρό, προτού συναντήσει τον Χριστό βασανιζόταν από 7 δαιμόνια, από τα οποία ο Κύριος την απελευθέρωσε. Η αλήθεια είναι ότι σε κανένα από τα ιερά Ευαγγέλια δεν χαρακτηρίζεται ως αμαρτωλή. ο άγιος Γρηγόριος Α’ ο Διάλογος, πάπας Ρώμης (540-604), ήταν ο πρώτος που ταύτισε και εξομοίωσε την αμαρτωλή του Λουκά με τις δύο Μαρίες, του Λαζάρου και τη Μαγδαληνή. Το κείμενο της ομιλίας του αφήνει να εννοηθεί ότι ο ταυτισμός των γυναικών ήταν προσωπική γνώμη του, που δεν στηρίζεται ούτε στην Καινή Διαθήκη ούτε στην αρχαιότερη παράδοση της Εκκλησίας. Η αγία Μαγδαληνή θεωρήθηκε ως αμαρτωλή για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος, είναι ο αυθαίρετος ταυτισμός του προσώπου της με την αμαρτωλή γυναίκα της διηγήσεως του Λουκά και ο δεύτερος, είναι η εσφαλμένη ερμηνεία της θεραπείας της από τα επτά δαιμόνια, πού συνδέθηκε με τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Σχετικά με τον πρώτο λόγο, φάνηκε από τις ευαγγελικές διηγήσεις ότι εσφαλμένα ταυτίστηκε η Μαγδαληνή Μαρία με την ανώνυμη αμαρτωλή της διηγήσεως του Ευαγγελιστή Λουκά. Αυτή, μάλιστα, κατά την Ανάσταση του Κυρίου ήλθε πρώτη στον τάφο Του με αρώματα, και άγγελοι ντυμένοι στα λευκά ανήγγειλαν σ' αυτή την Ανάσταση Του.
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.- Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς. η Μαρία Μαγδαληνή κατηγορήθηκε όσο λίγες άλλες γυναίκες που αναφέρονται στις γραφές με την αλήθεια να απέχει αρκετές φορές από αυτές τις θεωρίες και δοξασίες. Από την Καινή Διαθήκη μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι ανήκε στον κύκλο των ακολούθων του Ιησού σε όλη την πορεία του μέχρι τα θεία Πάθη. Σε πολλές χριστιανικές παραδόσεις η Μαγδαληνή αναφέρεται ως απόστολος ανάμεσα στους αποστόλους και είναι κεντρική προσωπικότητα σε μεταγενέστερα γραπτά που την απεικονίζουν ως την πιο αγαπητή μαθήτρια του Ιησού και τη μοναδική που πραγματικά κατανόησε τις διδαχές του. Για τον λόγο αυτό η μετέπειτα Ναΐτες την είχαν σε εξέχουσα θέση μετρά την Μητέρα του χριστού. μιας πρωτοχριστιανικής σέκτας που κυνηγήθηκε από την επίσημη Εκκλησία και δίνουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα του Ιησού Χριστού και των διδασκαλιών του απ' αυτήν που γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη. Σε αυτήν οφείλετε σήμερα μια πλειάδα από ανιστόρητες θεωρίες! Η απεικόνιση της Μαρίας Μαγδαληνής ως πόρνης ξεκίνησε μετά από μια σειρά από πασχαλινά κηρύγματα που δόθηκαν το 591 όταν ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ συνδύασε τη Μαρία Μαγδαληνή, η οποία παρουσιάζεται στο ευαγγέλιο του Λουκά, με τη Μαρία της Βηθανίας και την ανώνυμη «αμαρτωλή» γυναίκα που πλένει ή μυρώνει τα πόδια του Ιησού. Αυτό ήταν το  δεύτερό λάθος που η καθολική Ναΐτες αργότερα κατηγορήθηκαν για την λατρεία της μαύρης Μαγδαληνής! αφαιρέθηκε από το Γενικό Ρωμαϊκό Ημερολόγιο από τον Πάπα Παύλο VI, αλλά η άποψη για τη μετάνοια και το παρελθόν της ως πόρνης ή ως ανώνυμης αμαρτωλής γυναίκας διατηρήθηκε στη λαϊκή κουλτούρα. αγία και ηρωδιάς της πίστης, ενώ σύμφωνα με γραφές μετά την Ανάσταση και την Ανάληψη του Ιησού, η Μαρία η Μαγδαληνή κήρυξε τα λόγια του και όταν ο Απόστολος Ιωάννης αποσύρθηκε στην Έφεσο, τον ακολούθησε κι αυτή όπου έμεινε σε μια σπηλιά ως το τέλος της ζωής της. η Μαρία Μαγδαληνή θάφτηκε στην πόλη της Εφέσου. Αυτό γράφεται από τον πατριάρχη της Ιερουσαλήμ Μόδεστο, γύρω στο 630, ενώ η ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα στο ευαγγέλιο του Λουκά στην πραγματικότητα δεν έχει ταυτιστεί ποτέ ως πόρνη. από τις Ανατολικές Ορθόδοξες εκκλησίες, οι οποίες είδαν μόνο τη Μαρία ως μαθήτρια και πίστευαν ότι μετά την Ανάσταση έζησε ως σύντροφος της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού. Αυτό αποτέλεσε αφορμή για της θεωρίες περί γυναικάς του Ιησού. εκείνη και ο σκελετό της Μαρίας με τα οστά της  παραμένουν κρυμμένα. Από την λαϊκή φαντασία προήλθαν τα εξής- Τον 18ο αιώνα η Μαρία Μαγδαληνή έγινε η προστάτιδα των «ευσεβών γυναικών» με πλήθος ασύλων να φέρουν αυτό το όνομα ως καταφύγια γυναικών, εμφανίζεται στον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη το 1955, στην όπερα του Άντριου Λόιντ Βέμπερ που αναφέρει και την σεξουαλική της έλξη για τον Ιησού με ένα τραγούδι που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, ενώ αλλού περιγράφεται ως μια λαμπρή και δυναμική γυναίκα που σπουδάζει στη μυθική βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Σύμφωνα με κάποια από τα Απόκρυφα Ευαγγέλια («Ευαγγέλιο του Φιλίππου», «Ευαγγέλιο της Μαρίας»), τα οποία δεν αναγνωρίζονται από την Εκκλησία, η Μαρία Μαγδαληνή υπήρξε ερωμένη ή και σύζυγος του Ιησού. Το Ευαγγέλιο της Μαρίας είναι ένα απόκρυφο  αν θέλουμε να δώσουμε ποιητική χρεία βιβλίο που ανακαλύφθηκε το 1896 σε έναν κώδικα παπύρου του 5ου αιώνα  δηλαδή 5 αιώνες μετα τα πραγματικά γεγονότα γραμμένο στα Σαχιδικά Κοπτικά. Αυτός ο Κώδικας του Βερολίνου αγοράστηκε στο Κάιρο από τον Γερμανό διπλωμάτη Καρλ Ράινχαρντ. Καρλ Ράινχαρντ. Ήταν γιος του Ιωάννη, κόμη του Λάινινγκεν-Ντάγκσμπουργκ-Φάλκενμπουργκ, και της συζύγου του, Ιωάννας-Μαγδαληνής κόμισσας του Χάναου-Λίχτενμπεργκ.πραγμα που μας κανείς να υποθέσουμε ότι θα ήθελε να ταυτίσει τους απογόνους της συζύγου του με το ιερό αίμα του Ιησού. Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι το αρχικό ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του 2ου αιώνα δηλαδή 200 χρονιά μετρά τα πραγματικά γεγονότα! Ο Ρίτσαρντ Βαλαντάσης γράφει στο The Beliefnet Guide to Gnosticism and Other Vanished Christianists ότι η Μαρία εδώ είναι η Μαρία Μαγδαληνή. Ο Βαλαντάσης διευκρινίζει ότι αυτό δεν "επιβεβαιώνει έναν επίγειο γάμο μεταξύ της και του Ιησού - αντιθέτως - αλλά ανοίγει ένα απίστευτο παράθυρο στον πνευματικό κόσμο του δεύτερου αιώνα μ.Χ." Η ιδέα ότι θα υπήρχε ένα ευαγγέλιο από τη Μαρία Μαγδαληνή είναι «αμφιλεγόμενη» Σύμφωνα με τον Μπαρτ Έρμαν, «Η Μαρία (Μαγδαληνή) είχεε υψηλό καθεστώς μεταξύ των αποστόλων του Ιησού. Ο Λευΐ αναγνωρίζει στην πραγματικότητα ότι ο Ιησούς την αγαπούσε περισσότερο από ότι αγαπούσε όλους τους άλλους αποστόλους. Η Μαρία ισχυρίστηκε ότι είχε συνομιλία με τον Ιησού, και ο Ανδρέας και ο Πέτρος το αμφισβήτησαν. "Τέσσερις σελίδες χάνονται από το χειρόγραφο", οπότε δεν υπάρχει κανένας τρόπος να γνωρίζει κανείς ακριβώς τι συνέβη.» θα αναφέρουμε ΟΛΑ τα χωρία (κομμάτια) των Ευαγγελίων, που έχουν σχέση με αυτή.
1. Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16, στίχοι 9 – 10: Αναφέρεται στην ανάσταση του Χριστού και στην Μαρία τη Μαγδαληνή από την οποία ο Χριστός είχε βγάλει επτά δαιμόνια.
2. Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 8, στίχοι 2 – 3: Αναφέρεται στους 12 μαθητές και στην Μαρία τη Μαγδαληνή από την οποία ο Χριστός είχε βγάλει επτά δαιμόνια.
3. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 27, στίχοι 55 – 56: Αναφέρεται στην Μαρία τη Μαγδαληνή και τις άλλες γυναίκες που παρακολουθούσαν από μακριά την σταύρωση του Χριστού.
4. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 27, στίχος 61: Αναφέρεται στις δυο Μαρίες, η μία η Μαγδαληνή, που πήγαν στον τάφο του Χριστού.
5. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 28, στίχοι 1 – 2 : Ίδιο περιεχόμενο με το παραπάνω (4).
6. Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 15, στίχοι 40 – 41: Όμοιο περιεχόμενο με το (3).
7. Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16, στίχοι 1 – 2: Αναφέρεται στην Μαγδαληνή, τη Μαρία του Ιακώβου και τη Σαλώμη που αγοράζουν αρώματα για να αλείψουν τον νεκρό Ιησού.
8. Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 24, στίχοι 10 – 11: Αναφέρεται στις μυροφόρες που αναγγέλλουν στους μαθητές τον άδειο τάφο του Χριστού.
9. Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 19, στίχοι 25 – 26: Αναφέρεται στις Μαγδαληνή, Μαρία του Κλωπά και την Παναγία που στέκονταν κοντά στο σταυρό του Ιησού.
10. Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 20, στίχοι 1 – 2: Αναφέρεται στην Μαγδαληνή που πάει στον τάφο και βλέπει την πέτρα του τάφου να μην είναι στην θέση της.
11. Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 20, στίχοι 10 – 19: Περιγράφεται η συνάντηση της Μαρίας της Μαγδαληνής με τους δυο αγγέλους και τον αναστημένο Ιησού, που τον πέρασε για τον κηπουρό της περιοχής εκείνης.
Αυτά λοιπόν είναι ΟΛΑ τα χωρία που αναφέρονται στο πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Ουδεμία λοιπόν βάση υπάρχει για τον πόλεμο λάσπης που έχει εξαπολυθεί εναντίον της. Καλόν όμως θα είναι, ο πιστός να ανοίγει και καμιά φορά την Αγία Γραφή για να δει τι πραγματικά αναφέρει μέσα, παρά να υιοθετεί την βλακεία και την συκοφαντία του κάθε εμπαθή και άσχετου για τα ιερά πρόσωπα της πίστης.

 

Αν και το έργο είναι ευρέως γνωστό ως Ευαγγέλιο της Μαρίας, δεν ταξινομείται τεχνικά ως ευαγγέλιο με σχολαστική συναίνεση, επειδή ο όρος 'ευαγγέλιο' χρησιμοποιείται ως ετικέτα για οποιοδήποτε γραπτό κείμενο που επικεντρώνεται κυρίως στην καταγραφή των διδασκαλιών ή / και δραστηριοτήτων του Ιησού κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του.

 

ΥΓ-Πριν δεχτείτε τα φύκια κάποιου ψαχνέ τα ιερά κείμενα ο τρόπος που γεννιέται η νεομυθολογια είναι πανεύκολος!

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ