Η μύηση είναι το βίωμα, η διαδικασία της είδωσης μέσα μας. Γι’ αυτόν που καταφέρνει να δει, δεν έχει κανένα νόημα αλλά και δεν του επιτρέπεται να μιλήσει για αυτά που έχει δει, διότι ο καθένας μας πρέπει να περάσει από την διαδικασία της κάθαρσης, της εμπειρίας, του βιώματος μόνος του, ως μία διαδικασία εσωτερικής κατάκτησης, εξέλιξης.
Η μύηση προέρχεται ετυμολογικά από το ρήμα μυώ που σημαίνει την κατάκτηση μιας καινούριας γνώσης, μιας αποκάλυψης που παίρνει ο άνθρωπος στη ζωή του και ανταποκρίνεται σύμφωνα με την εξέλιξη της δικής του ψυχής. Η Μύηση παρουσιάζεται στην αρχαιότητα ως η αποκάλυψη ενός Μυστηρίου. Γι’ αυτό τα αρχαία Μυστήρια και οι Μυήσεις είναι δύο έννοιες στενά συνδεδεμένες. Σε όλες τις παραδοσιακές κοινωνίες ανακαλύπτουμε τελετές Μύησης που επιτρέπει ψυχολογικά, το πέρασμα από μια κατάσταση, σε μια άλλη, ανώτερη, μέσα από την πραγματοποίηση και τη βίωση μιας ειδικής τελετουργίας.
Με τα μυστήρια οι μυημένοι αποκτούσαν ένα μέσο για να μεταβούν σε ένα πλατύτερο πεδίο αντίληψης- συνειδητότητας. Ανυψώνονταν από επίπεδο σε επίπεδο και επικοινωνούσαν με τον θείο Σπινθήρα που κρύβεται σε κάθε ανθρώπινο ον, ή αλλιώς με αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν δαιμόνιο. Σχετικά με τα δρώμενα, δηλαδή τις μυσταγωγικές τελετές που λάμβαναν χώρα κατά την διάρκεια των μυστηρίων, Λέγεται ότι αυτός που ήταν μυημένος τον ξεχώριζαν στην πόλη από τον τρόπο που βάδιζε, με λίγα λόγια έχει σωματοποιηθεί η γνώση στα οστά και στις αρθρώσεις, την έφερε πάνω του ως ιδιότητα. Όταν κανείς αλλάζει επίπεδο δράσης μεταμορφώνει ή παραμορφώνει τον ψυχισμό του αλλάζοντας και η μορφή του .
Οι τελετές Μύησης περιείχαν τον «θάνατο» του
παλιού ανθρώπου και τη «γέννηση» του νέου σταματώντας τον ιστορικό χρόνο και
συνδέοντας την αναγέννηση και τη δυνατότητα εξέλιξης του ανθρώπου. Οι
δοκιμασίες, οι περιπλανήσεις, τα πάθη του υποψηφίου, αντιγράφουν τον ήρωα του
μύθου και το περιπετειώδες ταξίδι του, που αποτελούν «μία ιστορία προς μίμηση»,
για να μπορέσει ο άνθρωπος να φτάσει στο δικό του Κέντρο. Η Μύηση επιταχύνει την εξέλιξη των αυτοσυνείδητων όντων. Κατά τη διαδικασία της Μυήσεως μια μορφή
ενέργειας έρχεται από πολύ «υψηλά», και εισρέει, με τη θέληση του Μύστη αλλά
ιδιαίτερα με τη θέληση του υποψηφίου που θα την λάβει, μέσα στον εσωτερικό του
κόσμο. Όταν κάποιος υποψήφιος λάβει μία αυθεντική Μύηση, αυτόματα
ενεργοποιούνται Νόμοι που προέρχονται από τους ανώτερους αόρατους κόσμους. Η σοφία η οποία προσφερόταν στον μύστη
δεν μπορούσε να έχει αποτέλεσμα , εάν πρώτα δεν είχε καταφέρει να μεταμορφώσει
τον εσωτερικό του κόσμο. Στην μυητική διαδικασία των μυστήριων χρησιμοποιούσαν
ένα είδους θείου δράματος , πλούσιο από εικόνες της θεότητας διαμέσου του
οποίου ερχόταν ο άνθρωπος σε επαφή με την θεία του αρχή. Είναι ιστορικά
αποδεδειγμένο ότι η δημιουργία του θεάτρου οφείλεται στις μυστηριακές τελετές.
Οι τελετές μύησης – γνωστές και ως «διαβατήριες τελετές» (rites of passage) –
διαχρονικά
εξελίχθηκαν σε ακρογωνιαίο λίθο ανάπτυξης της εκάστοτε πολιτισμικής ιδεολογίας
υπό το
πρίσμα της θρησκείας. Ήδη από την αρχαιότητα συνδέθηκαν με έννοιες που
σηματοδοτούν
την συγκρότηση της κοινωνικής οργάνωσης, όπως την επίσημη ένταξη σε μία κλειστή
θρησκευτική ομάδα, το πέρασμα από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή, την έναρξη του
έγγαμου
βίου.
Κατά τη διάρκεια της πολυεπίπεδης
διαδικασίας τους ακολουθείται ως επί το πλείστον
– και ειδικά όσον αφορά τον αρχαίο κόσμο – το τριμερές σχήμα του van Gennep.
Το μυητικό
υπόβαθρο ενός μύθου ή μίας τελετής· αρκεί και μόνο η
διαδικασία της αφιέρωσης ενός αντικειμένου-οργανικού προϊόντος-μέλους του
σώματος από τον/την μυημένο/μυημένη, το οποίο μετουσιώνεται αυτομάτως σε[ ύψιστο σύμβολο.
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
