.JPG)
Το σπήλαιο Κουτούκι είναι επισκέψιμο σπήλαιο το οποίο βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές του Υμηττού, πάνω από την Παιανία, σε ύψος 510 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε τυχαία το 1926 και χαρτογραφήθηκε το 1954 από τους Ιωάννης και Άννα Πετροχείλου. Η σημερινή τεχνητή είσοδος, μήκους 17 μέτρων, ανοίχθηκε τη δεκαετία του 1960 για τη διευκόλυνση των επισκεπτών. Η τουριστική διαδρομή έχει μήκος 350 μέτρα.[1] Σήμερα είναι το πιο επισκεφθέν από τα σπήλαια της Αττικής. Το Σπήλαιο Κουτούκι είναι το μεγαλύτερο γνωστό και ένα από τα ομορφότερα σπήλαια της Αττικής. Βρίσκεται σε υψόμετρο 510 μ. στις ανατολικές παρυφές του ορεινού όγκου του Υμηττού στην Παιανία, περίπου 35 χλμ. από την Αθήνα. Η ανακάλυψή του έγινε τυχαία το 1926 και το εσωτερικό του εξερευνήθηκε για πρώτη φορά δύο χρόνια αργότερα. Τη χαρτογράφησή του έκαναν το 1954 οι σπηλαιολόγοι Ιωάννης και Άννα Πετροχείλου. Χάρη στον πλούσιο λιθωματικό του διάκοσμο, το Κουτούκι αναδείχθηκε τουριστικά στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού. Το 2000 η χρήση του χώρου αποδόθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Το σπήλαιο Κουτούκι βρίσκεται στο Δήμο Παιανίας σε υψόμετρο 510 μ. στην ανατολική πλευρά του Υμηττού και είναι το μοναδικό οργανωμένα επισκέψιμο σπήλαιο της Αττικής. Σύμφωνα με τις ιστορίες των ντόπιων, το σπήλαιο ήταν γνωστό στους κατοίκους της περιοχής ως ένα βάραθρο το οποίο ονόμαζαν Κουτούκι, ωστόσο το εσωτερικό του ανακαλύφθηκε τυχαία το 1926 όταν ένα κατσίκι έπεσε μέσα σε αυτό από την οροφή του. Τότε οι κάτοικοι ανέβηκαν στο βουνό έχοντας μαζί τους σχοινιά για να κατέβουν μέσα στο βάραθρο και να βγάλουν το ζώο. Στην σπηλιά κατέβηκε, σύμφωνα με τους ντόπιους, ο λαγουμιτζής Στέφανος Βήχος ο οποίος βρήκε το κατσίκι νεκρό, ωστόσο κοιτώντας γύρω του εντυπωσιάστηκε από το εσωτερικό του σπηλαίου και βγαίνοντας μίλησε για το τι αντίκρυσε στους συγχωριανούς του. Δυο χρόνια αργότερα, ο χρονογράφος Δημήτρης Χατζόπουλος επιχειρεί με μια ομάδα να κατέβει στη σπηλιά, ενώ στη συνέχεια, γράφει για την εμπειρία του στον «Ελληνικό Ταχυδρόμο» στις 10/2/1928. Η μέση θερμοκρασίου σπηλαίου καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου είναι 17 βαθμοί Κελσίου και υγρασία στο 90%. Ο πλούσιος λιθωματικός διάκοσμος, με την ποικιλία των σταλακτικών σχηματισμών και των χρωματισμών οι οποίοι οφείλονται στην επενεργεία οξειδίων, δημιουργεί μία υποβλητική ατμόσφαιρα που κατά το παρελθόν ενέπνευσε διάφορα ονόματα στις αίθουσες, τους εξώστες, τις πλατείες, τους διαδρόμους και τους ποικίλους σχηματισμούς του σπηλαίου: Ολυμπιακή Δάδα, Βωμοί, Κοράλλια, Αρμόνιο, Κόκκινος Καταρράκτης κ.α. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες σε αρκετά σημεία του σπηλαίου ενώνονται, δημιουργώντας μεγαλεπίβολες κολώνες προκαλώντας δέος στον επισκέπτη.
ΓΡΑΦΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
