Εκείνους τους παλιούς καιρούς, όπου οι άνθρωποι χωρίζονταν στους φτωχούς βιοπαλαιστές και τους πλούσιους άρχοντες της πόλης, μία εύπορη οικογένεια αποφάσισε να αποκτήσει το δικό της μικρό παλάτι, με θέα τον ιερό βράχο της Ακρόπολης και τον λίχνο του πολιτισμού μας, Παρθενώνα. Επιλέχθηκε λοιπόν το σημείο που θα υψώνονταν το οικογενειακό φρούριο, διαλέχτηκαν οι αρχιτέκτονες και οι μάστορες και όλοι μαζί δούλεψαν ώστε, να αποκτήσει η Αθήνα ένα ακόμα από τα αρχοντικά της στολίδια. Πέρασαν μερικοί μήνες και οι πάντες είχαν την ηθική ικανοποίηση, ότι όλα βρίσκονταν στη θέση τους και ταίριαζαν τόσο όμορφα μεταξύ τους. Ο μεγάλος κήπος και οι αυλόπορτες με τους μαγικούς μαιάνδρους, τα σκαλιστά ταβάνια που κοσμούσαν τα ευρύχωρα δωμάτια και τα στενά μπαλκονάκια, που μπορούσε ο καθένας να χαζεύει τη φωταγωγημένη Αθήνα. Όλα ήταν στο σημείο που έπρεπε, εκτός από το ίδιο το σπίτι, που θεμελιώθηκε πλάι στον ξεχασμένο αρχαίο ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδος. Τί σημασία έχει το πού δημιουργήθηκε το οίκημα στην περίπτωση μας? Μάλλον, ότι αγνοήθηκαν οι θρησκευτικοί κανόνες της καταστάσεως, που ονομάζεται πίστη! Το σίγουρο είναι, πως όταν παίζεις ένα παιχνίδι πρέπει πάντα, να τηρείς τους κανόνες του γιατί διαφορετικά, βρίσκεσαι γρήγορα εκτός σκακιέρας. Στη δική μας ιστορία, ο νόμος που αγνοήθηκε και ίσως είχε ως αποτέλεσμα όλα τα παραπάνω γεγονότα, δεν είναι άλλος από το σεβασμό ενός ιερού χώρου, ακόμα και αν δεν ανήκει στα δικά σου πιστεύω. Φυσικά εκείνοι που καταπάτησαν τους κανόνες, είναι σχεδόν σίγουρο, ότι έβλεπαν μόνο το περιτύλιγμα και όχι το περιεχόμενο που κρύβεται πίσω από κάθε δόγμα και τυπικό λατρείας. Ίσως θα ήταν πιο σωστό να πούμε, πως τα ονόματα κάθε παλαιάς θεότητας και κάθε σύγχρονου αγίου και οι ιδιότητες του, δεν είναι τίποτε παραπάνω από τις διεργασίες που τελεί το σύστημα της πραγματικότητας, ώστε να υπάρχει. Αυτό, ίσως κάποιος το καταλάβει, εάν κάνει μία σχετική μελέτη της ιστορίας των θρησκειών. Τότε θα μπορέσει να κατανοήσει, ότι πολλές ιδιότητες της συνείδησης ή ενός χώρου, ντύθηκαν με τον μανδύα των θεών, ώστε να είναι πιο προσιτές και κατανοητές από το ευρύ σύνολο. Βέβαια τώρα, αν πιστεύετε ότι οι θεοί είναι εκείνα τα γεροντάκια με τη σοφή γενειάδα που πετούν, βροντούν και μιλούν, τότε όλα τα παραπάνω είναι δυσνόητα για εσάς. Το ίδιο επίσης θα είναι, εάν ήσασταν από εκείνους τους τύπους, που μετρούν το σύμπαν με τη μεζούρα, το διαβήτη και το μοιρογνωμόνιο. Ίσως η αλήθεια των πραγμάτων γύρω μας, βρίσκεται εκεί που συναντιώντε οι απόψεις των λαογράφων με τις σκέψεις των ακαδημαϊκών. Αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνούμε και που συμφωνούν σχεδόν όλοι, είναι ότι σε όλα τα δόγματα ή συστήματα σκέψης, υπάρχει ένας σταθερός κανόνας που εδώ καταπατήθηκε. Και αυτός δεν είναι άλλος, από την παρέμβαση ενός ξενικού στοιχείου σε έναν ιερό χώρο, που συμβόλιζε τόσο έναν τρόπο σκέψης όσο και την ιερότητα μίας ύπαρξης. Ας μην αγνοούμε, ότι σε αντίθεση με σήμερα, οι χώροι επιλογής που θα κατασκευάζονταν ένας ναός, επιλέγονταν χάριν στις ιδιότητες τους. Τέλος, σε κάθε τόπο που τελούνται θρησκευτικά μυστήρια, παραμένει η ενέργεια ακόμα και αν αυτά πάψουν να πράττονται. Όπως καταλαβαίνετε, η ιστορία των ενοίκων του οικήματος, δεν τελείωσε με το κλασικό «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», γιατί όπως δείχνει η ιστορία, μέσα από την πορεία των γεγονότων, εκείνοι που παραβαίνουν τους κανόνες της πραγματικότητας, πρέπει να πληρώνουν και το ανάλογο τίμημα. Και αυτό το λέω, γιατί όλα άρχισαν με το βιαστικό θάνατο των αρχόντων του σπιτιού και τον ξεπεσμό του οίκου στα χέρια των κληρονόμων, που ορισμένοι υποστηρίζουν πως πέθαναν και αυτοί βιαστικά και άλλοι , ότι εγκατέλειψαν το σπίτι στην τύχη του. Το αποτέλεσμα όποιο και αν είναι, σήμερα έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα από τα βασίλεια των σκιών. Τα μισογκρεμισμένα μπαλκόνια, δείχνουν την υπέροχη θέα τους στον αιώνιο άνεμο, που στροβιλίζει τραγουδώντας στα άδεια δωμάτια, τα μυστικά της γαίας. Ο κήπος γέμισε με τσουκνίδες και η αυλόπορτα αγγίχθηκε από τη σκουριά του χρόνου. Τώρα μέσα σε αυτό, κατοικεί τα βράδια ο αρχαίος άρχοντας , που τον γνωρίζουμε όλοι, με το όνομα «τρόμος» που χαμογελά χαιρέκακα τις νύχτες, περιμένοντας κάποιο τολμηρό να διαβεί το κατώφλι του παράξενου οίκου του. Αλλά να είστε σίγουροι, ότι ακόμα και ο τρόμος, παγώνει μπροστά στη θέα εκείνου που διψά για μυστήριο…
ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΘΡΥΛΟΥΣ
Ένας καλός τρόπος που μπορεί να ακολουθήσει εκείνος που διψά για μυστήριο, ώστε να βρεθεί μπροστά στο κλειδωμένο μπαούλο των γρίφων ενός τόπου και να ανακαλύψει τις πόρτες που οδηγούν σε απαντήσεις και γεγονότα, είναι να ξεδιπλώσει τις περγαμηνές των θρύλων, που ντύνουν ένα σημείο. Σύντομα θα ανακαλύψει, ότι πίσω από κάθε λαογραφία ή αστικό θρύλο, υπάρχει και ένα μέρος από πραγματικά γεγονότα. Ο πατέρας των θρύλων στη νεότερη Ελλάδα, Νικόλαος Πολίτης, αλλά και ο σημερινός ερευνητής Θανάσης Βέμπος, που συγκέντρωσε μία σειρά από παράδοξα γεγονότα, στο βιβλίο του «Πύλες του Αλλόκοσμου», μας έδειξαν μέσα από τις μελέτες τους, ότι οι θρύλοι, είναι ίσως το πρώτο πουκάμισο του κρεμμυδιού, που ονομάζεται «μυστήριο». Όσοι το κατανοήσουν αυτό, τότε έκαναν και το πρώτο βήμα προς τη χώρα των γρίφων. Ποια ήταν η δική μου εκκίνηση, σε όλο εκείνο το παράξενο συνονθύλευμα παραδόσεων που έζωναν το σπίτι και του πρόσδιναν εκείνη την αόρατη γοητεία ? Μα η αναζήτηση των σχετικών θρύλων για το οίκημα και τον περιβάλλοντα χώρο. Και φυσικά όποιος ψάχνει, έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκει κιόλας. Σε μία από τις πρώτες μου πρωινές επισκέψεις στον χώρο και καθώς ήμουν έτοιμος να εισχωρήσω εντός του σπιτιού, με σταμάτησε μία ηλικιωμένη φωνή, που με αυστηρό τόνο με ρωτούσε τι γύρευα στο εγκαταλειμμένο ερείπιο. Γυρνώντας, αντίκρισα μία γέρικη μορφή κάποιας γειτόνισσας που με κοίταζε καχύποπτα. Προσπαθώντας να ξεφύγω τα όποια μπλεξίματα και τις τυχόν παρεξηγήσεις, πήρα ένα σοβαρό ύφος και της είπα πως ήμουν υπάλληλος σε ένα γραφείο κάποιου πολιτικού μηχανικού, που ενδιαφερόταν για το σπίτι με σκοπό να το αναπαλαιώσει και να το κάνει προσωπική του οικία. Τότε το γέρικο πρόσωπο, πήρε ένα φιλικό ύφος και μου είπε, πως το σπίτι αυτό, είναι στοιχειωμένο εδώ και χρόνια. Μάλιστα κάποιοι, λένε ότι το βράδυ ακούν φωνές που άλλοι τις προσδίδουν σε μοιρολόγια των πρώην κατοίκων, άλλοι σε παρείσακτους που διαμένουν τα βράδια στο σπίτι και κάποιοι ποιο δεισιδαίμονες, στην θεά Άρτεμις. Ακόμα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για μία γέρικη παρουσία, που γυρνά στα δωμάτια τις νύχτες με ένα αναμμένο κερί. Επίσης λένε, ότι ένας γερμανός στρατιώτης κατά την αποχώρηση, έθαψε στον κήπο του ένα κασελάκι με λίρες, που ωστόσο λόγω του αιφνίδιου θανάτου του, δεν πήρε ποτέ. Αυτό ίσως είναι και ένα από τα γεγονότα, που κάποιοι από τους παλιούς κατοίκους της περιοχής, λένε πως το σπίτι είναι στοιχειωμένο. Φυσικά, υπάρχει και η φήμη ότι το σπίτι, διαθέτει μία υπόγεια στοά, που οδηγεί κάτω από την οδό Καλλιρόης. Δυστυχώς, όσο και αν ψάξαμε, τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες και φίλοι, δεν κατορθώσαμε να την εντοπίσουμε. Ποιος ξέρει, ίσως ανήκει η ύπαρξη της, στη σφαίρα των θρύλων που ζώνουν το σπίτι…
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ
Πέρα από τη μαγεία των θρύλων και των λαογραφικών παραδόσεων που τυλίγουν έναν τόπο, υπάρχει μια άλλη απρόσμενη αίγλη, που μεθά κάθε κυνηγό του μυστηρίου. ‘Ένα παράξενο κάλεσμα, που ξεκινά από μέσα του και του ψιθυρίζει στο αυτί, ότι είναι η ώρα να ζήσει τη δική του περιπέτεια στον κόσμο του παράξενου. Όταν βιώσεις το πρώτο παράξενο γεγονός, τότε προσπαθείς να ανακαλύψεις, όλες τις παραμέτρους του φαινομένου που βιώνεις. Αυτό, σε κάνει άθελα σου να διψάς σιγά σιγά περισσότερο για την άβυσσο του αγνώστου. Κάπως έτσι λοιπόν και εγώ, μαζί με κάποιους άλλους συνταξιδιώτες, αποφασίσαμε να περάσουμε από το κατώφλι των αφηγήσεων, στο ζωντανό ταξίδι του αινίγματος. Από τις πρώτες κιόλας πρωινές μας επισκέψεις στο ερείπιο, κάποιοι από τους συνεργάτες μου, είχαν αιστανθεί ένα απρόσμενο «κάτι» να τους απειλεί και φάνταζε στο νου τους, σα να τους περίμενε ένα απρόβλεπτο κακό στο επόμενο τους βήμα. Αυτό που μου είχε κάνει προσωπικά εντύπωση, ήταν ότι τόσο οι ώρες που επισκεπτόμασταν το ερείπιο, όσο και ο τρόπος που εισχωρήσαμε, δεν δικαιολογούσε την ενεργοποίηση του ψυχολογικού μηχανισμού σκανδάλης, που δημιουργεί το αίσθημα της απειλής. Κάποια μάλιστα από τα άτομα, δήλωναν ξαφνική κόπωση, χωρίς εμφανή αιτία. Αυτό όμως, συνέβαινε όταν βρίσκονταν σε συγκεκριμένα σημεία του οικήματος. Άλλοι πάλι, δήλωναν μια παράξενη αίσθηση, σαν τη μέθη που σου προκαλεί η θάλασσα. Η αρχική μου εντύπωση ήταν, ότι το γεγονός αυτό οφείλονταν στην ψυχολογική υπερένταση που προκαλεί ένα άγνωστο και ίσως επικίνδυνο σημείο, στον κάθε άνθρωπο. Αυτό όμως καταρρίφτηκε, όταν αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε το οίκημα αρκετά τακτικά και συνέβαινε το ίδιο. Τότε κατάλαβα, ότι είχαμε να κάνουμε με ένα από τα φαινόμενα που περιγράφει ο ερευνητής Ζ.Τ Πιράρ και που ίσως είναι γνωστό και σε εσάς, όπως και στους συνεργάτες μου, ως «ατμοσφαιρικός βαμπιρισμός». Γνωρίζω ότι η λέξη «βαμπίρ», προκαλεί στο νου σας, εκείνες τις φανταστικές διηγήσεις του Μπράμ Στόκερ και σας γεμίζει, άλλοτε τρόμο και άλλοτε σαγήνη. Κάτι παρόμοιο φυσικά, προκάλεσε η όλη ιστορία σε φίλους και συνεργάτες που με τη σειρά τους ένας ένας επισκεπτόταν το οίκημα, αγνοώντας τις δικές μου προειδοποιήσεις για τον ατμοσφαιρικό βαμπιρισμό και τα όσα μπορεί να προκαλέσει. Συνάμα μαζί με τις επισκέψεις, ακολούθησε και όλη εκείνη η αλλόκοτη ιστορία, που αποδείκνυε τουλάχιστον σε μένα, ότι οι θρύλοι που είχαν δημιουργηθεί γύρω από τους μισογκρεμισμένους τοίχους, ίσως είχαν και κάποια βάση αλήθειας. Ένας από τους συνεργάτες μας, βίωσε ένα αξιόλογο γεγονός, που θα μπορούσε να ταυτιστεί με τους δαιμονικούς μαύρους σκύλους που υλοποιούνται μυστηριωδώς και τους συναντούμε, στις λαογραφικές παραδόσεις της Βρετανίας και της Ιρλανδίας. Θα έλεγα, ότι το παραπάνω γεγονός, θα είχε μια αξιόλογη θέση στα αρχεία του Κόλιν Μπόρντ, ερευνητή που ασχολήθηκε αρκετά, με τα εξώκοσμα ζώα. Ο Δ.Σ, που ήταν από τους πιο σκληρούς και δύσκολους χαρακτήρες ώστε να πειστεί για οτιδήποτε παράξενο, αλλά και από αυτούς που δεν το βάζουν εύκολα στα πόδια, αποφάσισε να επισκεφτεί το οίκημα με έναν πολύ πιο μαγικό τρόπο απ’ότι όλοι εμείς. Πραγματικά δεν ξέρω, ποιος κατεργάρης δαίμων του γέννησε την ιδέα, να επισκεφτεί το ερείπιο σε μαγική ημερομηνία κατά τα μεσάνυχτα. Μπαίνοντας στην κεντρική είσοδο του σπιτιού, τον περίμενε μια απρόσμενη συνάντηση. Μπροστά του βρέθηκε ένα μαύρο σκυλί που του κουνούσε φιλικά την ουρά, αλλά που ωστόσο δεν διέθετε μάτια στο κεφάλι του. Όπως μου περιέγραψε ο ίδιος αργότερα, το ζώο δεν είχε να κάνει με κάτι από τα γνωστά στάνταρ. Παρόλο αυτά όντως φιλόζωος και μη θέλοντας να πιστέψει όλο αυτό που αντίκριζε, εκλογίκευσε το γεγονός λέγοντας στον ίδιο του τον εαυτό, ότι όλα οφείλονταν σε κάποια σωματική και γεννητική ιδιομορφία. Αμέσως στράφηκε προς το μέρος του και άπλωσε το χέρι του για να το χαϊδέψει. Ξαφνικά ακούστηκε ένας παράξενος ήχος, που έμοιαζε σαν μια μεγάλη πλάκα να πέφτει στο χώμα και ο τετράποδος επισκέπτης, χάθηκε από μπρος του σα να μην υπήρχε ποτέ. Εδώ θα πρέπει να τονίσω, ότι όσοι από τους αναγνώστες έχουν μελετήσει πρακτικό εσωτερισμό, ήδη κατάλαβαν ότι ο συγκεκριμένος ήχος, αναφέρεται και κατά την διάνοιξη του χώρου ή την είσοδο μιας άυλης οντότητας, όταν γίνεται χρήση μαγικών τυπικών. Ο Δ.Σ, αποχώρησε από το χώρο, μη μπορώντας να καταλάβει αλλά και να πιστέψει τα όσα είχαν συμβεί. Ωστόσο, δεν ήταν και ο μόνος που γύρευε τον μπελά του, με σκοπό η θεά τύχη, να του αποκαλύψει την άλλη πλευρά της ζωής. Το ημερολόγιο ενός παλιού καλού φίλου και συνεργάτη, που σήμερα είναι γνωστός ηθοποιός της τηλεόρασης, έχει καταγεγραμμένο ένα γεγονός, που θυμίζει τις άλλες πραγματικότητες. Ο φίλος μας, επισκέφτηκε το χώρο κάτω από τις δικές μου υποδείξεις, αλλά λόγω συγκυριών, πήγε για πρώτη φορά εντελώς μόνος του. Τελειώνοντας εκείνη την πρώτη του επίσκεψη, ήρθε να με συναντήσει, λέγοντας ότι ήταν αδύνατο να εισχωρήσει στο σπίτι, γιατί η μεγάλη ξύλινη πόρτα ήταν κλειδωμένη και έπρεπε να συρθεί μέσα από το μικρό παράθυρο, που υπάρχει αριστερά της πόρτας. Ακούγοντας όλα τα σχόλια, του είπα πως έκανε λάθος και πως το δικό μας ερείπιο, ουδέποτε διέθετε πόρτα στην είσοδο του. Τότε ο ίδιος απάντησε γεμάτος απορία, ότι στην οδό Αρδηττού και Θωμοπούλου, δεν υπάρχει άλλο ερείπιο. Πραγματικά δίπλα από το ερείπιο, υπήρχαν δύο νεόκτιστες πολυκατοικίες. Πριν καταλήξουμε σε κάποιον καυγά, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το σημείο και όταν ο ίδιος έφτασε να στέκεται μαζί μου έξω από το οίκημα , στάθηκε παγωμένος από την απορία, μπροστά στην ανύπαρκτη πόρτα. Ωστόσο, σε μια κρίση λογικής, βρήκε το κουράγιο και μου είπε σε έντονο ύφος : «εντάξει, ίσως την ξήλωσε κάποιος άστεγος». Η απάντηση του ίσως είχε κάποια λογική, αν και όλη η υπόλοιπη παρέα, είχε συναντήσει στα δυο χρόνια, το σπίτι με πόρτα. Ένα άλλο συμβάν, ήρθε λίγες βδομάδες αργότερα , να ταράξει τα νερά της ηρεμίας μας. Ένας φίλος και υψηλόβαθμο στέλεχος του ελληνικού στρατού, μου περιέγραψε ότι δέχτηκε κάτι που θύμιζε ψυχική επίθεση. Για καθαρά τυπικούς λόγους, δεν θα αναφέρω τα αρχικά του ονόματος. Ο φίλος, θα μπορούσε να αναφέρεται κάλλιστα ως ένα καλό παράδειγμα στα βιβλία της μαγείας. Άλλωστε το γεγονός που βίωσε, είναι όμοιο με εκείνα που αναφέρει ο μυημένος μάγος Φράντς Χάρτμαν. Βρισκότανε λοιπόν, στα υπόγεια του σπιτιού και συγκεκριμένα στο μικρό υπόγειο δωμάτιο που βλέπει προς την οδό Αρδηττού, όταν ένιωσε κάτι σαν παγωμένο ζελέ να τον αγγίζει στο πρόσωπο, ενώ ο ίδιος δεν διέκρινε κάτι ορατά. Προσωπικό μου σχόλιο είναι, ότι ο συνεργάτης μας ήρθε σε επαφή με κάτι μη ανθρώπινο. Στην παραπάνω αναφορά, ήρθε να προστεθεί η περίπτωση ακόμα μίας φίλης και μέλους μιας ομάδας ανθρώπων που ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό. Η ίδια μου ζητούσε επίμονα να επισκεφτεί το σπίτι, γιατί θεωρούσε ότι τα όποια γεγονότα οφείλονταν στο ότι ο χώρος ανήκει στην παλαιά θρησκεία. Ακόμα, η ίδια υποστήριζε ότι ορισμένα στοιχειώματα, οφείλονται στα κατάλοιπα παλαιότερων τελετουργικών που έχουν πραχτεί στο χώρο και δεν έχει επέλθει εξαγνισμός. Θα μπορούσα να πω ότι οι απόψεις μου, συνταυτίζονται εν μέρει μαζί της και αυτό ο αναγνώστης το έχει καταλάβει ήδη από τα προλεγόμενα μου. Ωστόσο, ο χώρος ήταν σχετικά κοντά με τον χώρο που διέμενε και έτσι μαζί με το στρατιωτικό φίλο μας, αποφάσισε να επισκεφτεί το μέρος. Ο κάθε ένας φυσικά, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους, ήθελε να επισκεφτεί το βασίλειο των σκιών. Βέβαια κανένας από τους δύο, δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένος για τις αφηγήσεις όλων των άλλων, εάν και προσωπικά πιστεύω ότι ο ένας από τους δύο, είχε βιώσει ένα από τα πιο παράξενα αλλά και ταυτόχρονα πιο αξιόλογα γεγονότα. Ο φόβος φυσικά δεν άργησε να τους πείσει. Περιτριγύριζαν στα δωμάτια, όταν και οι δύο ένιωσαν μια μυστηριώδη παρουσία, η οποία φρόντισε να τους ακολουθήσει ως και το αυτοκίνητο. Κατά την επιστροφή τους προς στις οικίες τους, επήλθε η γαλήνη και όπως όλα έδειχναν, οι όποιες ιδέες και αισθήσεις, είχαν παραμείνει εντός του ερειπίου. Όμως η θεά νύχτα, δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Κάπου κοντά στα ξημερώματα, ξύπνησαν και οι δύο από απρόσμενους επισκέπτες, που όπως φαίνεται τους είχαν ακολουθήσει. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί για τυχόν παρεξηγήσεις, ότι διέμεναν σε ξεχωριστά σπίτια, όμως ξύπνησαν περίπου την ίδια ώρα, από τον ίδιο υπόκωφο ήχο, που έμοιαζε με καμπανάκια που στολίζουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Μάλιστα οι ήχοι έγιναν αντιληπτοί, και από τους άλλους παρευρισκόμενους στο σπίτι της κοπέλας. Το αποτέλεσμα ήταν, ο ήχος από τα καμπανάκια, να μετατραπεί σε έναν απόηχο, γύρω στις 4.30 το πρωί και να σπάσει όλα τα γυάλινα αντικείμενα που βρίσκονταν μέσα στο, σπίτι. Από την άλλη ο φίλος, είχε κατορθώσει να με ξυπνήσει τηλεφωνικώς και κάπως έτσι, ακολούθησε κάποιες συμβουλές, ώστε να λάβει τέλος το φαινόμενο. Ξέρω τώρα ότι κάποιοι, θα περιμένουν μία καθώς πρέπει απάντηση από μέρους μου. Αλλά αλήθεια, ποιος αδαής ανθρώπινος νους μπορεί να δίνει απαντήσεις σε γεγονότα που ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική! Το μόνο σίγουρο, είναι ότι κάποιοι από εμάς, γευτήκαμε την άλλη πλευρά της ζωής. Δεν ξέρω βέβαια, εάν κάποιοι από όλους εσάς εκεί έξω έχετε βιώσει κάτι παρόμοιο, όμως για εμάς το σπίτι, θα αποτελεί ένα τόπο μυστηρίου. Και άλλωστε, πάντα λάτρευα εκείνους που σκέφτονται σαν τον Δον Κιχώτη. Γιατί κανένας Σάντσο Πάντζα, δεν τόλμησε να αφήσει το παχνί της πεπατημένης λογικής. Όμως ακόμα και οι άνθρωποι της λογικής, γνωρίζουν ότι τούτος ο κόσμος, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ονειροβάτες.
Το θέμα πρωτοαναφέρθηκε από τον Γρηγόρη Τσουκαλά στο περιοδικό Τρίτο Μάτι (τεύχος 146)τον Νοέμβριο του 2006, με τίτλο άρθρου «Το στοιχειωμένο σπίτι της Αθήνας». Σημερά το σπίτι δεν υπάρχει.
