Τι άραγε εννοούμε όταν αναφερόμαστε στη Μύηση, τη σοφία, τη γνώση ή τη δοκιμαστική Ατραπό; Χρησιμοποιούμε τις λέξεις αυτές με μεγάλη ευκολία, χωρίς να δίνουμε την πρέπουσα προσοχή στην αντίστοιχη έννοια. Ας πάρουμε, λόγου χάρη, την πρώτη λέξη που αναφέρθηκε. Πολλοί είναι οι ορισμοί και πολλές οι εξηγήσεις που θα βρεθούν για την προοπτική της, τα προκαταρτικά βήματα, την εργασία που πρέπει να γίνει μεταξύ των μυήσεων, το αποτέλεσμα και τις συνέπειές της. Ένα πράγμα γίνεται φανερό ακόμη και στον πιο επιπόλαιo σπουδαστή κι αυτό είναι ότι το μέγεθος του θέματος είναι τέτοιο, ώστε για να το πραγματευθεί κανείς ικανοποιητικά, πρέπει να μπορεί να γράψει απ’ τη σκοπιά ενός μυημένου· όταν δεν συμβαίνει αυτό, οτιδήποτε κι αν λεχθεί, μπορεί να είναι λογικό, εύλογο, ενδιαφέρον ή δηλωτικό, αλλά όχι τελειωτικό.
Την μουσική ονόμασε… Μουσική ένας αρχαίος Έλληνας σοφός! Έκτοτε όλες οι χώρες του κόσμου με αυτήν την λέξη γνωρίζουν αυτήν την τέχνη! Η κιθάρα εφευρέθηκε και πρωτοπαίχθηκε στον Κιθαιρώνα, απ’ τον οποίο ονοματίσθηκε κιόλας! Ποιος ήταν ο πρώτος λυράρης του κόσμου; Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μουσική που ηρεμούσε, που προκαλούσε ανώδυνους τοκετούς, που επηρέαζε τα αμπέλια και έδιναν καλύτερο κρασί, κλπ. Ας συλλογιστούμε αυτόν τον χώρο, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα τα χνάρια αιώνων που πέρασαν. Όπου κάνουμε έναν ήρεμο περίπατο μέσα στο παρελθόν και ο χρόνος συρρικνώνεται σε μία εικόνα. Στην επαφή του βλέμματός μας με ένα απομεινάρι από το βάθος των αιώνων. Ξαφνικά ακούγεται μία μουσική από φωνές. Τι έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί για την μουσική και τον ήχο, ποιος ήταν ο Λάσος από την Ερμιόνη που είναι ο ευρετής του όρου ”μουσική”, τι λόγο ύπαρξης είχε η αρχαία Επτάηχος Στοά στην Ολυμπία, τι ήταν τα Δήλια… η Eurovision της αρχαιότητας, τα νανουρίσματα και η ηρεμιστική τους επίδραση, πια είναι η επίδραση της μουσικής στο νερό… Οι αρχαίοι Έλληνες τραγουδούσαν για να εκφράσουν συναισθήματα. Χόρευαν για να συνειδητοποιήσουν την κοινωνική τους ταυτότητα και για να λατρέψουν τους θεούς τους εκφράζοντας θρησκευτικό δέος. Και όταν στην Ιλιάδα ο βασιλεύς των Μυρμιδόνων, ο Αχιλλέας, νιώθει πικραμένος από τη συμπεριφορά των συντρόφων του, ακόμη και αυτός, ο ορμητικότερος των Αχαιών, τραγουδά παίζοντας λύρα με μόνη συντροφιά τον φίλο του Πάτροκλο. Ο Ηρακλείδης ο Ποντικός (4ος αι π.Χ), στο έργο του Στο Περί Μουσικής αναφέρει κατηγορηματικά: «Δεν υπάρχει ανθρώπινη πράξη που να τελείται χωρίς μουσική».
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
