Ιστορίες που πρωταγωνιστούν τα αιμοδιψή Vampire ή ο τρομερός κόμης Δράκουλας. Άραγε έχουν όλα αυτά καμιά πραγματική βάση; Πρώτον Το βαμπίρ, προέρχεται από τη Ρωσική λέξη “vampir”, όπου “ir” είναι ρήμα και σημαίνει πίνω. Το μυθικό βαμπίρ είναι σύμφωνα με τις φολκλορικές παραδόσεις ένα ον, ορατό ή αόρατο, που προέρχεται από μετενσάρκωση, αφθαρσία ή νεκρανάσταση ενός ανθρώπου, όπου κατέχει μαγικές δυνάμεις. Κατοικεί σε σπηλιές, παλιά σπίτια, παλιά φρέατα κτλ., και λέγεται ότι απομύζει το αίμα κάθε ζωντανού όντος, καθώς και τα υγρά των πτωμάτων.
Ο καθηγητής David Dolphin, ένας αναγνωρισμένος και σοβαρός βιοχημικός του πανεπιστημίου του Βανκούβερ του Καναδά, μελετώντας τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο κόμης Δράκουλας στο βιβλίο του Μπραμ Στόκερ, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο μύθος του βαμπιρισμού δεν είναι και τόσο μύθος, μιας και τα συμπτώματα της πορφυρίας ήταν κόκκινα ούρα, νευρικές κρίσεις, κ.α. Όλα ξεκίνησαν μετα το 1790, οπότε και εμπνευσμένα από κάποιες τοπικές δεισιδαιμονίες των βόρειων Βαλκανίων, γράφεται το πρώτο επικό ποίημα για τα βαμπίρ - τους βρικόλακες, Thalaba thDestroyer, Αλλά γίνεται η ιδέα περισσότερο γνωστή μέσω ενός στενού φίλου του Λόρδου Βύρωνα, του John W. Polidori μέσω του έργου του The Vampire ( 1819 ).
Τα βαμπιρ σύμφωνα με τον Μ. Γ. Μερακλή είναι πειρακτικοί- βλαπτικοί νεκροί που επισκέπτονται τον κόσμο των ζωντανών για να ενοχλούν τους τελευταίους, κάποτε μάλιστα με ολέθριο τρόπο. Βρικόλακες γίνονταν τα ενεργειακά βαμπίρ. Εκδηλώνουν τοξικά χαρακτηριστικά που κάποιες φορές μπορεί να είναι αρκετά προφανή αλλά μερικές φορές μπορεί επίσης να είναι πολύ ύπουλα. Δεδομένου ότι εξαντλούν την ενέργειά σου και μπορεί να σε αφήσουν να νιώθει κάποιος καταβεβλημένος, αυτό μπορεί να έχει επίδραση στη συναισθηματική και ψυχική του ευεξία σύμφωνα με τη λαϊκή πίστη ,κυρίως όσοι είχαν κάνει πολλές αμαρτίες στη ζωή τους.
Υπήρξαν εποχές όπου τα βαμπίρ ήταν πραγματικός εφιάλτης. Οι ερευνητές του 17ου και του 18ου αιώνα κατέγραφαν τα πάντα για τις μυστήριες οντότητες που ρήμαζαν τα χωριά της Ανατολικής Ευρώπης. Για πολλά χρόνια, ο “βαμπιρισμός” ήταν ένα σοβαρό θέμα για επιστημονική έρευνα. Αφενός, ήταν αρκετά τρομακτική ψυχική ασθένεια, αφετέρου, ήταν αποτέλεσμα των άθλιων κοινωνικών συνθηκών Ο δρ Groom, καθηγητής της Αγγλικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο του Exeter, δήλωσε πως οι βρυκόλακες θεωρούνταν πραγματικοί όλο το 1600 μέχρι και τις αρχές του 1700, Περισσότερο γνωστές στο ευρύ κοινό είναι οι παραδόσεις των βαμπίρ στην Ρουμανία, και αγνοούνται οι πλούσιες ελληνικές παραδόσεις για τους βρυκόλακες (ή βουρβούλακες ή βρυκολάκιους), που υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και στη Μ. Ασία.
Υπάρχουν λοιπόν στοιχεία για την ύπαρξη βαμπίρ; Εδώ είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε.
Σήμερα, οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι
προσπαθούν να διαχωρίσουν τον μύθο από την πραγματικότητα και να εξηγήσουν
γιατί οι παραδόσεις για τους «απέθαντους» είναι τόσο διαδεδομένες, δεδομένου
πως δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξη τέτοιων όντων. Σύμφωνα με τις ελληνικές
πεποιθήσεις στην κατηγορία αυτή ανήκουν:
-αυτοί που είχαν γεννηθεί ή η σύλληψη τους πραγματοποιήθηκε ιερή μέρα
-αυτοί που είχαν αφοριστεί από την Εκκλησία
-αιρετικοί , αποστάτες , άπιστοι
-επαγγελματίες μάγοι ή όσοι ασχολούνταν εν ζωή με τέτοιου είδους ζητήματα
-αυτοί που υπήρξαν θύματα των βαμπίρ
-όσοι δεν ενταφιάζονταν
-όσοι κατανάλωναν αρνί , το οποίο είχε δολοφονήσει λύκος
-αβάπτιστα έμβρυα.
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
