Το ξίφος είναι διαχρονικά το σύμβολο ισχύος, προστασίας, εξουσίας, δικαιοσύνης, ηγεσίας, πολεμικής ετοιμότητας, θάρρους και μαχητικότητας. Το ξίφος θεωρούνταν όπλο ευγενείας και ήταν ο απαραίτητος σύντροφος των ιπποτών του Μεσαίωνα. Γι' αυτό είναι ένδειξη ιπποτισμού και δίνεται συνήθως τιμητικά. Υπάρχουν διάφορα είδη ξίφους: για άσκηση, για μονομαχία Τα όπλα αποτελούν τα «εργαλεία του πολέμου». Εργαλεία όμως με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, δεν έχουν την άμεση ιδιότητα της δημιουργίας, όπως έχουν τα κοινά εργαλεία που γνωρίζουμε, αλλά κατέχουν την ιδιότητα της καταστροφής. Στα σωστά χέρια και με την ορθή χρήση τους, βοηθούν στην καταστροφή του εισβολέα, του εχθρού- σφετεριστή και γενικότερα στην αντιμετώπιση του «κακού», όποια μορφή και αν αυτό έχει. Πχ, μια διαφορετική ανάλυση του “Εξκάλιμπερ” όπου αναλύονται το νόημα του αυλικού έρωτα και ο συμβολισμός του “ιερού ξίφους” και της “Ιπποτικής Αναζήτησης”, όπως το αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του Μεσαίωνα. Η πρώτη εμφάνιση του Εξκάλιμπερ ως αντικείμενο, βρίσκεται σε πλήρη ακολουθία με τον Παραδοσιακό μύθο. Στις μυθολογίες, η απόκτηση ενός ξίφους (Αρθουρ, Άραγκορν) , η κατασκευή του, ή η ανακατασκευή του, (Ζίγκφριντ) συμβολίζει ότι ο ήρωας έχει γίνει ανώτερος άνθρωπος, έχει βρει την αποστολή του. Το ξίφος υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα σπουδαιότερα σύμβολα τιμής και ανδρείας, ιδιαίτερα κατά τη μεσαιωνική περίοδο. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ορισμένα σπαθιά να έχουν μείνει περισσότερο γνωστά ανά τους αιώνες απ’ ό,τι οι άνθρωποι που τα έφεραν. Το βάθος του συμβολισμού, αναμενόμενα, πέρασε και στις αγαπημένες ιστορίες και φανταστικές διηγήσεις των ανθρώπων, και στη συνέχεια στη λογοτεχνία. Ας θυμηθούμε και το Σπαθί της Κομοτηνής, που είναι ίσως το πλέον αναγνωρίσιμο από τα μνημεία της και αποτελεί βασικό προορισμό των επισκεπτών. Από το 1970 όταν και ολοκληρώθηκαν οι εργασίες για την ανέγερσή αποτελεί το κεντρικό ηρώο της πόλης .
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
