Ο ιππότης καθόταν στο γραφείο του όταν δέχτηκε την επίσκεψη κάποιου που αυτοαποκαλούνταν φίλος του. Ο επισκέπτης, μαζί με τη γυναίκα του, έφερνε ένα σημαντικό δώρο. Ανοίγοντας το κουτί, ο ιππότης διαπίστωσε ότι περιείχε ένα ακριβό, ασημένιο δισκοπότηρο. Η πρώτη ερώτηση που έθεσε ο ιππότης, ήταν γιατί έδωσε τόσα λεφτά ο επισκέπτης για αυτό το πράγμα. Κατανοώντας απόλυτα την εχθρική κίνηση του επισκέπτη, ο ιππότης φόρεσε τη μάσκα του ηλίθιου και ρώτησε γελώντας και πάλι για πιο λόγο έκανε αυτήν την κίνηση που άλλωστε κόστιζε τόσο πολύ. Η απάντηση του επισκέπτη ήταν “για να με θυμάσαι όταν καταλάβεις ποιος είμαι”. Ο ιππότης χαμογέλασε και έσκυψε και φίλησε στο μάγουλο τον επισκέπτη, όπως θα φίλαγε ο κάθε ένας έναν Ιούδα. Φεύγοντας οι επισκέπτες από το γραφείο, ο ιππότης πήρε το πληρωμένο από άλλους δισκοπότηρο και το άφησε στα σκουπίδια. Όταν τον ρώτησε ένας άλλος ιππότης, που είχε δει αυτήν την σκηνή, για πιο λόγο το πέταξε, ο ιππότης γύρισε γελώντας και του απάντησε ότι “το πετάω γιατί ένας γνήσιος ιππότης, που αναζητάει το δισκοπότηρο, γνωρίζει ότι το δισκοπότηρο δεν είναι αντικείμενο αλλά κατάσταση. Επίσης, γνωρίζει ότι κανείς δεν μπορεί να πληρώσει κάτι για κάποιον άλλο, οπότε δεν μου ανήκει. Και τέλος, για να μάθουν πως η αξία αυτού που πλήρωσαν ήταν όσο τα σκουπίδια”. Κάθε Ιούδας έχει ως μέλλον την κρεμάλα και τη θηλιά που θα περάσει ο ίδιος στο λαιμό του. Όσο για τον ιππότη, να είστε σίγουροι ότι βρήκε το δικό του δισκοπότηρο, πληρώνοντας με τον κόπο του, ίσως και με το αίμα του. Αλλά αυτό είναι κάτι που γνωρίζει κάθε γνήσιος ιππότης.
ΥΓ. Το παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο στην Ν.Κ και στον Π.Κ.
