Έχω ακούσει πολλά να κυκλοφορούν για μένα, τα οποία κυριολεκτικά, όταν τα λέω στον σκύλο μου, με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια και ξεκαρδιζόμαστε!
Εντάξει,
θα σας πω το μεγάλο μου μυστικό: είμαι ο Μεγάλος Γαλαξιακός και ήρθα
από τους ήλιους της Ανδρομέδας! Αλλά ας αφήσω αυτά που λέω με τον σκύλο
μου.
Από
μικρός λάτρευα την Ιστορία. Θυμάμαι τον καθηγητή μου, τον κύριο
Πετρέλη, ο οποίος, όταν είχαμε μάθημα, έλεγε στην τάξη: «Μάθημα θα πει ο
ιστορικός, σιωπή να ακούσουμε!»
Από
εκείνα τα μαθητικά μου χρόνια λάτρεψα την ελληνική ιστορία. Γι' αυτό
και άρχισα να διαβάζω φιλοσοφία, βυζαντινή ιστορία και γενικώς οτιδήποτε
είχε σχέση με την Ελλάδα, την ιστορία της, τη φιλοσοφία της, τα πιστεύω
των Ελλήνων, αρχαίες λατρείες και αργότερα χριστιανική ιστορία—από την
αρχαιότητα έως σήμερα.
Αργότερα,
ένας καθηγητής μου κατανόησε ότι έπασχα από δυσλεξία, από το γεγονός
ότι «έτρωγα» γράμματα στο γραπτό κείμενο. Μας έδωσε μια μαθηματική
εξίσωση που έπρεπε να φέρει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Εγώ—καθότι δεν
ήμουν και ο πολύ διαβαστερός σε ορισμένα μαθήματα—όταν σηκώθηκα στον
πίνακα παντελώς αδιάβαστος, του έφτιαξα μια δική μου εξίσωση με το ίδιο
αποτέλεσμα. Ο καθηγητής, έκπληκτος, μου είπε πως κάτι τέτοιο, να
φτιάχνει κανείς δικές του εξισώσεις με επιθυμητό αποτέλεσμα, το έκανε ο
Αϊνστάιν, ο οποίος ήταν επίσης δυσλεκτικός! «Πρέπει να έχεις δυσλεξία!»,
μου είπε.
Έτσι ανακάλυψαν τη δυσλεξία μου (όποιος ηλίθιος θεωρήσει ότι είμαι Αϊνστάιν, να φάει ένα φάσκελο, και προχωράμε).
Έτσι
βρέθηκα σε ένα κέντρο όπου προσπαθούσαν να με αναλύσουν. Άνθρωποι μου
έκαναν διάφορες ερωτήσεις, μου έδιναν γεωμετρικά, χαοτικά ή φρακταλικά
σχήματα που έπρεπε να ταιριάζω.
Όταν
τελείωσα με αυτό το κέντρο, πήρα ένα χαρτί στα χέρια μου με το οποίο
έδινα όλες τις εξετάσεις προφορικά, στο γραφείο των καθηγητών. Εκεί ήταν
και το μεγαλύτερο «παλούκι». Όλοι οι μαθητές είχαν τρεις ώρες να
γράψουν—και αν ήθελαν να κλέψουν, έπαιζε και κανένα σκονάκι—ενώ εγώ είχα
ένα τέταρτο απέναντι σε όλους τους καθηγητές που κάθονταν και μου
έκαναν ερωτήσεις (μεγάλο πακέτο).
Όταν τελείωσα το σχολείο, αποφάσισα να γίνω στρατιωτικός. Ως...ως υποψήφιος πιλότος κόπηκα λόγω ύψους. Η δικαιολογία ήταν ότι είμαι πολύ ψηλός και δεν θα χωρούσα στα πιλοτήρια των F-16.
Έτσι,
αποφάσισα και έδωσα στο Πολεμικό Ναυτικό. Εκεί πέρασα όλα τα τεστ:
γραπτά, ιατρικά, αθλητικά, ακόμα και το «απέραστο» τεστ χωρίς λύση, αυτό
του παραθύρου, που κρίνει τι κάνει ο αξιωματικός σε κατάσταση χωρίς
προφανή λύση.
Το
τεστ ήταν το εξής: Σου έδιναν διαταγή να ανοίξεις το παράθυρο από τον
δεύτερο όροφο και να πηδήξεις. Όποιος εκτελούσε τη διαταγή κοβόταν—μόνο
ένας τρελός θα βουτούσε στο κενό από τον δεύτερο όροφο! Αν αρνιόσουν,
ήταν άρνηση εκτελέσιμης διαταγής.
Φυσικά
και πέρασα το τεστ. Άνοιξα το παράθυρο, έβγαλα το μισό μου σώμα έξω και
πήδηξα προς τα μέσα! Αυτή ήταν η λύση στο τεστ. Όταν οι αξιωματικοί με
ρώτησαν το «γιατί», η απάντηση ήταν: «Εκτέλεσα τη διαταγή. Η διαταγή
ήταν "άνοιξε το παράθυρο και πήδα" χωρίς να πει πού, οπότε μου αφήσατε
την επιλογή και πήδηξα ΜΕΣΑ!»
Εκεί
με πήραν πάλι σε έναν χώρο και μου έδωσαν λίστες με ερωτήσεις που
έπρεπε να απαντήσω. Φυσικά και υπήρχε παγίδα. Στις πρώτες ερωτήσεις
υπήρχε η εξής: «Αγαπάς τα ζωάκια;» Η σωστή απάντηση ήταν «ναι», όμως
στην...στην ερώτηση 2000
έλεγε: «Σου αρέσει να τρως κυνηγοί ή να κυνηγάς;» Αν απαντούσες «ναι»,
την πατούσες, γιατί στην ερώτηση ένα είχες απαντήσει ότι αγαπάς τα ζώα
και τώρα σου άρεσε να τα σκοτώνεις.
Φυσικά
και πέρασα το τεστ, μαζί με άλλες παρόμοιες ερωτήσεις! Τελικά πήρα την
8η θέση στις εξετάσεις, ανάμεσα σε 15.000 υποψηφίους. Όταν όμως ήρθε η
ώρα να παρουσιαστώ, μου είπαν ένα «συγγνώμη, λάθος» και βρέθηκα
επιλαχών!
Εκεί
αποφάσισα να «θάψω» την όποια καριέρα του αξιωματικού. Παρουσιάστηκα με
την ένδειξη του υποψήφιου αξιωματικού. Μάλιστα, λόγω ύψους, αποφάσισαν
να με κάνουν Εύζωνα αξιωματικό! Μην γελάτε. Τους το έσκασα την ημέρα που
ήρθε η επιτροπή να ελέγξει ύψος και σώμα. Κρύφτηκα μόνος μου στα
μαγειρεία να καθαρίζω πατάτες όλη μέρα, αποφεύγοντας έτσι την καριέρα
του τσολιά!
Και
στην επιτροπή για τους υποψήφιους αξιωματικούς μου είπαν ότι από 18
μήνες θητεία θα έκανα 24. Οπότε η απάντηση ήταν: «Ήρθα να υπηρετήσω
απλώς την πατρίδα μου, όχι, ευχαριστώ» και αυτοκόπηκα.
Κατέληξα
έφεδρος υπαξιωματικός, περνώντας στη θητεία μου από διάφορες σχολές,
ώσπου την ημέρα της απόλυσής μου ο διοικητής με ρώτησε αν ήθελα να μείνω
μόνιμος. Η απάντησή μου ήταν: «Υπηρέτησα την πατρίδα, ανέλαβα όλες τις
διοικητικές θέσεις ενός υπαξιωματικού, πέρασα πολλά σχολεία, έφερα εις
πέρας τις αποστολές μου. Είναι ώρα να γυρίσω σπίτι μου!»
Πολλοί
θα ρωτήσουν: «Γιατί δεν έμεινα;» Απάντηση: Με «καψώνιασαν» ως πιλότο
λόγω ύψους, στο Πολεμικό Ναυτικό ήμουν 8ος στους 15.000, τυχαία
επιλαχών... Είχα ήδη πάρει την απόφασή μου ότι δεν θα έκανα καριέρα ως
στρατιωτικός.
Μετά,
ο διοικητής μου με έβγαλε μπροστά από το τάγμα. Μου ζήτησε από το τάγμα
να με χαιρετήσουν εν όπλοις και μετά να δώσω εγώ τη διαταγή «προσοχή,
ανάπαυση» και να περάσει όλο το τάγμα ένας-ένας να με χαιρετήσει
στρατιωτικά!
Την ίδια μέρα πήρα και την τελευταία αποστολή μου στην Αθήνα! Μην περιμένετε να σας πω! Γύρισα όταν είχε.Από τον στρατό δεν πήρα τίποτα μαζί μου. Άφησα και μοίρασα όλα μου τα
πράγματα, ακόμα και τα ιδιωτικά, στους νέους φαντάρους και έφυγα, με το
τζιν που φορούσα, το δερμάτινο μπουφάν και τις στρατιωτικές αρβύλες.
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ..
Το
τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν ότι βγαίνοντας από το στρατόπεδο
άκουσα να με φωνάζουν. Γύρισα και όλοι οι νέοι φαντάροι που διοικούσα
είχαν μπει σε γραμμή και με χαιρέτησαν στρατιωτικά. Τους ανταπάντησα,
μπήκα σε ένα ταξί, μετά σε ένα πλοίο αργότερα και γύρισα σπίτι.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε: ασχολούμαι με την έρευνα του ανεξήγητου και τόσα άλλα.
Εντάξει,
είμαι ο Μεγάλος Γαλαξιακός και κρυβόμαστε εγώ και ο σκύλος μου από τους
ανθρώπους στον κόσμο σας. Μια μέρα θα γυρίσουμε στο σπίτι μας, τα
άστρα, όταν αποφασίσουμε ότι δεν έχει πια ενδιαφέρον εδώ, όταν βαρεθούμε
τη βλακεία ορισμένων ανθρώπων, όταν πούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε
τίποτα πια εδώ. Τότε θα πάμε σπίτι, στα άστρα!
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ..
