ΙΕΡΑ ΔΕΝΤΡΑ

 

 

 

 

 Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, πολλά δέντρα είχαν ιερή σημασία, συνδεόμενα με συγκεκριμένους θεούς. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιερή δρυς της Δωδώνης, που συνδεόταν με τον Δία, αλλά και ο Διόνυσος λατρευόταν ως θεός της αμπέλου και άλλων φυτών, ενώ μια μυρτιά στη Λακωνία συνδεόταν με την Άρτεμη. Τα δέντρα θεωρούνταν σύνδεσμος ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, και πηγή σοφίας και γνώσης.

Πολλές θρησκείες πίστευαν ότι οι θεοί προήλθαν από δέντρα, ή ότι είχαν τη δυνατότητα να μεταμορφωθούν σε δέντρα. Ο κύκλος των εποχών, και η συμμόρφωσή του σε αυτές, αποτέλεσε για τον πρωτόγονο άνθρωπο θεμελιώδη προϋπόθεση για την επιβίωσή του. Άμεσα εξαρτημένος από τον κύκλο της βλάστησης, στάθηκε με δέος απέναντι στη Γη και στην αστείρευτη αναπαραγωγική ικανότητά της. Την αέναη αυτή δύναμη ο πρωτόγονος τη λάτρεψε προσωποποιώντας την.

Στη μινωική λατρεία το κατ’ εξοχήν ιερό δένδρο είναι η ελιά. Αιωνόβια και αειθαλή τα ελαιόδενδρα, με ρωμαλέους κορμούς και κλώνους, καρπίζοντας κάθε χρόνο προσέφεραν τις ελιές και το λάδι, πολυτιμότατα προϊόντα για τον άνθρωπο. Οι Μυκηναίοι υιοθέτησαν τη μινωική θεά της βλάστησης, όπως δείχνουν οι εικονίσεις σε χρυσά δακτυλίδια των Μυκηνών και της Τίρυνθας.

Στο υπερκόσμιο ιερό δένδρο της ζωής αναγνωρίζονται αναγεννητικές δυνάμεις, που επιμερίζονται στα κατά κόσμον δέντρα. Έτσι, οι αρχαίοι πάνω στους τάφους φύτευαν (ή άφηναν να φυτρώσουν μόνα τους) δένδρα, έθιμο που διατηρείται ακόμα. Κλαριά και φύλλα χρησιμοποιούνταν σε μυητικές τελετές και συμβόλιζαν τη μυητική αναγέννηση του μύστη, ή αποτελούσαν το συμβολικό νεκροκρέβατό του.

Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι στην Ολυμπία κοιμούνταν, μας πληροφορεί ο Παυσανίας (Ηλ. Ι, 7,7), επάνω σε χλωρά φύλλα ελιάς, οι Σπαρτιάτες έφηβοι επάνω σε κομμένα καλάμια (Πλουτ. Λυκ., 18), η Πυθία επάνω σε δάφνες (Καλλιμ. Απόσπ. 194,26). Στα Θεσμοφόρια οι γυναίκες κάθονταν πάνω σε στιβάδες λυγαριάς, οι εορταστές των Μεγάλων Διονυσίων σε στιβάδες κισσού. Οι Σπαρτιάτες απέθεταν τον νεκρό επάνω σε φοινικόφυλλα και φύλλα ελιάς· οι Πυθαγόρειοι τον τύλιγαν με φύλλα μυρτιάς, ελιάς και λεύκας. Στην Αθήνα έθαβαν τον νεκρό επάνω σε κληματόφυλλα και φύλλα ελιάς. Και ο Εμπεδοκλής, που πίστευε ότι κάποτε μεταξύ άλλων υπήρξε και θάμνος, θεωρούσε ότι η καλύτερη «μετενσάρκωση» σε φυτό είναι σε δάφνη....βουνά και στα δάση και θεωρήθηκαν πνεύματα της βλάστησης, θέλοντας έτσι να συμβολίσουν γενικότερα την οργιαστική δύναμη της φύσης. Κι όπως το νερό τρέφει τα πάντα, έτσι και οι Νύμφες θεωρούνταν τροφοί των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων, αλλά και πολλών Θεών και Ηρώων: οι Ορεστιάδες ή Ορειάδες, που κατοικούσαν στα βουνά όπου υπάρχουν πηγές και θεωρούνταν νύμφες των κωνοφόρων δέντρων.

Την ερμηνεία του θροΐσματος των φύλλων της Ιερής Βελανιδιάς (ή Βαλανιδιάς, όνομα που αποδόθηκε τιμητικά στο ιερό αυτό δέντρο, λόγω της ομοιότητας των καρπών της με τη βάλανο του Δία) δίνουν διάφορες παραδόσεις.

Ο μύθος του Φιλήμονα και της Βαυκίδος προέρχεται από τις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου. Πρόκειται για ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έζησε μια ζωή γεμάτη αγάπη και φιλοξενία. Όταν ο Δίας και ο Ερμής, μεταμφιεσμένοι σε κοινούς θνητούς, τους επισκέφθηκαν, μόνο αυτοί τους υποδέχθηκαν με ευγένεια, παρά τη φτώχεια τους. Σε αντάλλαγμα, οι θεοί προστάτευσαν το ζευγάρι από τον κατακλυσμό που έπνιξε τους ασεβείς και τους προσέφεραν την επιθυμία να ζήσουν για πάντα μαζί. Όταν πέθαναν, μεταμορφώθηκαν σε δέντρα.

Κάθε μύθος ή θρύλος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, αλλά συνήθως το δέντρο συμβολίζει την ένωση μεταξύ ουρανού, γης και ανθρώπων. Στην αρχαία Μεσοποταμία, υπήρχε ο θρύλος του Δέντρου των Στοών, το οποίο φυτρώνει στο κέντρο της Εδέμ, του παραδείσου. Ήταν μια σύνθεση ανάμεσα σε θεότητες και τη φύση, όπου το δέντρο έδινε καρπούς σοφίας και αιώνιας ζωής.

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΕΚΜΠΟΜΠΗ ΜΠΟΡΩ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΝΟ-2

 

ΕΚΜΠΟΜΠΗ ΜΠΟΡΩ ΘΕΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙ

 

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΣΤΟ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ ΔΕΝ ΡΩΤΑΓΕΣ

 

ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ ΘΕΜΑ ΠΕΝΤΕΛΗ ΝΟ-1

 

ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΝΟ-2

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ!

 

ΤΕΧΝΙΚΗ - ΕΡΕΥΝΑΣ- ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

 

Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

 

Η φυσιογνωμική είναι η αρχαία πρακτική, ή τέχνη, που βασίζεται στην ερμηνεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητας ενός ατόμου από τα στατικά (φυσικά) χαρακτηριστικά του προσώπου του. Όπως λέει και η λαϊκή ρήση, «κόψε φάτσα και κρίνε». Πρόκειται για την εκτίμηση της προσωπικότητας κάποιου, εστιάζοντας στα φυσικά χαρακτηριστικά της εξωτερικής του εμφάνισης.

Ετυμολογία: Ο όρος προέρχεται από τις λέξεις Φύσις (η φύση, η προέλευση) και Γνώμη (η γνώση, η κρίση), δηλαδή: «Καταλαβαίνω τη φύση κάποιου».

Ιστορικές Ρίζες και Θεωρία

Από τα πανάρχαια χρόνια, το ανθρώπινο πρόσωπο τραβούσε σαν μαγνήτης το ενδιαφέρον των σοφών και φιλοσόφων, από τον Εμπεδοκλή και τον Αριστοτέλη, μέχρι τους Κινέζους ταοϊστές, τους Ινδούς γιόγκι και τους αστρολόγους της Δύσης. Ο όρος «φυσιογνωμική» απαντάται για πρώτη φορά στο έργο του Ιπποκράτη, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που έδωσε μια φυσιογνωμική θεώρηση στην ιατρική τέχνη, συνδέοντας την ιδιοσυγκρασία με το κράμα των υγρών του σώματος (αίμα, λέμφος, ηπατική χολή).

Παράγοντες που Επηρεάζουν τη Φυσιογνωμία

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι παράγοντες που διαμορφώνουν τη φυσιογνωμία ενός ατόμου περιλαμβάνουν:

• Την κληρονομικότητα (Γενετικά Γονίδια, DNA)
• Την ανατροφή
• Τη διατροφή
• Την εργασία και το περιβάλλον

Οι υποστηρικτές της φυσιογνωμικής πιστεύουν ότι η πραγματικότητα και το τι κάνουμε ορίζει τη μορφή μας στην πάροδο του χρόνου. Η αλλαγή αυτών των παραγόντων επιφέρει και ανάλογη αλλαγή της φυσιογνωμίας.

Σύγχρονη Θέση

Από τότε μέχρι και σήμερα, η φυσιογνωμική παραμένει ένα από τα κορυφαία ψυχοερμηνευτικά συστήματα για τους οπαδούς της, καθώς αποτελεί πηγή πληροφοριών για την κατάσταση και το επίπεδο της ψυχοσωματικής υγείας και ευεξίας.

Ωστόσο, στη σύγχρονη επιστημονική κοινότητα, η φυσιογνωμική θεωρείται ψευδοεπιστήμη, καθώς δεν υπάρχουν επαρκή εμπειρικά δεδομένα που να τεκμηριώνουν μια άμεση και αξιόπιστη συσχέτιση μεταξύ στατικών χαρακτηριστικών του προσώπου και εγγενούς χαρακτήρα.Ο Ιπποκράτης εισήγαγε τη θεωρία του κράματος των υγρών του σώματός μας (αίμα, λέμφος, ηπατική χολή, παγκρεατική χολή) και των αντίστοιχων ενεργειακών καταστάσεων (χαρά, ηρεμία, δημιουργικότητα, αρμονία) που τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (αέρας, νερό, φωτιά, γη) προσδίδουν στον άνθρωπο. Αυτή η προσέγγιση περιλαμβάνει την ψυχική εκδήλωση της βιοχημείας μας.

Τα μάτια είναι, κατά τη λαϊκή θυμοσοφία, ο καθρέφτης της ψυχής· το υπόλοιπο πρόσωπο είναι ο… χάρτης της. Υπερβολή; Ίσως, αν αναλογιστεί κανείς ότι σύμφωνα με τον ίδιο τον «πατέρα» της φυσιογνωμικής, τον Johann Kaspar Lavater, τα ανθρώπινα πρόσωπα είναι τόσο πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους, όσο και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες.

Οι ζώνες του προσώπου

Ο νούμερο ένα κανόνας της φυσιογνωμικής θέλει το πρόσωπο να χωρίζεται σε τρία τμήματα:

• Το επάνω (το μέτωπο δηλαδή) συμβολίζει τη σκέψη και κατ’ επέκταση τη λογική.
• Το μεσαίο (των ματιών και της μύτης) συμβολίζει το συναίσθημα.
• Το τρίτο (του στόματος και του πηγουνιού) αντιστοιχεί στον παρορμητισμό και τα ένστικτα.

• 
  

Όσο πιο κοντά σε μέγεθος είναι αυτές οι ζώνες μεταξύ τους (μετράμε πάντα κάθετα, όχι οριζόντια) τόσο ωραιότερο είναι το πρόσωπο και τόσο πιο ισορροπημένος χαρακτήρας ο κάτοχός του.

Η Φρενολογία

Η φρενολογία υποστηρίζει ότι ακόμα και το σχήμα του κρανίου έχει σημασία. Ο πατέρας της φρενολογίας, Franz Joseph Gall, εξηγούσε λεπτομερώς τη λογική πίσω από τη θεωρία του:

Ο εγκέφαλος ελέγχει τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά μας, η οποία είναι εξαιρετικά πολυδιάστατη. Οπότε θα πρέπει λογικά κάθε συμπεριφορά και χαρακτηριστικό γνώρισμά μας να ελέγχεται από διαφορετικό μέρος/υπο-όργανο του εγκεφάλου. Μετρώντας το μέγεθος της κάθε εγκεφαλικής περιοχής μπορούμε να μετρήσουμε τον βαθμό που κάποιος έχει ή όχι ανεπτυγμένο κάποιο χαρακτηριστικό. Ένας τρόπος να μετρήσουμε το μέγεθος των περιοχών είναι να μετρήσουμε τις ανωμαλίες στα κρανία. Εάν κάπου υπάρχει βαθούλωμα σημαίνει ότι η περιοχή αυτή υπολειτουργεί, επομένως το άτομο δεν εμφανίζει την αντίστοιχη συμπεριφορά. Εάν κάπου υπάρχει ύψωμα σημαίνει ότι η συγκεκριμένη περιοχή υπερλειτουργεί.

Όπως καταλάβατε, η φυσιογνωμική είναι ένα από τα σύμβολα του χαρακτήρα μας!

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ ( ΣΠΗΛΙΑ ΝΤΑΒΕΛΗ-ΠΕΝΤΕΛΗ)

Παραξενό φωτεινή σφαίρα στο σπήλαιο του Νταβελή στην Πεντελή.
 

ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ

 

ΕΝΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.

Η κατασκευή του ναού ξεκίνησε στα πρώτα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν η Νίκαια έγινε το καταφύγιο χιλιάδων προσφύγων από τη Μικρά Ασία.

Στις 13 Σεπτεμβρίου, στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στη Νίκαια, τιμάται η μνήμη των Αγίων Νεομαρτύρων, κληρικών και λαϊκών που μαρτύρησαν κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Το τέμπλο του ναού είναι ξυλόγλυπτο από ξύλο καρυδιάς, λαϊκής τεχνοτροπίας. Σε αυτό αναπαρίστανται χριστιανικά σύμβολα, όπως πουλιά, η άμπελος και το θέμα του Κάιν και του Άβελ (που αποτελεί σημαντική λεπτομέρεια), κ.ά. Ξυλόγλυπτος είναι και ο σημερινός Επιτάφιος του ναού, ο οποίος φιλοτεχνήθηκε από τον ξυλογλύπτη Γεώργιο Γρηγορίου (δωρεά της οικογένειας Τερκεσίδου).

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Τέμπλο του ναού μεταφέρθηκε κομμάτι – κομμάτι από τον ιερό ναό του Αγίου Στεφάνου της Νίγδης στην Καππαδοκία, με τη βοήθεια του Γερβάσιου, κατά την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923. Αργότερα, αγιογραφήθηκε από τους αδελφούς Σούτσους με την επίβλεψη του ακαδημαϊκού Βυζαντινολόγου Αναστασίου Ορλάνδου.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΝΑΟΣ ΟΣΙΑ ΞΕΝΗΣ (ΝΙΚΑΙΑ)ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΑ ΛΕΙΨΑΝΑ.

 

Πανηγυρίζει ο ιστορικός και προσφυγικός Ιερός Ναός της Οσίας Ξένης στη Νίκαια

Την Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2023, ο Ιερός Ναός της Οσίας Ξένης στη Νίκαια πανηγύρισε τη μνήμη της Οσίας και των δύο θεραπαινίδων της.

Ο ναός έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες της περιοχής. Αρχικά, λειτούργησε μέσα σε ένα πλυντήριο. Αργότερα, ξεκίνησε η ανέγερση του σημερινού ναού στη συμβολή των οδών Ικονίου και Κορδελιού (σημερινή Κύπρου). Η κατασκευή του χρηματοδοτήθηκε και ολοκληρώθηκε από τους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, οι οποίοι είχαν καταγωγή, κυρίως, από τα Μύλασσα και την Πισιδία της Μικράς Ασίας.

Πρώτος ιερέας του ναού υπήρξε ο Αρχιμανδρίτης Φιλάρετος Ιωαννίδης από τα Μύλασσα, ο οποίος μετέφερε και μέρος του λειψάνου της Οσίας Ξένης. Επίσης, ο άμβωνας, το δεσποτικό και εικονίσματα μεταφέρθηκαν από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Οι Δαρδανελλιώτες μετέφεραν επιπλέον την Τιμία Κάρα της Οσίας.

Τμήμα του ιερού λειψάνου δωρήθηκε στον Ναό της Οσίας στη Νίκαια από την Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου.

 

Η ιστορία του  θαυματουργού λειψάνου!

Οσιας Ξένης και Νεομαρτυρός. 

 

Το λείψανο της Οσίας Ξένης έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στον τόπο της ταφής της, στα Μύλασα της Καρίας. Κάποτε, όμως, για λόγους που παραμένουν άγνωστοι –πιθανόν εξαιτίας τουρκικών επιδρομών– έγινε η μετακομιδή των λειψάνων της στη Σηλυβρία (σημερινή πόλη: Silivri) της Ανατολικής Θράκης επί της Προποντίδας.

Προφορικές μαρτυρίες που μεταδόθηκαν από στόμα σε στόμα αναφέρουν πως το λείψανο διατηρούνταν μέχρι το 1906 σχεδόν ακέραιο. Έφερε μάλιστα σε πολλά σημεία δέρμα και σάρκα. Περιβαλλόταν από το ασκητικό ράσο, χρώματος μελανού. Ακόμα και τα σανδάλια της Οσίας διατηρούνταν σε καλή κατάσταση.

Ο νεομάρτυρας Θεόδωρος γεννήθηκε το

1670 σε ένα χωριό της Τρωάδας, τα Ερένκιοι, και μαρτύρησε στα Δαρδανέλια στις 2 Αυγούστου 1690. Ενώ εξασκούσε το επάγγελμα του επεξεργαστή σουσαμιού, ένας πλούσιος Τούρκος προσπάθησε να τον εξαναγκάσει σε εξισλαμισμό, τον οποίο όμως αρνήθηκε ο Θεόδωρος, δηλώνοντας ότι είναι χριστιανός και θέλει να πεθάνει ως τέτοιος. Μετά από βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκε, ενώ το 1922 ο ιερέας Κωνσταντίνος Οικονόμου μετέφερε την Αγία Κάρα του στη Νίκαια, όπου φυλάσσεται στον Ιερό Ναό της Οσίας Ξένης. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση και τις ιστορικές μαρτυρίες, η Αγία Κάρα του Νεομάρτυρα Θεοδώρου μεταφέρθηκε στη Νίκαια από τον ιερέα Πατήρ Κωνσταντίνο Οικονόμου το 1922. Η παρουσία ιερού λειψάνου τιμάται από τους πιστούς, και αναφέρονται διάφορα θαύματα που συνέβησαν αρχικά στον τόπο του μαρτυρίου του, τα Δαρδανέλια, πριν ακόμημεταφερθούν τα λείψανα.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ. 

ΠΗΓΗ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΑ ΠΕΝΤΕΛΗ

 

«[Ο Σίλας ήταν] συνεργάτης του κορυφαίου Αποστόλου Πέτρου, ο οποίος [μάλιστα] τον χαρακτηρίζει ως «πιστό ἀδελφό» στην πρώτη του επιστολή, [κάτι που είναι] ενδεικτικό [της σχέσης τους]. Άλλωστε, μέσα από την επίγεια βιοτή και την ιεραποστολική του δράση, διακρίθηκε για τον ένθερμο ζήλο, την ακλόνητη και ζωντανή πίστη, το θυσιαστικό φρόνημα και την αξιομνημόνευτη καρτερία.

Η μεγάλη αναγνώριση της προσωπικότητος του αγίου Σίλα στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, όπου μνημονεύεται ως «ἡγούμενος ἐν τοῖς ἀδελφοῖς», παρακίνησε τους υπόλοιπους Αποστόλους να επιλέξουν αυτόν και τον Ιούδα, τον επονομαζόμενο Βαρσαβά, για να συνοδεύσουν τους Αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα στην Αντιόχεια.

Ο Σίλας, ο πιστός και ένθεος αυτός συνακόλουθός του [ενν. του Παύλου], επέδειξε αξιοθαύμαστη υπομονή και καρτερία, αλλά και ξεχωριστή αυτοθυσία, γεγονός που εγκωμιάζεται στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων.

Θεραπευτική ιδιότητα: Το νερό της πηγής μέσα στον ναό του Αγίου Σίλα θεωρείται θαυματουργό και θεραπεύει διάφορα δερματικά προβλήματα. Ο Άγιος Σίλας συνδέεται με το νερό, κυρίως μέσω του θαυματουργού αγιάσματος στον ναό του στη Σορωνή Ρόδου, το οποίο θεωρείται ότι θεραπεύει δερματικές παθήσεις. Σύμφωνα με διηγήσεις, ένας Αιγύπτιος Μπέης με δερματική νόσο θεραπεύτηκε εντελώς αφού λούστηκε με το νερό της πηγής.»

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΛΗΨΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΠΗΛΙΑ ΝΤΑΒΕΛΗ ΠΕΝΤΕΛΗ.

 

"Προσέξτε την ενέργεια που έχει κολλήσει στο χέρι του πιτσιρικά μέσα στο σπήλαιο Νταβέλη της Πεντέλης· μου θύμισε τις φωτογραφίες από εκτοπλάσματα. Στις πνευματιστικές πεποιθήσεις, το εκτόπλασμα θεωρείται μια ουσία ή ενέργεια που εκβάλλεται από το σώμα ενός μέντιουμ κατά τη διάρκεια μιας ύπνωσης, μέσω της οποίας μπορούν να επικοινωνήσουν με πνεύματα."

ΥΓ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΟΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

Ο ΟΦΘΑΛΜΟΣ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ.(ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΤΑΒΕΛΗ ΠΕΝΤΕΛΗ)

 

Πολύ έχουν πει ότι τα βουνά είναι ζωντανά  προσέξτε στην λήψη στον βράχο στην σπήλια του Νταβέλη ο φωτογραφικός φυλάκισε ένα μάτι με ίσχυα κόρη  στα βράχια.. 

·  Η φύση είναι ζωντανή" είναι κατά κύριο λόγο μια μεταφορική έκφραση που τονίζει τον δυναμικό, αλληλένδετο χαρακτήρα του φυσικού κόσμου.

·  Επιστημονικά, η φύση περιλαμβάνει τόσο τα ζωντανά (οργανισμοί) όσο και τα άβια συστατικά (χώμα, πέτρες, νερό, αέρας). Τα άβια συστατικά στερούνται των βασικών χαρακτηριστικών του βιολογικού ορισμού της ζωής (μεταβολισμός, αναπαραγωγή, κυτταρική δομή, κ.λπ.).

·  Πνευματικά/Μεταφυσικά, ορισμένοι αποδίδουν ενέργεια ή "ψυχή" σε άβια υλικά όπως οι λίθοι, αν και αυτό δεν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα.

•  

Ο ορισμός της ζωής είναι όντως ένα περίπλοκο ζήτημα, αλλά ο σύγχρονος βιολογικός ορισμός,, παραμένει ο βασικός άξονας της επιστημονικής κοινότητας.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΜΟΡΦΗ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΠΗΛΙΑ ΝΤΑΒΕΛΗ.

 

Ο αναγνώστης ας προσέξει την μορφή που υπάρχει στο παράθυρο του ναού του Άγιου Νικόλαου στην Πεντέλη στην σπήλια του Νταβέλη  .ο καθένας ας κρίνει τι είναι.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ