ΑΓΝΩΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΒΩΜΟΣ (ΧΑΛΚΙΔΑ)

 

Το σπήλαιο στη Χαλκίδα, Ευβοίας, είναι ένα άγνωστο σπήλαιο που η αρχαιολογική υπηρεσία έως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν αναφέρει κάτι σχετικά με αυτό. Το εντόπισα τυχαία το 2008. Εντός του, βρίσκεται ένας μικρός βωμός, που από την επιτόπια έρευνα που κάναμε, φαίνεται ότι χρησιμοποιείται έως και σήμερα από κάποιους. Στο εσωτερικό του βωμού, βρέθηκαν στάχτες καθώς και καμμένα κόκκαλα ζώων. Παραπλεύρως του βωμού, υπήρχε κάδος του δήμου, που μπορεί να σημαίνει ότι είτε είχε τοποθετηθεί εκεί από τις δημόσιες υπηρεσίες, είτε είχε κλαπεί και τοποθετηθεί εκεί. Σε κάθε περίπτωση, κάποιοι επισκέπτονται το χώρο. Φυσικά και πιστεύω, από τις έρευνες που έχω κάνει και σε άλλους χώρους, ότι οι αρχαίο βωμοί και τα ιερά, μπορούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα από κάποιους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαραίτητα χρησιμοποιούνται για τη λατρεία αρχαίων θεών. Ο χώρος είναι επιμελέστατα καθαρός, ενώ σε απόσταση χιλίων μέτρων τα σκουπίδια βασιλεύουν, γεγονός που ενισχύει την πεποίθηση μου περί της σημερινής χρήσης του χώρου. Για ποιο λόγο άραγε, δεν αναφέρεται από την αρχαιολογική υπηρεσία σε ποια θεότητα ήταν αφιερωμένος ο βωμός; Ο βωμός βρίσκεται κάτω από τη γέφυρα που ενώνει τις δύο ακτές, γεγονός που υποδηλώνει ότι ο χρήστης του βωμού μπορεί να παίξει μαγικά στο σημείο διάβασης των 2 χώρων. Σκεφτείτε τι ακριβώς έχουμε: το μοτίβο του χώρου είναι ένας χώρος διάβασης, ένας μαγικός αρχαίος βωμός ή ιερό, άγνωστος στο ευρύ κοινό, ο οποίος παράλληλα,  σύμφωνα με τα ίχνη χρησιμοποιείται σήμερα και ποιος άραγε υπερνούς ξέρει για ποιο λόγο και για ποιο θεό;

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΝΑΙΤΕΣ

 

Για ποιο λόγο ο πάπας και ο βασιλιάς φίλιππος εξάλειψέ τους πρώτους Ναΐτες ? προσωπική μου γνώμη ! 1 είχαν δικό τους χρήμα και σύστημα τραπεζικό , αρά δεν εξαρτώνται από χρήματα, της εκάστοτε εξουσίας! Είχα το δικό τους! Επικίνδυνο για κάθε εξουσία και εξουσία, ήταν ο παπάς και οι βασιλιάδες! Γιατί φίλτατοι και τα αλλά βασίλεια δεν αντέδρασαν! Οι Ναΐτες έδρευαν και σε άλλες χώρες, απλός οι άλλοι βασιλιάδες, άφησαν τον φίλιππο να κάνει την βρώμική δουλεία! 2 είχαν το δικό τους στρατό, δεν εξαρτώνται από άλλους στρατούς! 3 ελέγχαν περάσματα! που για τα περάσματα γίνονται ακόμα και τώρα πόλεμοι κύριοι ! Αρά ο λόγος ήταν, είχαν δύναμη που δεν μπορούσαν να ελέγξουν τα τότε συστήματα! τι καλύτερο λοιπόν να τους κατηγορήσουν, για τα χείριστα ώστε να τους βγάλουν από την μέση !

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ

 

Δύο θεωρητικοί φυσικοί από το University of Alberta και το Charles University, ανακάλυψαν την εξίσωση με την οποία είναι εφικτό το ταξίδι στο χρόνο, μέσω μιας σκουληκότρυπας. Στη φυσική, μία σκουληκότρυπα είναι μία υποθετική τοπολογική ιδιότητα του χωροχρόνου, που σχηματίζει μία σήραγγα που συνδέει δύο απομακρυσμένα σημεία του και αποτελεί το μυστηριώδες σταυροδρόμι μεταξύ της κβαντικής φυσικής και της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας. Επίσης, οι αόρατες, απροσδιόριστες και αινιγματικές  οπές, μέσα από τις σκουληκότρυπες Αϊνστάιν-Ρόσεν, ίσως σε οδηγούν σε άλλους παράλληλους ή αντιπαράλληλους κόσμους. Δηλαδή σε «άλλους χωροχρόνους», σε «χώρους μαγικούς». Κάπου εδώ ο νους του γράφοντος, πάει σε ιστορίες με παράξενους κόσμους! Στους χώρους αυτούς οι έννοιες «πριν», «τώρα», «μετά» έχουν νόημα μόνο όταν αναφέρονται σε «γεγονότα», δηλαδή όταν τους ορίσεις εσύ ο παρατηρητής, την ίδιας τοπικότητας. Οι φυσικοί από το Πανεπιστήμιο του Queensland χρησιμοποίησαν μαθηματικά μοντέλα για να συνδυάσουν τη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Einstein με την κλασική δυναμική. Η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο συστημάτων είναι ένα διάσημο ελάττωμα με το ταξίδι στο χρόνο, γνωστό ως το παράδοξο του παππού (Grandfather paradox), υπό την έννοια ότι αν αλλάξεις κάτι μικρό στο παρελθόν, τότε το μέλλον μπορεί να διαμορφωθεί εντελώς διαφορετικά. Στην περίπτωση της Κβαντικής Φυσικής δεν ισχύει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζονται οι ερευνητές, όπως αναφέρει ο Nikolai Sinitsyn. «Ως φυσικοί, θέλουμε να κατανοήσουμε τους πιο βασικούς νόμους του σύμπαντος και εδώ και χρόνια προβληματίζομαι για το πώς η επιστήμη της δυναμικής μπορεί να ταιριάζει με τις προβλέψεις του Einstein», δήλωσε ο Germain Tobar, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας. «Είναι το ταξίδι στο χρόνο μαθηματικά δυνατό;» Είναι αβέβαιο αν το ταξίδι στο παρελθόν θα ήταν φυσικά εφικτό, το αβέβαιό σίγουρα δεν σημαίνει και ανέφικτο! Ένα τέτοιο ταξίδι, αν είναι εφικτό, μπορεί να εγείρει ζητήματα αιτιώδους συνάφειας. Όχι σπάνια, το ταξίδι στον χρόνο μέσω μιας χρονομηχανής, συγχέεται με την κβαντική θεωρία των πολλαπλών συμπάντων και φυσικά η ανθρώπινη χρονομηχανή είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλός κατά εμένα! Ο χειριστής της αλλάζει την έκβαση ιστορικών γεγονότων και ο ίδιος μεταφέρεται σε έναν εναλλακτικό κόσμο με διαφορετική ιστορική εξέλιξη. Οι οπαδοί του Dr Who θα μπορούσαν να γκρινιάζουν ότι η έννοια του ταξιδιού στο χρόνο, μολονότι ιδιαίτερα διασκεδαστική, είναι απλά παράλογη και δεν έχει θέση στην αληθινή επιστήμη σύμφωνα με κάποιους. Εδώ θα πω στους οπαδούς της σειράς, ότι υπάρχει επιστημονικό πείραμα για τον χρόνο που φέρει το όνομα Tardis και χωρίς να σχολιάσω περαιτέρω, συνεχίζω! Ωστόσο, όχι μόνο οι νόμοι της φυσικής επιτρέπουν το ταξίδι στο χρόνο, αλλά έχει αποδειχτεί εφικτό σε πολλά πειράματα, σύμφωνα με τον καθηγητή Jim Al-Khalili. Το 1905, ο Αϊνστάιν ανακάλυψε, μελετώντας τη φύση του φωτός, ότι ο χρόνος και ο χώρος δεν είναι ανεξάρτητοι αλλά στενά συνδεδεμένοι. Οι ιδέες του έγιναν γνωστές ως ειδική θεωρία της σχετικότητας, η οποία προκάλεσε επανάσταση στη φυσική. Έδειξε πώς και γιατί οι παλιές έννοιες του χώρου και του χρόνου πρέπει να αντικατασταθούν με ένα νέο σύνολο εννοιών με το οποίο δεν είμαστε εξοικειωμένοι. Βασικά, η θεωρία της σχετικότητας ενοποιεί το χρόνο με τις τρείς διαστάσεις του χώρου σε κάτι που αποκαλείται χωρόχρονος. Από εδώ προέρχεται η ιδέα του χρόνου ως τέταρτη διάσταση. Στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, ο χωρόχρονος καμπυλώνεται, συστέλλεται, διαστέλλεται. Άλλωστε οι επιστήμονες αναφέρουν, ότι οι κοσμικές χορδές είναι δομές αόρατες στο ανθρώπινο μάτι αλλά έχουν τεράστια μάζα και θα μπορούσαν να περιέχουν απαντήσεις στα μεγαλύτερα μυστήρια του Σύμπαντος. Οι κοσμικές χορδές, αν υπάρχουν, πιστεύεται ότι είναι απίστευτα λεπτές. Παρά τη λεπτότητά τους όμως, η μάζα μιας κοσμικής χορδής θα μπορούσε να συναγωνιστεί δεκάδες χιλιάδες αστέρια και σταδιακά να συρρικνωθεί με την πάροδο του χρόνου, ακτινοβολώντας βαρύτικά κύματα κατά τη ταλάντωση της. Οι υπερχορδές θα μπορούσαν να τεντωθούν σε όλο το σύμπαν, κρατώντας πιθανώς το κλειδί για το ταξίδι στο χρόνο. Ο δεύτερος τύπος κοσμικής χορδής πιστεύεται ότι είναι ένα απομεινάρι από το σχηματισμό του πρώιμου Σύμπαντος, το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει ρωγμές που έμειναν πίσω κατά τη διάρκεια της φάσης κοσμικής μετάβασης. Ας δούμε το φαινόμενο που ονομάζεται «κλειστές χρονικές καμπύλες». «Μια κλειστή χρονική καμπύλη περιγράφει την τροχιά ενός υποθετικού παρατηρητή που, ενώ ταξιδεύει στο χρόνο πάντα προς τα εμπρός από τη δική του οπτική γωνία, κάποια στιγμή βρίσκεται στο ίδιο μέρος και χρόνο από όπου ξεκίνησε, δημιουργώντας ουσιαστικά έναν κύκλο, μια λούπα», μια δίνη που μπορεί να τον παγίδευσει δηλαδή, λέει ο Κόστα. «Αυτό είναι πράγματι εφικτό σε μια περιοχή του χωροχρόνου που, παραμορφωμένη από τη βαρύτητα, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της».  «Φαίνεται ότι υπάρχει μια ‘υπηρεσία’ που προστατεύει τον χρόνο, η οποία αποτρέπει την εμφάνιση κλειστών χρονικών καμπυλών και έτσι καθιστά το σύμπαν ασφαλές για τους ιστορικούς», έγραψε ο Στίβεν Χόκινγκ σε μια εργασία του 1992 στο Physical Review D. Με λίγα λόγια, αν πήγαινες να σκοτώσεις τον παππού σου ίσως να γλιστρούσες σε μια μπανάνα στη διαδρομή ή να έχανες το λεωφορείο. Θυμηθείτε τώρα της ιστορίες που υπάρχουν από διάφορους θεωρητικούς για της συχρονικότητες! «Το ταξίδι στο παρελθόν επιτρέπεται, δυνητικά, σύμφωνα με τη θεωρία της γενικής σχετικότητας», λέει ο αστροφυσικός Πολ Σάτερ, «αλλά κάθε φορά που προσπαθούμε εφαρμόσουμε μια τέτοια συσκευή, κάποιος άλλον φυσικός νόμος παρεμβαίνει και μας χαλάει το πάρτι». «Δεν είναι ότι θα βρεις κάποια ειδική δύναμη να σε υποχρεώσει να μην το κάνεις»,  «Θα αποτύγχανες να το κάνεις για τελείως κοσμικούς λόγους εκτός αν ως παρατηρητής αγνοείς αυτούς του νομούς!». Ανάμεσα σε αυτούς που ψάχνουν το ταξίδι στον χρόνο, είναι ο  Ρον Μάλετ, ένας αστροφυσικός που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του στην αντίληψη ότι το ταξίδι στον χρόνο είναι εφικτό. Και μάλιστα έχει βρει τις επιστημονικές εξισώσεις και τις αρχές που του επιτρέπουν να υποστηρίζει ότι ένα τέτοιο ταξίδι μπορεί να γίνει. Εξήντα χρόνια αργότερα, ο 74χρονος Μάλετ είναι καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ ενώ στην ακαδημαϊκή του καριέρα ερευνά τις μαύρες τρύπες και τη θεωρία της σχετικότητας, τις θεωρίες του χώρου, του χρόνου και της βαρύτητας στα χνάρια του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο Μάλετ υποστηρίζει ότι και το φως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να επηρεάσει τον χρόνο μέσω αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «δακτυλίδι λέιζερ». Οι επιστήμονες έχουν κάνει πειράματα για να δείξουν ότι όσο πιο γρήγορα ταξιδεύεις, τόσο πιο αργά βιώνεις το χρόνο. Αυτό αποδείχθηκε από ένα πείραμα που εξέτασε δύο ρολόγια: το ένα έμεινε στη Γη και το άλλο πέταξε με αεροπλάνο. Αφού το αεροπλάνο έκανε το γύρο του κόσμου, οι επιστήμονες συνέκριναν τα ρολόγια και διαπίστωσαν ότι αυτό που βρισκόταν στο αεροπλάνο που κινούνταν γρήγορα, ήταν ελαφρώς πίσω από το ρολόι που βρισκόταν στο έδαφος, πράγμα που σημαίνει ότι ταξίδευε ελαφρώς πιο αργά στο χρόνο Σε ένα πραγματικό παράδειγμα, ο αστροναύτης της NASA Scott Kelly, βίωσε λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου λιγότερο χρόνο από τον δίδυμο αδελφό του, Mark (σημειωτέων, ο Scott γεννήθηκε έξι λεπτά νωρίτερα), γιατί πέρασε περισσότερο χρόνο στο διάστημα, ταξιδεύοντας με ταχύτητες περίπου 28.100 km την ώρα. Ο Νεύτων πίστευε πως ο χρόνος κινείται αποφασιστικά προς μια κατεύθυνση, προς τα εμπρός. Ο Αϊνστάιν είχε μόλις διαπιστώσει πως ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται, ανάλογα με την ταχύτητα. Άρα η κίνηση ή το πως κινείσαι έχει να κάνει και με το πως κινείται ο χρόνος σε εσενα! Εδω θυμάμαι την φιλοσοφία και πολλούς φιλόσοφους που έχουν υποστηρίξει ότι αυτό που βιώνουμε ως χρόνο είναι ψευδαίσθηση -ένα τεχνούργημα της συνείδησης μας. Γνωρίζουμε πλέον, ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, γιατί με την παρατήρησή μας αλλάζουμε τον εαυτό μας μα και κάθε τι γύρω μας. Αν ισχύει το παραπάνω, αν αλλάξουμε τρόπο να παρατηρούμε το χρόνο θα αλλάξουμε και την γύρω πραγματικότητα του χώρου. Αλλάζοντας τον χώρο, αλλάζουμε και τον χρόνο, αφού χώρος και χρόνος είναι αλληλένδετά! Το σύμπαν και ο κόσμος δημιουργούνται συνεχώς, όχι με τυχαίο τρόπο, αλλά με μια μαθηματική και μη αναγωγική νομοτέλεια. Τα δε σωματίδια είναι νέφη πιθανότητας που διαρκώς δημιουργούνται από το κβαντικό κενό, όπως αυτό περιγράφεται με την εξίσωση του Έρβιν Σρέντινγκερ και την Κβαντική Θεωρία Πεδίου. Όχι η ύλη δεν είναι και τόσο υλική όσο πιστεύαμε. Αρά μπορούμε να επηρεάσουμε την ύλη στον χώρο, επηρεάζοντας τον ίδιο τον χώρο και επηρεάζοντας τον χώρο, επηρεάζουμε και τον χρόνο! Κβαντική συνειδητότητα: Οι ολοφάνερες, ομοιότητες ανάμεσα στη δομή της ύλης και στη δομή του νου δεν θα πρέπει να μας εκπλήσουν, εφόσον η ανθρώπινη συνείδηση παίζει κρίσιμο ρόλο στη διαδικασία της παρατήρησης. Στα πλαίσια της ατομικής φυσικής, η συνείδηση καθορίζει ως έναν μεγάλο βαθμό τις ιδιότητες των παρατηρούμενων φαινομένων. Κανένα φαινόμενο, είτε συμβαίνει τώρα, είτε συνέβη στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του Σύμπαντος, δεν συνιστά φαινόμενο ώσπου να παρατηρηθεί. Διότι, τα σωματίδια του μικρόκοσμου δεν υπάρχουν αλλά γίνονται! Δηλαδή, σύμφωνα με την Κβαντική Θεωρία, τα πράγματα στο μικροσκοπικό επίπεδο δεν υπάρχουν με αντικειμενικό τρόπο, αλλά διαρκώς δημιουργούνται και περνούν από την δυνατότητα στην πραγματικότητα. Κοινώς, ο παρατηρητής μπορεί να φτιάξει την πραγματικότητα και τον χρόνο αυτής, μέσω της πρέπουσας παρατηρησης! Με άλλα λόγια, η συνειδητή μου απόφαση να παρατηρήσω, για παράδειγμα, ένα ηλεκτρόνιο, θα προσδιορίσει ως ένα σημείο και τις ιδιότητες του ηλεκτρονίου αλλά και την δική μου κατάσταση. Αν του υποβάλλω πχ, μια σωματιδιακή ερώτηση, θα μου δώσει μια σωματιδιακή απάντηση. Αν κατανοήσετε τι σας λέω εδώ σωστά, η απάντησή μου είναι καλά ταξίδια! Αν όχι, ακόμα κάθεστε εντός του αυγού και δεν είστε έτοιμοι να το σπάσετε! Το βασικό εργαλείο με το οποίο καταλαβαίνεις τον κόσμο και λειτουργείς –εντελώς προβλέψιμα- στην καθημερινότητά σου, είναι η ατομική και συλλογική σου μνήμη. Το κλειδί είναι να αλλάξεις τον τρόπο της ατομικής σου συνείδησης! Έχεις ταυτιστεί τόσο ολοκληρωτικά με το μαζικό «όραμα» της μηχανιστικά κινούμενης ανθρωπότητας, που, στ’ αλήθεια, κοντεύεις τελείως να ξεχάσεις ποιος πραγματικά είσαι, και τις δυνατότητές σου. Η αντίληψη του χρόνου δεν είναι βιολογικό αλλά πολιτισμικό γνώρισμα. Άλλαξε τον τρόπο λοιπόν! Η φυλή Amondawa στον Αμαζόνιο δεν έχει καν τη λέξη «χρόνος». Επίσης, είναι δύσκολο να δούμε πώς έβλεπαν το χρόνο οι άνθρωποι στο μακρινό παρελθόν. Ο Αριστοτέλης έβλεπε το παρόν ως κάτι που διαρκώς μεταβάλλεται. Και αυτό, διότι μεταβάλλεται η επιλογή του παρατηρητή, αρά ο χρόνος και ο χώρος είναι επιλογή, κύριοι. Ο φιλόσοφος-αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος περιέγραψε το χρόνο ως ένα ποτάμι ρεόντων γεγονότων. Στη Δύση ακολουθούμε αυτή την ιδέα. Ο φυσικός Carlo Rovelli προχωρά ακόμη παραπέρα. Θεωρεί ότι ο χρόνος ούτε ρέει, ούτε καν υπάρχει. Είναι ψευδαίσθηση. Φυσικά και έχουμε παγίδευσει την αντίληψή μας με το να εννοούμε τον χρόνο τοιουτοτρόπως. Ο χρόνος είναι στενά συνυφασμένος με τις πιο θεμελιώδεις ανθρώπινες αντιλήψεις του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου, όπως η αιτιότητα, η αλλαγή, η ανάπτυξη, η ωρίμανση, η τάξη, η αυτογνωσία, ο καθορισμός και η επίτευξη στόχων. Επομένως, έχει τεράστια σημασία για το νόημα και τη σημασία που αποδίδουμε σε γεγονότα, αντικείμενα και άλλους ανθρώπους. Όλα τα έχουμε ταυτίσει με έννοιες του χρόνου ως παρατηρητές, για αυτό παγιδευτήκαμε μέσω της δικής μας παρατήρησης, στον χωροχρονό! Στις διαφορετικές φάσεις της ζωής του ανθρώπου, η εμπειρία του χρόνου παρουσιάζει διακυμάνσεις. Δηλαδή, στην κάθε φάση της ζωή μας έχουμε διαφορετική γνώση και εμπειρία, αρά και διαφορετικό τρόπο παρατήρησης. Κάπως έτσι, παρουσιάζονται διακυμάνσεις και σε διαφορετικές καταστάσεις που βιώνει ο άνθρωπος. Τι καθορίζει την εμπειρία του χρόνου; Γιατί ο χρόνος φαίνεται να επιταχύνεται σε ορισμένες καταστάσεις και να επιβραδύνεται σε άλλες; Υπάρχει ισχυρή σύνδεση μεταξύ της αντίληψης του χρόνου και της επεξεργασίας πληροφοριών. Όσο περισσότερες πληροφορίες επεξεργάζεται το μυαλό μας, τόσο πιο αργά φαίνεται να περνάει ο χρόνος. Αρά κινείται ο νους πιο γρήγορα και ο χρόνος κυλάει πιο αργά. Θυμηθείτε τώρα το πείραμα που αναφέραμε για τα δυο αεροπλάνα και πως η κίνηση επηρεάζει τον χωροχρονο! Αντίθετα, όταν παραμένουμε στο οικείο μας περιβάλλον, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες γνώριμες εμπειρίες με τους ίδιους ανθρώπους, ο χρόνος τείνει να κυλάει γρήγορα.  Δηλαδή όσο πιο δογματικός και στείρος ένας νους, τόσο του τρώει χρόνο! Ωστόσο, υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να αντισταθούμε στη διαδικασία της επιτάχυνσης του χρόνου. Το πιο προφανές είναι να συνεχίσουμε να εισάγουμε το καινούργιο στη ζωή μας – για παράδειγμα, ταξιδεύοντας σε νέα μέρη, μαθαίνοντας νέα χόμπι και γνωρίζοντας νέους ανθρώπους. Ο χρόνος αντίληψης μεταξύ δύο γεγονότων αναφέρεται σαν αντιληπτή διάρκεια. Η αντιληπτή διάρκεια μπορεί να διαφέρει από άτομο σε άτομο, ανάλογα με τα βιώματά του και την εξέλιξη των νευρωσικών μηχανισμών του. Ο εγκέφαλό σας και ο τρόπος αντίληψης του τρόπου παρατήρησης, καθορίζει πως λειτουργεί ο χρόνος πάνω σας και σε ποιον χρόνο είστε! Οδεύοντας προς το τέλος αυτού του άρθρου, θα αναφέρω τα λόγια του Σαίξπηρ: Ο χρόνος είναι πολύ αργός για όσους περιμένουν, πολύ γρήγορος για όσους φοβούνται, πολύ μακρύς για όσους θρηνούν και πολύ σύντομος για όσους γλεντούν. Και για τους ερωτευμένους… για τους ερωτευμένους ο χρόνος είναι αιωνιότητα! «Μόνο όποιος ζει έξω από τον χρόνο μπορεί να τον δαμάσει. Στον άχρονο χρόνο βασιλεύει η αθανασία όπου το Είναι δεν υπάρχει, δεν αλλάζει». Ο Φρόιντ μίλησε για τον άχρονο χαρακτήρα του ασυνειδήτου που δεν γνωρίζει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όπως δεν τα διακρίνουν και και οι νόμοι της φυσικής. Tο ανθρώπινο, η σχέση με τον Άλλον και η γλώσσα, συγκροτούν την αίσθηση της χρονικότητας. Κάπου εδώ πρέπει να συνδέσουμε την πίστη με τον χρόνο! Όσο ο άνθρωπος θα παραμένει θνητός με απόλυτη γνώση, δηλαδή παγιωμένη αντίληψή –συνείδηση, του επικείμενου τέλους του έχει ορισθεί από την πίστη του σε αυτό! Το θέμα της πίστης δεν θα φύγει ποτέ από το τραπέζι της όποιας συζήτησης, είτε είναι χρόνος, είτε είναι θάνατος που σημαίνει το τέλος χρόνου για μια  κατάσταση! Όσο κι αν η τεχνολογία και η επιστήμη οδηγούν την αντίληψη περί του πραγματικού, προσωπικά το έχω πει, δεν μπορείς να βασίζεσαι σε μία αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι ότι, στο σύμπαν δεν υπάρχει καθορισμένη αλήθεια! Συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού, που τον ορίζεις κάπου, αρά ανήκεις σε αυτό που όρισες στον χ χρόνο για παράδειγμα! Σκεφτείτε φίλτατοι, προς άλλες διαστάσεις.

 

ΥΓ-ΟΙ συνεργάτες μου Λεωνίδας Ελευθερόπουλος ,Χρύσα Καλαμαρά, είμαι σίγουρος , πως θα χασκογελάν , με το παρόν άρθρο γιατί θα θυμούνται τα κόλπα και τα παιχνίδια που τους έφτιαχνα με τον χωρόχρονο !!!

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΠΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΛΕΚΙΝΗΣΗ

 

H μετακίνηση αντικειμένων μόνο με τη σκέψη δεν είναι πλέον ζητούμενο της παραφυσικής ή σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αν και η φαντασία είναι ο πρώτος σπόρος του δέντρου της πραγματικότητας! Η πραγματικότητα πλέον συνδέεται με την υπάρξη της τηλεκινησης. Τι είναι όμως τηλεκίνηση; Ο τρόπος που μπορεί κανείς να οδηγήσει με τηλεχειρισμό ένα αυτοκίνητο ή να δώσει εντολές σε έναν υπολογιστή μόνο με τη σκέψη ή ακόμη και να "μετρήσει" την υγεία των συναισθημάτων του (τα επίπεδα του στρες, του άγχους, της χαράς...). Ο όρος Τηλεκίνηση (Telekinesis) επινοήθηκε από τον πατέρα της σύγχρονης έρευνας του Παράξενου, από τον Charles Fort, γύρω στο 1920. Ο ίδιος έχει επινοήσει τους όρους Τηλεπάθεια (Telepathy) και Τηλεμεταφορά (Teleportation). Τηλε-κίνηση λοιπόν... Για να αναλύσουμε το φαινόμενο της τηλεκίνησης, θα πρέπει να αναφερθούμε εξαρχής στο γνωστότερο παγκοσμίως, από τις δημόσιες επιδείξεις του, τηλεκινητικό διάμεσο, Γιούρι Γκέλερ. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί και λυγίζει μέταλλα, πιρούνια, κλειδιά, δείκτες ρολογιών, χαρτοκόπτες κλπ, μόνο με τη δύναμη της θέλησης και σε απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων. Στις ικανότητες του ισραηλινού περιλαμβάνονται ακόμη: Η διανοητική μεταφορά διαφόρων αντικειμένων σε μεγάλες αποστάσεις και η ικανότητα να "αφήνει το σώμα του" στη Νέα Υόρκη και να ταξιδεύει ψυχικά μέχρι το Ρίο ντε Τζανέϊρο, προσάγοντας φυσικά τις ανάλογες αποδείξεις. Τέτοιου είδους τεχνικές χρησιμοποιούν οι πνευματιστές, οι γκουρού και οι Άλλοι! Τηλεκινησία είναι επίσης η ικανότητα ορισμένων ανθρώπων να μετακινούν αντικείμενα, αποκλειστικά με τη δύναμη του μυαλού τους. Ο παραπάνω όρος έχει χρησιμοποιηθεί σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας (φυσικά πολλά πράγματά δεν μπορούν να λεχθούν δημόσια, οπότε λέγονται σε αυτούς που κατανοούν, μέσα από την φαντασία) και σε βιντεοπαιχνίδια. Η τηλεκίνηση ήταν ανέκαθεν ποθητή από πολλούς ανθρώπους. Διάφοροι ισχυρίζονται ότι κατέχουν αυτή την ικανότητα. Οι περισσότεροι επιστήμονες δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη τέτοιων ικανοτήτων στον άνθρωπο, και κάποιοι αναπτύσσουν θεωρίες ότι τέτοιες ικανότητες προέρχονται από το υποσυνείδητο από την δύναμη του μυαλού και της σκέψης κάτω από συνειδητό έλεγχό. Η Nina Kulagina, είναι μια Ρωσίδα (1926 – 1990) που συχνά έδειξε πως μπορούσε να αλλοιώσει και να μετακινήσει αντικείμενα. Όταν το 1987 ένα άρθρο στην Pravda την κατηγόρησε πως χρησιμοποιούσε μαγνήτες και «αόρατες κλωστές» για τις παραστάσεις της, εκείνη έκανε μήνυση για δυσφήμηση και κέρδισε την υπόθεση στο δικαστήριο. Η Thelma Moss ,αναφέρει πως τον Μάρτιο του 1970 σε ένα επιστημονικό εργαστήριο στο Λένινγκραντ, υπό την παρουσία έγκριτων επιστημόνων, η Nina Kulagina χρησιμοποίησε τη δύναμη της πάνω σε οργανικά κύτταρα κι έκανε την καρδιά ενός βατράχου που έπλεε σε ένα διάλυμα να σταματήσει: πρώτα έκανε την καρδιά να χτυπά πιο γρήγορα, μετά πιο αργά και τελικά, με μεγάλη συγκέντρωση, την έκανε να σταματήσει! Αν και εκείνοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι που αποδεδειγμένα βάδιζαν στο δρόμο της αγιότητας (βλέπετε τα δόγματα κοιτούσαν τα οποία φαινόμενα, με τη δική τους οπτική), είχαν σαφείς ψυχοκινητικές ικανότητες μπορώντας να ελέγχουν την ύλη με τη δύναμη του νου τους, υπήρξαν και άλλοι που διέθεταν παρόμοιες ικανότητες και τις χρησιμοποίησαν για καθαρά υλικούς σκοπούς. Ανάμεσά τους ήταν ένας δεινός τζογαδόρος που κατάφερνε να επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο έπεφταν τα ζάρια, φέρνοντας το αποτέλεσμα που τον συνέφερε. Αυτός ο άνθρωπος δέχθηκε να συνεργαστεί με τον καθηγητή Ψυχολογίας Τζ. Ράϊν στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ. Επρόκειτο για μια σειρά ιστορικών πειραμάτων, επειδή έθεσαν τα θεμέλια της επιστημονικής μελέτης της παραψυχολογίας και των φαινομένων, όπως η τηλεκίνηση. Ο Δρ. Ράϊν τελικά επιβεβαίωσε ότι, όντως τα ζάρια έρχονταν με την προκαθορισμένη από πριν σειρά, με μια συχνότητα που ξεπερνούσε την όποια στατιστική τυχαιότητα. Οι στατιστικές πιθανότητες της σύμπτωσης είχαν ξεπεραστεί. Κάποιοι, πιθανότατα μπορούν να αναπαράγουν μερικά απ' αυτά τα φαινόμενα με δόλιο τρόπο, αλλά υπάρχει κάποια γνησιότητα στο φαινόμενο της τηλεκίνησης. Τον Απρίλιο του 2001, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Αριζόνα, Gary Schwartz, διοργάνωσε ένα πάρτι λυγίσματος κουταλιών στο οποίο περίπου 60 φοιτητές λύγιζαν κουτάλια και πιρούνια με ποικίλους βαθμούς επιτυχίας, φαινομενικά με τη δύναμη του νου τους. Το πώς λειτουργεί η τηλεκίνηση σίγουρα είναι άγνωστο, αλλά πολλοί παραψυχολόγοι πιστεύουν ότι πρόκειται για την επίδειξη της ψυχολογικής επίδρασης του εγκεφάλου ενός ατόμου στον φυσικό κόσμο. Και αυτό επειδή όλες οι ερμηνείες μας βασίζονται αποκλειστικά στον «εσωτερικό χάρτη» που έχουμε για την πραγματικότητα. Ο «χάρτης» μας αυτός, είναι το αποτέλεσμα της συλλογικής εμπειρίας της προσωπικής μας ζωής. Οι σκέψεις μας συνδέονται με αυτή την αόρατη ενέργεια και καθορίζουν την μορφή που θα πάρει. Μπορούν κυριολεκτικά να αλλάξουν το σύμπαν «σωματίδιο προς σωματίδιο» δημιουργώντας την ζωή μας. Όλα όσα βλέπετε στον φυσικό κόσμο μας, ξεκίνησαν ως μια ιδέα που συνεχίζει να αναπτύσσεται μέχρι να υλοποιηθεί σε ένα φυσικό αντικείμενο μέσα από μια σειρά βημάτων. Η τηλεκίνηση είναι απλώς η παράκαμψη και η υλοποίηση της σκέψης, ακαριαία και κάτω από τον έλεγχο του τηλεκινητικού! Η κβαντική φυσική μας λέει ότι ο κόσμος δεν είναι σταθερός, όπως φαίνεται να είναι. Αντιθέτως, είναι ένα μέρος που μονίμως κινείται, στο οποίο οι συλλογικές και ατομικές μας σκέψεις συνεχίζουν να χτίζουν, να γκρεμίζουν και να ξαναχτίζουν. Πρόκειται για κάτι αεικίνητο. Αν μπορούσατε να δείτε κάτω από ένα δυνατό μικροσκόπιο και να κάνετε πειράματα, θα βλέπατε ότι αποτελείστε από συμπλέγματα συνεχώς μεταβαλλόμενης ενέργειας, με την μορφή ηλεκτρονίων, φωτονίων και άλλων υποατομικών σωματιδίων. Η ψυχή είναι τα πάντα, αυτή που δίνει ζωή στην σκέψη και στο Σώμα. Το κλειδί είναι να χρησιμοποιήσετε αυτές τις πληροφορίες για να δείτε το Σύμπαν με διαφορετικό τρόπο από εκείνον που το αντιλαμβάνεστε τώρα, ώστε να μπορέσετε να εκδηλώσετε αυτό που πραγματικά θέλετε.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ