ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ ΘΕΜΑ ΠΕΝΤΕΛΗ. ΜΕΡΟΣ ΔΥΟ

 

ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΠΥΛΗΣ

 

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ

Απο τους πρώτους χρόνους που η ανθρωπότητα άρχισε να εμφανίζεται με την μορφή μικρής κοινωνίας, έθεσε ταυτόχρονα στον ψυχικό αλλά και πνευματικό κόσμο τους πνευματικούς προστάτες της, μέσα απο το πρόσωπο μικρών ή μεγάλων Θεοτήτων. Απο τα πρώτα εκείνα χρόνια λοιπόν, δημιουργήθηκε κάτι που οι σημερινοί μελετητές τόσο της ιστορίας όσο και του αποκρυφισμού, το αποκαλούν πνεύμα προστάτη της κατοικίας. Μέσα απο αυτή την πίστη, ξεπήδησε και η έννοια του εισερχόμενου κινδύνου-ξενικού στοιχείου, στον εισερχόμενο χώρο προστασίας. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η ιδέα της πύλης, που ωστόσο ήταν φυσικό αναπόφευκτο να έχει και τον φρουρό της ώστε να προστατεύει ή να φρουρεί τον χώρο, απο οποιοδήποτε ξενικό στοιχείο προσπαθούσε να εισέλθει. Μία ιδέα που υιοθέτησαν όλες οι κοινωνίες, όλα τα δόγματα αλλά και κάθε τι που είχε να κάνει με την έννοια των προσωπικών χώρων. Για παράδειγμα, στις αρχαίες κοινωνίες βλέπουμε στις πύλες εισόδου μιας πόλης, να στήνονται Θεότητες ως προστάτες της πύλης. Τέτοια ευρήματα, υπάρχουν στα αρχαία τείχη της Νήσου Θάσος, όπου υπάρχουν αναπαραστάσεις Θεών αλλά και επιγραφές, όπου τους αποδίδουν τον ρόλο του προστάτη της πύλης. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι πολύ μετέπειτα, υιοθέτησαν την ιδέα του φρουρού της πύλης μέσα απο την λατρεία του δισυπόστατου Θεού Ιανού, όπου αποτελούσε τον φύλακα σε σημαντικές εισόδους εντός της Ρώμης και μάλιστα πληροφορίες για το τελετουργικό κλείσιμο των πυλών, μας δίνουν οι Ρωμαίοι ποιητές Οράτιος, Οβίδιος Νάσων, αλλά και ο ποιητής Βιργίλιος Μαρών στο κείμενο του ''Αινειάδα''. Η όλη ιδέα του φρουρού της πύλης, έχει να κάνει αρκετά με το μεταφυσικό στοιχείο και αυτό μπορούμε να το διακρίνουμε, μέσα από τις λατρείες Θεοτήτων που είχαν ως ρόλο την περιφρούρηση διάφορων μεταφυσικών χώρων. Για παράδειγμα, στην Ελληνική μυθολογία ο τρικέφαλος Κέρβερος φρουρούσε το βασίλειο του Άδη, ώστε να μην εισέλθει σε αυτό κανείς ζωντανός. Στην Ετρουσκική μυθολογία, υπήρχε η Θεότητα ''Κούλσου'' ως φύλακας του κάτω κόσμου. Στην αρχαία Αίγυπτο και πιο συγκεκριμένα στο βιβλίο των πυλών, βλέπουμε δυο γιγαντιαία φίδια να αποτελούν τους φρουρούς των πυλών για την μεταθανάτια ζωή. Στον Βουδισμό ακόμα και σήμερα, έξω από τους Ναούς, στέκονται γλυπτά στο ρόλο του φρουρού. Ακόμα όμως και στην Χριστιανική παράδοση, βλέπουμε να φρουρούνται οι πύλες προς το Ιερό από τους Αρχάγγελους Γαβριήλ και Μιχαήλ. Όπως ήδη έχετε καταλάβει, η έννοια του φύλακα της πύλης αποτελεί ένα αναπόσπαστο αρχετυπικό σύμβολο που υφίστανται τόσο μέσα στις δογματικές κοινωνίες, όσο και στα κοινωνικά στρώματα της πόλης.



ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ


Όπως είναι φυσικό επόμενο, τα αρχετυπικά σύμβολα επηρεάζουν εκτός από το σύνολο μιας κοινωνίας και τους μικρότερους κύκλους που υπάρχουν εντός αυτής. Ένας τέτοιος μικρός κύκλος, είναι και η έννοια της οικογένειας. Ίσως γι' αυτό, πολλές οικογένειες κατασκεύαζαν και το δικό τους προσωπικό οικόσημο, όπου το έθεταν ως σύμβολο -φρουρό του οικογενειακού κύκλου, αλλά και το τοποθετούσαν στην πύλη της οικίας τους. Σήμερα, που τα οικόσημα τείνουν να χαθούν, κάποιες οικογένειες φαίνεται να διατηρούν έστω και χωρίς να το γνωρίζουν, την έννοια του φύλακα της πύλης. Και αυτό το λέω γιατί, πολλοί είναι εκείνοι που ασυναίσθητα φτιάχνουν ή τοποθετούν μορφές, στις εισόδους των σπιτιών τους που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα, από εκείνους τους φύλακες που έφτιαχναν οι αρχαίοι στις δικές τους εισόδους. Όπως και να έχει, οι φρουροί της πύλης συνεχίζουν να υπάρχουν και κάθε ένας που έχει σκοπό να διαπεράσει σε ένα διαφορετικό χώρο από τον δικό του προσωπικό, είτε αυτός ανήκει σε υλικό επίπεδο είτε όχι, θα πρέπει να γνωρίζει ότι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να νικήσει, είναι ο φύλακας της εισόδου.


ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

 

Από την στιγμή που γεννιόμαστε και ανοίγουμε τα μάτια μας σε αυτό τον μαγικό κόσμο , μυούμαστε ταυτόχρονα και στην εξερεύνηση του αγνώστου , που φορά το μανδύα της ζωής .Σε αυτό το μικρό μας ταξίδι , στον κόσμο της ύλης , θα πλανευτούμε από το τραγούδι του έρωτα , μέχρι να βουτήξουμε στα παγωμένα νερά τhς κοπιαστικής και γεμάτης μόχθο ζωής και να ξεραθούμε σαν ανθός , στην καυτή και χωρίς νερό έρημο . Θα μαγευτούμε από την δύναμη και την ομορφιά της νιότης μας , μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το άγγιγμα του αδίσταχτου χρόνου , που μας χαϊδεύει και μας παίρνει όλα τα χρώματα του νεανικού ουράνιου τόξου .Θα βάλουμε στον θρόνο του νου , καινούργιες ιδέες , ώσπου και εκείνες θα παλιώσουν και θα εκθρονιστούν , όπως οι δικές μας εκθρόνισαν τις παλαιότερες .Βλέπετε , ζούμε σε έναν κόσμο που όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν ! Πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να σπάσουν τα δεσμά τους από τον όχλο και να ελευθερωθούν , αλλά αγνόησαν , ότι πάλι ανήκουν στον όχλο εκείνων που θέλουν και προσπαθούν να νιώσουν ελευθερία .Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται απογοητευτικά και απαισιόδοξα , όμως κάθε άνθρωπος της δύναμης , έχει διαβεί τις σκοτεινές αίθουσες της ζωής και μέσα από αυτές φωτίστηκε η ψυχή και το πνεύμα του . Ξέρει ότι η αγάπη , οι ιδέες , οι ελευθερίες , κάποτε σωπαίνουν και παρόλο αυτά έχει την δύναμη να επιλέξει αυτούς τους δρόμους και μέσα από αυτούς , να μάθει όσα οι άλλοι φοβήθηκαν να δουν και να νιώσουν . Γνωρίζει πως εκείνοι που τον κρίνουν , είναι αυτοί που τρόμαξαν να επιλέξουν τα όνειρα τους , φοβήθηκαν να μπουν στο σκοτεινό πηγάδι της ζωής τους και να κάνουν χρήση , του μόνου άφθαρτου δώρου που έχουν στην ζωή , την επιλογή ! Ο άνθρωπος της δύναμης γνωρίζει , πως ότι είναι εκείνος , είναι η έκφραση των επιλογών του και τις έχει ως προίκα , απέναντι στον κόσμο . Ξέρει ότι η επιλογή είναι δρόμος και ο δρόμος του , ο ίδιος του ο εαυτός που είχε την τόλμη να επιλέξει .Το ότι μπορεί να δημιουργεί τον δρόμο του μόνος , τον μετατρέπει σε ένα ον , που μπορεί να μεταλλάξει τον εαυτό του σε κλειδί δύναμης για εκείνον και τους άλλους . Ξέρει ότι όλα κάποτε πεθαίνουν , γνωρίζει ότι όλα φθείρουν , όμως έχει την γνώση ότι οι επιλογές είναι αθάνατες , γιατί είναι δρόμοι που μπορεί να περπατήσουν και άλλοι και αυτό κάνει τις επιλογές , άχρονες και αιώνιες . Ο άνθρωπος της δύναμης , έχει ως στόχο στην ζωή του , να κάνει όσες περισσότερες επιλογές γίνεται , για να έχει γεμάτο το βιβλίο του επίγειου χρόνου του .Έχει αντικρύσει με τα μάτια του την κοσμική αλήθεια , που μιλά για το θάνατο των μορφών και αυτό γιατί ο θάνατος είναι βασιλιάς και κυρίαρχος μόνο στην μορφή και όχι στην ουσία . Έχει κατανοήσει , ότι η επιλογή είναι όπλο , είναι ασπίδα , μα πάνω από όλα είναι κλειδί δύναμης , που το κρατά σφιχτά στα χέρια του , μέχρι που να ματώσουν οι παλάμες του .Δεν θέλει να χάσει την δύναμη της επιλογής , γιατί ξέρει πως κάποτε ένας άνθρωπος της δύναμης , θα επιλέξει να νικήσει τον χρόνο , θα επιλέξει να παλέψει με τον θάνατο και θα βγει νικητής . Ίσως είναι αυτός , ίσως κάποιος από το μέλλον , όπως και να έχει , όλα θα ξεκινήσουν από μια επιλογή κάποιου , γι’ αυτό και η επιλογή είναι δώρο και όχι κατάρα ! Είναι η δύναμη του είδους μας , απέναντι στον κόσμο , όταν όλα χάνονται μας έχουν απομείνει οι επιλογές μας , άφθαρτες στο χωρόχρονο , αθάνατες απέναντι στο χάος .

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

 

 

 

ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

Ο χρόνος είναι ένας παράξενος άρχοντας που κινείται σαν ένα αόρατο αλλά ταυτόχρονα και ασταμάτητο ποτάμι, παρασέρνοντας στο διάβα του τα πάντα. Τίποτα και κανένας δεν κατόρθωσε, να ξεφύγει από το παγερό του βασίλειο, εκτός από εκείνους τους παλαιούς θεούς που αν και τους άγγιξε με το ραβδί των αιώνων, εκείνοι κατόρθωσαν μέσα από τις ιστορίες και τους μύθους, να ταξιδέψουν ως το σήμερα. Μπορεί βέβαια οι άνθρωποι, να άλλαξαν λατρείες και χρησμούς και να προσκυνούν νέες μορφές, όμως υπάρχουν τόποι που τους συνδέουν με το χθες τους και τις ξεχασμένες τους ιδέες και ίσως το μόνο σίγουρο είναι,  ότι κανείς δεν μπορεί να δημιουργήσει το αύριο αν αγνοήσει το ίδιο του το παρελθόν. Κάποιοι βέβαια, προσπάθησαν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους, ζώντας μόνο στο παρόν. Όμως, οι τόποι που ο άνθρωπος γεύτηκε τις παράξενες ιδέες στους περασμένους καιρούς, χάσκουν σήμερα γύρω μας και φαντάζουν σαν να μας μιλούν μέσα από ψίθυρους, αποκαλύπτοντας μας μυστικούς οιωνούς και αλλιώτικες πτυχές της αλήθειας. Ίσως όλα αυτά, περιμένουν όχι τον τολμηρό, γιατί άλλωστε ο τολμηρός μπορεί να αποδειχτεί ακόμα και μωρός, αλλά εκείνον που έχει τον νου να αφουγκραστεί τις μελωδίες που αναβλύζουν από το χθες και που μιλούν, για εκείνους τους παλιούς καιρούς που ο άνθρωπος λάτρευε κάθε πλευρά του κόσμου του, μέσα και από έναν θεό. Ένας από αυτούς τους τόπους, είναι και το ιερό της Αφροδίτης, στην Ελευσίνα. Αυτός ο ιερός χώρος, στέκει στην θέση του αιώνες τώρα, αποτελώντας ένα φάρο της ανθρωπότητας του χθες. Τώρα, το αν το φως του σας οδηγήσει κάπου, είναι ένα καθαρά δικό σας θέμα. Και αυτό γιατί, στα μονοπάτια του χρόνου, διαβαίνει ο καθένας μόνος του και κάπως έτσι, τα μυστικά τους είναι μόνο για εκείνους που περπάτησαν σε αυτά τα μονοπάτια. 

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

 

Το ιερό της  Αφροδίτης στην Ελευσίνα έχει τη δική του πορεία μέσα στις περγαμηνές της ιστορίας. Αφήνοντας πίσω την εποχή που οι ιερείς λάτρευαν τη θεά τους και ψάχνοντας στους πιο σύγχρονους καιρούς, ανιχνεύσαμε μερικά από τα κομμάτια του πάζλ που συνθέτουν το χώρο. Οι νεότερες αναφορές, ξεκινούν από το Γάλλο συγγραφέα Gustave Flaubert, που μέσα από τις περιηγήσεις του, μας αναφέρει ότι οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, καταδείκνυαν το χώρο με την ονομασία ‘ντουλαπάκια’, χάριν στις κόχες που περισώζονται ως σήμερα και που αποτελούσαν μέρος του ιερού κατά την αρχαιότητα. Σε αυτές τις κόχες, τοποθετούνταν διάφορα αναθήματα, προς τιμή της μεγάλης θεάς και μάλιστα εάν κάποιος είναι τακτικός επισκέπτης του χώρου, θα διαπιστώσει πως και σήμερα κάποιοι, πράττουν την ίδια κίνηση. Οι πρώτες ανασκαφές, θα πραγματοποιηθούν στο ιερό  το 1890 μ Χ από τον Δημήτρη Καμπουρόγλου, ενώ θα ακολουθήσουν και δεύτερες το 1930 μ Χ από τον Ιωάννη Τραυλό και τον Κωνσταντίνο Κουρουνιώτη. Στο χώρο θα βρεθεί, μέρος της Ιεράς Οδού που σώζεται ως σήμερα, καθώς και τα υπολείμματα της οικίας των ιερέων. Ο Ναός που φιλοξενούσε ο χώρος, ήταν δωρικού τύπου και αυτό μας το πληροφορεί ο Παυσανίας. Η ευρύτερη περιοχή γενικότερα, αποτελεί ένα σημαντικό ιερό χώρο, αφού γύρω από το Ναό, υπήρχαν αφιερώματα και άλλοι τόποι λατρείας του Απόλλωνα , του Πανός κ.α. Σήμερα το σημείο, έχει περιφραχτεί από την αρχαιολογική υπηρεσία και παραμένει κλειστό προς το κοινό. 

 

 

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ

 

 

Ως τώρα λοιπόν, είδαμε όλα εκείνα τα κομμάτια που ο καθένας μπορεί να βρει ψάχνοντας σε βιβλιοθήκες και επιστημονικά συγγράμματα. Όμως υπάρχουν και κάποιες αφηγήσεις, που δίνουν ένα πιο μαγευτικό ύφος στο Ναό και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που θα ζήλευε κάθε λάτρης του παράξενου. Η πρώτη ιστορία, συσχετίζεται με την εκτέλεση του αγωνιστή και ηγετικού στελέχους του κομμουνιστικού κόμματος, Νίκου Πλουμπίδη, που θανατώθηκε λίγο πιο κάτω από το ιερό. Οι θρύλοι θέλουν, λίγες μέρες μετά την εκτέλεση του, να παρουσιάζεται η σκιώδες μορφή ενός άντρα. Οι γύρω κάτοικοι, συσχέτισαν τη μορφή με την εκτέλεση και έτσι δημιουργήθηκε ο σύγχρονος θρύλος. Επίσης, υπάρχουν αναφορές μορφών που σήμερα θα μπορούσαμε να τις ταυτίσουμε με τις λαϊκές νεράιδες και που θέλουν την εμφάνιση γυναικών, ντυμένες στα λευκά. Ακόμα ένας αστικός μύθος που παντρεύει το ιερό με τη σύγχρονη πραγματικότητα, ή πραγματική είσοδος του άυλου στα στερεότυπα όρια της δικής μας πραγματικότητας? Το μόνο σίγουρο για μένα, είναι η ύπαρξη του ιερού. Αλλά ωστόσο πάντα πίστευα στην πίσω άκρη του μυαλού μου, ότι σε έναν τόπο που βασιλεύουν οι μυστηριώδης ιστορίες, υπάρχει μια φωτιά που καίει και αυτές αποτελούν απλά τον καπνό της. Όμως, το ταξίδι μας στις παράξενες πτυχές του ιερού, δεν σταματάει εδώ. Στο κέντρο του χώρου, φιλοξενείται ένα πηγάδι, που ορισμένοι το θέλουν να επικοινωνεί με την Μονή Δαφνίου. Σήμερα, το πηγάδι είναι κλειστό με σιδεριές και έτσι δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε την όλη ιστορία. Τέλος, γύρω από το πηγάδι υπάρχει η αφήγηση των παλιών κατοίκων της περιοχής, που λένε ότι εάν ρίξεις στο πηγάδι επτά ασημένια κέρματα, τότε η Θεά θα φέρει στη ζωή σου το γιό της Έρωτα. Ξέρω ότι όλα αυτά, φαντάζουν στην εποχή των τεχνολογικών επιτευγμάτων, αστεία… και είναι βγαλμένα από εκείνους τους καιρούς που ο άνθρωπος πίστευε σε οπτασίες και σε θεούς όμοιους με εκείνον. Όμως, εάν με βάζατε να διαλέξω σε ποια εποχή ο άνθρωπος διέθετε καθαρότερο τρόπο σκέψης, να είστε σίγουροι, ότι θα αρνιόμουν το σήμερα που η ανθρωπότητα προσπαθεί με τη μεζούρα και το ψαλίδι της λογικής της, να τα φέρει όλα στα μέτρα της και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που η ίδια να είναι το επίκεντρο της πραγματικότητας. 

 

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ.

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ