ΤΑΞΙΔΕΥΩΝΤΑΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΕΛΛΑ (ΠΕΙΡΑΙΑΣ)

 

Είναι γνωστό ότι το κυρίως μεταπέδιο δράσης μου στο χώρο του μυστηρίου, είναι ο Πειραιάς και η περιφέρεια του. Με την έννοια “μεταπεδίο”, εννοώ ένα χώρο που μπορούμε να κινηθούμε σε πολλά επίπεδα ύπαρξης, αντίληψης και δράσης. Φυσικά και στο μεταπεδίο μου, και όχι μόνο, έχω δράσει εναντίον των εχθρών της συνανθρωπότητας. Σε κάποιες από τις δράσεις μου, στην περιοχή της Καστέλας, οι συνεργάτες μου και εγώ, αγγίξαμε τα όρια άλλων πραγματικοτήτων και άλλων χωρόχρονων, όπως σε μια συγκεκριμένη κεντρική οδό - μεγάλο στενό. Στον αναγνώστη θα πω, ακριβώς επειδή δεν θα αναφέρω το όνομα του δρόμου, ότι μπορεί να θεωρήσει ότι θέλει. Θα πω μόνο πως στην συγκεκριμένη οδό, κάτω από συγκεκριμένες διαδικασίες που ονομάζω “Μετάπολις” και “Χωροβασία”, η φωτογραφική μηχανή, υπό συνθήκες άλλων πραγματικοτήτων, κατάφερε να αποδώσει τα εξής φωτογραφικά στοιχεία και φαινόμενα:

Μια φωτογραφία με ένα ιπτάμενο φωτεινό κεφάλι που μπορείτε να βρείτε στο παράκατω link και έχει δημοσιευτεί και σε άλλους χώρους έρευνας,

 

Καθώς και μια φωτογραφία με το “παράξενο φως της Καστέλας” που θα τη βρείτε και αυτή στο παραπάνω link

Μπορεί να μην αναφέρω τον συγκεκριμένο δρόμο, όμως περίπου από κάτω του, υπάρχει ένας άλλος δρόμος στην Καστέλα, που ονομάζεται οδός Δράκου. Ο λόγος που προσέγγισα τον συγκεκριμένο δρόμο, ήταν ένα παλιό ερείπιο που η νεομυθολογία και οι θρύλοι το θέλαν στοιχειωμένο. Κάτω από τις παραπάνω τεχνικές, εντοπίσαμε την οδό Δράκου που κανονικά βρίσκεται στην κάτω πλευρά της Καστέλας, στην θέση του Τουρκολίμανου, να έχει μεταφερθεί στην πάνω πλευρά, στο ύψος του ξενοδοχείου Cavo Doro . Το φαινόμενο αυτό παρατηρήθηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές, από μια πλειάδα συνεργατών - μαρτύρων. Ότι το φαινόμενο υπήρξε πραγματικό και ότι η οδός στην πάνω πλευρά λειτουργούσε ως ένα είδος πύλης, προς άλλες πραγματικότητες και χώρους, το επιβεβαίωνε στον ίδιο μου τον εαυτό (βλέπετε, είμαι πιο δύσπιστος και από τον άπιστο Θωμά), η παρουσία των μαρτύρων καθώς και το φωτογραφικό υλικό που είχα αποτυπώσει. Στην συγκεκριμένη, μυστική οδό συνέβησαν και άλλα δυο σημαντικά φαινόμενα, όπως ένα παλιό εγκαταλελειμμένο ερείπιο που βρισκόταν στην μέση ενός τρίστρατου και που πολλές φορές εμφανιζόταν με διαφορετική αρχιτεκτονική δομή, για να επανέλθει την επόμενη μέρα στην γνώριμη του όψη. Στο τέλος της συγκεκριμένης οδού, υπήρχε μια παλιά εγκαταλελειμμένη μονοκατοικία της δεκαετίας του ΄70, στην οποία είχαν παρατηρηθεί φαινόμενα που η συμβατική λογική δεν μπορούσε να εξηγήσει, όπως να υπάρχουν φώτα στο εσωτερικό του και ήχος, σαν οχλαγωγία που θύμιζε παρέλαση του ΄40, ενώ το ίδιο το σπίτι, οι είσοδοι του και τα παράθυρα του, ήταν πάντα σφραγισμένα κλειστά, δεν είχε ρεύμα και στις πόρτες του υπήρχαν ακόμα τα χαρτιά της διακοπής ηλεκτροδότησης. Αυτά είναι ορισμένα φαινόμενα που έλαβαν χώρα στην περιοχή της Καστέλας, κατά τις δράσεις μου εκεί, πάντα φυσικά υπέρ της συνανθρωπότητας και πράττοντας τις προαναφερθείσες τεχνικές.

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

 

 

ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΡΥΦΩΝΑ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΑΘΗΝΑ

 

 

 

 

 

Η πλούσια ιστορία του ναού του Αγίου Τρύφωνα παραμένει άγνωστη. Σύγχρονοι θρύλοι και προφορικές παραδόσεις θέλουν την εκκλησία να ανεγέρθηκε το 1875 από την οικογένεια Δημητρέλλη, η οποία είχε εγκατασταθεί στην περιοχή. Μια οικογένεια που ευτύχησε να ακμάσει και συνέδεσε το όνομά της με την ευρύτερη περιοχή.

Ο Άγιος Τρύφωνας είναι ο προστάτης των κηπουρών και των αμπελουργών. Η σύνδεση αυτή εξηγεί τους ανθόκηπους που υπήρχαν γύρω από τον ναό παρά το γεγονός ότι η περιοχή παρέμενε δυσπρόσιτη.

Επιπλέον, στη θέση της σημερινής εκκλησίας υπήρχε μεσαιωνικός ναός, του οποίου τα ίχνη χάθηκαν οριστικά πριν από το 1900. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, υπηρέτησε τον Άγιο Τρύφωνα μία σπουδαία εκκλησιαστική φυσιογνωμία: Ο αρχιμανδρίτης Παρθένιος Φωτιάδης, κληρικός μεγάλης μόρφωσης και με πλούσια εθνική δράση.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑ ΤΟ ΝΑΟ ΕΔΩ 

ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΟΨΙΔΑΣ ΕΝΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΖΩΗΣ!

 

 

 

 

 Τον Θεοδόση Κοψιδά τον γνώρισα πολύ μικρός, ως οικογενειακό φίλο, και μου στάθηκε σαν φίλος αλλά και δάσκαλος επί χρόνια. Ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και πέρασα πολλά Σαββατοκύριακα σε λέσχες αξιωματικών του Π.Ν.

Από μικρός με μάθαινε τεχνικές ελληνορωμαϊκής πάλης, καθώς ήταν παλαιστής ελληνορωμαϊκής. Χαρακτηριστικά, με έπιανε από το αφτί και μου έκανε μια τεχνική της ελληνορωμαϊκής που έσφιγγε το στομάχι του και μου έλεγε «Βάρα!». Κι εγώ όταν τον βαρούσα γροθιές, δεν καταλάβαινε τίποτα. Τότε μου έλεγε: «Μάθε τους, σπουργίτη, να μην τα βάζουν με τα σιδερά!».

Επίσης, είχε μία τεράστια αποθήκη με λογής πράγματα. Πολλές φορές με έπαιρνε μαζί του, με έβαζε και έκανα δουλειές—όπως να πλένω το αμάξι του—και μετά με πήγαινε μέσα στην αποθήκη και μου έλεγε: «Εντάξει, δούλεψες. Πες μου τι θες να σου δώσω από εδώ;».

Ασχολήθηκε και με την πολιτική. Ήταν επί χρόνια σύμβουλος στον Δήμο Πειραιά. Κάπως έτσι βρέθηκα από μικρή ηλικία καλεσμένος μαζί του σε δεξιώσεις πολιτικών και πολλών επισήμων της χώρας. Επίσης, ένα από τα γραφεία του στον δήμο ήταν εκεί που μάζευε τα παλιά αυτοκίνητα ο δήμος. Πάλι με έπαιρνε μαζί του, μου έδινε εργαλεία και με έστελνε να ξυλίσω από τα παλιά αμάξια ό,τι ήθελα.

Στα δώδεκα μου με έβαλε στο εσωτερικό υποβρυχίου, ώστε να δω πώς είναι ένα υποβρύχιο από κοντά, και με ανέβασε στο παροπλισμένο πλοίο —τότε του πειράματος της Φιλαδέλφειας— και το εξερεύνησα. Επί ώρες έπαιζε μαζί μου φλίπερ. Επίσης, κάποτε μου έφερε δώρο ένα σκαλιστό ξύλινο ντόμινο και καθόταν μαζί με εμάς τα πιτσιρίκια και έπαιζε ντόμινο.

Από μένα ζητούσε πάντα να λειτουργώ με κανόνες και πειθαρχία.

Όμως, έκανε και πράγματα καθαρά ανθρώπινα για μένα. Στα 8 μου έκανα ένα χειρουργείο. Όταν βγήκα από το χειρουργείο, δεν έφυγε από δίπλα μου. Με κρατούσε από το χέρι κι εγώ, από τον πόνο, με το άλλο χέρι κρατούσα τον σκελετό του μεταλλικού κρεβατιού. Από τον πόνο, μάλιστα, στράβωσα τον σκελετό του κρεβατιού. Τότε κατάλαβε το μέγεθος του πόνου και πήγε να ζητήσει εξηγήσεις. Εκεί έμαθε ένα τρομερό λάθος των γιατρών: ότι, ναι μεν με είχαν χειρουργήσει και αναισθητοποιήσει κατά το χειρουργείο, αλλά από ιατρικό λάθος δεν μου είχαν δώσει παυσίπονα. Με είχαν κόψει επιμελέστατα, με είχαν ράψει, αλλά ουδέποτε μου χορηγήθηκε παυσίπονο. Φυσικά και το Γενικό Αθηνών «σηκώθηκε στον αέρα».

Επίσης, ένα σπουδαίο πράγμα που έκανε —και ίσως και πολύ αντρικό— ήταν το εξής: Ήμασταν μέσα στο αμάξι του, όταν τέσσερις αλήτες έξω από το αμάξι άρχισαν να βρίζουν με πολύ πρόστυχα λόγια εμένα και την αδελφή μου (ήμασταν μόνο 8 χρονών εγώ και 11 η αδελφή μου). Ο Θεοδόσης εκείνη τη μέρα ήταν με ισχυρή ψύξη. Με δυσκολία κινούσε τα χέρια του και δεν μπορούσε να στρίψει δεξιά το κεφάλι του. Όμως βγήκε από το αμάξι. Ουσιαστικά, γνωρίζοντας ότι ήταν τέσσερις κι αυτός μόνος, σχεδόν ανήμπορος, βγήκε για να υπερασπιστεί τα δυο πιτσιρίκια. Γνωρίζοντας ότι οι άλλοι ήταν πιο πολλοί, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να παλέψει καν όπως έπρεπε, βγήκε.

Αυτός ήταν ένας από τους δασκάλους μου στη ζωή και ήταν τιμή μου που περπάτησε πλάι μου.

 

 

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΠΕΡΙ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

 

 

 

 

 Πολύ συχνά θεωρούν ότι είμαι παιδί και μαθητής του Γιώργου Μπαλάνου. Το ποιοι ήταν δάσκαλοί μου θα το καταλάβετε στο τέλος αυτού του κειμένου. Όντως, μεγάλωσα στον χώρο της έρευνας, μην πω πώς εκεί γεννήθηκα. Από παιδί θυμάμαι ανθρώπους του χώρου της έρευνας να μπαίνουν στο σπίτι μου ή να πηγαίνω στο δικό τους με τους δικούς μου. Όντως, ο Γιώργος Μπαλάνος μαζί με τη γυναίκα του Τζίνα Μπαλάνου έρχονταν στο σπίτι μου κι εγώ πήγαινα στο δικό τους. Μάλιστα, το πρώτο πράγμα που μου χάρισε ο Γιώργος Μπαλάνος μαζί με τη γυναίκα του Τζίνα Μπαλάνου ήταν το γραφείο του —που ήταν το πρώτο μου γραφείο— σε ηλικία 7 ετών και ένας κουμπαράς-κουκουβάγια που είχαν φτιάξει με τα χέρια τους. Ωστόσο, δεν ήταν ο μόνος που ο πατέρας μου δεχόταν στο σπίτι από τον χώρο της έρευνας. Υπήρχαν και άλλοι, π.χ. ο ερευνητής Σωκράτης Αικατερινίδης, ο Ευάγγελος Κανίδης, μέλος της Ε.Π.Ε.Α.Ν. και Τ.Ε.Μ., και άλλοι.

Στο σπίτι του Γιώργου Μπαλάνου πηγαίναμε εγώ και η δική μου (οικογένεια) τακτικά, έως την ημέρα που έφτιαξε τα γραφεία τής "Logus7" στη λεωφόρο Υμηττού, όπου η μητέρα μου, εγώ και ο πατέρας μου βοηθήσαμε στη μετακόμιση. Από τα 16 έως τα 20, πήγα στα νέα γραφεία μόνο 3 φορές! Βλέπετε, εκείνη την εποχή εγώ ασχολούμουν με τον αθλητισμό και τη θεατρική σχολή! Στο θέατρο υπήρχε η Έφη Καπινιάρη, σκηνοθέτης κ.λπ. Εκείνη με ώθησε να κάνω το πρώτο συγγραφικό μου έργο στο κοινό για λογαριασμό του θεάτρου! Δεν ξεκίνησα να γράφω, κύριοι, για UFO, αλλά σατιρικά έργα-δοκίμια, οπότε μην πουλάτε κάποιοι ότι είμαστε και δικά σας παιδιά ή ότι ξεκινήσαμε από εσάς!!! Πριν από αυτό, υπήρχε ένας ιερωμένος που τουλάχιστον μέχρι τα δεκατρία μου μιλούσα μαζί και για θέματα έρευνας. Ο ιερέας βρισκόταν στον ναό Ευαγγελίστριας στην Νεάπολη Νίκαιας. Οι συμμαθητές μου Παντελής Στρατής καθώς και Αντώνης Μεγαλοοικονόμος θα θυμούνται ότι τον πήρα μαζί μου στον ιερέα ώστε να λύσουμε θέματα σχετικά με την εξωγήινη ζωή και αν ήταν χριστιανικά όντως αυτά που έλεγα από τότε. Η απάντηση του ιερέα προς τους συμμαθητές μου ήταν: «Ο Θεός βρίσκεται στον ουρανό, η βασιλεία Του βρίσκεται στον ουρανό, άρα έξω από τη γη υπάρχει..Δηλαδή, έξω από τη γη. Άρα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας εξωγήινος», είπε γελώντας στους μικρούς συμμαθητές μου! Στα δεκαεννιά μου στρατεύτηκα. Εκεί έμαθα τεχνικές Ψ.Ε.Π. (Ψυχολογικές Επιχειρήσεις) – Στρατηγική και άλλα, λόγω της θητείας μου, της θέσης που είχα αλλά και των στρατιωτικών σχολών-σχολείων. Οπότε, κύριοι της έρευνας, μην θεωρείτε ότι μας διδάξατε κι άλλες τεχνικές Ψ.Ε.Π. και λοιπά. Στη θητεία μου γνώρισα τον Ανδρέα Α. Ιππότη, Ναΐτη, που με δίδαξε τους κανόνες του ιπποτισμού της Ιθικης και άλλα. Η επαφή με αυτόν τον άνθρωπο, που προσωπικά τον θεωρώ δάσκαλο, διατηρήθηκε έως τον θάνατό του στα 27 χρόνια μου!

Πάμε τώρα και στον χώρο της έρευνας. Ξεκίνησα όχι ψάχνοντας την Πεντέλη ή κάποιο μέρος που αναφέρονταν άλλοι, ακόμα και ο πατέρας μου, αλλά τον Πειραιά, τη Νίκαια και τις περιοχές που μεγάλωσα. Η πρώτη ομάδα έρευνας δεν ήταν κάποιοι από τον χώρο της έρευνας, αλλά οι φίλοι μου από το λύκειο, που τους οργάνωσα και φτιάξαμε την πρώτη ομάδα! Φυσικά και είχα επαφή με ανθρώπους δύναμης —ο αναγνώστης το κατανοεί από κείμενά μου— όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν επαφή με ανθρώπους του χώρου της έρευνας και το μόνο που τους συνέδεε με την έρευνα ήμουν εγώ!

Δημόσιο βήμα δεν μου έδωσε κανείς από τον χώρο της έρευνας. Το πολύ-πολύ να έπαιρναν στοιχεία από τις έρευνές μας και να τα πουλάγανε σε κοινό και συνεργάτες για δικές τους! Ή να καπηλεύονταν την ύπαρξη του πατέρα μου, ότι δήθεν τον ξέρουν ή τον έχουν συναντήσει. Φυσικά και γελάω με τα ερευνητακια της πλάκας. Ο πατέρας μου επί χρόνια ταξίδευε και ερχόταν στην Ελλάδα δυο μήνες. Όντως έκανε έρευνες και στο εξωτερικό. Πώς ακριβώς, κύριοι που έχετε φορέσει τον μανδύα της προπαγάνδας, τον ξέρατε και ποιος είναι ο πατέρας μου, επειδή τον συναντήσατε σε ένα γραφείο μερικές φορές; Ξέρατε τι έρευνες έκανε; Έκανε έρευνα στις Βερμούδες, στην Καραϊβική, έφτασε μέσω των ταξιδιών του έως την Αλάσκα. Οι φωτογραφίες υπάρχουν, όταν κάποιοι δεν είχατε πάει πέρα από την Αττική. Επίσης, μέχρι τα 76 του έκανε έρευνα και διασκέδαζε τον βυθό με την ομάδα ΟΥΠΑ (ΟΜΑΔΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΩΝ ΑΒΥΣΟΥ). Ήταν δύτης, σπηλαιολόγος, ερευνητής και εξερευνητής που έφτασε να ψάξει, όταν ταξίδεψε στην Αμερική, τον Αμαζόνιο! Μήπως παίζατε μπάλα και μαζί και δεν μας το λέτε και αυτό! Αλλά ας επανέλθουμε όμως στο δημόσιο βήμα! Ο πρώτος άνθρωπος που μας έδωσε δημόσιο βήμα...ήταν ο νέος τότε δημοσιογράφος Φίλιππος Καμπούρης. Κάνοντας έρευνα ένα βράδυ στην περιοχή του Φιλοπάππου, πέσαμε πάνω στο συνεργείο του που έψαχνε τις σπηλιές του Φιλοπάππου. Έτσι, με τη συζήτηση βρέθηκα να έχω δημόσιο βήμα και μετέπειτα ο Φίλιππος μάς έδωσε και βήμα να βγάλουμε τις τότε δικές μας έρευνες δημόσια, που κάποιοι τρέξατε να τις καπηλευτείτε. Τότε, και μετά από αυτές τις εκπομπές, ο Γιώργος Μπαλάνος έβαλε δημόσια τον πατέρα μου και μένα σε φωτογραφία, μιλώντας δημόσια για μένα και τον πατέρα μου!

Δημόσιο βήμα στο κομμάτι της προπαγάνδας, των Ψ.Ε.Π. (Ψυχολογικών Επιχειρήσεων) και της κατασκοπείας μού έδωσε πρώτη φορά το περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ και ο εκδότης Στέφανος Έλμαζις.

Ουδέποτε έκανα κοινές έρευνες με τον Γιώργο Μπαλάνο. Μια φορά συναντήθηκε τυχαία η δική μου ομάδα με τη δική του κάπου στην Αθήνα, οπότε μην ταυτίζετε τους δικούς μου τρόπους έρευνας με τους δικούς του.

Μεγάλωσα με συγγραφείς από τον πατέρα μου, όπως ο Άρθουρ Κλαρκ, ο Όσκαρ Ουάιλντ,  . Ουδέποτε ασχολήθηκα με τον Λάβκραφτ. Από τη μητέρα μου, με τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Καμύ.
Δηλώνω δημοσίως ότι σέβομαι το ιδεώδες του χριστιανισμού και τα αρχαία ελληνικά ιδεώδη, σε αντίθεση με τον Μπαλάνο.

Στον χώρο του αποκρύφου είχαμε αντίθετες κατευθύνσεις. Εγώ από μικρός, χάρη στον πατέρα μου, λάτρευα την Αλίκη Μπέιλη, την Ντιόν Φόρτσιουν, όχι τον Άλιστερ Κρόουλι! Τον Επίκουρο, τον Πλάτωνα, τον Πυθαγόρα, λόγω μητέρας και το ιπποτικό ιδεώδες λόγω του Ανδρέα Α.

Δασκάλους μου θεωρώ μόνο τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τους στρατιωτικούς που με εκπαίδευσαν σε Ψ.Ε.Π. κ.λπ., τον Ανδρέα Α., τον πάππου μου Γρηγόριο Τσουκαλά που αφιέρωνε ώρες να μιλά για τον πόλεμο και τη Σμύρνη ώστε να μάθω ιστορία και παρασκήνιο. Τον Θεοδόση Κοψιδά, φίλο και αξιωματικό του πολεμικού ναυτικού που με έμαθε πολλά. ΜΗΝ ΚΑΠΗΛΕΥΕΣΤΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΟΥ, ΚΥΡΙΟΙ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΟΤΕ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙ...

Υ.Γ. Ο πατέρας μου μπορεί να ήταν ένας φιλήσυχος άνθρωπος, ένας καλός λυκοσκύλακος, αλλά εγώ δεν είμαι έτσι. Εγώ όταν κάποιος πάει να απλώσει το ξερό του σε ζωτικό μου χώρο, φροντίζω να δαγκώσω και πολύ άσχημα.

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΕΡΕΥΝΑ Ε.Π.Ε.Α.Ν ΤΜΗΜΑ ΑΣΥΝΗΘΗΣΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΤΟΜΕΑΣ Τ.Ε.Μ ΤΜΗΜΑ ΕΞΩΓΗΙΝΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Στο όρος Αιγάλεω έχουν αναφερθεί παράξενα φώτα, αστραπές και φαινόμενα. Ο ιδρυτής και διευθυντής του Τμήματος Ασυνήθιστων Φαινομένων, Γρηγόρης Τσουκαλάς, μαζί με τον υπεύθυνο εναερίων φαινομένων και διευθυντή του επανιδρυόμενου τμήματος Τ.Ε.Μ. (Τμήμα Εξωγήινων Μελετών, ως τομέα Τ.Ε.Μ. του Τμήματος Ασυνήθιστων Φαινομένων), βρέθηκαν στον χώρο. Εξέτασαν με επιστημονικά όργανα τις όποιες θεωρίες. Οι φωτογραφίες είναι μέρος της έρευνας που σε σύντομο χρονικό διάστημα θα δημοσιευτεί το όλο χρονικό της.

ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΝΕΑ ΙΩΝΙΑΣ

 

Την εποχή του 2002, μαζί μετέσσερις   από τους συνεργάτες μου βρεθήκαμε να ερευνούμε κάποια εγκαταλελειμμένα οικήματα με σκιώδη ενέργεια, στην περιοχή της Νέας Ιωνίας. Πράττοντας έναν συνδυασμό τεχνικών που έμοιαζαν με την Αριστοτέλεια Περιπατητική, τις τεχνικές Αστυμαγείας και τις τεχνικές Χωροβασίας,  καταλήξαμε σε ένα μεγάλο πλάτωμα ενός τεράστιου πάρκινγκ κομβικού supermarket, όταν ξαφνικά βρεθήκαμε εκτός τόπου, χώρου και χρόνου. Γύρω μας υπήρχε ένα μαύρο φόντο και εμπρός μας, σαν κινηματογραφικό πανί σινεμά, βλέπαμε να εξελίσσεται η χωροχρονική πραγματικότητα. Αυτό που δεν είχαν καταλάβει τότε οι συνεργάτες μου, ήταν ότι είχαμε περάσει στην θέση του παίκτη που βλέπει τη σκακιέρα από πάνω. Ουσιαστικά είχαμε βρεθεί σε έναν χώρο που λειτουργούσε έξω από το χρόνο, τον χώρο και τους κανόνες τους, ίσως και έξω και πάνω από αυτό που η θρησκεία ονομάζει “δημιουργία”. Μην με ρωτήσετε πως συνέβη αυτό το πράγμα γιατί πολλά πράγματα δεν τα αποκαλύπτω πουθενά, ούτε καν στην ίδια τη μάνα που με γέννησε και άλλωστε ίσως είναι ανούσιο και άχρηστο σε σας καθώς μπορεί να ήταν απλά κάποιο φαινόμενο που προκλήθηκε από τον χώρο και τη στιγμή και επίσης, δεν θα πρέπει να ξεχνάτε αυτό που λέω χρόνια τώρα, ότι δηλαδή, κάθε άνθρωπος είναι ένα διαφορετικό κλειδί ύπαρξης και ως εκ τούτου, καταστάσεις που μπορεί να δουλεύουν σε μένα με ένα αποτέλεσμα Χ, σε σας να είναι εντελώς άχρηστες. Η όλη κατάσταση επανήλθε εντελώς ξαφνικά και βρεθήκαμε εντός της εδώ πραγματικότητας μας και οι τέσσερις, όταν αρχίσαμε να αστειευόμαστε με το όλο συμβάν και να προσπαθούμε να το αναλύσουμε. Το σύμπαν είναι ένα άπειρο πλέγμα επιλογών και δυνατοτήτων - ακόμα και καταστάσεων που μοιάζουν μη συμβατικές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και ό ίδιος ο άνθρωπος, ως ύπαρξη, δεν αποτελεί πλέγμα. Σκεφτείτε μόνο πόσο πλέγματα - δίκτυα διακατέχουν το ανθρώπινο σαρκίο. Δίκτυα κυττάρων, δίκτυα νευρώνων, δίκτυα εγκεφαλικών συνάψεων, όλα αυτά μαζί και με άλλα που δεν αναφέρω, αποτελούν τον άνθρωπο. Όταν βλέπω προσωπικότητες, που ασχολούνται  με ανόητα πράγματα και ιδέες, ενώ ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος και δημιουργημένος για να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο από αυτό που είναι σήμερα, κυριολεκτικά θλίβομαι. Πολλές φορές έχω πει σε ανθρώπους που έχω συναντήσει στον χώρο της έρευνας, πώς μπορούν να είναι τόσο ηλίθιοι , όταν έχουν δει έστω και ένα ψίχουλο από το ανεξήγητο και άπειρο σύμπαν. Αλλά είπαμε, οι κανόνες του παιχνιδιού διακατέχονται από την ελευθερία στην βούληση.

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΥΓ Στα γεγονότα μάρτύρες ήταν ο Λεωνιδας Ελευθερόπουλος η χρύσα καλαμαρά ο Σταυρός Γαββαλάς . 

ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΑΥΡΟΥ

 

 

 

 Ο Ιερός Ναός του Πολιούχου Αγίου Ιωάννου Ταύρου πανηγυρίζει την Παρασκευή 29 Αυγούστου 2025, την Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Στα αρχαία χρόνια, η περιοχή του Ταύρου ήταν τμήμα του αχανούς Αθηναϊκού Δήμου του Ελαιώνα. Τα αρχαιολογικά ευρήματα στον ναό, που είναι ενσωματωμένα στον παλιό ναό, δεν είναι ευκαταφρόνητα. Αποτελούσε έδαφος του Τετρακώμου, δηλαδή των τεσσάρων δήμων της αρχαιότητας, οι οποίοι αποτελούνταν από τους δήμους του Πειραιά, του Φαλήρου (σημερινού Παλαιού Φαλήρου), των Θυμαιταδών (που τοποθετείται στα δυτικά του Πειραιά, στο σημερινό Κερατσίνι).

Κατά τον 16ο έως τον 19ο αιώνα, από μαρτυρίες ξένων ταξιδιωτών και φιλελλήνων που επισκέπτονταν τότε τα μέρη μας, η περιοχή είχε καταγραφεί με σπαρμένα εδώ κι εκεί μικρά εξωκλήσια. Στις πανηγύρεις τους έτρεχαν οι παλιοί Αθηναίοι, και ένα από αυτά ήταν και ο Άγιος Ιωάννης. Το 1912, οι λιγοστοί κάτοικοι της περιοχής αποφάσισαν να μεγαλώσουν το εξωκλήσι με σκοπό να μπορεί να εξυπηρετήσει τους πολυάριθμους προσκυνητές που συνέρρεαν στη γιορτή του. Τέλος, ο ναός κτίστηκε στην θέση αγνώστου σήμερα αρχαίου ναού.

 

 

 

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΦΩΤΩΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΡΥΦΩΝΑ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΩΣ ΑΘΗΝΑ

Η λήψη έγινε με συνεφία και χώρις ήλιο. Ο καθένας μπόρει να δώσει την δική του εξήγηση, θα μπορουσε να θεωρηθή και ως κάτι θαυματουργό, λόγο της ιερότητας του τόπου.
 

ΝΑΟΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΚΑΤΩ ΠΑΤΗΣΙΑ.

 

Στο εσωτερικό του ναού σώζονται λείψανα τοιχογραφικού διακόσμου.

Οι ακριβείς χρονολογίες θεμελίωσης του αρχικού ναού δεν προσδιορίζονται απόλυτα από τις διαθέσιμες πληροφορίες**. Η** αρχιτεκτονική του μορφή και η αναφορά σε παλαιά τοιχογραφικά λείψανα υποδηλώνουν μια μακρά ιστορία.

Ο Ιερός Ναός Ζωοδόχου Πηγής στα Κάτω Πατήσια έχει μια σημαντική ιστορία που συνδέεται με την αρχαιότητα και την έννοια της ιερής πηγής: Κατά τη διάρκεια της ανασκαφής, αποκαλύφθηκαν αρχιτεκτονικά στοιχεία παλαιότερων φάσεων του κτιρίου, ιδιαίτερα στην ανατολική πλευρά, καθώς και λείψανα δύο αψίδων που ήταν θαμμένα, καθώς επίσης ταφές και σκελετικό υλικό, γεγονός που αποδεικνύει τη χρήση του χώρου ως νεκροταφείου σε παλαιότερες εποχές.

Σε πολλές περιπτώσεις, η ανέγερση ναών αφιερωμένων στη Ζωοδόχο Πηγή συνέβη σε μέρη όπου υπήρχε μια φυσική πηγή νερού με την παράδοση ότι ήταν θαυματουργή. Το νερό (αγίασμα) συνδέεται άμεσα με την ίαση ασθενειών.

Αν και δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες από τα αποτελέσματα της αναζήτησης για την ύπαρξη αρχαίου ελληνικού ιερού ακριβώς σε αυτό το σημείο, η παρουσία παλαιότερων κατασκευών και ταφών υποδεικνύει τη συνεχή ιερότητα του χώρου. Συχνά, χριστιανικοί ναοί χτίζονταν πάνω σε αρχαία ιερά, ενσωματώνοντας την προϋπάρχουσα ιερότητα του τόπου.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΝΙΚΑΙΑΣ

 

Ο Ιερός Ναός Γεννήσεως Θεοτόκου, που συνήθως αποκαλείται από τους κατοίκους του Γαβαλοχωρίου απλά ως «Παναγιά», είναι στην πραγματικότητα δύο εκκλησίες, η μία ως μεταγενέστερη προσθήκη στην άλλη. Ο ναός της Γεννήσεως της Θεοτόκου, που χτίστηκε το 1628, είναι ο αρχικός ναός και βρίσκεται στα δεξιά, όπως βλέπετε την εκκλησία. Ο ναός του Αγίου Χαράλαμπου βρίσκεται στα αριστερά και προστέθηκε αργότερα. Οι δύο κίονες στην αριστερή εκκλησία προέρχονται από τον αρχαιολογικό χώρο με το ψηφιδωτό δάπεδο, που βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο, ακριβώς δυτικά της Αλμυρίδας (δυστυχώς, δεν υπάρχει εξήγηση για την προέλευση των ψηφιδωτών και τη χρονολόγησή τους). Το 1770, το χωριό χτυπήθηκε από πανούκλα και σχεδόν οι μισοί από τους ντόπιους πέθαναν και θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους, στο νεκροταφείο γύρω από την εκκλησία της Γεννήσεως Θεοτόκου. Λόγω της ευκολίας με την οποία εξαπλώθηκε η ασθένεια, οι ιερείς δεν παρευρέθηκαν στις νεκρώσιμες ακολουθίες, τελώντας τις κηδείες. Λέγεται όμως ότι, εμφανίστηκε ο Άγιος Χαράλαμπος, στον οποίο προσευχήθηκαν οι χωριανοί ζητώντας την προστασία του. Κατόπιν, η πανούκλα τελείωσε.. Το 1818, Τούρκοι άνδρες, που κατοικούσαν στο Γαβαλοχώρι, κατέλαβαν τον ναό της Γεννήσεως της Θεοτόκου. Ο ιερέας, Αντώνιος Φρονιμάκης, σκότωσε τρεις από αυτούς, γεγονός που έβαλε τέλος στην κατοχή και εμπόδισε την εκκλησία από το να μετατραπεί σε τζαμί. Η μνήμη του ιερέα τιμήθηκε σε μια από τις ανοικοδομήσεις της εκκλησίας, που έγινε μεταξύ 1848 και 1887, όταν και χτίστηκε μια νέα πύλη, στο σημείο όπου βρισκόταν η παλιά. Επόμενες ανακαινίσεις περιλάμβαναν την κατασκευή του καμπαναριού. Όπως αναφέρθηκε, ο ναός του Αγίου Χαραλάμπους θεωρείται συνέχεια του ναού της Γεννήσεως της Θεοτόκου. Η χρονολογία κατά την οποία προστέθηκε είναι άγνωστη, αλλά πιθανότατα προστέθηκε λόγω του σημαντικού ρόλου που έπαιξε ο Άγιος. οι ντόπιοι έφεραν στο χωριό τους την Αγία Ζώνη της Παναγίας, που είχε μεταφερθεί από το Άγιο Όρος στο Ρέθυμνο, και έκαναν κύκλους στο χωριό κουβαλώντας την. Και σε αυτήν την περίπτωση τελείωσε η πανούκλα, με το θαύμα να αποδίδεται και στον Άγιο Χαράλαμπο και στην Παρθένο Μαρία.