Μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε κατάλληλα την πραγματικότητα μας. Ας δίνουμε σημασία σε στιγμές που μοιάζουν απλές, γιατί αυτές είναι που καθορίζουν την ουσία της ζωής μας, μέσω των σκέψεων, των παρατηρήσεων, ακόμα και της φαντασία μας όπως θα δούμε παρακάτω! Η αντίληψη είναι το παράθυρό μας προς τον κόσμο. Μέσα από τις αισθήσεις, την πηγή όλων μας σχεδόν των γνώσεων, αποκτάμε πρόσβαση στην πραγματικότητα, την δημιουργούμε σε νου και κόσμο! Πραγματικότητα είναι η κατάσταση των πραγμάτων όπως αυτά υπάρχουν και όχι όπως τα φανταζόμαστε, αν και η φαντασία παίζει μεγάλό ρόλο στην δημιουργία της, εάν αποκτήσει κανείς ενεργεία σε αυτήν, ή θα μπορούσαν να είναι. Στην πιο διευρυμένη του έννοια, ο όρος πραγματικότητα περιλαμβάνει όλα όσα υπάρχουν, είτε αυτά είναι παρατηρήσιμα, είτε όχι. Και αυτό γιατί δεν μπορούμε απόλυτα να συλλάβουμε όλες τις πλευρές που είναι άπειρές. Για αυτό το λόγο, η γνώση είναι δύναμη. Προσφέρει ακόμα μεγαλύτερες οπτικές παρατήρησης φαντασίας και ιδεών, μόνο αν έχουμε ξεφύγει από τον τρόπο συμβατής σκέψης και νόησης! Ο όρος φαινομενική πραγματικότητα αναφέρεται στην αντίληψη του κόσμου από ένα και μόνο άτομο, το προσωπικό του σύμπαν, που συνδέεται σε σημεία με το συλλογικό σύμπαν και αν έχουμε βρει τα σημεία σύνδεσης, τότε η σκέψη από ατομική, γίνεται συλλογική! Όπως είπα, για τον συλλογικό άνθρωπο, η φόρμα αυτή της πραγματικότητας, βασίζεται καθαρά στην προσωπική αντίληψη του. Αλλά και η προσωπική σου αντίληψή εξαρτάται από τις γνώσεις σου και την φαντασία σου! Από πολύ απλά πράγματα, όπως σχήματα, χρώματα κτλ. μέχρι σύνθετες έννοιες. Οι φαινομενολογικές πραγματικότητες πολλών ανθρώπων μπορούν να μοιάζουν ή να συμπίπτουν ή να είναι εντελώς διαφορετικές. Παράδειγμα: η εντύπωση ότι η Γη είναι στρογγυλή. Όταν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν στην αντίληψη ενός φαινομένου, τότε δημιουργείται μια κοινή σύμβαση για το φαινόμενο και την αίσθηση που δημιουργεί. Όταν αυτό συμβαίνει για ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων, τότε αναπτύσσεται η έννοια της αλήθειας, δηλαδή η κοινή σύμβαση ότι ένα φαινόμενο το αντιλαμβάνονται όλοι όμοια. Παράδειγμα: δύο διαφορετικά σύνολα μπορούν να έχουν διαφορετικές κοινές αλήθειες και εδώ κολλάει το ρητό ότι μία είναι η αλήθεια; ότι δεν υπάρχει μια αλήθεια! Οι μεν να λένε ότι ο ουρανός είναι γαλάζιος και οι δε ότι ο ουρανός είναι μπλε. Και τώρα σκεφτείτε τι σας λέει η κβαντική φυσική παρακαλώ! Ο νους εξηγεί και προτείνει, αλλά την τελική απόφαση την βγάζουμε εμείς ανάλογα με την γνώση και την φαντασίας μας (Η ΑΓΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΟΠΛΟ ΟΥΤΕ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ). Έτσι, πρέπει να καταλάβουμε την διαφορά ανάμεσα στον Παρατηρητή (σε εκείνον που παρατηρεί, δηλαδή εμείς) και στον Παρατηρούμενο (σε εκείνον που παρατηρείται, δηλαδή τον εξωτερικό κόσμο και το Εγώ μας, το Νου μας). Αυτή η σκέψη δείχνει πως το κβαντικό άλμα μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή και όχι μόνο στον κόσμο των ηλεκτρονίων, αλλά και στον ενεργειακό κβαντικό κόσμο του ανθρώπινου μυαλού! Ξέρετε τι είναι αυτό που δημιουργεί ένα Κβαντικό Άλμα; Η αυξημένη Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α. Είναι απόλυτα σαφές και επομένως όχι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι, όταν αρχίζει κάποιος να παρατηρεί τον εαυτό του σοβαρά (από την άποψη ότι δεν είναι Ένας αλλά Πολλοί), τότε αρχίζει πραγματικά τη δουλειά πάνω σε όλο αυτό το φορτίο. Ο θεωρητικός κβαντικός φυσικός Ρ. Φέϊνμαν υποστήριξε ότι εκείνοι που έχουν καταλάβει την παραπάνω θεωρία είναι πολύ περισσότεροι. Ωστόσο, ο ίδιος πρόσθεσε ότι «κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει πλήρως την κβαντομηχανική, επειδή αυτή εκτείνεται πέρα από τα όρια της ανθρώπινης λογικής». Εδώ αρχίζουν να περιπλέκονται τα πράγματα με τρόπο συναρπαστικό, φτάνοντας στην περίφημη διατύπωση του αστρονόμου Τζέημς Τζηνς, ο οποίος είπε πως: «Το σύμπαν πλέον αρχίζει να μοιάζει περισσότερο σαν μια τεράστια σκέψη παρά σαν μια μεγάλη μηχανή». Ένας μηχανισμός που πρέπει να νικήσετε είναι ότι “Ο παρατηρητής επηρεάζει το παρατηρούμενο γύρω του, με αποτέλεσμα η φύση να μας εμποδίζει να δούμε όλες τις πιθανές πραγματικότητες και να μας αφήνει μόνο με τη δική μας.” Αυτό που βλέπουμε κάθε φορά ως πραγματικότητα είναι το κομμάτι που μας επιτρέπουν οι προκαταλήψεις, οι ιδέες και οι εμπειρίες μας. Η θεωρία ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα άπειρο ον γίνεται όλο και πιο πραγματική τώρα (μα ποιος νομίζεις ότι είσαι; με ρωτάει ο εαυτός μου απέναντι και απαντά ο άλλος μου εαυτός, μα εγώ. Το έχω πει, ένας συλλογικός νους, ο ένας και οι πολλοί). Προικισμένοι με πλήρη προσαρμοστικότητα στο νευρικό μας σύστημα, έχουμε όλοι την επιλογή να υψώσουμε τα όρια ή να τα γκρεμίσουμε. Κάθε άνθρωπος συνεχώς κατασκευάζει μια εντυπωσιακή παράθεση σκέψεων, αναμνήσεων, επιθυμιών και αντικειμένων. Αυτά τα ερεθίσματα, που κυματίζουν μέσα στον ωκεανό της συνείδησης, γίνονται και η πραγματικότητά μας. Αν ξέραμε πώς να ελέγχουμε τη δημιουργία των ερεθισμάτων της διάνοιας, θα ήμασταν ικανοί όχι μόνο να δημιουργήσουμε νέους νευρώνες αλλά και οτιδήποτε άλλο! «Ό,τι βλέπουμε, γινόμαστε και ότι σκεφτούμε μπορεί να γίνει»: είναι μια αλήθεια που διαμορφώνει ολόκληρη τη φυσιολογία, περιλαμβανομένου και του εγκεφάλου. Ο παρατηρητής επιδρά στο παρατηρούμενο ΕΓΩ ΘΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ. Η αρχή του Χαϊζενμπεργκ είναι ότι δεν μπορούμε να ορίσουμε ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός σωματιδίου. Μπορούμε να μετρήσουμε είτε το ένα, είτε το άλλο. Κοινώς να κάνουμε την έννοια της επιλογής! Ο Γ. Βίγκνερ θεωρεί ότι όταν παρατηρούμε ένα σωματίδιο, επιδρούμε στην συμπεριφορά του. Η ποιότητα και η υλική υπόσταση όλων των αντικειμένων γύρω μας κατά κάποιο τρόπο δεν αυτοπροσδιορίζεται, αλλά καθορίζεται από το μυαλό το οποίο την αντιλαμβάνεται. Αυτό που συμβαίνει στ’ αλήθεια είναι ότι η πραγματικότητα ορίζεται από αυτόν που την παρατηρεί! Διότι, όταν ο κόσμος κοιτάει μόνο μέσω των ματιών του, πιστεύει ότι αυτό μόνο υπάρχει εκεί έξω. O Eugene Wigner πέρα από την συνεισφορά του στην κβαντομηχανική και πυρηνική φυσική, προβληματιζόταν πάντα με τα θεμέλια της κβαντικής θεωρίας. Υποστήριζε πως στην μελέτη του μικρόκοσμου υπεσέρχεται αλληλοεπιδρώντας και η συνείδηση του παρατηρητή. Η συνείδηση, όχι ως μια υπερβατική οντότητα (και ποιος σας είπε ότι δεν μπορούμε να έχουμε υπερβατική συνείδηση!), αλλά ως υλική πραγματικότητα που αλληλοεπιδρά με το παρατηρούμενο σύστημα. Για τον λόγο αυτό σχεδίασε ένα νοητικό πείραμα – είναι γνωστό ως «ο φίλος του Wigner» – για να διερευνήσει τον ρόλο της συνείδησης στη διαδικασία της κβαντικής μέτρησης (διάβασε την θεωρία Γάτα του Σρέντιγκερ) “…Το μεταφυσικά πραγματικό δε βρίσκεται στο χώρο πίσω από το εμπειρικά δεδομένο, αλλά εμπεριέχεται επίσης μέσα στο κέντρο του δεδομένου αυτού. Η φύση δεν είναι ούτε πυρήνας ούτε φλοιός, είναι όλα μαζί” μεχρι την στιγμή της επιλογής! Η γενική θεωρία της σχετικότητας λέγεται «γενική» διότι πριν από αυτήν, το 1905, ο Einstein (26 ετών τότε) διατύπωσε την ειδική θεωρία της σχετικότητας. Το σχετικό άρθρο του είχε τον τίτλο «Περί της ηλεκτροδυναμικής των κινουμένων σωμάτων». Με αφορμή τους νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού του Maxwell, ο Einstein έδειξε ότι όλες οι μετρήσεις του χώρου και του χρόνου εξαρτώνται από τη σχετική κίνηση του παρατηρητή ως προς το παρατηρούμενο σύστημα! Το τίμημα της πρώτης απόπειρας του Einstein για μια ενιαία θεώρηση των Νόμων της Φύσης ήταν η ολική ανατροπή της αντίληψής μας για το χώρο και το χρόνο. Το πείραμα των δύο σχισμών (γνωστό και ως πείραμα του Γιανγκ) είναι μια επίδειξη πως τα σωματίδια, είτε ύλης (πχ. Ηλεκτρόνια), είτε ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας (φωτόνια), εκδηλώνουν και σωματιδιακή και κυματική συμπεριφορά.. Στο πείραμα αυτό, κατά το οποίο τα σωματίδια αναγκάζονται να περάσουν μέσα από μια διάταξη με δύο λεπτές παράλληλες σχισμές που είναι πολύ κοντά η μία στην άλλη, παίζει σημαντικό ρόλο η παρατήρηση. Στην προσπάθειά του παρατηρητή να δει από ποια σχισμή περνά το κάθε σωματίδιο, αλλοιώνεται η συμπεριφορά που αυτά εμφανίζουν σε σχέση με όταν δεν τα παρατηρεί. Η προσπάθεια παρατήρησης τα κάνει να εκδηλώνουν ιδιότητες ύλης ενώ όταν δεν τα παρατηρεί εμφανίζουν κυματικές ιδιότητες. Όπλο είναι οι σκέψεις μας και ο τρόπος που παρατηρούμε λοιπόν, ή ακόμα και τι επιτρέπουμε να παρατηρήσουμε! Όσο πιο έντονα ένας άνθρωπος φαντάζεται κάτι, τόσο πιο πιθανό είναι να το πιστέψει ότι είναι αληθινό,αρκεί να έχει την ένεργεια όπως ειπαμε και πιο πάνω, διαπιστώνει νέα μελέτη ερευνητών του University College του Λονδίνου. Η Φαντασία είναι το εργαστήρι και το όπλο του ανθρώπινου νου, όπου παλιές ιδέες και εδραιωμένα στοιχεία ανασυγκροτούνται σε νέους συνδυασμούς και αποκτούν νέες χρήσεις. Και φυσικά μπορείς να παρατηρείς, σκέψου όσα είπα για την παρατήρηση και την δημιουργία της πραγματικότητας και συνδέσε τα με την φαντασία. Παρατήρησε σωστά και όπως πρέπει, ότι πρέπει μέσω της φαντασίας. Ξέρεις πως τα υλικά που θα χτίσεις τον συγκεκριμένο, κύριο σκοπό σου συναρμολογήθηκαν και συνδυάστηκαν στην φαντασία σου. Ξέρεις, επίσης, ότι η αυτοπεποίθηση, η πρωτοβουλία και η ηγεσία πρέπει να δημιουργηθούν στη φαντασία σου προτού γίνουν πραγματικότητα, γιατί στο εργαστήριο της φαντασίας του νού σου είναι που θα βάλεις σε λειτουργία την αρχική θέση σου πριν την επιλογή, για να δημιουργήσεις αυτές τις απαραίτητες ικανότητες. Στις αρχές του 2010 ήρθαν στην επιφάνεια τα αποτελέσματα ενός παράξενου πειράματος, που παρέμενε κρυφό. Το πείραμα πραγματοποιήθηκε το 1979 από την ίδια ψυχολόγο: Ένας αριθμός ηλικιωμένων χωρίστηκε σε δύο ομάδες και μεταφέρθηκε σε ένα απομονωμένο ησυχαστήριο έξω από τη Βοστώνη. Η πρώτη ομάδα διέμεινε σε ένα τεχνητό περιβάλλον, όπου ο χρόνος είχε γυρίσει μια εικοσαετία πίσω (στα 1959). Οι συμμετέχοντες καλούνταν, υποκρινόμενοι, να ενεργούν και να συζητούν σαν να ζούσαν την εποχή που ήταν 20 χρόνια νεότεροι. Μέσα στο καταφύγιό τους άκουγαν μουσική και έβλεπαν ταινίες της περιόδου εκείνης, μιλούσαν για τον Κάστρο, την Αβάνα και την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου της NASA. Μια εβδομάδα μετά η ομάδα των ηλικιωμένων που έζησε πάλι τον νεότερο εαυτό της ξανάνιωσε στην κυριολεξία. Τώρα κατανοείς πόσο δυνατή είναι άραγε η κινητήριος δύναμη της Φαντασίας; Η σύλληψη μίας ιδέας που είναι πηγαία και ευφάνταστη μας κάνει να αισθανόμαστε ότι έχουμε αποκτήσει φτερά για να πετάξουμε ψηλά. Στην αρχαιότητα, ο Πλάτων περιέγραψε πώς οι σκέψεις μας γίνονται πράγματα, όταν είπε ότι οι ιδέες γίνονται πράγματα μέσω της δύναμης μας. Τι νομίζετε ότι εννοούσε φίλοί μου; Είμαι και πάντοτε ήμουν ελεύθερος. Σε στιγμές που ένιωσα καταπιεσμένος, η αλήθεια ήταν ότι δεν θα αντάλλαξα την ελευθερία μου στον τρόπο σκέψης μου για ασφάλεια, αποδοχή ή αγάπη. Και αυτό είναι μια ελεύθερη επιλογή. Αν τώρα επιθυμώ να κάνω διαφορετικές επιλογές, είμαι ελεύθερος/η να τις κάνω!
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
