Υπάρχουν μυστικές στιγμές που στη σκέψη μου παίρνουν μορφή όλες εκείνες οι θεωρίες του παράξενου. Θα έλεγα πως τότε στο εσώτερο των σκέψεων μου γίνετε ένα νοητικό μπινγκ μπάνγκ, που γεννά εικόνες και αισθήματα που άλλοτε ανήκουν στους κόσμους της φρίκης και της απέχθειας και άλλοτε στους φανταστικούς κόσμους της ποίησης και της νοσταλγίας. Για τους θρύλους και τους μύθους που ο άνθρωπος της σύγχρονης τεχνολογίας προσπαθεί να ξεπεράσει ,όμως πίσω από κάθε θρύλο και ιστορία, κρύβετε και ένα κλειδί γνώσης! Ωστόσο ο αδαής άνθρωπος, προσπαθεί να τους ξεχάσει ως δεισιδαιμονία, αλλά ταυτόχρονα και να χάσει τα κλειδιά της πύλης της γνώσης. Βεβαία τα αισθήματα είναι πάντα ανάλογα με τις εσωτερικές πύλες που ανοίγουν ή ενεργοποιούνται από εσωτερικούς μηχανισμούς ή εξωτερικά ερεθίσματα. Φυσικά και είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι σε ένα τόσο αχανές και άπειρο σύμπαν ακόμα και η πιο παράξενη ιδέα μπορεί να πραγματοποιηθεί! Αυτό όμως δεν είναι κάτι νέο, ούτε είναι κάτι που δεν υποστηρίζει η κβαντική επιστήμη αλλά και ο εσωτερισμός! Μην περιμένετε έτοιμη τροφή, το έχω ξαναπεί μυστήριο υπάρχει παντού! Αρκεί να μπορείς να το κατανοήσεις και να το αντιληφθείς. Σαφέστατα ο ρόλος μου δεν είναι να μπω στα χωράφια της επιστήμης, ούτε του απόκρυφου, για την ώρα τουλάχιστον!
Ας επανέλθουμε λοιπόν στο αρχικό νοητικό παιχνίδι, που χάριν αυτού, το μυστήριο ντύνονταν στις σκέψεις μου με διάφορους παράξενους χιτώνες. Όταν το έφερνα οι σκέψεις μου μέσα σε δάση έπαιρναν μορφές ξωτικών, όταν στο νου μου περνούσα από τα τρίστρατα μετατρέπονταν στην σκοτεινή Εκάτη και τους ακόλουθούς της, ή ακόμα και τα ουρλιαχτά των παιδιών της νύχτας. Όμως το νοητικό παιχνίδι κάποτε τελειώνει. Βλέπετε υπάρχουν στιγμές που αφήνω στην άκρη το σκανταλιάρη πιτσιρίκο που υπάρχει μέσα μου και δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τον σκανταλιάρικο Λόκι. Για όσους αναρωτιέστε ποιος είναι ο Λόκι λέγετε και Λόκι Λαουφέιγιαρσον (Loki Laufeyjarson) είναι ο κατεργάρης θεός της Σκανδιναβικής μυθολογίας. Θεωρείται ο δημιουργός κάθε απάτης και του αστείου. Κάπως έτσι η πραγματικότητα ή πιο σωστά εκείνο το μουντό της πλοκάμι με άγγιξε, στερώντας μου την πλευρά της πολύχρωμης σκέψεις. Υπήρχαν όμως δύο συνδετικοί κρίκοι που ένωναν την ονειροπόληση με την ασπρόμαυρη πλευρά της πραγματικότητας. Ποιοι είναι αυτοί οι συνδετικοί κρίκοι;
Ο πρώτος έχει ήδη αναφερθεί όταν μιλούσα για την κβαντομηχανική, ο δεύτερος είναι η αφετηρία των ονείρων. Βλέπετε πάντα κάποιες καταστάσεις της πραγματικότητας, άρα πολλές (προσέξτε εδώ λέω πολλές, όχι όλες!) καταστάσεις του ονείρου μπορούσαν να αποτελέσουν αντιστρόφως καταστάσεις της πραγματικότητας. Μη με ρωτήσετε πώς και γιατί, γιατί έδωσα ήδη δύο κλειδιά γνώσης, πράγμα που κάνω μόνο αν είναι απαραίτητο! Ωστόσο ο αναγνώστης ας βάλει καλά στο μυαλό του ότι δεν θα προσφέρω έτοιμη γνώση, γιατί φροντίζω πάντα να διατηρώ την ισορροπία. Άλλωστε πολλά από τα μυστήρια υπάρχουν ακριβώς για τον ίδιο λόγο.
Προσωπικά πιστεύω, ότι κάθε τόπος, όπως και κάθε μυστήριο, κρύβει ένα κλειδί γνώσης που αυτό συνεπάγετε με περισσότερη δύναμη. Θα έλεγα ότι αυτός είναι και ένας ουσιαστικός λόγος της ύπαρξης των μυστηρίων. Όμως νομίζω ότι είναι η ώρα που πρέπει να γευτούμε το μεθυστικό κρασί της περιπέτειας, να μπούμε στα άδυτα μυστικά ενός μυστικού τόπου της Αττικής που δεν είναι άλλος από τον λόφο του Αρδηττού. Ποιο μυστικό μπορεί να κρύβει ένας τέτοιος τόπος είναι καθαρά ανάλογα το ποια πόρτα θα ανοίξετε και ποιο φρουρό θα προσπεράσετε .
ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ
Ο λόφος του Αρδηττού και η ευρύτερη περιοχή, θεωρείτε σημαντική και ταυτόχρονα ιερή, από την αρχαιότητα! Ανατολικά του λόφου, υπήρχε ο ναός του Παγκράτη Ηρακλή. Ένα αρκετά σημαντικό ιερό της περιοχής. Αλλά ο αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει ότι η λατρεία του Ηρακλή είχε να κάνει πολλές φορές και με τους αστερισμούς που διέπουν τον χώρο. Από αυτό το ιερό μάλιστα, πήρε και την ονομασία της και η περιοχή σήμερα. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι στους πρόποδες του λόφου υπήρχε το ιερό του Δευκαλίωνα τον 6ο αιώνα π.Χ. Στον ίδιο το λόφο τελούνταν τα σημαντικά μυστήρια της Ελευσίνας που ήταν γνωστά ως μικρά ελευσίνια μυστήρια, που ως στόχο είχαν την νευρική αντοχή των δοκίμων! Το 330 π.Χ. ο άρχοντας Λυκούργος διαλέγει να κτίσει εκεί το παναθηναϊκό στάδιο, το 140 μ.Χ ο Ηρώδης ο Αττικός ανακαινίζει το στάδιο με πεντελικό μάρμαρο, κάτι που πρέπει να δώσει σημασία είναι ότι και οι αθλητικοί αγώνες στην αρχαιότητα είχαν θρησκευτικό περιτύλιγμα, χωρίς να αναφέρω περισσότερα συνεχίζω. Επίσης, όποιος έβλεπε το στάδιο εκείνη την εποχή ήταν σαν να έβλεπε ένα κομμάτι Πεντέλης. Το 144μ.Χ. και πάλι ο Αττικός κτίζει το ιερό της τύχης στον λόφο… Επίσης, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σχετικά κοντά στο λόφο υπήρχε ο ναός της ουράνιας Αφροδίτης, ο ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος που ήταν περίπτερος ναός ιωνικού ρυθμού, κτισμένος το 448 π.Χ., ίσως από τον Καλλικράτη. Ομοιάζει με τον Ναό της Απτέρου Νίκης. Τον αναφέρουν ο Πλάτων και ο Παυσανίας. Τελούνταν ετήσιες θυσίες και γιορτές προς τιμή της θεάς, εκπληρώνοντας έτσι το τάμα των Αθηναίων για να την ευχαριστήσουν για τη νίκη τους στη Μάχη. Μετατράπηκε αργότερα σε χριστιανικό ναό με νεκροταφείο και διευρύνθηκε κατά τον 17ο αιώνα με τρούλο, ενώ ονομάστηκε «Παναγιά στην Πέτρα». Γκρεμίστηκε –μαζί με αρκετά άλλα μνημεία- κατά διαταγή του βοεβόδα (τούρκου κυβερνήτη) της Αθήνας, Χ. Α. Χασεκή. Ενώ υπήρχε και η κρήνη που το νερό της χρησιμοποιούνταν και για θρησκευτικούς σκοπούς! Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές πηγές που επιβίωσαν μέχρι σήμερα αποτελούν στις μέρες μας αγιάσματα. Ωστόσο αρκούσε και μόνο η ύπαρξη του νερού ώστε να θεωρηθεί ένας τόπος ιερός θα έλεγα ότι νερό και θρησκευτικότητα πάνε μαζί. Επίσης στον χώρο της ευρύτερης περιοχής υπήρχαν ιερά των νυμφών, του Παντός (η σπηλιά του Παντός με ανάγλυφη φιγούρα υπάρχει ακόμα και σήμερα).
Τέλος δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι στην θέση του ιερού της Αγίας Φωτεινής υπήρχε το ιερό της Εκάτης. Τώρα κάποιοι θα αναρωτιέστε τι δουλειά έχουν όλα τα παραπάνω, με την μυστηριώδες πλευρά του χώρου? Για εκείνους που δεν βλέπουν μέσα από τις λέξεις, θα έλεγα ότι αποτελούν απλώς επιγραμματικές λέξεις! Όμως και μόνο ότι ο χώρος συσσώρευε τόσα πολλά ιερά, αυτό από μόνο του, έκανε τον χώρο άξιο προσοχής και παρατήρησης. Γιατί μην ξεχνάμε πως τα αρχαία ιερά δεν κτίζονταν σε τυχαίους χώρους αλλά τις περισσότερες φορές ακολουθούσαν τους κανόνες της γεωδαισίας και τις αρχαιοαστρονομίας. Από την άλλη, και μόνο η συσσώρευση των όποιων πιστών με θρησκευτικό αίσθημα σε έναν χώρο παίζει πολύ σημαντικό γεγονός τόσο από πλευράς κβαντικής φυσικής όσο και από πνευματικής πλευράς. Ωστόσο δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι κάθε ναός αποτελεί μια κοσμική πύλη προς τον ουράνιο ή τον χθόνιο κόσμο ανάλογα το τι μυστήρια τελούνται. Επίσης το σημερινό όνομα Παγκράτη βγαίνει όπως είπαμε από το ευρύτερο όνομα του Παγκράτης Ηρακλή και η λέξη Παγκράτι σημαίνει παντοδύναμος…
ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ
Μέσα από το πέρασμα των αιώνων και την στάχτη της λησμονιάς γράφτηκε η μυστηριώδες και αθέατη για τα κοινά μάτια ιστορία του λόφου του Αρδηττού. Ιστορία από μαγικά τραγούδια και μυστικές θρυλικές αφηγήσεις, ίσως γιατί η ιστορία των κυνηγών του αθέατου που τολμούν να βλέπουν τον κόσμο πέρα από τις παρωπίδες και τις προκαταλήψεις. Αυτό φυσικά και δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να γευτούν και άλλοι το μεθυστικό κρασί του αγνώστου! Άλλωστε η ιστορία των χρόνων είναι μυστηριώδες και συμβατή μαζί εφόσον τόσο η μία πλευρά της όσο και η άλλη αποτελούνται από γεγονότα που καταγράφτηκαν από αυτόπτες μάρτυρες! Λοιπόν, τύχαινε εκείνο το διάστημα να είναι κάτοικος Παγκρατίου και λάτρης του μυστηρίου, σε μία από τις περιπλανήσεις του κοντά στο πηγάδι της τύχης, ήρθε αντιμέτωπος με δυο μαύρες τριχοειδής μπάλες. Η αρχική του εντύπωση, ήταν ότι είχε να κάνει με κουλουριασμένες γάτες, όταν όμως πλησίασε διαπίστωσε ότι μπροστά του είχε δύο ολοστρόγγυλες μαύρες τριχώδης σφαίρες που δεν θύμιζαν σε τίποτα με κάτι γνωστό από το ζωικό βασίλειο! Κάποιος με κάποιο τρόπο πάει να μαυρίσει η να ελέγξει έναν θετικό πόλο δύναμης Θεωρώντας ότι είναι κάτι τεχνητό και ψεύτικο, σήκωσε το πόδι του να τις κλωτσήσει. Αυτές τότε ανασηκώθηκαν στον αέρα, αιωρήθηκαν για λίγο και αμέσως ανέπτυξαν ιλιγγιώδες ταχύτητα και χάθηκαν μέσα σε στροβιλικές κινήσεις. Και όλα αυτά όχι κάποιο σκοτεινό βραδύ αλλά μέσα στο καταμεσήμερο. Φυσικά και θα αναρωτηθεί κάποιος, καλά παράξενα πράγματα μέσα στο καταμεσήμερο; Και εγώ γελώντας χαιρέκακα θα του θυμίσω, ότι η λαϊκή παράδοση, το καταμεσήμερο το θεωρούσε πάντα μεταίχμιο του ορατού με τον αόρατο κόσμο! Ο αδαής αναγνώστης, ας μην ξεχνάει τους μεσημεράδες της λαϊκής παράδοσης. Αν περιμένετε να σας δώσω μια λογική εξήγηση θα σας πω πως κάτι παρόμοιο έχω συνάντηση στον πραγματικό κόσμο μέσα σε κόμικς! Αναρωτιέστε όμως από πού προέρχονται οι κεντρικές ιδέες των κόμικς; Μα ένα μεγάλο μέρος τους από τους λάτρεις του παρελθόντος και την κάθε λαϊκή τοπική παράδοση του ίδιου του δημιουργού της.
Αφήνοντας τον χάρτινο και φανταστικό κόσμο στην ησυχία του και χωρίς να χρονοτριβώ συνεχίζω. Ένας από τους λαϊκούς τρόπους άμυνας που ο αναγνώστης θα βρει ως τεχνική αποτροπής των κακοποιών στοιχείων όπως νεράιδες-λουλούδες κ.λπ.
Προσωπικά πιστεύω πως αν ισχύει το παραπάνω η οντότητα που συνάντησε ο Κ. Β. δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τους κλασικούς λαϊκούς αράπηδες της παράδοσης. Για μένα ο φίλος μας είχε μια συνάντηση με την ίδια την άβυσσο, κατά πόσο όμως ο καθένας από εσάς έχει το κουράγιο να την περάσει ή να το βάλει στα πόδια είναι θέμα καθαρά προσωπικό.
ΝΕΡΑΙΔΕΣ, ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ
Ο λόφος φυσικά κρύβει και άλλα μυστικά που ανήκουν στην σφαίρα της παράδοσης και των θρύλων. Μια τέτοια ιστορία θέλει ο χώρος να συνδέεται με μία νεράιδα. Το περίεργο ίσως δεν είναι η ίδια η ύπαρξη της νεράιδας όπως θα περίμενε ο αναγνώστης, αλλά το πεδίο που παρουσιάζεται. Βλέπετε οι νεράιδες λειτουργούν συνήθως σε χώρους που έχουν σχέση με τη φύση σε αντίθεση με τη συγκριμένη νεράιδα όπου δείχνει να έχει ιδιαίτερη προτίμηση στον πολιτισμό, πράγμα που καταρρίπτει τον ίδιο τον κανόνα που θέλει το μυστηριακό να απέχει από τον πολιτισμό. Βέβαια οι κανόνες είναι σαν τους όρκους και τα αυγά σπάνε εύκολα. Προσπαθώντας λοιπόν, να βρω την αλήθεια, πίσω από τον μύθο της ύπαρξης της νεράιδας στο χώρο, εντόπισα καταστάσεις που με έκαναν να σκεφτώ ότι κάποια ψήγματα αλήθειας θα υπάρχουν πίσω από τον μύθο. Ναι ίσως οι νεράιδες να είναι για μικρά παιδία που πιστεύουν στα Χριστούγεννα και ότι ο Άγιος Βασίλης μπαίνει από την καμινάδα του τζακιού για να φέρει τα δώρα (κάποιος πρέπει να του πει του ανθρώπου ότι υπάρχουν και courier). Αλλά είπαμε ο γραφών διατηρεί το σκανταλιάρικο παιδί, όταν το απαιτούν οι καταστάσεις σε εγρήγορση και μπορεί να πιστεύει σε ντυμένους στα κόκκινα αγίους της coca cola, ωστόσο ως σκανταλιάρης συνεχίζει να πιστεύει σε εξίσου άλλα παράξενα πλάσματα που γιατί όχι παρουσιάζονται εδώ και αιώνες ντυμένα με το μανδύα της κάθε τοπικής παράδοσης. Άλλωστε, πάντα θεωρούσα ότι αυτοί που έχουν σκοτώσει το παιδί μέσα τους για χάριν της όποιας σκληρής και καθώς πρέπει ωριμότητας έχασαν μια πλευρά που μπορεί να αντιληφθεί την μαγευτική πλευρά της πραγματικότητας. Τα παιδία άλλωστε είναι το πάν η συνεχεία μας και η συνέχεια της ίδιας της Ζώης! Όποιος σας πει το αντίθετο θεωρήστε των εχθρό της ανθρωπότητα!
Μέσα στην αναζήτησή μου λοιπόν για μύθους και θρύλους στην περιοχή βρήκα μια αναφορά του Σπύρου Νάγου! Σημαντικού προσώπου της ελληνικής ιστορίας με πλούσιο συγγραφικό έργο πάνω στην αρχαιοελληνική ιδέα, αλλά και τέκτων, όπου μας αναφέρει στα χειρόγραφά του, που είναι γνωστά ως κάτοικος του σύμπαντος για την συνάντηση που είχε με μια ξένη, προς την δική μας πραγματικότητα, οντότητα που τη συνόδευε μία νύμφη. Θα αναρωτηθεί ο επίδοξος αντιρρησίας και θα μου πει τι δουλεία έχει η νύμφη με την νεράιδα; Και εγώ από μέρους μου θα απαντήσω στην ερώτησή σας λέγοντας ότι οι μοίρες, οι μούσες, οι νύμφες πήραν και φόρεσαν τον μανδύα νεράιδας κάτω από τα πιο νεότερα φώτα. Συμπτωματικά, στον λόφο του Αρδηττού λατρεύονταν οι μοίρες! Και πάλι εντελώς συμπωματικά ο κατάφυτος χώρος γύρω από την Αγία Φωτεινή και το σημείο που είναι γνωστό ως βραχονήσι θεωρούνταν από τους παλαιούς Αθηναίους στοιχειωμένος και νεραϊδότοπος. Όσο για το μυστηριώδες πλάσμα που συνάντησε ο Νάγος; Ο ερευνητής Θανάσης Βέμπος μας αναφέρει στο βιβλίο του «Πύλες του Αλλόκοσμου» εκδόσεις βερεττα μια μαρτυρία κατοίκων του Παγκρατίου που αντίκρισαν έναν ιπτάμενο άνδρα με γυαλιστερή στολή να προσγειώνεται στον λόφο. Ο μυστηριώδης κάτοικος του Σπύρου Ναγου; Ποιος ξέρει…πάντως ότι ήρθε ήρθε από τον ουρανό!
Τέλος, θα πρέπει να αναφέρω την μαρτυρία ενός φίλου που, μεταξύ αστείου και σοβαρού, μου ανέφερε ότι είδε ένα βραδύ να τρέχει μια νύφη, όπως μου την περιέγραψε, στα βάθη του λόφου. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι οι βόλτες το βραδύ στον λόφο απαγορεύονται δια νόμου. Ναι όλα αυτά στον σύγχρονο άνθρωπο της οχλαγωγίας μπορεί να αποτελούν δεισιδαιμονίες και θρύλοι μίας περασμένης εποχής αλλά να θυμίσω ότι εκείνες τις μακρινές εποχές που ο άνθρωπος ήταν πιο κοντά στο φυσικό και στοιχειακό βασίλειο ήταν πιο ευαισθητοποιημένος άρα ήταν πιο συνδεδεμένος, γιαυτό άμεσα επαφή με την φύση. συντονισμένος με την γύρω πραγματικότητα του, πείτε το όπως θέλετε, άλλωστε πολλές φορές βιώνουμε πράγματα που δεν χωρούν στις λέξεις,
ΓΥΡΩ ΧΩΡΟΙ
Όπως ήδη καταλάβατε ο Αρδηττός, αποτελεί έναν τόπο δύναμης από τους πιο ισχυρούς μέσα στην Αθήνα. Αυτό θα μπορούσε να δικαιολογήσει και τα όποια φαινόμενα και στην κοντινή σε αυτόν περιοχή. Αν φανταστούμε τον τόπο δύναμης ως ένα τόπο ατομικής έκρηξης τότε τα διάφορα παράξενα φαινόμενα ή θρύλοι και τα διάφορα πνευματικά σημάδια είναι τα ωστικά κύματα. Αναζητώντας στην πράξη την θεωρία για τα διάφορα φαινόμενα, ξεκίνησα από που άλλου, από την λαογραφία της περιοχής αλλά επισκεπτόμουν τακτικά και την γύρω περιοχή και τους λόφους.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκανε εντύπωση σε αυτές τις βόλτες ήταν η ονομασία της οδού Άγρα όπου παραπέμπει σε αρχαίες τελετές όπως έχουμε πει και πιο πάνω! Λίγα μέτρα πιο κάτω, υπάρχουν οι γνωστές σε όλους στήλες του Ολυμπίου Διός που είναι δεμένη με θρύλους και παραδόσεις, όπως ότι κρύβουν θησαυρούς ή σχετικές παραδόσεις με αράπηδες, πράγμα που πιστεύετε και για τους κίονες του Ολυμπίου. Επίσης υπήρχε η πίστη ότι αν πέσει μια στήλη ή οι στήλες θα βρει κακό τους κατοίκους της Αθήνας.
Ο θρύλος μας μιλάει για τον τούρκο πασά της Αθήνας που τόλμησε να γκρεμίσει μια κολώνα από το ιερό για να πάρει τα μάρμαρα ώστε να χτίσει το τζαμί της αγοράς, από εκείνη την στιγμή και έπειτα άρχισαν τις νύχτες να ακούγονται ουρλιαχτά και κλάματα ώσπου έχασε ο πασάς τη θέση του και φαρμακώθηκε. Θεϊκή τιμωρία του τυράννου άραγε? Βεβαία οι αράπηδες και τα στοιχειά ανήκουν σε μία άλλη εποχή άλλα η μαρτυρία του Κ. Β. με κάνει να πιστεύω πως απλός ζουν κάτω από άλλους μανδύες. Οι κλασικοί αράπηδες μπορεί σήμερα να λέγονται άνδρες με τα μαύρα, τα χαμοδράκια, άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα και τόσα αλλά που έχουν βαφτίσει με σύγχρονες ορολογίες. Έτσι λοιπόν και η λατρεία των κιόνων μπορεί να ανήκει και λέγεται σήμερα τέλεσμα ή σταύραρομα κατά την χριστιανική παράδοση,ψαξετε την ελληνικές παραδόσεις και9 πολλά χριστιανικά έθιμα των παππούδων μας μας δίνουν όπλα! όμως όλα αυτά επίσης στην λατρεία των ευεργετικών κιόνων και τα μαγικά κολονάκια της παράδοσης. Ο αναγνώστης ας ψάξει πάλι στις παραδόσεις και θα βρει εκατοντάδες σχετικές αναφορές για μαγικές κολόνες και ευεργετικά κολονάκια. Η λαογραφία φίλε αναγνώστη είναι ένα μαγικό κλειδί που αν μπει σε σωστή κλειδαριά μπορεί να άνοιξη τις πύλες της γνώσης.
Επίσης έτυχε να μου αναφερθεί η ύπαρξη ενός περίεργου και εγκαταλελειμμένου τότε οικήματος που βρίσκονταν στον πλαϊνό παράδρομο του λόφου του Αρδηττού, όπου το πίσω μέρος του επικοινωνούσε με τον Αρδηττό. Μάλιστα ένας από τους τρεις αποφάσισε να μου δείξει το σπίτι από κοντά. Μαζί μου ήταν ο Γ.Φ. λάτρης του μυστηρίου και από τους λίγους πραγματικά τολμηρούς που συνάντησα στο χώρο της έρευνας. Πλησιάζοντας στο σπίτι νιώσαμε να μας περιτριγυρίζει η αίσθηση ότι «κάτι» μας περίμενε. Ο χώρος είχε σύμβολα που προσωπικά θεωρώ δύσαν αρνητικότητα στον χώρο Ίσως έφταιγε η ορθάνοιχτη πόρτα του ερειπίου ή ίσως το υποσυνείδητο ή ακόμα και το αλάνθαστο ένστικτο της επιβίωσης, που γνωρίζει τα πάντα, ακολουθούσε αυτή την τακτική ώστε να μας προετοιμάσει για το συνειδητό σοκ που θα ακολουθούσε. Όπως και να έχει, πρώτος στο εσωτερικό πέρασε ο Γ. Φ, δεύτερος ακολούθησε ο οδηγός μας ο Δημήτρης – συγκρατώ μόνο το μικρό του όνομα – και τελευταίος πέρασα εγώ. Ξαφνικά ακούστηκε μία απειλητική και απόκοσμη φωνή που ήταν λες και έβγαινε από αρχαίο δράμα να μας διατάζει να φύγουμε από εκεί. Πραγματικά δεν ξέρω τι ήταν αλλά σίγουρα δεν ήταν ανθρώπινη… Και αυτό το λέω γιατί η φωνή έμοιαζε να μην έχει πίσω από την χροιά της τίποτα το οικείο και ανθρώπινο.
Άλλωστε όπως έμαθα αργότερα το οίκημα είχε κεράσει και άλλους φίλους και συνεργάτες το ποτό του μυστηρίου! Η επόμενή μας κίνηση; Μη γελιέστε δεν ήταν να το βάλουμε στα πόδια, αντίθετα περιμέναμε την αντίδραση αυτού που μας απείλησε. Που βρήκαμε το θάρρος; Θες η νεανική αφέλεια, θες ότι ψάχναμε κάτι πραγματικά μυστήριο…8θες να λειτουργούσαμε ακόμα και ασυνείδητα για την συν ανθρωπότητα! όπως και να είχε μείναμε εκεί περιμένοντας να αντικρίσουμε την απειλή. Μάταια όμως, όχι απλώς δεν μας συνέβη τίποτα αλλά ο Γ.Φ. άθελά του άρχισε την κατεδάφιση που ακολούθησε στο εσωτερικό του σπιτιού δύο χρόνια αργότερα, αφού όταν άρχισε να στηρίζεται σε ένα τοίχο αυτός κατέρρευσε. Χάριν αυτού του γεγονότος αποφασίσαμε να αποχωρίσουμε. Ωστόσο λίγες μέρες αργότερα, έτυχε να βρίσκομαι στη περιοχή μαζί με ένα φίλο και να ψάχνω κάποια υπόγεια περάσματα που άκουσα ότι είχαν παραμείνει ανοιχτά και ότι οδηγούσαν στα έγκατα του λόφου, μάλιστα είχα ανακαλύψει τα μόνα ανοιχτά ανοίγματα της περιοχής στην οδό Αναπαύσεως.
Σήμερα μπαζωμένα και κλειστά, οι αναζητητές του υπόγειου κόσμου ας μην χαρούν, δεν πήγα σε βάθος παρά μερικά μέτρα. Αλλά ας επανέλθουμε στο αινιγματικό σπίτι… Εδώ θα πρέπει να πω ότι το σπίτι που αναφέρω είναι άλλο από αυτό το σπίτι που ανέφερα σε άρθρο στο περιοδικό «Τρίτο Μάτι» τεύχος 146, ως το στοιχειωμένο σπίτι της Αθήνας που βρίσκονταν πάνω από τον ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδος και που σήμερα έχει κατεδαφιστεί. Και αναδείχτηκε επιτέλους το αρχαίο ιερό που υπάρχει .
Χωρίς να χρονοτριβώ με περαιτέρω σχόλια συνεχίζω! Καθώς είχαμε τελειώσει την αναζήτηση αποφάσισα να δείξω στο φίλο μου το σπίτι, χωρίς ωστόσο να του έχω διηγηθεί τίποτε ώστε να μην είναι προετοιμασμένος. Μπήκαμε στο στενό και περπατήσαμε λίγα βήματα όταν ο φίλος μου,. παραπονέθηκε πως αισθανόταν κάτι απειλητικό. Πριν προλάβω να σκαρφιστώ κάποια δικαιολογία η ορθάνοιχτη πόρτα μας περίμενε ήδη. Μπήκα ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά ενώ εκείνος με περίμενε έξω. Βγήκα και χωρίς να μιλήσω ξεκίνησα να προχωράω προς τα πίσω. Δεν είχα προλάβει όμως να κάνω μερικά βήματα, όταν άκουσα μέσα από το σπίτι έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Θεώρησα ότι γκρεμίστηκε πάλι κάποιος τοίχος. Αλλά ταυτόχρονα πετάχτηκαν καμιά δεκαριά γάτες φυλακές που φιλοξενούσε το κτίριο. Ίσως γιατί με το ένστικτό τους κατάλαβαν τι είχε συμβεί! Χωρίς δεύτερη σκέψη γύρισα προς το σπίτι όταν αντίκρισα κάτι που ξεπερνούσε τη λογική μας. Το οίκημα έστεκε εκεί, όπως κάθε φορά, αλλά η πόρτα που μόλις είχα περάσει πριν από λίγες στιγμές ήταν κλεισμένη λες από χρόνια, με μια σιδερένια αλυσίδα αλλά και ένα αυτοκόλλητο με το οδικό σήμα stop, αντικείμενα που νωρίτερα δεν υπήρχαν! Μπορεί εγώ να βλέπω το μυστήριο παντού, όμως συμβαίνει το ίδιο και με τον δεύτερο μαρτυρά, που είναι αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού; Ίσως επισκεφτήκαμε άθελά μας μία άλλη πραγματικότητα ή ίσως να πέσαμε θύματα μιας καλοστημένης φάρσας… Και για να γίνει κάτι τέτοιο ο χρόνος που θα χρειάζονταν δεν θα έφτανε στον φαρσέρ, όπως και ότι θα έπρεπε να ήταν κυριολεκτικά αόρατος ώστε να μην τον αντιληφθούν κάποιοι που χάριν στην έρευνα που έπρατταν πήγαν εκεί ψάχνοντας ακόμα και την λεπτομέρεια ώστε να μην τον αντιληφθούμε. Ποιος ξέρει πραγματικά!
Η απάντηση παραμένει χαμένη στις δίνες του χρόνου, καθώς σήμερα το σπίτι του Αρδηττού έχει ανακαινιστή και κλειστή αφήνοντας τα όποια μυστήρια για τους νέους του κατοίκους. Φυσικά ιστορίες υπάρχουν και για την οδός Άγρας, που μιλούν για ένα παλιό αρχοντικό που είναι στοιχειωμένο, δεν θα αναφέρω ούτε εδώ αριθμό του οικήματος για λόγους τακτικής. Υπήρχαν αναφορές και αστικοί θρύλοι για σκιές ανθρώπων στην οδό χωρίς φυσική παρουσία καθώς και για ανεξήγητους ήχους από καμπανάκια κυρίως τις νύχτες της ισημερίας. Όπως και να έχει ο λόφος και η γύρω περιοχή είναι ένα πάζλ θρύλων, μυστηρίων και λαογραφιών. Το ποτήρι του μυστηρίου έχει τοποθετηθεί στο τραπέζι από την αρχή του χρόνου, το αν ο κάθε επίδοξος αναζητητής της γνώσης θα απλώσει το χέρι να πιει από το την σωστή γνώσης είναι θέμα καθαρά προσωπικό, άλλωστε πάντα ήταν.
ΓΡΑΦΕΙ -ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑ
