Λένε πως ο νέος άνθρωπος, ζει μέσα από τα όνειρα και οδηγεί την ζωή του σε πράξεις και ανακαλύψεις, χάριν σε αυτά. Αντίθετα, οι πιο μεγάλοι άνθρωποι περνούν σε παρακμή, με αποτέλεσμα κάποτε να διαβούν το κατώφλι του θανάτου, λόγω ότι έχουν αφήσει τα όνειρα και έχουν αγκιστρωθεί στις αναμνήσεις. Ωστόσο εγώ, είμαι υποστηρικτής μιας άλλης θεώρησης που λέει ότι ο νέος άνθρωπος, απλώς προσπαθεί να χορτάσει την δίψα του από γνώσεις και εμπειρίες, σε αντίθεση με τον γηραιό που γνωρίζει πόσο θα πιεί και πότε. Όμως, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και οι δύο, έχουν ως στόχο να βρεθούν μπροστά στην κρήνη που θα δώσει ψήγματα ζωής, μέσω της πόσης του νερού της. Κάπως έτσι, ξεκινάει μία αναζήτηση, με την συνάντηση του νέου με τον παλαιό, που οδήγησε και τους δύο να στέκουν μπρος σε ένα από τα ξεχασμένα σημεία της πραγματικότητας. Βλέπετε, ο παλαιός γνώριζε το σημείο, ενώ ο νέος τις ιστορίες που το περιτριγύριζαν. Για μια στιγμή, εκείνη η καταραμένη αιώνια δίψα σταμάτησε. Ο τόπος, ήταν ένας μικρός λοφίσκος που είναι γνωστός ως λόφος ‘δεξαμενής’ και αποτελεί ένα αρχαίο υδραγωγείο του 4ου π. Χ αιώνα. Οι θρύλοι που περιβάλλουν το σπήλαιο-υδραγωγείο, θέλουν να συνδέεται με την σπηλιά του Σωκράτη, ενώ δεν λείπουν οι αναφορές που θέλουν εντός του, να κοιμούνται ή να έχουν ταφεί μυθικοί Βασιλιάδες. Διάφοροι μελετητές, το έχουν ταυτίσει λανθασμένα με τον τύμβο του Ολυμπιονίκη Κίμωνα. Ωστόσο, η αρχαιολογική υπηρεσία, δίνει την θέση του τύμβου κοντά στον Ναό του Λουμπαδιάρη στο Θησείο. Άλλοι πάλι θεωρούν, ότι είναι η εννεάκρουνος κρήνη. Στην πραγματικότητα, αποτελεί έναν από τους πολλούς ομβροδέκτες της περιοχής που ήταν γνωστοί ως ‘κοίλη’ στην αρχαιότητα. Εδώ φυσικά, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ονομασία προέρχεται από αρχαίο Δήμο και όχι από τις υποθέσεις των θεωριών που έχουν να κάνουν με την υπόγεια γη. Κατά την διάρκεια των Γερμανικών βομβαρδισμών, χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο, ενώ δεν θα πρέπει να απορρίψουμε και την χρήση του ως τόπο λατρείας, αφού ήταν σύνηθες οι κρήνες να ταυτίζονται με Θεότητες. Δυστυχώς σήμερα, ο χώρος βρίσκεται σε πλήρη εγκατάλειψη, παρόλο που συνδέεται άμεσα με τα υδραυλικά έργα της αρχαίας Αθήνας και έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός. Εντός των στοών, υπάρχουν ίχνη φωτιάς και μάλιστα κατά την περίοδο του 2007, όταν και χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία αστέγων, ξεκίνησε μια πυρκαγιά στο εσωτερικό του. Παρόλο το ιστορικό αυτό, ο χώρος σήμερα είναι κλεισμένος, γεμάτος από εύφλεκτες ύλες και σκουπίδια. Επίσης, ουδεμία αναρτημένη ταμπέλα υπάρχει, ώστε να καταδεικνύει ότι ο χώρος είναι αρχαιολογικός. Πάνω από την μεγάλη είσοδο, υπάρχει ένα μικρό φυσικό βαθούλωμα που πριν μερικά χρόνια, κάποιοι το είχαν ταυτίσει με είσοδο προς την υπόγεια γη. Η αλήθεια είναι, ότι το βάθος του δεν ξεπερνά το 1,20 μ. και ότι η λαμαρίνα είχε τοποθετηθεί, γιατί είχε αποτελέσει σκουπιδότοπο. Τώρα θα με ρωτήσετε, τι απέγινε εκείνη η παρέα του νέου και του παλαιού… Ίσως, χάθηκαν μαζί κάπου στα μονοπάτια του χρόνου, καθώς το πρώτο λυκόφως έκανε τα πρώτα του βήματα στην νύχτα. Αλλά ο βασιλιάς καθρέπτης, ξέρει ότι εμπρός του ο νέος και ο παλαιός έχουν το ίδιο πρόσωπο…!
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
