Η χρυσή πόλη της Μανόα αποτελεί έναν θρύλο των ινδιάνων της νοτίου Αμερικής, σύμφωνα με τον οποίο βαθιά μέσα στην ζούγκλα του Αμαζονίου υπάρχει μια πόλη-αν και άλλοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν περισσότερες-στην οποία αφθονεί ο χρυσός. Τα πάντα σε αυτήν, ακόμα και τα κουτάλια που τρώνε οι κάτοικοί της είναι κατασκευασμένα από χρυσό. Η πόλη κυβερνείται από έναν θρυλικό βασιλιά, που ονομάζεται Ελντοράντο (Eldorado) ή αλλιώς <<επιχρυσωμένος>>, καθώς το σώμα του είναι καλυμμένο με χρυσόσκονη, ενώ ό,τι φοράει πάνω του από τα ρούχα ως τα κοσμήματα του είναι φτιαγμένα από χρυσό. Από το όνομα αυτού του βασιλιά η χρυσή πόλη της Μανόα αποκαλείται και με μια μόνο λέξη ως Ελντοράντο. θρύλος του Ελντοράντο φαίνεται να γίνεται γνωστός στους Ισπανούς <<κατακτητές>> της καινούριας ηπείρου το 1535, από μια ινδιάνικη φυλή με το όνομα <<Μουίσκα>>. Οι Μουίσκα μιλούσαν για μια ιεροτελεστία που λάμβανε χώρα στη λίμνη Γκουαταβίτα μερικά χιλιόμετρα βόρεια της Μπογκοτά, σημερινής πρωτεύουσας της Κολομβίας. Η ιεροτελεστία αυτή γινόταν στα πλαίσια της ενθρόνισης ενός καινούριου βασιλιά. Σύμφωνα με την ιστορία των Μουίσκα, ο νέος βασιλιάς εμφανιζόταν στη λίμνη μπροστά στο κοινό του με σκοπό να κάνει θυσίες στο δαίμονα της λίμνης τον οποίο όλοι λάτρευαν σαν θεό τους. Κατά τη διάρκεια της τελετής φτιαχνόταν μια πλωτή σχεδία, πάνω στην οποία τοποθετούσαν ότι πολύτιμο είχαν. Στη συνέχεια έγδυναν τον υποψήφιο νέο βασιλιά και άλειφαν όλο το σώμα του με ένα είδος χρυσής σκόνης. Έπειτα τον τοποθετούσαν πάνω στη σχεδία και έβαζαν στα πόδια του χρυσό και άλλα πολύτιμα μέταλλα για να τα προσφέρει στον θεό τους. Στη σχεδία ακόμη κάθονταν 4 αρχηγοί της φυλής, οι οποίοι ήταν επίσης γυμνοί και μετέφεραν ο καθένας την προσφορά του. Καθώς η σχεδία άφηνε την ακτή της λίμνης με κατεύθυνση το κέντρο της, μια σημαία σηκωνόταν σαν σημάδι ησυχίας. Ο νέος βασιλιάς έκανε την προσφορά του στο θεό της λίμνης, ρίχνοντας όλο το χρυσάφι που είχε στα πόδια του στο κέντρο της λίμνης, ενώ το ίδιο έκαναν και οι 4 αρχηγοί που ήταν μαζί του. Με το τέλος αυτής της τελετής αναγνωριζόταν και επίσημα ο νέος βασιλιάς.Ο θρύλος των Μουίσκα αναμεμιγμένος με άλλους τοπικούς θρύλους για χαμένες πολιτείες, αποτέλεσε το εφαλτήριο για τους Ισπανούς για να ξεκινήσουν την αναζήτηση της Χρυσής Πόλης και του <<επιχρυσωμένου>> βασιλιά της. Το όνομα Ελντοράντο που αρχικά αναφερόταν στον <<επιχρυσωμένο>> βασιλιά της πόλης της Μανόα, χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια για να χαρακτηρίζει την ίδια την πόλη.
Πολλοί ήταν οι επίδοξοι ερευνητές που προσπάθησαν να βρούνε την χρυσή πόλη, άλλοι από αυτούς με ολιγομελείς ομάδες, άλλοι με ολόκληρους στρατούς, όλοι οδηγήθηκαν στην αποτυχία.Το μεγαλύτερο πρόβλημα για όλους αυτούς ήταν το να προσανατολιστούνε στην αχανή και ανεξερεύνητη ζούγκλα και να εντοπίσουν το πού ακριβώς μπορεί να βρίσκεται η πόλη της Μανόα. Η κατάσταση γινόταν ακόμα πιο δύσκολη, αν σκεφτεί κανείς ότι οι πληροφορίες τους βασίζονταν σε αρχαίους θρύλους και σε ιστορίες που άκουγαν από τους ντόπιους ινδιάνους που συναντούσαν στην πορεία τους.Η πρώτη σοβαρή ένδειξη σχετικά με την τοποθεσία της Μανόα, έγινε από τον Άγγλο Thomas Harriot το 1595, ο οποίος ζωγράφισε έναν χάρτη που έδειχνε την πόλη να βρίσκεται στην όχθη της λίμνης Parime. Θα μπορούσε αυτή η λίμνη να ήταν η λίμνη Γκουαταβίτα, όπου ο θρύλος των Μουίσκα ανέφερε ότι γινόταν η τελετουργική ενθρόνιση του καινούριου βασιλιά? Πάντως αργότερα η λίμνη Γκουαταβίτα αποστραγγίστηκε αρκετές φορές από διάφορους εξερευνητές, αλλά ποτέ δεν βρέθηκε χρυσάφι στον πυθμένα της.Έτσι κι αλλιώς όμως ο θρύλος των Μουίσκα είχε δημιουργήσει την πεποίθηση μεταξύ των εξερευνητών της Μανόα, ότι η χρυσή πόλη βρισκόταν κάπου κοντά ή ακόμα και στις όχθες μιας λίμνης ή ενός ποταμού.
Η πιο εμπεριστατωμένη έρευνα σχετικά με την υποτιθέμενη τοποθεσία της Μανόα, έγινε πρόσφατα από έναν Χιλιανό ερευνητή, τον Roland Stevenson.Σύμφωνα με τον Στήβενσον, οι πρώτοι εξερευνητές της Μανόα εξερεύνησαν την περιοχή που στις μέρες μας ονομάζεται Κολομβία, αλλά δεν έκαναν καμία αναφορά ότι η χρυσή πόλη βρισκόταν κοντά σε μια λίμνη. Η διαδρομή που ακολουθούσαν αυτοί οι εξερευνητές στα εδάφη της τωρινής Κολομβίας, ήταν πολύ μεγάλη, διασχίζοντας όλη τη βόρεια Βραζιλία, μέρος της Κολομβίας, περνούσε μέσα από την Ροράϊμα και τελείωνε στην ατλαντική ακτή της Αμάπα. Με την βοήθεια ιστορικών ερευνητών, αρχαιολόγων, ανθρωπολόγων και γεωλόγων, ο Στήβενσον ακολούθησε τα ίχνη αυτής της διαδρομής που πίστευε ότι ακολουθούσαν όλοι οι προγενέστεροι ερευνητές. Φτάνοντας στην πεδιάδα Ουαούπις στην περιοχή της Ροράϊμα, μια τεράστια έκταση που αποτελείται από πληθώρα λιμνών, ποταμών και παραπόταμων, ανακάλυψε ότι όλες οι κορυφές των λόφων που περικλείανε την πεδιάδα σχημάτιζαν μια ομοιόμορφη οριζόντια γραμμή σε ένα επίπεδο περίπου 120 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Κατά τον Στήβενσον η γραμμή αυτή αποτελούσε το επίπεδο που βρισκόταν το νερό μιας λίμνης, πριν αυτή εξαφανιστεί πριν από αρκετά χρόνια. Ο Στήβενσον είναι πεπεισμένος ότι αυτή ήταν η θρυλική λίμνη Parime. Βρισκόταν ανάμεσα στη Ροράϊμα και την Βρετανική Γουινέα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, η διάμετρός της πρέπει να ήταν 400 χιλιόμετρα και κάλυπτε μια έκταση 80000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ο Στήβενσον πίστευε ότι η θρυλική πόλη της Μανόα βρισκόταν κατά πάσα πιθανότητα στην περιοχή δυτικά της εξαφανισμένης λίμνης. Αυτή η διαπίστωση συμφωνεί και με τους πρώτους εξερευνητικούς χάρτες, όπως του Harriot, που δείχνουν ότι η Μανόα τοποθετείται στην όχθη της λίμνης πίσω από ένα νησί. Κατά τον Στήβενσον η πόλη έπρεπε να βρισκόταν δυτικά από αυτό το νησί που σήμερα ονομάζεται Maraca, σε ένα σημείο που πρέπει να ήταν και η εκβολή του ποταμού Ουραρικουέρα.
ΟΙ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΕΣ
Η Χρυσή πόλη της Μανόα έγινε με τα χρόνια ένα από τα θρυλικότερα μέρη στον κόσμο και η φήμη της μεγάλωνε καθώς οι αναζητητές της ποτέ δεν την ανακάλυπταν. Χιλιάδες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν μέσα στη ζούγκλα στο κυνήγι της Μανόα, κάποιοι αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους σε αυτόν το σκοπό, ενώ κάποιοι λίγοι που ισχυρίστηκαν ότι βρέθηκαν σε αυτήν ποτέ δεν έδωσαν επαρκή στοιχεία για το πού ακριβώς βρίσκεται.Όπως είπαμε η ιστορία για τη χρυσή πόλη της Μανόα έγινε για πρώτη φορά γνωστή στους Ισπανούς γύρω στο 1530. Από τότε αναρίθμητες εξερευνητικές αποστολές επιχείρησαν να διεισδύσουν στην απάτητη ζούγκλα και να λύσουν το μυστήριο. Ο πρώτος εξερευνητής που αποπειράθηκε να ανακαλύψει την Μανόα φέρετε πως ήταν ο Antonio de Herrare, ο οποίος όμως εξαφανίστηκε μέσα στην ζούγκλα και κανείς δεν ξανάκουσε νέα του.Η επόμενη εξερευνητική αποστολή οργανώθηκε το 1539 από τον Ισπανό Gonzalo Ximenes de Quesade. Είχε μαζί του 300 Ισπανούς στρατιώτες, 500 ινδιάνους και έναν μεγάλο όγκο προμηθειών. Ο Quesade σε αντίθεση με τον Herrare κατάφερε να επιστρέψει πίσω στον πολιτισμό, χωρίς φυσικά να έχει βρει την χαμένη πόλη, ενώ από τους 800 ανθρώπους που είχε δίπλα του όταν ξεκίνησε, επέστρεψαν μαζί του μόνο οι 15.Ένας από τους σημαντικότερους εξερευνητές της Μανόα ήταν ο Don Antonio de Berrio. O de Berrio ήταν ένας επαγγελματίας στρατιώτης που είχε υπηρετήσει για αρκετά χρόνια στις στρατιές του βασιλιά Κάρολου του 5ού και Φιλίππου του 2ού στην Ευρώπη. Το 1579 ο θείος της γυναίκας του πέθανε και τους άφησε την περιουσία του. Ο θείος δεν ήταν άλλος από τον Gonzalo Ximenes de Quesade. Έτσι ο de Berrio εγκατέλειψε σύντομα το στρατό και αναχώρησε με την γυναίκα του για τις Αντίλλες, όπου έφτασε το 1581 για να ζήσει μια ήρεμη ζωή, απολαμβάνοντας τα πλούτη που είχε κληρονομήσει από τον Quesade. Όμως γρήγορα θα απογοητευόταν, καθώς ο Quesade είχε βάλει μια ρήτρα στη διαθήκη του, σύμφωνα με την οποία ο κληρονόμος του θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει μέρος της περιουσίας του για να χρηματοδοτήσει την αναζήτηση της πόλης της Μανόα. Έτσι ο de Berrio ξεκίνησε να προετοιμάζεται για μια επίπονη εξόρμηση μέσα στο άγνωστο.
Η πρώτη του εκστρατεία κράτησε 17 μήνες, κατά την διάρκεια των οποίων έφτασε τον ποταμό Ορινόκο και τον διέσχισε, φτάνοντας στα βουνά που βρίσκονταν πέρα από τον ποταμό. Εκεί συνάντησε κάποιους Ινδιάνους, από τους οποίους πληροφορήθηκε για μια φυλή που είχε έρθει από τα δυτικά και ζούσε πλουσιοπάροχα σε μια πόλη κοντά σε μια λίμνη που περιστοιχιζόταν από βουνά.Η περιγραφή αυτή ταίριαζε απόλυτα με όλα τα στοιχεία που υπήρχαν για τον θρύλο της Μανόα. Ο de Berrio ήταν πλέον βέβαιος ότι βρισκόταν πολύ κοντά στην ανακάλυψη του θρυλικού el Dorado και της χρυσής του πόλης. Το 1584 ξεκίνησε την δεύτερη εκστρατεία του, που έλαβε τέλος το 1588. Κατά την διάρκεια της οι Ινδιάνοι του μίλησαν για μια μεγάλη λίμνη που βρισκόταν στα δυτικά, μετά τον ποταμό Ορινόκο. Όμως και η δεύτερη προσπάθειά του δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.Στην τρίτη του εκστρατεία πήρε μαζί του και το γιο του Φερνάντο. Αυτή τη φορά ακολούθησε τον ποταμό Καπαναπάρο κατευθυνόμενος προς τη Γουινέα, και στην συνέχεια εξερεύνησε τους ποταμούς Βεντουάρι, Παρουσίτο και Κουσιβέρο. Εδώ άκουσε ιστορίες για μια μεγάλη λίμνη που ονομαζόταν Παρίμα, με μια μεγάλη πόλη στις όχθες της. Η λίμνη αυτή σύμφωνα με τις πληροφορίες του βρισκόταν κοντά στον ποταμό Καρόνι, έναν παραπόταμο του Ορινόκο. Η τρίτη του προσπάθεια τελείωσε άδοξα, όταν μια τοπική φυλή απείλησε την διάλυση ολόκληρης της ομάδας του και έτσι το 1590 επέστρεψε στη βάση του, αποφασισμένος να σχεδιάσει την επόμενη αποστολή του με πολύ μεγαλύτερη προσοχή και οργάνωση. Τον Απρίλη του 1593 έστειλε έναν από τους υπαρχηγούς του, τον de Verra μαζί με 35 στρατιώτες στον ποταμό Ορινόκο, για να συνάψει σχέσεις με τους Ινδιάνους της περιοχής. Στη συνέχεια έστειλε τον γιο του Φερνάντο στη νέα Γρανάδα, για να αναζητήσει νέες ενισχύσεις για την προετοιμασία της τέταρτης εκστρατείας,Η τέταρτη εκστρατεία του de Berrio ξεκίνησε το 1596. Με τις πρόσθετες ενισχύσεις που έφτασαν από την Ισπανία είχε υπό τις διαταγές του 470 άντρες. Προορισμός ήταν ο ποταμός Καρόνι, κάπου στις όχθες του οποίου ήταν πεπεισμένος ότι βρισκόταν η Μανόα. Όμως τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα είχε σχεδιάσει, καθώς 350 άντρες σκοτώθηκαν από επιθέσεις ιθαγενών, ενώ όσοι απέμειναν αποδεκατίστηκαν από την πείνα και την πανούκλα.Ένας ακόμη εξερευνητής που πίστευε σθεναρά στην ύπαρξη της Μανόα, ήταν ο Άγγλος Sir Walter Raleigh, επιχειρηματίας, ερευνητής, με στρατιωτική εμπειρία και αγαπημένος της βασίλισσας Ελισάβετ. Το ενδιαφέρον του Raleigh για την Μανόα ξεκίνησε όταν έπεσε στα χέρια του μια αναφορά του Antonio de Berrio προς τον βασιλιά Φίλιππο, η οποία περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια ό,τι είχε ανακαλύψει ο de Berrio σχετικά με τη Μανόα. Αυτό έδωσε την ιδέα στον Raleigh ότι αφού οι Ισπανοί δεν είχαν ανακαλύψει ακόμα τη χρυσή πόλη, αν οι Άγγλοι την ανακάλυπταν πρώτοι θα συνέπρατταν συμμαχία με τους κατοίκους της Μανόα με σκοπό την δημιουργία μιας αγγλικής αποικίας στην περιοχή και την τελική επικράτηση επί των Ισπανών. Η ιδέα άρεσε στην βασίλισσα Ελισάβετ-ορκισμένη εχθρό τον Ισπανών-και έτσι ο Raleigh οργάνωσε την πρώτη του εκστρατεία. Πρώτα σταμάτησε στον Τρινιτάντ όπου επιτέθηκε στην καινούρια ισπανική αποικία, συλλαμβάνοντας τον κυβερνήτη της Antonio de Berrio. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς τον ποταμό Ορινόκο για να ξεκινήσει την αναζήτηση της Μανόα. Ο Raleigh μαζί με τους υπαρχηγούς του και άλλους 40 άντρες χρησιμοποίησαν μικρές βάρκες για την εξερεύνηση του ποταμού. Για αρκετές εβδομάδες υπέφεραν μέσα στη ζούγκλα, ώσπου συνάντησαν μια φυλή ινδιάνων που τους μίλησε για ένα χρυσό ορυχείο, σε απόσταση 4 περίπου ημερών κατά μήκος του ποταμού. Ο Raleigh ακολούθησε αυτήν την πορεία προς το ορυχείο αλλά τελικά δεν το βρήκε. Καθώς έκρινε ότι η ομάδα του δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένη για να συνεχίσει την πορεία, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην Αγγλία αφήνοντας μαζί με τους ινδιάνους 2 συνεργάτες του, προκειμένου να μάθουν την γλώσσα και να σχεδιάσουν ένα χάρτη της ευρύτερης περιοχής. Το 1596 ο Raleigh έστειλε τον υπαρχηγό του Lawrence Keymis πίσω στην Γουινέα, για να εξερευνήσει την περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Αμαζόνιο και Ορινόκο. Στην πορεία του ο Keymis επισκέφθηκε συνολικά 52 παραπόταμους. Στην αναφορά του προς τον Raleigh υποστήριξε ότι θα μπορούσε να προσεγγίσει την πόλη της Μανόα, είτε από τον ποταμό Εσεκουίμπο είτε από τον ποταμό Κορεντίν. Επίσης ανέφερε ότι η Μανόα πιθανότατα βρισκόταν κοντά σε μια λίμνη με το όνομα Παρίμα.Το 1603 ο Raleigh κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε συνομωσία για την δολοφονία του βασιλιά Τζέϊμς και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 13 ετών. Αποφυλακίστηκε το 1617 και κατάφερε να πείσει τον βασιλιά να τον αφήσει να επιστρέψει στη Γουινέα για να αναζητήσει για δεύτερη φορά την Μανόα. Ο Raleigh με τις ευλογίες του βασιλιά απέπλευσε από την Αγγλία με 14 πλοία και 500 άντρες και αγκυροβόλησε στις εκβολές του Ορινόκο. Παράλληλα έστειλε για μια ακόμη φορά τον Keymis για να συναντήσει την φυλή των Ινδιάνων, που στην προηγούμενη εξερεύνησή του , του είχαν δώσει πληροφορίες για τη Μανόα. Αυτή τη φορά οι Ινδιάνοι μίλησαν στον Keymis για ένα πλούσιο σε χρυσό ορυχείο, σε κατεύθυνση αντίθετη με τη ροή του ποταμού, αλλά δεν μπόρεσε να μάθει τίποτα περισσότερο σχετικά με τη Χρυσή Πόλη. Όμως οι Ισπανοί είχαν ενισχύσει τις δυνάμεις τους κατά μήκος του Ορινόκο και στη μάχη με τους άντρες του Κeymis, ο γιος του Raleigh σκοτώθηκε.Απογοητευμένος από την εξέλιξη ο Raleigh τερμάτισε άδοξα και την δεύτερη εκστρατεία του για το ΄΄όνειρο’’ της Μανόα, χωρίς φυσικά κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα.Ο συνταγματάρχης Percy Harrison Fawcett αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο πάνω στο θέμα της αναζήτησης της χρυσής πόλης της Μανόα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που παράτησε την ήσυχη και εξασφαλισμένη ζωή του, προκειμένου να αναζητήσει ένα άπιαστο όνειρο. Πίστευε ότι στις χαμένες πολιτείες της ζούγκλας του Αμαζόνιου βρίσκονταν κρυμμένα πολλά από τα μυστικά της ίδιας της ύπαρξης της ανθρωπότητας. Όμως τελικά πλήρωσε το όνειρό του με την ίδια του τη ζωή.Όλα ξεκίνησαν το 1906, όταν ο Fawcett στάλθηκε από την βασιλική γεωγραφική εταιρία του Λονδίνου να οριοθετήσει τα σύνορα στη ζώνη εκμετάλλευσης ελαστικού, που ήταν αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα σε Περού, Βραζιλία και Βολιβία. Το 1908 ξεκίνησε με προορισμό το Μπουένος Αύρες για να αναλάβει μια νέα οριοθέτηση συνόρων στην περιοχή του Ρίο Παραγουάη. Έτσι θα ερχόταν σε επαφή με πραγματικά ανεξερεύνητες περιοχές της ζούγκλας. Στο ταξίδι του άκουσε για τους λευκούς Ινδιάνους που ζούσαν κοντά στα χαμένα ορυχεία του Μαρτιρίος. Κάπου εδώ είχε αρχίσει να δημιουργείται μέσα στο μυαλό του ο σπόρος της αρχαιολογικής έρευνας. Παράλληλα στο ίδιο ταξίδι διάφορες ινδιάνικες φυλές της ζούγκλας του ανέφεραν την ύπαρξη αρχαίων πόλεων στις ανεξερεύνητες περιοχές της ζούγκλας μετά τον ποταμό Χήθ.
Μετά την παραίτησή του από την βασιλική γεωγραφική εταιρεία, πήρε την απόφαση να ασχοληθεί αποκλειστικά με τις εξερευνήσεις. Στη νέα αποστολή που θα οργάνωνε αυτή τη φορά αποκλειστικά ο ίδιος, είχε σαν στόχο να προσεγγίσει την περιοχή των άγνωστων πόλεων από την μεριά της Μπάχια και τη ζώνη του ποταμού Γκονγκούγκυ. Τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η περιοχή των Ινδιάνων ΄΄Παταγιόζ’’ γιατί σε αυτήν είχαν βρεθεί αρχαία κεραμικά αντικείμενα, επιγραφές χαραγμένες πάνω σε πλάκες και μια λαβή από ένα ασημένιο ξίφος. Επίσης στην Μπάχια άκουσε πολλές ιστορίες για ντόπιους που χάθηκαν στην ζούγκλα και βρέθηκαν σε ερειπωμένες πόλεις, περιτριγυρισμένες από τοίχοι και αψιδωτές πύλες.Επί 3 μήνες ο Fawcett περιπλανήθηκε μόνος του στη ζούγκλα της Μπάχια και του ποταμού Γκονγκούγκυ. Σκοπός του ήταν να ανακαλύψει τα περάσματα που οδηγούν στις χαμένες πολιτείες και στη συνέχεια να επιστρέψει με μια μεγαλύτερη αποστολή για να τις εξερευνήσει. Τελικά ανακάλυψε 3 διαφορετικές διαδρομές που πίστευε ότι θα τον έφερναν κοντά στη χρυσή πόλη της Μανόα ή και σε άλλες χαμένες πόλεις αν υπήρχαν. Ο Fawcett ήταν βέβαιος ότι η Μανόα υπήρχε κάπου μέσα στη ζούγκλα και κατοικούταν από πολιτισμένους κατοίκους, κληρονόμους της προαιώνιας πολιτιστικής παράδοσης της Βραζιλίας.Το 1925 ο Fawcett ήταν έτοιμος να ξεκινήσει την τελική του αποστολή για να βρει την χρυσή πόλη της Μανόα. Η διαδρομή που θα ακολουθούσε είναι η παρακάτω: ΄΄θα ξεκινούσε από την κατασκήνωση του νεκρού αλόγου στις 11,43 μοίρες νότιο πλάτος, 54,35 μοίρες δυτικό μήκος και θα προχωρούσε βορειοδυτικά. Πέρα από τον ποταμό Σινγκού θα ακολουθούσε κατεύθυνση προς την όχθη του ποταμού Αραγκουάγια και μετά θα πήγαινε βόρεια ανάμεσα σε 9 και 10 μοίρες νότιου πλάτους. Ύστερα θα προχωρούσε προς τη Σάντα Μαρία ντο Αραγκουάγια και από εκεί θα ακολουθούσε το μονοπάτι του Ρίο Τοκαντίνς. Ανάμεσα στις 10,30 και 11 μοίρες πλάτους, είναι μια περιοχή με ψηλά βουνά άγνωστη και ανεξερεύνητη. Σύμφωνά με τον Fawcett στη συγκεκριμένη περιοχή υπήρχαν πόλεις, κατοικημένες από άγριους κατοίκους με λεπτά χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια θα προχωρούσε προς τον ποταμό Ρίο Σαούν Φρανσίσκο και λίγο πριν συναντήσει το ποτάμι κοντά στη θέση τσίκε-τσίκε, θα έστριβε αριστερά για βρει μπροστά του τη μυθική πόλη της Μανόα, η οποία βρισκόταν στις 11,30 μοίρες νότιο πλάτος και 13,40 μοίρες δυτικό μήκος.’’Αυτή ήταν η διαδρομή που ακολούθησε ο Fawcett και η οποία πίστευε ότι θα τον οδηγούσε στη Μανόα. Όταν ο γιος του Μπράϊαν έδειξε αργότερα τη διαδρομή που θα ακολουθούσε ο πατέρας του σε έμπειρους εξερευνητές στη Βραζιλία, του είπαν ότι ήταν απλά ανέφικτη. Για αυτό ίσως ο Fawcett δεν γύρισε ποτέ ξανά πίσω.
ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
Είδαμε έως τώρα ότι πολλοί ξεκίνησαν για να βρούνε την μυθική πόλη της Μανόα, αλλά όλοι αποτύχανε. Τελικά υπήρξε κάποιος ή κάποιοι που να πάτησαν το πόδι τους, που να είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τη χρυσή πόλη??.....Ο Juan Martinez ήταν ο μοναδικός επιζώντας μιας εκστρατείας που ξεκίνησε το 1530 υπό τον Don Pedro Malaver da Silva. Ο Martinez αιχμαλωτίστηκε από τους Ινδιάνους και έζησε μαζί τους στην περιοχή του ποταμού Καρόνι για 10 χρόνια. Μετά δραπέτευσε και ακολουθώντας τον ποταμό Εσεκουίμπο, κατάφερε να βρεθεί στο νησί Μαργαρίτα στις ακτές της Βενεζουέλας όπου διηγήθηκε στους κατοίκους ότι τα 10 αυτά χρόνια που ήταν αιχμάλωτος ζούσε στη πόλη της Μανόα.Σύμφωνα πάντα με τον Martinez, οι Ινδιάνοι αφού τον αιχμαλώτισαν του έκλεισαν τα μάτια και μετά από μια πορεία 4 ημερών τον έφεραν στην πόλη τους. Αμέσως του ελευθέρωσαν τα μάτια και έμεινε κατάπληκτος από αυτό που έβλεπε μπροστά του. Παντού υπήρχαν σπίτια φτιαγμένα από χρυσό και πολύτιμες πέτρες. Για μια ολόκληρη μέρα οι κάτοικοι τον ξεναγούσαν στην πόλη, η οποία ήταν χτισμένη στις όχθες μιας λίμνης με το όνομα Παρίμα, ώσπου έφτασαν στο παλάτι του βασιλιά El Dorado. Ο βασιλιάς διέταξε να του φέρονται καλά, αλλά του απαγόρευσε να φύγει από την πόλη η οποία ονομαζόταν Μανόα. Ο El Dorado έκανε μπάνιο σε σκόνη χρυσού, ενώ το σώμα του αλειφόταν με μυρωδάτα μπαχαρικά και βότανα κάθε μέρα. Μετά από αρκετούς μήνες ο Martinez παρακάλεσε το βασιλιά να γυρίσει πίσω. Αρχικά ο El Dorado αρνήθηκε αλλά τελικά πείστηκε να αφήσει τον Martinez να επιστρέψει. Του έδωσε δώρα και χρυσό, καθώς και χάρτες που θα τον οδηγούσαν στον ποταμό Ορινόκο, αλλά τον προειδοποίησε να μην αναφέρει πουθενά όσα είδε στην πόλη της Μανόα. Τελικά, αν και δέχτηκε επίθεση στη ζούγκλα από κανίβαλους, ο Martinez κατάφερε να φτάσει στο νησάκι Μαργαρίτα.Κανείς δεν έμαθε αν η ιστορία του Martinez ήταν αληθινή. Μπορεί να την έβγαλε από το μυαλό του για να κερδίσει δόξα και φήμη, ξέροντας ότι εκείνη την εποχή πολλοί εξερευνητές έψαχναν την Μανόα. Πάντως οι περιγραφές του σχετικά με την Μανόα και τον El Dorado ταιριάζουν απόλυτα με τα όσα διηγούνταν κατά καιρούς οι ιθαγενείς τις ζούγκλας στους διάφορους εξερευνητές. Πάνω από όλα όμως ένα είναι σίγουρο: η ιστορία του Martinez έδωσε μεγαλύτερη δύναμη στο θρύλο της Μανόα και οδήγησε ακόμα περισσότερους εξερευνητές να ψάξουν για αυτήν.Ένας ακόμη εξερευνητής που ισχυρίστηκε ότι βρέθηκε στη πόλη της Μανόα ήταν ένας τυχοδιώκτης από το Μίνας Ζηράϊς, με το ψευδόνυμο Φρανσίσκο Ραπόζο. Ο Ραπόζο ξεκίνησε το 1743 για να βρει τα φημισμένα χρυσά ορυχεία του Μουριμπέκα, αλλά εντελώς τυχαία ανακάλυψε μια άγνωστη πόλη. Σύμφωνα με την περιγραφή του, η άγνωστη πόλη ήταν ακατοίκητη και περιτριγυριζόταν από μεγάλα τοίχοι. Στο εσωτερικό της αποτελούταν από μισογκρεμισμένα κτίρια, φτιαγμένα από πέτρες μεγάλες κομμένες με απίστευτη ακρίβεια. Σε κάποιες από αυτές τις πέτρες υπήρχαν γράμματα που κατά τον Ραπόζο δεν ανταποκρίνονταν σε καμία γραφή της εποχής, καθώς και παραστάσεις κάποιων παράξενων όντων που έμοιαζαν με δαίμονες. Η πόλη βρισκόταν δίπλα σε ένα ποτάμι το οποίο κυλούσε από βορειοδυτικά και χυνόταν μέσα σε ένα δάσος. Οι άντρες του Ραπόζο εγκαταστάθηκαν μέσα στην πόλη. Το ενδιαφέρον του μεγάλωσε όταν ανακάλυψε ένα χρυσό νόμισμα μέσα στα ερείπια. Παραμένει άγνωστο ή τουλάχιστον δεν αναφέρει κάτι ο Ραπόζο, αν ανακάλυψε μεγάλες ποσότητες χρυσού μέσα στην πόλη, όμως αποφάσισε να ξαναγυρίσει με μια μεγαλύτερη ομάδα για να την εξερευνήσει καλύτερα.Αν και τελικά ποτέ ο Ραπόζο δεν επέστρεψε στην ερειπωμένη πολιτεία, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι επισκέφτηκε μετά από σχεδόν 2 αιώνες την πόλη που ισχυρίζεται ότι είχε ζήσει ο Martinez. Μόνο που τώρα κυριαρχούσαν η ερήμωση και η εγκατάλειψη, σε αντίθεση με την ακμή και τον πλούτο που συνάντησε ο Martinez.Είδαμε ως τώρα το πώς η χρυσή πόλη της Μανόα έγινε το ΄΄ιερό δισκοπότηρο’’ εκατοντάδων ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να την ανακαλύψουν. Πολλοί πλησίασαν, άλλοι ισχυρίστηκαν ότι έφτασαν, αλλά κανείς δεν έδωσε ποτέ μια αξιόπιστη απόδειξη για το που βρίσκεται η θρυλική Μανόα. Έτσι τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα: αποτελεί η χρυσή πόλη της Μανόα μια υπαρκτή απόδειξη της ύπαρξης ενός χαμένου εξελιγμένου πολιτισμού στα βάθη της ζούγκλας, ή μήπως πρόκειται για ένα καλά στημένο παραμύθι από τα μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη, που το 15ό και 16ό αιώνα είχαν σαν στόχο να εισβάλλουν στην ανεξερεύνητη τότε νότια Αμερική και να αναπτύξουν εκεί εμπορικές δραστηριότητες??.... Πράγματι η ύπαρξη ενός <<χρυσού μύθου>> που ποτέ δεν εκπληρωνόταν αλλά πάντα βρισκόταν κοντά στην επίτευξη του, έδινε το τέλειο άλλοθι στους ευρωπαίους να αποικίσουν τη νότια Αμερική. Έτσι στα τέλη του 16ού αιώνα, βρετανοί, γάλλοι, ισπανοί και γερμανοί είχαν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους για τη νότια Αμερική, επειδή είχαν ακούσει ιστορίες για την χρυσή πόλη της Μανόα. Τελικά ποτέ δεν βρήκαν τη Μανόα, αλλά όλοι τους ανέπτυξαν εμπορικούς σταθμούς κατά μήκος των βορείων παραλίων της ηπείρου.Βέβαια υπάρχουν και οι αντίθετες φωνές που υποστηρίζουν ότι η πόλη της Μανόα είναι υπαρκτή, φιλοξενώντας έναν ιδιαίτερα εξελιγμένο πολιτισμό, ο οποίος εσκεμμένα και επιτυχημένα έχει επιλέξει να εξαφανίσει τα ίχνη του μέσα στο πέρασμα των αιώνων.Η επιλογή είναι τελικά θέμα του χαρακτήρα του καθενός. Και θεωρώ ότι οι αναγνώστες αυτού του περιοδικού πάντα θα ψάχνουν μια Ιθάκη, ακόμα και αν δεν καταφέρουν ποτέ να την βρουν..!!
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
