ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΓΩ.
Υπάρχουν άραγε παράλληλα Σύμπαντα; Και εάν ναι, θα μπορούσε σε κάποιο από αυτά να βρίσκεται ένας άλλος εαυτός μας; Η ιδέα ενός τέτοιου άλτερ έγκο, ακούγεται περίεργη και αδιανόητη, αλλά απ’ ότι φαίνεται ίσως πρέπει να ζήσουμε μαζί της διότι η επιστήμη και οι θεωρίες της, υποστηριζόμενες απο αστρολογικές παρατηρήσεις, απάντουν ναι! Το απλούστερο και πιο δημοφιλές κοσμολογικό μοντέλο σήμερα, προβλέπει ότι έχετε έναν «διττό», ένα αντίγραφό σας σε έναν γαλαξία περίπου 10 στην 1028 μέτρα από εδώ, δηλαδή υπάρχει κάποιος ίδιος με μένα σε κάποιο μακρινό γαλαξία! Αυτή η ιδέα εμπεριέχει τις ήδη υπάρχουσες θεωρίες που αφορούν το Multiverse και ενσωματώνει τις σχετικές κβαντικές ιδέες που προήλθαν μέσα από θεωρητικές συζητήσεις πάνω σε κβαντικές Αρχές, όπως εκείνη του Βιοκεντρισμού αλλά και πειραματικές αποδείξεις. Η ιδέα της Πολυ-διαστατικής ενεργειακής μετατόπισης είναι μία απόπειρα να εξηγηθεί η ύπαρξη του εαυτού μας αλλά και των πολλαπλών πανομοιότυπων εαυτών που υπάρχουν στο Multiverse. Με άλλα λόγια, γιατί και πώς μπορούν οι «Πολλαπλοί Εαυτοί» να επηρεάσουν ο ένας τον άλλο μέσα από διαφορετικά σύμπαντα. Η εξίσωση Σρέντιγκερ εγγυάται διαρκώς τη συνέπεια. Για παράδειγμα, αν ένας απένταρος φίλος σας μπει στο δωμάτιο και σας ρωτήσει πως είστε, η κατάσταση όλων των σωματιδίων (που συνιστούν το τραπουλόχαρτο, εσάς και τον φίλο σας) υπάρχει ως κβαντική υπέρθεση της κατάστασης «μπροστινή όψη κάτω/εσείς λυπημένος/ο φίλος σας συμπονά» και της κατάστασης «μπροστινή όψη επάνω/εσείς χαρούμενος/ο φίλος σας ζητά λεφτά». Έτσι, ακριβώς την ίδια στιγμή του χρόνου θα μπορούσαν οι διαφορετικές εκδοχές του Εαυτού να εκδηλώνουν διαφορετικές συμπεριφορές - σκεφτείτε πόσοι παράλληλοι Γρηγόρηδες υπάρχουν αυτήν την στιγμή που γραφώ αυτές τις γραμμές και κάνουν κάτι εντελώς διαφορετικό (πχ, ένα συγκεκριμένο άτομο θα μπορούσε να περπατάει σε κάποιο δρόμο στο Σύμπαν 1, αλλά στο Σύμπαν 2 το ίδιο άτομο θα μπορούσε να βρίσκεται στο σπίτι του και να διαβάζει κάποιο βιβλίο). Αρκετοί είναι αυτοί βέβαια, που ερευνούν την σχέση μεταξύ των πολλαπλών εαυτών από την οπτική της «Διαστατικής Εναλλαγής Συνειδητότητας» και συμπεραίνουν πως όλες οι πιθανές συμπεριφορές των Πολλαπλών εαυτών ολοκληρώνονται την ίδια ακριβώς στιγμή, δηλαδή ταυτόχρονή ύπαρξη. Εξελίσσοντας την Συνειδητότητα σε ένα επίπεδο ανώτερης Διασταλτικότητας, θα μπορούσαμε μέσω της παραπάνω προσέγγισης να πραγματοποιήσουμε το Διαστατικό «Άλμα» και να βιώσουμε πολλαπλούς Χωροχρόνους, κάτι που ίσως επιτρέψει την εναλλαγή των συμπεριφορών, των σκέψεων και των συνάψεων στις διαστάσεις της Πρακτικής Συνειδητότητας. Οι επιστήμονες έχουν συζητήσει μέχρι τέσσερις διαφορετικούς τύπους παράλληλων συμπάντων για αρχή. Το θεμελιώδες ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει Πολυσύμπαν ή πολλοί εαυτοί, γιατί αυτό σύμφωνα με την επιστήμη είναι δεδομένο, αλλά πόσα επίπεδα διαθέτει. Οι κοσμολόγοι υποθέτουν ότι οι τιμές που ισχύουν στο σύμπαν μας για τη σχεδόν ομοιόμορφη κατανομή μάζας και για τις αρχικές διακυμάνσεις της πυκνότητας ενός μέρους στα 100.000, είναι πολύ τυπικές (τουλάχιστον για τα σύμπαντα που περιέχουν παρατηρητές). Τώρα, το ενδεχόμενο να υπάρχουν κάπου άνθρωποι και εαυτοί ακριβώς ίδιοι με εμάς ή ελαφρώς διαφορετικοί, ίσως να σας ακούγεται εντελώς παράλογο. Όμως, εμμέσως, το έχετε ήδη αποδεχθεί όσοι από εσάς δέχεστε ότι το Σύμπαν μπορεί να είναι άπειρο. Διότι αν το Σύμπαν είναι άπειρο ή αρκετά μεγάλο, τότε κάπου – πολύ μακριά Η ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΡΑΛΗΛΟ ΣΎΜΠΑΝ υπάρχει ο γράφων σε άλλες εκδοχές – η ποικιλομορφία της ύλης θα οδηγήσει και πάλι στις ίδιες δομές, τους ίδιους σχηματισμούς και -κατ’ επέκταση- στους ίδιους ακριβώς ανθρώπους με ελαφρές άλλες εκδοχές ή και επιλογές ζωής. Κατά τα τελευταία χρόνια και η ιδέα του Πολυσύμπαντος μπήκε σ’ αυτή τη λίστα. Στηρίζεται σε καλά ελεγμένες θεωρίες, όπως η Σχετικότητα και η Κβαντομηχανική, και ικανοποιεί όλα τα βασικά κριτήρια μιας εμπειρικής επιστήμης. Κάνει προβλέψεις και μπορεί να τροποποιηθεί. Η Θεωρία των Χορδών – Μεμβρανών προϋποθέτει σαφώς την ύπαρξη πολλών διαστάσεων και Παράλληλων Συμπάντων και εαυτών! Η ύπαρξη των παράλληλων Κόσμων βεβαιώνεται από εμπειρικά στοιχεία. O Θαλής μίλησε, όχι μόνον για τον μικρόκοσμο της ύλης, αλλά και για παράλληλους Κόσμους. Στο επίπεδο ΙΙΙ, σε κάθε στιγμή, καθένα από τα άπειρα σύμπαντα χωρίζεται σε πολλαπλάσια σύμπαντα των εαυτών, που αντιπροσωπεύουν κάθε κατανοητή έκβαση κάθε κβαντικού γεγονότος. Άπειρα των απείρων. Η ιδέα αυτή πρεσβεύει ότι η τυχαιότητα στις κβαντικές διαδικασίες κάνει το Σύμπαν να διακλαδίζεται σε πολλαπλά αντίγραφα κόσμων και εαυτών. Ένα όν μπορεί να έχει πολλές ταυτόσημες υπάρξεις σε πολλά χωροχρονικά σημεία, είτε του ίδιου Σύμπαντος, είτε άλλων. Αυτά τα παράλληλα Σύμπαντα και εαυτοί δεν είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστά Σύμπαντα, γιατί αλληλοεπιδρούνε μεταξύ τους. Η ύπαρξη άλλων Συμπάντων δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά μία άμεση συνέπεια των κοσμολογικών παρατηρήσεων. Η ιδέα για ένα δικό σας αντίγραφο μοιάζει παράξενη και απίθανη, αλλά φαίνεται ότι θα πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της, γιατί υποστηρίζεται από επιστημονικά δεδομένα. Στο Σύμπαν των «Πολλών Κόσμων» της θεωρίας του Αμερικανού φυσικού Hugh Everett υποστηρίζεται ότι, κάθε φορά που μια νέα φυσική πιθανότητα εξερευνιέται, το Σύμπαν διχάζεται και διαχωρίζεται. Με έναν αριθμό πιθανών εναλλακτικών αποτελεσμάτων, το κάθε ένα αποτέλεσμα πραγματοποιείται στο ολόδικό του Σύμπαν, το οποίο δημιουργείται εξαιτίας του. Η επιστημονική ομάδα της Οξφόρδης, με επικεφαλής τον φημισμένο (όσο και παράξενο) Dr. David Deutsch, απέδειξε μαθηματικά χωρίς κανένα κενό, ότι η θεωρία των Παράλληλων Κόσμων στην Κβαντική Φυσική, όπως παρουσιάστηκε από τον Dr. Everett, ισχύει και ότι η δομή των «εναλλακτικών παρακλαδιών» που δημιουργείται από τον διαχωρισμό του Σύμπαντος σε παράλληλες εκδοχές του εαυτού του, εξηγεί απόλυτα την πιθανολογική φύση των κβαντικών αποτελεσμάτων. Ο κόσμος μας, έτσι όπως τον ξέρετε, δεν είναι παρά ένας ανάμεσα σε πολλούς κόσμους. Εμείς οι, δεν είμαστε παρά μια εκδοχή μας ανάμεσα σε πολλές εκδοχές μας, που υπάρχουν σε άλλους κόσμους. Ο Dr. David Deutsch και η ομάδα του στο πανεπιστήμιο Οξφόρδης, απέδειξαν ότι οι κομβικές εξισώσεις της Κβαντομηχανικής προκύπτουν από τα μαθηματικά των Παράλληλων Συμπάντων. Το Πολυσύμπαν (ή Μετασύμπαν) είναι το υποθετικό σύνολο των άπειρων ή πεπερασμένων δυνατών Συμπάντων (που περιέχει και το ιστορικό σύμπαν όπου βιώνουμε) που περιλαμβάνει όλα όσα υπάρχουν και όλα όσα θα μπορούσαν να υπάρχουν: τα σύνολα του διαστήματος, του χρόνου, της ύλης και της ενέργειας, καθώς και τους φυσικούς νόμους και σταθερές που τα περιγράφουν. Τα διάφορα σύμπαντα μέσα στο πολυσύμπαν συχνά ονομάζονται και παράλληλα σύμπαντα. Η υπόθεση για το πολυσύμπαν είναι μια πηγή διαφωνίας εντός της κοινότητας των φυσικών. Οι φυσικοί διαφωνούν τόσο για το αν υπάρχει το πολυσύμπαν, όσο και για αν το πολυσύμπαν είναι γενικά αντικείμενο επιστημονικής έρευνας. Μεταξύ των υποστηρικτών κάποιων από τις θεωρίες πολυσυμπάντων είναι οι Στήβεν Χώκινγκ, Στήβεν Βάινμπεργκ, Μαξ Τέγκμαρκ, Μπράιαν Γκριν και Αλεξάντερ Βιλένκιν. Θυμηθητε την θεωρία της κβαντικής διεμπλοκής (αποκαλούμενη και κβαντικός εναγκαλισμός), το φαινόμενο δηλαδή, κατά το οποίο δύο σωματίδια ή ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλοεπιδρούνε συνενώνοντας τις κυματοσυναρτήσεις τους, μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο (ο ένας εαυτός μεσολαβεί για λογαριασμό του αλλού). Αν σταλεί το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, φαίνεται είτε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα, είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής. Και φυσικά ότι ισχύει στο μικρόκοσμο, ισχύει και στο μακρόκοσμο! Η προέκταση της κβαντικής διεμπλοκής, με την προϋπόθεση πως συνέβη η μεγάλη έκρηξη, είναι πως τα πάντα, αφού δημιουργήθηκαν μαζί, είναι ακόμα συνδεδεμένα μεταξύ τους, «ακουμπούν» υπό μία έννοια ακόμα το ένα το άλλο. Έτσι, ο χώρος εμφανίζεται σαν ένα κατασκεύασμα που δίνει την ψευδαίσθηση πως υπάρχουν χωριστά αντικείμενα. Υπό την έννοια αυτή, η κβαντική διεμπλοκή κάνει να καταρρέει η εμπειρία του ανθρώπου για τον χώρο! Μπορούμε όμως να αντιληφθούμε άλλες διάστασης του εαυτού μας! Οι νευροεπιστήμονες του ελβετικού Προγράμματος Blue Brain Project, χρησιμοποιώντας πρωτότυπα μαθηματικά (αλγεβρική τοπολογία με τρόπο που δεν είχε ποτέ έως τώρα χρησιμοποιηθεί στη νευροεπιστήμη), έδειξαν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν λειτουργεί μόνο σε τρεις, αλλά σε πολύ περισσότερες διαστάσεις. Πρόκειται για έναν εντυπωσιακό ισχυρισμό, που φιλοδοξεί να φωτίσει τα πιο βαθιά αρχιτεκτονικά μυστικά του εγκεφάλου. Αυτές οι δομές πολλών διαστάσεων εμφανίζονται, όταν κάθε νευρώνας συνδέεται με άλλους με τέτοιο τρόπο που δημιουργείται ένα ιδιόμορφο γεωμετρικό αντικείμενο. Οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι εκτιμάται ότι έχουν έναν εντυπωσιακό αριθμό 86 δισεκατομμυρίων νευρώνων, με πολλαπλές συνδέσεις από κάθε κυψέλη σε κάθε δυνατή κατεύθυνση, σχηματίζοντας το τεράστιο κυψελοειδές δίκτυο το οποίο με κάποιο τρόπο, που ακόμη δεν γνωρίζουμε ακριβώς πώς, μας καθιστά ικανούς για σκέψη και συνείδηση. Έχοντας ένα τέτοιο τεράστιο αριθμό συνδέσεων με τους οποίους μπορούμε να λειτουργήσουμε, δεν είναι περίεργο που δεν έχουμε ακόμα μια λεπτομερή κατανόηση του τρόπου λειτουργίας του νευρωνικού δικτύου του εγκεφάλου. Όσο περισσότεροι νευρώνες εμπλέκονται μαζί στην ίδια «κλίκα», τόσο αυξάνονται οι διαστάσεις αυτού του γεωμετρικού αντικειμένου. Το 2015 το Πρόγραμμα Blue Brain παρουσίασε το πρώτο ψηφιακό αντίγραφο ενός τμήματος του νεοφλοιού, του πιο εξελιγμένου μέρους του εγκεφάλου. Στο πλαίσιο της νέας μελέτης, έγιναν -με τη βοήθεια της αλγεβρικής τοπολογίας- πολλαπλά τεστ στον ψηφιακό εγκεφαλικό ιστό, τα οποία έδειξαν ότι οι πολυδιάστατες δομές του εγκεφάλου που ανακαλύφθηκαν, αποκλείεται να δημιουργήθηκαν κατά τύχη. Επίσης, στη σχετική ανακοίνωση στο περιοδικό υπολογιστικής νευροεπιστήμης «Frontiers in Computational Neuroscience» οι επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι αποκάλυψαν ένα σύμπαν πολυδιάστατων γεωμετρικών δομών μέσα στα δίκτυα του εγκεφάλου. Αν θέσουμε τον όρο «συνείδηση υψηλού επιπέδου» για να ορίσουμε τη δυνατότητα ενός νου να αυτό-αναγνωρίζεται και να συμπεριφέρεται με επίγνωση του εαυτού του, θα βρούμε αυτου του είδους τη συνείδηση και σε θαλάσσια θηλαστικά, όπως η φάλαινα και το δελφίνι και ακόμη περισσότερο στα πρωτεύοντα όπως οι ουρακοτάγκοι και οι χιμπατζήδες. Η δική μας ανθρώπινη «εκτόξευση» χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη της γλώσσας, η οποία εκτός από όργανο απλής σκόπιμης επικοινωνίας για την επιβίωση, έγινε όργανο έκφρασης αφηρημένων και πολύπλοκων ιδεών και συλλήψεων, ανεβάζοντας το επίπεδο της οργάνωσής μας σαν είδος. Όσον δε αφορά τον χρόνο, αυτός δεν υφίσταται παρά διαισθητικά (όπως υποστήριζε και ο μέγας επιστήμονας της λογικής και μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ, είναι «διαισθητικός χρόνος»). Οι παράλληλοι κόσμοι και εαυτοί μας στα σύμπαντα μήπως «τρέχουν» μέσα στο Νου μας; Μήπως εκτός της επιστήμης και η Φιλοσοφία από τους προσωκρατικούς, τους κλασσικούς, τους Ζεν, τον Κομφούκιο, ως τον Καστοριάδη, τον Φουκώ, και τον Ράσσελ είχαν δίκιο: τα πάντα είναι στο μυαλό μας; Η απάντηση με τα ως τώρα δεδομένα, δείχνει να είναι θετική. Τα πάντα γίνονται αντιληπτά, και μετά από επεξεργασία καταλήγουν σε συμπεράσματα, με αυθαίρετο, υποκειμενικό, και προσωπικό τρόπο. Δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα αλλά άπειρες υποκειμενικές, που για κάποιους λόγους σε λίγα ή πολλά σημεία συμφωνούν, και αυτές τους οι συμφωνίες σχηματίζουν τις εκάστοτε περιορισμένες στο χρόνο κοινωνικές παραδοχές – τον κοινό νου. Οι άνθρωποι, δε, φαίνεται ότι όντως ζουν σε πολλές διαστάσεις! Η θέληση ταυτίζεται με την ενέργεια στη φύση. Η θέληση αλλάζει τον κόσμο, ή τον διατηρεί σε μία κατάσταση όταν η φυσική του τάση είναι να αλλάξει. Για τον Αριστοτέλη, η ψυχή του Ανθρώπου αποτελείται από τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη βούληση (θέληση). Για το Χριστιανισμό, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο επειδή το θέλησε. Η θέληση μπορεί να σε οδήγηση σε παραλλήλους κόσμου και επαφή με άλλους εαυτούςλοιπόν! Η θέληση, συνεπώς, όταν χειραγωγηθεί και χρησιμοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο, μπορεί να «μετακινήσει βουνά», είναι η δύναμη του νου που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο. Και εδώ ακριβώς έρχεται η έκτη διάσταση στον Άνθρωπο που είναι η ηθική. Η συνείδηση μπορεί επίσης να ταυτίζεται ως ένα σημείο με το φροϋδικό Εγώ. Ως Εγώ ορίζονται οι δικές μου σκέψεις, τα συναισθήματα και οι επιθυμίες που διαφέρουν από αυτά των άλλων και τα στοιχεία αυτά γνωρίζω ότι είναι δικά μου. Η συνείδηση είναι οι γνώσεις που έχω αποκτήσει, και ταυτόχρονα η επαφή μου με τα πάντα: τις σκέψεις, των συναισθημάτων, των επιθυμιών μου, των συμπεριφορών των άλλων, των υποτιθέμενων στόχων και κινήτρων τους, της καθημερινότητας, της επικαιρότητας, των σεναρίων για το μέλλον κοκ. Ο καθηγητής Φυσικής στο πανεπιστήμιο του Τέξας, Bold Poirier, πρότεινε μια θεωρία, η οποία όχι μόνο υποθέτει ότι οι παράλληλοι κόσμοι μαζί και οι παράλληλοί εαυτοί ,υπάρχουν, αλλά ακόμη υποστηρίζει ότι η αλληλεπίδρασή τους μπορεί να εξηγήσει όλες τις κβαντικές μηχανικές «παραξενιές» στο παρατηρήσιμο Σύμπαν. Η κβαντική μηχανική είναι εκείνος ο κλάδος της Φυσικής, που περιγράφει τους κανόνες που κυβερνούν το σύμπαν σε μικροσκοπική κλίμακα. Προσπαθεί να εξηγήσει πώς τα υποατομικά σωματίδια μπορούν να συμπεριφέρονται τόσο ως σωματίδια, όσο και ως κύματα. Επιπλέον, παρέχει μια εξήγηση ως προς το γιατί τα σωματίδια φαίνεται να υπάρχουν σε πολλαπλές θέσεις ταυτόχρονα. Θυμήσου ότι ισχύει στο μικρόκοσμο μπορεί να ισχύσει στον μακρόκοσμο! Αυτή η ασαφής συστάδα πιθανών θέσεων, περιγράφεται από μια κυματοσυνάρτηση –μια εξίσωση που προβλέπει τις πολλές πιθανές θέσεις που μπορεί να καταλάβει ένα δεδομένο σωματίδιο. Όμως η κυματοσυνάρτηση αυτή καταρρέει αμέσως μόλις κανείς επιχειρήσει να μετρήσει την πραγματική θέση του σωματιδίου. Και κάπου εδώ υπεισέρχεται η θεωρία των πολλαπλών κόσμων. Το 1954 ένας νέος μαθητής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον ονόματι Hugh Everett έκανε μία ριζοσπαστική υπόθεση που διέφερε από τα έως τότε μοντέλα της Κβαντικής Μηχανικής. Δεν πίστευε πως η παρατήρηση παρακινούσε την κβαντική ύλη να σταματήσει να συμπεριφέρεται με πολλαπλούς τρόπους. Αντίθετα, υποστήριξε πως η παρατήρηση της κβαντικής ύλης δημιουργεί ένα χάσμα στο Σύμπαν. Με άλλα λόγια, το Σύμπαν δημιουργεί αντίγραφα του εαυτού του για να είναι έτοιμο για κάθε πιθανότητα και από εκεί, το κάθε αντίγραφο λειτουργεί ανεξάρτητα. Για παράδειγμα, κάθε φορά που καταγράφονται οι μετρήσεις ενός Φωτονίου, ένας επιστήμονας σε ένα Σύμπαν το αναλύει σε Κυματοειδή μορφή και ένας άλλος το καταγράφει σε μορφή ατόμου. Κάθε ένα από τα σύμπαντα προσφέρει μία μοναδική και ανεξάρτητη πραγματικότητα που συνυπάρχει με άλλα παράλληλα σύμπαντα. Παράλληλα, και στον αποκρυφισμό αναφέρεται ότι δεν είμαστε ένα σώμα άλλα έχουμε επτά Σώματα. Το φυσικό, το αιθερικό, το αστρικό, το νοητικό, το πνευματικό, το συμπαντικό και το νιρβανικό. Κάθε σώμα έχει τον δικό Τύπο ονείρων. Το φυσικό σώμα είναι γνωστό στη δυτική ψυχολογία ως συνειδητό. το αιθερικό σώμα είναι γνωστό ως ασυνείδητο και το αστρικό σώμα είναι γνωστό σαν συλλογικό ασυνείδητο. Ακριβώς όπως υπάρχουν οι επτά διαστάσεις της πραγματικότητας που ζούμε συμβατικά, έχουμε και τα επτά ενεργειακά σώματα. Κάθε σώμα αντιστοιχεί σε μία από τις επτά διαστάσεις της πραγματικότητας. Καθένα από αυτά τα σώματα διαθέτει τη δική του θεμελιώδη δονητική συχνότητα, η οποία μπορεί να αυξηθεί ανάλογα με το βαθμό εξέλιξης του ανθρώπου. «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ». Αυτό το ρητό διάβαζε ο επισκέπτης στην αρχαιότητα στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς και μέσα του βρίσκεται το κλειδί όλης της Σοφίας. Άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου! Και εδώ απάντα ο γράφων γελώντας, ποιον από όλους; Οι αρχαίες εσωτερικές διδασκαλίες μάς λένε ότι, ο άνθρωπος αποτελείται από 7 σώματα, την επταπλή δομή του Ανθρώπου, και σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα - διαφορετικές συχνότητες της Φύσης. Έχουμε δηλαδή, εκτός από τη συνείδηση του φυσικού σώματος, άλλες έξι συνειδήσεις. Τα σώματα αυτά, αν και θεωρείται πως περιβάλλουν το ένα το άλλο, στην πραγματικότητα συνυπάρχουν όλα στο ίδιο «σημείο», απλά βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα/διαστάσεις. Έτσι σε κάθε διάσταση ενδημεί και ένα από αυτά τα σώματα που περιβάλλουν τον υλικό άνθρωπο, και από εκεί μπορούν να του φέρουν πληροφορίες, είτε μέσω των ονείρων, είτε μέσω κάποιας υπερβατικής διαδικασίας.
-ΥΓ-Αναρωτιέμαι άραγε ποιος εαυτός μου γραφεί τώρα αυτό το κείμενο ?Και μου απαντά ο εαυτό μου που έρχεται από την άλλη μεριά μα ξεχνάς είμαστε ο ένας και οι πολλοί!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛΥΣΤΑΣΙΑΣ ΕΔΩ
