Ο ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ Ι.ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

 

Ναύπλιο, χαράματα Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου 1831. Ο Ιωάννης Καποδίστριας μεταβαίνει στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος για να παρακολουθήσει τον όρθρο και τη θεία λειτουργία. Εκεί συναντά τους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. O Καποδίστριας, τούς χαιρετά σηκώνοντας ελαφρά το ημίψηλο καπέλο του και οι Μαυρομιχάληδες ανταποδίδουν το χαιρετισμό. Ο Καποδίστριας συνεχίζει ψύχραιμος προς το ναό του Αγίου Σπυρίδωνος. Λίγα λεπτά αργότερα, αφού εισέρχεται στην εκκλησία ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης τον αρπάζει από το αριστερό χέρι και τον πυροβολεί στη βάση του κρανίου. Ταυτόχρονα, ο νεαρός Γιώργης τον μαχαιρώνει στα δεξιά της βουβωνικής χώρας. Αρκετά παράδοξο δύο εχθροί να χαιρετιόνται όταν υπάρχει τέτοιο μίσος, εκτός αν ο χαιρετισμός ήταν άλλου είδους, κύριοι! Να σημειώσουμε εδώ, ότι συνήγορος υπεράσπισης του δολοφόνου του Καποδίστρια, Γιώργη Μαυρομιχάλη, ανέλαβε ο Σκωτσέζος Έντουαρτ Μάσον που θα τον συναντήσουμε αργότερα σε άλλα σκοτεινά κεφάλαια της ελληνικής ιστορίας, ως εισαγγελέα στη δίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη! Σημειώστε επίσης ότι, αναφέρονται και άλλοι που θα μπορούσαν να θεωρήθουν συμετέχοντες στην δολοφονία, πχ δε λήφθηκαν υπόψη οι καταθέσεις των μαρτύρων, τόσο για την παρουσία των δύο αγνώστων μπροστά στην εκκλησία (δεν αναζητήθηκαν από το δικαστήριο), όσο και για την παρουσία δύο ακόμη άγνωστων φουστανελλοφόρων που επέβαιναν σε μια άμαξα και συμμετείχαν στην επιχείρηση κατά του κυβερνήτη. Οι Μαυρομιχαλαίοι λοιπόν,  μετά τον πρώτο χαιρετισμό, τον προσπερνούν – προσέξτε! εκεί μπορύυσαν να τον σκοτώσουν πιο εύκολα αντί του ναού που είχε κόσμο λόγω της λειτουργίας, αλλά εκείνοι προτίμησαν το κατώφλι του ναού! Ας  δούμε τι είναι ο χώρος που εκτελέστηκε ο Καποδίστριας λοιπόν. Τα μοτίβα «αντιστροφή της κοινωνικής κατάστασης» και «ζωή εν θανάτῳ» στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, φανερώνουν μια σύνδεση με τις διεργασίες που γίνονται στη φάση του κατωφλιού των διαβατήριων τελετουργιών και στοχεύουν στη δημιουργία κοινωνιών μέθεξης, αδελφοσύνης, συντροφικότητας και ισότητας στις παύλειες κοινότητες και στέκονται δεξιά και αριστερά της στενής εισόδου του ιερού ναού. Η αντιπαράθεση ήταν μια τελετουργία γεμάτη μεγαλείο, που θα μπορούσε τις περισσότερες φορές να τους φέρει στο κατώφλι του θανάτου. Οι άνθρωποι αντάμωναν στο κατώφλι... Μία τελετή μετάβασης αποτελεί την τυπική διαδικασία βάσει της οποίας, καθίσταται εμφανής η εξέλιξη ενός ατόμου από μία πρώτη κατάσταση σε μία δεύτερη. Οι τελετές μετάβασης συχνά σχετίζονται με ορόσημα της ζωής και πολλές πραγματοποιουνται στα κατώφλια ναών! Ιεροτελεστίες μετάβασης όπως η βάφτιση, το χρίσμα ή το Bar Mitzvah. Προχωρώντας, το χτυπήμα στο κρανίο που δεχτηκε από πίσω ο Καποδιστριας, προσωπικά μου θυμίζει τον άνθρωπο του Vittrup. Τα οβάλ σχήματος κατάγματα στο κρανίο του ανθρώπου του Vittrup, υποδεικνύουν αμβλύ χτύπημα που προκλήθηκε με ένα σκληρό αντικείμενο με στρογγυλεμένη επιφάνεια, ίσως παρόμοιο με το ρόπαλο από ξύλο σφένδαμου που βρέθηκε στον τυρφώνα που ανακαλύφθηκε ο σκελετός του. Αυτό το εύρημα οδήγησε τους ερευνητές να υποθέσουν ότι ο άνθρωπος του Vittrup “θα μπορούσε να είναι θύμα βεντέτας ή δολοφονίας”,όπως ακριβώς και ο Καποδίστριας  αλλά, σημείωσαν ότι  “καθιστούν πιο πιθανό ότι θυσιάστηκε”. Η ιστορία των ανθρωποθυσιών είναι στενά συνδεδεμένη με την ιστορία της θρησκείας και των δεισιδαιμονιών. «Η προϊστορική θρησκεία ξεκίνησε ως ένα μαγικό, θείο μυστήριο που αποσκοπούσε στην άρνηση της πραγματικότητας του θανάτου», αναφέρει ο Τζον Σκίνερ. Στο έρευνα του «Ritual Matricide: A Study of the Origins of Sacrifice», ο Σκίνερ συζητά πώς ο φόβος και η περιέργειά μας για τον θάνατο, εκδηλώθηκαν σε αρχαίες τελετουργίες όπως η κατανάλωση ανθρώπινου εγκεφάλου και η ανθρώπινη θυσία γενικά. Ο ίδιος εστίασε στις παλαιολιθικές κοινωνίες, οι οποίες δεν είχαν το είδος της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής πολυπλοκότητας που διαμόρφωσε τις τελετουργίες. Μαντέψτε! Ο Καποδίστριας ταριχεύτηκε και αφαιρέθηκαν όργανα, όπως ο εγκέφαλός και φυσικά πέθανε στο κατώφλι του Άγιου Σπυρίδωνα! Για το όνομα Σπυρίδων, υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές σχετικά με την ετυμολογία του. Μια θεωρία συνδέει το όνομα με το αρχαιοελληνικό «σπυρίς» το οποίο σήμαινε το μεγάλο ψάθινο καπέλο ή το μεγάλο ψάθινο καλάθι. Μια άλλη θεωρία συνδέει το όνομα με το Λατινικό “Spiritus” το οποίο σημαίνει «Πνεύμα».  Το όνομα φέρνει τις ενέργειες της εξυπηρέτησης, της βοήθειας, της προστασίας αλλά και της πίστης και της εμπιστοσύνης στη ροή των γεγονότων. Κοινώς, θανατος σε κατώφλι προς επίκληση βοήθειας και ροής νέων γεγονότων. Στην ίδια ημερομηνία, 27 Σεπτεμβρίου, συμπτωματικά υπήρξε προεστός από το Αίγιο, μετέπειτα “Φιλικός”, με σημαντική στρατιωτική και πολιτική δράση στην Επανάσταση του 1821... Η ημερομηνία θανάτου του Καποδίστρια, είναι μια σημαντική μέρα για το τάγμα τον Ιησουιτών: το 1540, η Εταιρεία του Ιησού (Ιησουίτες) αποκτά το καταστατικό της από τον Πάπα Παύλο Γ΄. Πρώτη και κύρια δράση τους ήταν η ίδρυση σχολείων σε όλη την Ευρώπη. Οι Ιησουίτες δάσκαλοι εκπαιδεύονταν και στις κλασικές σπουδές και στη θεολογία. Σας θυμίζει μήπως το κρυφό σχολείο; Οι Ιησουίτες κατηγορήθηκαν επανειλημμένα για κατασκοπεία και ανατρεπτική δράση για λογαριασμό του Πάπα. Μήπως και οι Μαυρομιχαλαίοι ακριβώς αυτό δεν θέλανε; Την ανατροπή του Καποδίστρια, κύριοί! Μετά την απαγόρευση του Τάγματος από το 1773 έως το 1814, οι Ιησουίτες στα νησιά του Αιγαίου συνέχισαν το έργο τους. Για μεγαλύτερη ασφάλεια τους, το 1790 οι εναπομείναντες στον ελληνικό χώρο Ιησουίτες, ενώθηκαν με το ρωσικό τμήμα της Εταιρείας του Ιησού, που είχε συνεχίσει τη λειτουργία του, αφού στη Ρωσία η Μεγάλη Αικατερίνη δεν είχε δημοσιεύσει το διάταγμα του Πάπα για την κατάργηση του τάγματος, και έτσι αυτό δεν ίσχυε. Μάλιστα, Έλληνες Ιησουίτες εργάστηκαν στη Λευκορωσία. Και φυσικά ο Καποδίστριας είχε αποκοπεί την εποχή της δολοφονίας του, με την Ρωσία! Η αδελφότητα που πήρε αμέσως παπική έγκριση ενεργοποίησης, άφηνε για άλλους τα θέματα της ψυχής που κανονικά αποτελούν το πρώτιστο μέλημα κάθε θρησκευτικού τάγματος. Η δική τους δουλειά ήταν ν’ ασχοληθούν με τα μεγάλα ζητήματα της καθολικής εκκλησίας, δηλαδή με την αντιμετώπιση των εξωτερικών της εχθρών και με την διάδοση της σε σημεία που δεν υπήρχε ή η επιρροή της είχε εξασθενήσει. Φυσικά η δολοφονία έγινε στο Ναύπλιο, οπού και έδρευε το τάγμα! Στην περίοδο της Φραγκοκρατίας οι Λατίνοι Κληρικοί κατέλαβαν πλήρως τα εκκλησιαστικά πράγματα στην Αργολίδα. Οι Ορθόδοξοι κληρικοί και ιεράρχες παραγκωνίστηκαν ή εκδιώχτηκαν από τις έδρες τους και τις θέσεις τους πήραν καθολικοί Επίσκοποι. Αυτοί οι Κληρικοί που έστειλε η Ρώμη και που βίαια κατέλαβαν την εξουσία, κάποιες φορές δεν ήταν οι καλύτεροι, ούτε οι καταλληλότεροι και ακριβώς λόγω αυτού, η επίδρασή τους στους γηγενείς Ορθοδόξους ήταν μικρή. Το Ναύπλιο, το Άργος και η γύρω περιοχή, υπάγονται πλέον στη δικαιοδοσία του Λατίνου Επισκόπου Άργους, ο οποίος εξαρτάται απολύτως από τον Λατίνο Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου. Κατά τη διάρκεια της Α’ Ενετοκρατίας, η παρουσία της Ρωμαιοκαθολι­κής Εκκλησίας ήταν συνεχής μέσω των απεσταλμένων της Αγίας Έδρας. Ο Λατίνος Επίσκοπος Άργους και Ναυπλίου είχε, με την υποστήριξη της ομόδοξης πολιτικής Αρχής, βαρύνουσα παρουσία στην περιοχή, με έδρα από το 1397, το Ναύπλιο αντί του Άργους. Σε μια ενδιαφέρουσα επιστολή του Καπουκίνου μοναχού Πλάκιδου από τους Ρήμους ( Reims) της ΒΑ Γαλλίας, που επισκέφτηκε το Ναύπλιο κατά την τετραετία 1684-1688, διαβάζουμε ότι: «Στο Ναύπλιο ( Napoli de Romanie) έχουμε ένα μικρό αλλά ωραίο και αξιομνημόνευτο μοναστήρι. Η πόλη βρίσκεται σε μια μεγάλη πεδιάδα με ερείπια του παλαιού κάστρου του Άργους σε μικρή απόσταση από την θάλασσα. Είναι, χωρίς υπερβολή, η πιο οχυρωμένη πολιτεία στο Μωριά. Διαθέτει δύο πολύ καλά κατασκευασμένα φρούρια. Το ένα βρίσκεται στην πόλη και το άλλο στη θάλασσα. Οι Τούρκοι υπολογίζονται σε 8.000. το λιμάνι είναι πάρα πολύ καλό για τα πλοία και τις γαλέρες που διαχειμάζουν εδώ. Μερικές φορές, όταν μας επιτρέπουν οι μπέηδες, (όπως ο Πετρόμπεης δηλαδή κύριοί), επισκεπτόμαστε τους δυστυχείς σκλάβους.  Άλλοτε μας επισκέπτονται στο μοναστήρι αλυσοδεμένοι και συνοδευόμενοι από Τούρκο φύλακα, τον οποίο πληρώνουν με την ελεημοσύνη που τους δίνουμε ή με χρήματα που συγκεντρώνουν στην πόλη. Η δυστυχία τους είναι τόσο μεγάλη ώστε αναγκάζονται να κλέβουν ότι βρουν. Γι’ αυτό όταν έρχονται σε μας, κλειδώνουμε τα πάντα και δεν τους αφήνουμε μόνους. Τους παρακολουθούμε συνέχεια. Τους εξυπηρετούμε γράφοντας στους συγγενείς τους ή κρατώντας γι’ αυτούς τα γράμματα που τους στέλνουν. Κάποτε, δίνουμε λύτρα στους μπέηδες για την απελευθέρωσή τους. Είναι ευχαριστημένοι γιατί με τον τρόπο αυτό κερδίζουν χρήματα χωρίς κόπο. Υποχρεωμένοι μαζί μας, μας επιτρέπουν να ταξιδεύουμε χρησιμοποιώντας τις γαλέρες τους, έναντι ολίγων χρημάτων…». Τον Ιούλιο του 1715, το Παλαμήδι και το Μπούρτζι, αλώθηκαν για δεύτερη φορά από τους Τούρκους. Οι Ενετοί έχασαν όλες τις κτήσεις τους στην Ανατολική Μεσόγειο, με εξαίρεση τα Επτάνησα τα οποία διατήρησαν μέχρι την κατάλυση της Δημοκρατίας τους από τον Μεγάλο Ναπολέοντα το 1797 που κατά περίεργή σύμπτωση, είχε και με αυτόν σχέσεις ο Πετρόμπεης. Όταν εξερρά­γη η Επανάσταση, στο Ναύπλιο υπηρετούσε ο Σμυρναίος π. Πολύκαρπος ο οποί­ος το εγκατέλειψε το 1822, λόγω των εκτεταμένων ζημιών που είχε υποστεί η αγνώστου θέσεως κατοικία του. Οπωσδήποτε δεν ήταν στο χώρο της σημερινής καθολικής εκκλησίας η οποία λειτουργούσε το 1821, ως οθωμανικό τέμενος. Με την επανάσταση και την απελευθέρωση του Ναυπλίου στις 29/30 Νοεμβρίου 1822, αρχίζει η νεότερη ιστορία της πόλεως και μαζί της, της μικρής καθολικής κοινότητας, κυρίως εξ αλλοδαπών αλλά και ευάριθμων Κυκλαδικών. Κάνε την σύνδεση αναγνώστη τώρα, Ναυπλίου - ύπαρξη του τάγματος κατά την επανάσταση -  επαφή του τάγματος με τους μπέηδες κλπ. «Οι Ιησουίτες ενσάρκωσαν, στο πέρασμα των αιώνων, έναν χριστιανισμό ικανό να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των καιρών, ανοιχτό στην επιστήμη και τολμηρά εμπλεκόμενο στην πολιτική διαμάχη για το καλύτερο και το χειρότερο». Τα λόγια αυτά ταιριάζουν περισσότερο στον Κλαούζεβιτς ή στον Μακιαβέλι παρά σε ένα διανοούμενο κληρικό, που τα έγραψε μάλιστα στις «πνευματικές ασκήσεις» του... Η ανάμιξη και οι παρεμβάσεις των Ιησουιτών στα πολιτικά πράγματα ήταν συνεχείς και πολλές φορές βίαιες, από το 16ο αιώνα έως και τον 20ο. Όπως γίνεται αντιληπτό, τα θέματα αφορούν την πολιτική, κοινωνική και πνευματική ζωή, στα οποία, κατά τις επιταγές τού Λογιόλα, πρέπει να έχουν άποψη οι Ιησουίτες. Ήταν ένας τρόπος πολεμικής κατά των ορθοδόξων από τους Ιησουίτες της Ελλάδας και φυσικά ο Καποδίστριας ταυτίστηκε με την ορθοδοξία! Είναι γνωστό ότι ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν πολύ πιστός Χριστιανός. Ορισμένοι τον χαρακτηρίζουν ακόμα και θρησκόληπτο. Πολλές από τις πράξεις του μπορούν να εξηγηθούν μόνο μέσα από αυτό το πρίσμα. Θεωρούσε τον εαυτό του υπερασπιστή της Ορθοδοξίας και ήρθε σε σύγκρουση με όποιον θεωρούσε ότι την απειλούσε. Ασφαλώς η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια δεν υπήρξε αποτέλεσμα βρασμού ψυχής ή απλά αντεκδίκησης. Ο γνωστός μεγάλος ιστορικός της Επτανήσου (αλλά και κατά παραδοχή του αγγλόφιλος) Παναγιώτης Χιώτης, αναγνωρίζει και καταγράφει τη προετοιμασία της δολοφονίας.
Το τάγμα τον Ιησουιτών υποστήριζε και ταυτίστηκε με τους αντιπάλους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που αντικειμενικά είναι απολύτως αντίθετοι ως προς την πίστη και την ιδεολογία τους. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και τα χρόνια περνούν γρήγορα και οι ηθικοί αυτουργοί μιας ελεεινής δολοφονίας που λέρωσε της σελίδες της Ιστορίας της Ελλάδας, απόλαυσαν εξουσία και τιμές. Ο Μαυροκορδάτος γίνεται πρωθυπουργός και ο Κωλέττης το ίδιο και ο φάκελος για τη δολοφονία του Καποδίστρια, που βρίσκεται σκονισμένος από τους καιρούς στα αρχεία του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών παραμένει ακόμη απόρρητος, 200 χρόνια μετά! Αξίζει να αναφερθεί ότι, στην αντικυβέρνηση και ενάντια προσωπικά στον Καποδίστρια, ήταν και άλλοι πολιτικοί της εποχής, όπως ο Μαυροκορδάτος και ο Ζαΐμης, που ουδέποτε συμπάθησαν τον Καποδίστρια και δεν είδαν με καλό μάτι την παρουσία του στην Ελλάδα. Και φυσικά μην ξεχνάτε ότι, η προαναφερθείς ήταν μυημένοι σε τάγματα! Στην Ελλάδα τέκτονες εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Κων/πολη τον 17ο αιώνα με την πρώτη μασονική στοά να εντοπίζεται στη Σμύρνη τον 18ο αἰ. μ. Χ., έχοντας μέλη Έλληνες και Τούρκους. Στη συνέχεια το 1812 συνέστη η μεγάλη Εθνική Στοά της Ελλάδος στην Κέρκυρα από τον κόμητα Διονύσιο Ρώμα. Η στοά παρείχε τη συμβολή της στους αγώνες της ανεξαρτησίας της Ελλάδος μαζί με τη Φιλική Εταιρεία, της όποιας τα ιδρυτικά μέλη ήταν τέκτονες. Προσέξτε τώρα, επί Καποδίστρια απαγορεύθηκε στην Ελλάδα η λειτουργία τεκτονικών στοών και όλων των μυστικών εταιρειών, κοινώς στράφηκε ενάντιον πολλών ταγμάτων, της φιλικής εταιρείας που άνηκε και ο ίδιος και άλλων ανθρώπων που ήταν τέκτονες! Το άψυχο σώμα του Καποδίστρια, μεταφέρθηκε από το πλήθος στο Κυβερνείο του Ναυπλίου. Την νεκροψία πραγματοποίησαν δύο ώρες μετά το φονικό, οι γιατροί Σ. Καρβελάς, Δ. Τράϊμπερ, Α. Παπαδόπουλος- Βρετός και Ν. Μαράτος. Ακολούθησε μέσα σε λίγες ώρες η ταρίχευση του από τον φίλο του Κυβερνήτη, τον Ιταλό Φιλέλληνα Βονιφάτιο Βοναφίν, τεχνική που πράττεται στα σώματα μυημένων. Στα αιγυπτιακά μυστήρια βρίσκουμε σχετικές πληροφορίες: στην αρχαία Αίγυπτο ο νεκρός ταριχεύεται, στολίζεται με πολύτιμα κοσμήματα, καλλωπίζεται, εξαγνίζεται κι έπειτα θάβεται με τα πράγματά του, και ίσως με τους δούλους και τις γυναίκες του. Το σώμα διαφυλάσσεται για μια επόμενη ζωή, ελπιδοφόρα. Για την μουμιοποίηση των Αιγυπτίων αντλούμε πληροφορίες από το περίφημο αρχαίο αιγυπτιακό "Βιβλίο των νεκρών", από συλλογές παπύρων, καθώς και από αρχαίους Έλληνες και Αιγυπτίους συγγραφείς. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι περιγράφουν την ταρίχευση όχι μεθοδολογικά, αλλά τελετουργικά. Αρκούνται δηλαδή στην περιγραφή των θρησκευτικών δρώμενων που συνοδεύουν την ταριχευτική διαδικασία. Όσα μεθοδολογικά στοιχεία μας είναι γνωστά για την ταρίχευση, μας έχουν δοθεί από τον Ηρόδοτο και από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη. Το 1808, ο Ιωάννης Καποδίστριας πηγαίνει στην Αγία Πετρούπολη, έχοντας λάβει ήδη από τον τσάρο Αλέξανδρο το παράσημο του Ιππότη του Τάγματος...πράγμα γνωστό από την βιογραφία του, κοινώς ήταν ιππότης μυημένος που στράφηκε κατά μυημένων! Ο ίδιος επίσης, ήταν ιδρυτής μια εταιρίας που είναι γνωστή ως Η Φιλόμουσος Εταιρεία της Βιέννης και ιδρύθηκε το 1814, ένα χρόνο μετά από την αντίστοιχη της Αθήνας, την οποία και έθεσε υπό την προστασία του Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Σκοπός και της εταιρείας αυτής, ήταν να δώσει στην αντίστοιχη αθηναϊκή τα αναγκαία μέσα: «δια την αύξησίν και επίδοσίν των μαθήσεων εις την Ευρώπη Ελλάδα, δια την έκδοσίν των κλασσικών συγγραφέων και βοήθεια πτωχών μαθητών, όσοι σπουδάσει τας επιστήμες, και τέλος δια την ανακάλυψίν παντός είδους αρχαιοτήτων», καθώς και για βοήθεια ίδρυσης στο Πήλιο «ενός σχολείου τακτικού κατά μίμησίν των Ακαδημιών της Ευρώπης». Το1820 ο Εμμανουήλ Ξάνθος συναντά τον Ιωάννη Καποδίστρια  για να τον πείσει να αναλάβει την ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας και να τεθεί επικεφαλής της προσπάθειας των Ελλήνων στην προετοιμασία της εξέγερσής τους. Ο Καποδίστριας αρνήθηκε, αλλά διατήρησε σχέση με την φιλική εταιρία. Παράλληλα, ήταν μέλος του τάγματος της αγίας Άννας. Το τάγμα αρχικά, είχε μόνο έναν βαθμό και ονομαζόταν «Τάγμα της Άννας». Το καταστατικό του τάγματος φέρει το έτος 1735 με μοναδικό μετάλλιο έναν σταυρό με κόκκινος σμάλτο που στο κέντρο του σταυρού είχε την εικόνα της Αγίας Άννας και στην αντίστροφη όψη τα αρχικά «A.I.P.F.» (λατ. «"Anna Imperatoris Petri Filia"», δηλ. «Άννα, κόρη αυτοκράτορα Πέτρου»). Θυμηθητε τον αστέρα που φορούσε ο Καποδίστριας και βρίσκεται στο μουσείο του σήμερα! Ήταν τιμητικό μέλος του τάγματός του Ερυθρού Αετού (γερμανικά: Rover Adlerorden), το οποίο ήταν τάγμα ιπποτισμού του Βασιλείου της Πρωσίας. Η διάκριση απονεμόταν τόσο σε στρατιωτικό προσωπικό όσο και σε πολίτες, για να αναγνωριστεί η ανδρεία στη μάχη, η αριστεία στη στρατιωτική ηγεσία, η μακροχρόνια και πιστή υπηρεσία στο βασίλειο ή άλλα επιτεύγματα. Ας μην ξεχνάμε επίσης, οτι ο Καποδίστριας στράφηκε ενάντιον και των Ιακωβίνων κατηγορώντας τον Υψηλάντη για ιακωβινιστικές πράξεις. Η παρουσία των Ιακωβίνων μαρτυράτε από το 1794 στην Κωνσταντινούπολη, όπου μια λαϊκή λέσχη ζήτησε και έγινε δεκτή ως παράρτημα της Εταιρείας των Ιακωβίνων. Οι Ιακωβίνοι της Ζακύνθου πρωταγωνιστούσαν σε επαναστατικές εκδηλώσεις “σχεδιάζώντάς πολλά περί πλούτου, ιδιοκτησίας, διατηρήσεως των ελευθεριών του λαού, αρχαίας δόξης και Θρησκείας”, ενώ στην Κεφαλονιά το Ιακωβινείον αποτελούσε χώρο συζητήσεων για την ανασύσταση των Ολυμπιακών Αγώνων, την κατάργηση της χριστιανικής Θρησκείας και την επάνοδο στην προγονική λατρεία των Ολυμπίων Θεών. Ο Καποδίστριας ήταν υποστηριχτής της πεφωτισμένης δεσποτείας - η πεφωτισμένη δεσποτεία (ή πεφωτισμένη μοναρχία) είναι ένας τρόπος για να περιγράφει η διακυβέρνηση ορισμένων μοναρχών της Ευρώπης του 18ου και 19ου αιώνα, που επηρεάστηκαν από τις ιδέες του Διαφωτισμού και εισηγητής αυτού του όρου υπήρξε ο Βολταίρος. Όπως διαφένεται λοιπόν, ο Καποδίστριας στράφηκε εναντίον πολλών καταστάσεων, ταγμάτων και ιδεολογιών, κύριοι. Ήταν αναμενόμενο και αναπόφευκτο αποτέλεσμα λοιπόν, η τελετουργική του δολοφονία από τους εχθρούς που είχε πλέον αποκτήσει.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ