Πολλοί με ρωτούν από που κρατάει η σκούφια μου. Άλλοι με έχουν κατηγορήσει ως “δεξιό”, άλλοι ως “αριστερό”, άλλοι ως “αναρχικό” κλπ. Ή θα έχετε ακούσει, επειδή τύχαινε να κάνουμε παρέα μαζί τους, ότι είμαστε “δικά τους παιδιά”, ότι πράγματα που έχουμε κάνει στη ζωή μας τα οφείλετε σε αυτούς, αγνοώντας τον κανόνα ότι το σύμπαν, ο κόσμος ή όπως θέλετε πείτε το, δεν χαρίζεται σε κανέναν και δεν του δίνει τίποτα εάν πρώτα δεν το έχει πληρώσει με κόπο και αίμα. Έχω ακούσει μάλιστα, και την κατηγορία ότι είμαι “ελληνογενής” ή ότι είμαι “περίεργη ράτσα”. Όντως, μπορεί και να είμαι, όταν νευριάζω, παράξενος, μιρμίρης και διάφορα άλλα κοσμητικά. Βλέπετε, το λέω συνέχεια, ότι εγώ πατάω στους ώμους άλλων. Δεν το έπαιξα ποτέ αυτόφωτος, όπως τα διάφορα “κεράκια” που το παίζουν αυτόφωτοι. Κατάγομαι όντως από μια παράξενη οικογένεια, όπως άλλωστε και όλοι εκεί έξω, αν και η ζωή με έχει κάνει να ζω ως μοναχικός λύκος. Ο παππούς μου, από την πλευρά του πατέρα μου, Γρηγόριος Τσουκαλάς ο Α’, ήρθε πιτσιρικάς από την Σμύρνη, την ημέρα που οι Τούρκοι την έκαιγαν, περνώντας μόνος του απέναντι στην Σάμο. Αν και απαλλασσόταν από την υποχρέωση να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό, λόγω ότι η διάταξη εκείνης της εποχής έλεγε ότι δεν ήταν υποχρεωμένοι να υπηρετούν οι πρόσφυγες των παραλίων της Μικράς Ασίας, πήγε εθελοντής το 1940 στο Ελ Αλαμέιν της Αιγύπτου, αφήνοντας τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά και στέλνοντας τους όποια λεφτά έπαιρνε, αφού είχε φτάσει ως τον βαθμό του λοχαγού. Με το τέλος του πολέμου, το 1945, του ζήτησαν να έρθει στην Ελλάδα ως στρατιωτικός και να χτυπήσει τους αντάρτες που είχαν βγει στα βουνά. Εκείνος αρνήθηκε, αφήνοντας το όπλο του(και τα παράσημα του) και είπε “ήρθα να πολεμήσω τον κατακτητή, όχι ο Έλληνας τον Έλληνα”. Για το ότι δεν έσκυψε το κεφάλι του, βρέθηκε κλεισμένος σε ένα στρατόπεδο στην έρημο Σαχάρα(Παρόλο τα παράσημα που είχε). Όταν αποφάσισαν να τους εκτελέσουν, το έσκασε, γύρισε στη Σάμο και βγήκε στα βουνά. Κάπως έτσι χαρακτηρίστηκε άνθρωπος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Όταν τελείωσε ο Εμφύλιος, κατέβηκε και συνέχισε τη ζωή του ως κτηνοτρόφος. Φυσικά, μέχρι μια χρονολογία, άρπαγε το επιμελέστατο ξύλο του, όσο και να φώναζε ότι “δεν είμαι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Είμαι Έλληνας”. Ο ίδιος καταγόταν από το πρωτοπαλίκαρο των επαναστατών Γιαγιάδων της Σάμου, που ήταν γόνοι ισχυρής τοπικής οικογένειας της Σάμου και ξεκίνησαν το κίνημα των Γιαγιάδων, το 1912 με 1925, για τον λόγο ότι ενώ οι ίδιοι αποτέλεσαν σημαντικοί πυλώνες της ένωσης του νησιού με την Ελλάδα, βρέθηκαν κατηγορούμενοι αργότερα από το Ελληνικό Κράτος. Ο Γιώργης Ασυλλόγιστος, έφερε το όνομα “Ασυλλόγιστος” γιατί ποτέ δεν φοβόταν το θάνατο, τα έβαζε πάντα με περισσότερους από αυτόν και δεν δεχόταν χαλινάρια. Ήταν ένας Νταβέλης της Σάμου. Όσοι θέλετε να βρείτε πληροφορίες για αυτόν, ψάξτε στα βιβλία ιστορίας της Σάμου και θα βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες. Η γυναίκα του παππού μου, Βασιλική Τσουκαλά, είχε δικής της, εκείνη την εποχή, βιοτεχνία ρούχων, έφτιαχνε ρούχα για τους Έλληνες, γύρναγε στα βουνά και στα χωριά και τους τα έδινε. Πέθανε σε νέα ηλικία από καρκίνο.Η δεύτερη γυναίκα του, ήταν η Μαρία Τσουκαλά, μια Ρωσοπόντια Ελληνίδα που όταν της ζήτησαν οι Ρώσοι να απαρνηθεί την πίστη της και να πάψει να είναι Ελληνίδα, αρνήθηκε και την έστειλαν εξορία στον Καύκασο - ακόμα θυμάμαι τις ιστορίες της για το τι τράβηξε και τα βασανιστήρια που υπέστη. Η Μαρία ήταν Χριστιανή Παλαιοημερολογήτισσα και μου έμαθε τα πάντα σχετικά με την πίστη της, ενώ ο Γρηγόρης ήταν Χριστιανός Ορθόδοξος και μάλιστα είχε βαπτιστεί στον Ιορδάνη ποταμό(εκείνος μου έμαθε τα πάντα για την Ιερουσαλήμ και ότι ήταν σχετικό με τους Τούρκους, την Σμύρνη και τον έπος του 40) - αν και δεν άλλαξε το όνομα του σε Χατζής, όπως γίνεται με το συγκεκριμένο βάπτισμα αλλά διατήρησε το επώνυμο του Τσουκαλάς. Ο πατέρας μου, από το 1950, σε ηλικία 18 χρονών, σύλλεγε αποκόμματα εφημερίδων με παράξενες ειδήσεις, το 1960 έφτιαξε μια υποτυπώδης ομάδα έρευνας με φίλους, που την έλεγαν UFO, με έδρα τον Πειραιά. Αργότερα αυτή η ομάδα εντάχθηκε στην ΕΠΕΑΝ, γίνανε όλοι τους σπηλαιολόγοι και μέλη του τμήματος των Εξωγήινων Μελετών, ενώ ο πατέρας μου έγινε αργότερα και μέλος της Αμερικάνικης ομάδας APRO, όπου του έστελναν υλικό μέχρι και τη διάλυση της, αργότερα στη δεκαετία του ‘70. Μετέπειτα συνέχισε να είναι δύτης, κάπως έτσι μου έμαθε τα πάντα για την θάλασσα και είχε ιδρύσει με τους φίλους στον Πειραιά μια άτυπη ομάδα δυτών που λεγόταν ΟΥΠΑ - Ομάδα Υποβρύχιων Παρατηρητών Αβύσσου. Αυτή η ομάδα και η παρέα διατηρήθηκε ως το 2000. Έζησε τη ζωή του ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο, φτάνοντας από Αλάσκα έως και Αυστραλία. Με μεγάλωσε με παράξενες ιστορίες, βλέποντας και συζητώντας ανθρώπους που άνηκαν στον χώρο της έρευνας της δικής του δεκαετίας, όπως η ΟΥΠΑ, ο Γιώργος Μπαλάνος, ο Σωκράτης Αικατερινίδης και άλλοι, παρακολουθώντας έργα όπως Star Trek, Battlestar Galactica και Doctor Who, μιλώντας μου για γεγονότα και καταστάσεις όλων των προηγούμενων που έχω αναφέρει και αναλύοντας μου βιβλία του Arthur C Clarke. Άλλωστε το πρώτο βιβλίο που μου χάρισε ήταν η Οδύσσεια του Διαστήματος 2001 και το Χωρίς Ίχνη του Charles Berlitz. Η σκηνή που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι μαζεμένοι ορισμένοι από την παρέα, να περιμένουν να δουν το τελευταίο επεισόδιο του Galactica που έπαιζε τότε στην ΕΡΤ και μετά να το αναλύουν! Αδογμάτιστός πάντα! Δεν βγαίνει από το μυαλό μου, ότι λόγο ότι έγραφε σε μια γραφομηχανή, στην επταετία, βρέθηκε στο τμήμα κατηγορούμενος , για προκύρηξεις ! όταν τους έδωσε να διαβάσουν το τι έγραφε και τους είπε χαρακτηριστικά- κοίτα, τόσα άστρα, τόσοι κόσμοι και εσείς ασχολείστε με βλακείες! Τον έδιωξαν ως ονειροπαρμένο!!. Επειδή ένα παιδί γεννιέται όμως από δυο γονείς και όχι από έναν, ο πατέρας της μητέρας μου, Αλέξανδρος Κότσης, καταγόταν από αυτούς που γλύτωσαν από τους Τούρκους στο Σούλι και πέρασαν στην Κέρκυρα. Υπηρέτησε ως λοχίας στην στρατιωτική του θητεία, στον Εμφύλιο. Ακόμα θυμάμαι να λέει το πόσο άσχημα είναι, ο Έλληνας, να χτυπάει τον Έλληνα. Δώρο από τη θητεία του ήταν ένα κομμάτι οβίδας, που είχε καρφωμένο στο κρανίο του και ότι όποιος φαντάρος τον συνάνταγε, τον αποκαλούσε “πατέρα”. Στον ίδιο προτάθηκε, όταν τελείωσε τη θητεία του, να παραμείνει ως μόνιμος, αλλά αρνήθηκε λόγω του Εθνικού διχασμού( μετά την επταετία ο αδελφός του έγινε υπάλληλος του ΓΕΣ η γυναίκα του υπηρέτησε στο 401 νοσοκομείο και φόρεσε τα πολιτικά με τον βαθμό της Επισμηνάρχου και τα παιδιά του ως Συνταγματάρχης και Αρχιπλοίαρχός) ο πάππους έζησε δουλεύοντας στο εργοστάσιο Δεσύλλα, φτάνοντας ως επιστάτης και ως μέλος του Σωματείου Εργατών. Πάντα είχε ένα γραφειάκι στο σπίτι του, όπου εκεί κάπνιζε την πίπα του και έγραφε τα ποιήματα του - άλλωστε ήταν λάτρης του διαβάσματος. Η γιαγιά μου και γυναίκα του, Ιωσηφίνα Κότση, καταγόταν και είχε έρθει από τη Μάλτα, ίσως να καταλαβαίνετε τώρα γιατί αγαπώ τους ιππότες και τα σπαθιά, ήταν καθολική και έμαθε την οικογένεια της και μετέπειτα εμάς, εκτός από τα ορθόδοξα μυστήρια που ήταν η πίστη του παππού μου, και τα καθολικά, με τα καλά και τα άσχημα της πίστης της. Και επειδή κάποιοι θα αναρωτιούνται, παντρεύτηκαν και με τα δυο μυστήρια (ορθόδοξος και καθολικός γάμος). Έζησε τα τελευταία 18 χρόνια της ζωής της τυφλή από καρκίνο στο κεφάλι. Ίσως για αυτό δεν ανέχομαι “αστειάκια” για τους ΑΜΕΑ - ο νοών νοείτω. Η μητέρα μου με μεγάλωσε με τη φιλοσοφία του Χριστιανισμού και της Αρχαίας Ελλάδας. Όταν άρχισα να διαβάζω, μου έκανε δώρο δυο βιβλία, το ένα ήταν Η ζωή του Ιώβ, με την αφιέρωση Όπως ο Ιώβ με την πίστη του και το πείσμα του κέρδισε τα πάντα, έτσι να κερδίζω και εγώ και το άλλο ήταν το Η Διαθήκη του Προμηθέα, με την αφιέρωση να μην ξεχάσω ποτέ ότι είμαι Έλληνας. Πολλές φορές θα ακούσετε για μένα ότι είμαι “δικό τους παιδί” - ίσως να το λένε κάποιοι φίλοι. Η απάντηση μου είναι ότι είμαι παιδί της κληρονομιάς μου. Και όπως ήδη έχετε διαπιστώσει, κανένας από τους προγονούς μου δεν έσκυψε το κεφάλι. Εάν νομίζετε, ότι θα το κάνω εγώ, είστε πολύ γελασμένοι! Ίσως, κάποτε που με κατηγορούσαν για “παλιόρατσα” ναι έχουν δίκιο, είμαι παλιόρατσα γιατί τα γονίδια και το DNA μου δεν μου επιτρέπουν να σκύβω το κεφάλι.Αυτοί δεν ήταν δούλοι, πως μπορώ να είμαι εγώ; Ίσως να με κατηγορήσουν και για τρελό, γιατί όχι; Και ο Ασυλλόγιστος ήταν, έζησε τη ζωή του χωρίς να προσκυνήσει ποτέ άλλωστε το λέει και το τραγούδι η ζωή συγχωρεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες!. Το έχω πει χιλιάδες φορές ότι εγώ πάτησα στους ώμους άλλων και σε μένα θα πατήσουν οι επόμενοι. Όποιος το παίζει αυτόφωτος, είναι κεράκι και σβήστε το(εγώ θα τους ζητούσα να μας που την δίκη τους γραμμή και οικογενειακό δέντρο, αν τόλμουν!). Να θυμάστε εδώ έζησαν οι παππούδες μου, εδώ ζω εγώ, εδώ θα συνεχίσουν και οι επόμενοι. Μην προσπαθείτε να με πείσετε με την ματαιοδοξία ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, γιατί τότε δεν θα μπορώ να αντιμετωπίσω τον μόνο δικαστή που τρέμω στη ζωή μου: τον εαυτό μου από την άλλη πλευρά του καθρέπτη.
ΥΓ. Δεν φταίω εγώ! Αλλά ότι η ράτσα μου ουρλιάζει στα ξέφωτα (εδώ)
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
