Η φύση γύρω μας, δημιουργεί θαύματα, ακόμα και στις πέτρες και στους βράχους. Ένα τέτοιο θαύμα, είναι και η σπηλιά των Αιγοσθενών. Είναι ένα σπήλαιο που έχει καταπέσει με τα χρόνια και έχει απομείνει το σταλαγμιτικό του υλικό και κάποια μικρά ανοίγματα. Η φύση ακόμα και τώρα, δείχνει την ομορφιά της και πολλές φορές σκέπτομαι ότι ακόμα και όταν κάτι χαθεί με τα χρόνια, όπως το συγκεκριμένο σπήλαιο, ή τις δίνες των καιρών δεν παύει να εκπέμπει την ομορφιά της φύσης και της δημιουργίας. Ο κόσμος της μάνας φύσης είναι γεμάτος θαύματα, δημιουργίες που ο άνθρωπος πρέπει να μάθει και να σέβεται και να ανακαλύπτει. Άλλωστε η συνανθρωπότητα πρέπει να κατανοήσει ότι είμαστε απλώς ένας κρίκος της αλυσίδας της δημιουργίας και όχι η οντότητα ή η ύπαρξη που κρατά όλη την αλυσίδα. Τα σπήλαια είναι οι πνεύμονες της φύσης. Ως σπηλαιολόγος έχω αναφέρει άπειρες φορές ότι δεν πρέπει να τα καταστρέφουμε. Ένας σταλαγμίτης ή σταλακτίτης, χρειάζεται εκατοντάδες χρόνια για να δημιουργηθεί από την μάνα φύση και να μας χαρίσει την ομορφιά του. Ο αδαής που θα πάει με το σφυρί για να σπάσει ένα σταλακτίτη για να διακοσμήσει το σπίτι του, να σκεφτεί ότι καταστρέφει ένα κομμάτι από το θαύμα. Είμαστε παιδιά της δημιουργίας, της φύσης και του σύμπαντος. Η ανθρώποτητα πρέπει να μάθει να συνυπάρχει σε αρμονία. Δεν είμαστε επικυρίαρχοι του πλανήτη. Άλλωστε η δημιουργία και η φύση έχουν να μας δώσουν πολλές καινούριες γνώσεις μέσα από τον τρόπο κατανόησης τους, και ως παιδιά της δημιουργίας δεν φτιαχτήκαμε από τις δυνάμεις του σύμπαντος για να καταστρέφουμε, αλλά για να δημιουργούμε. Η ανθρωπότητα δεν θα πρέπει να λειτουργεί ως μια αράχνη που τρώει το ίδιο της το είδος, άλλα ως μια ύπαρξη που πρέπει να εξαπλωθεί στο κενό του χάους, όχι μόνη της αλλά μαζί με την υπόλοιπη δημιουργία.
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
