Η φράση “ο παρατηρητής δημιουργεί το παρατηρούμενο" αναφέρεται στη φιλοσοφική ιδέα όπου, η πράξη της παρατήρησης δεν είναι μια παθητική καταγραφή της πραγματικότητας, αλλά μια ενεργός διαδικασία που διαμορφώνει αυτό που παρατηρείται, αμφισβητώντας την παραδοσιακή αντίληψη για μια αντικειμενική πραγματικότητα. Η ιδέα ότι πίσω από την έννοια του παρατηρητή, στην πραγματικότητα υπάρχει όλη η ενέργεια, η διάθεση, η πίστη, η θέληση και η προσμονή για κάτι που θέλουμε (και αυτό είναι επιλογές και ενέργεια) δεν είναι κάτι νέο. Διαπιστώθηκε για πρώτη φορά στα πρώτα πειράματα κβαντικής φυσικής, και συγκεκριμένα στο πείραμα των δύο σχισμών το 1803, δηλαδή 216 χρόνια πριν, που είδαν προς μεγάλη τους έκπληξη οι επιστήμονες πως ένα ηλεκτρόνιο που είναι το μικρότερο σωματίδιο της γνωστής μέχρι τώρα ύλης, μπορεί να είναι συγχρόνως και ύλη και κύμα. Μη ύλη δηλαδή. Το οποίο είναι και μία μεγάλη αρχή της κβαντικής φυσικής. Όσο πιο ευαίσθητος είσαι στα ερεθίσματα (στις ενέργειες δηλαδή), τόσο πιο καταστρεπτικό γίνεται αυτό, πληγώνει τον οργανισμό σου. Κι ύστερα αντιστέκεσαι σ’ αυτό το πλήγωμα κι έτσι χτίζεις έναν τοίχο. Και όταν χτίζεις τοίχο γύρω σου, απομονώνεσαι. Και αυτή η απομόνωσή, σε απομονώνει από την δύναμη της παρατήρησης. Όπου υπάρχει παρατηρητής που διαχωρίζει τον εαυτό του από εκείνο που παρατηρεί, υπάρχει αναπόφευκτα και σύγκρουση. Στην ουσία αυτή η διαίρεση υπάρχει όσο ο παρατηρητής είναι κάτι χωριστό απ’ αυτό που παρατηρεί. «Το σύμπαν μοιάζει περισσότερο σαν μια τεράστια σκέψη παρά σαν μια μεγάλη μηχανή». Αυτή η σκέψη δείχνει πως το κβαντικό άλμα μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή και όχι μόνο στον κόσμο των ηλεκτρονίων, αλλά και στον ενεργειακό κβαντικό κόσμο του ανθρώπινου μυαλού! Ξέρετε τι είναι αυτό που δημιουργεί ένα Κβαντικό Άλμα; Η αυξημένη Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α. Η αρχή της απροσδιοριστίας του W. Heisenberg μας λέει πως δε μπορούμε να προσδιορίσουμε ταυτόχρονα την ενέργεια και τη θέση ενός υποατομικού σωματιδίου. Τα υποατομικά συστατικά είναι φτιαγμένα από ενέργεια, ενέργεια που εκφράζεται με την ιδιοσυχνότητα ενός σωματιδίου το οποίο υπάρχει σε μια υπερθέση (δηλ το άθροισμα των απείρων θέσεων ή/και καταστάσεων που το σωματίδιο μπορεί να πάρει όντας κύμα και σωματίδιο ταυτόχρονα) και η οποία υπερθέση λαμβάνει χώρα (δηλαδή συγκεκριμενοποιείται σε έναν μόνο συνδυασμό θέσης-κατάστασης από τους άπειρους συνδυασμούς που ενυπάρχουν σε αυτό που αποκαλούμε ενιαίο και αδιάσπαστο χωροχρονικό συνεχές και που οι επιστήμονες ονομάζουν συνεχές ηλεκτρομαγνητικό πεδίο) μόλις κάποιος εξωτερικός παρατηρητής (π.χ. ένας άνθρωπος) παρατηρήσει ένα σωματίδιο του πεδίου. Και το σωματίδιο συγκεκριμενοποιείται σε έναν μόνο συνδυασμό, λόγω της προσδοκίας ή της πίστης. Το μέλλον δημιουργείται και είναι διαρκώς νέο ενώ εμπλουτίζει τον κόσμο με οντολογική καινοφάνεια, έτσι ώστε το μέλλον να μην ταυτίζεται με το παρελθόν και να μην μπορεί να αντιστραφεί ο χρόνος. Η κβαντική θεωρία του εγκεφάλου δεν έρχεται σε αντίθεση με τις ανακαλύψεις της νευροβιολογίας. Απλά δίνει στους νευρώνες τη δυνατότητα μίας ταχύτατης επικοινωνίας, ώστε να λειτουργούν ταυτόχρονα διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου, Και οι θεωρητικοί φυσικοί έχουν υποστηρίξει ότι η λειτουργία μακρο-μοριακών συστημάτων, όπως οι πρωτεΐνες, σχετίζονται άμεσα με τις κβαντικές διαδικασίες. Σωματίδια, επίσης, που χωρίζονται από αχανείς χωροχρονικές αποστάσεις γνωρίζουν το ένα τι κάνει το άλλο. Όταν δηλαδή ένα ηλεκτρόνιο πηδάει σε μια νέα τροχιά στο εξωτερικό ενός ατόμου, το αντι-ηλεκτρίνιο(ή ποζιτρόνιο) που είναι ¨ζευγάρι¨ μαζί του πρέπει να αντιδράσει, όπου κι αν ζει μέσα στο σύμπαν. Ουσιαστικά, αυτό το μνημονικό δίκτυο απλώνεται σε όλο το σύμπαν, συνδέει τα πάντα και τα επεκτείνει. Αυτό που βλέπουμε κάθε φορά ως πραγματικότητα είναι το κομμάτι που μας επιτρέπουν οι προκαταλήψεις, οι ιδέες και οι εμπειρίες μας. Οι κβαντικές δυνατότητες στη φύση, είναι σε κίνηση και ασχημάτιστες. Περιμένουν θα λέγαμε τα κβαντικά σωματίδια να υπάρξει κάποιος παρατηρητής, για να τα μορφοποιήσει. Να τους δώσει σχήμα. Σύμφωνα με τις συνθήκες του καθενός, δημιουργείται και η πεποίθησή του και κατ’ επέκταση και η πραγματικότητά του. Εάν, για παράδειγμα, λόγω καταστάσεων πιστέψεις πως δεν μπορείς να βρεις έναν άξιο σύντροφο, τότε ήδη έχεις σχηματίσει την πραγματικότητα σου και δεν θα τον βρεις...
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
